Bokt.nl

Sourire schreef:

Wat vreselijk en onwerkelijk voor je.

Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt met een huisdier, geen paard. Dat is nu ruim een jaar geleden maar als ik er aan denk voel ik de pijn weer. Het is echt een rouwproces waar je doorgaat. En dat wordt beter, de pijn en het verdriet wat je voelt worden straks beetje bij beetje minder en vervangen door mooie herinneringen. Maar nu mag het verdriet er zijn. Ik kon na een paar dagen ook niet meer huilen, dat is niet gek en zeker niet erg. Dat staat los van je gevoel en daar hoef je je zeker niet schuldig over te voelen. Je hebt er nu niks aan maar het wordt beter, maar nu mag je verdriet er ook zijn. Heel veel sterkte!

senna21 schreef:

Wat enorm verdrietig TS. Het moeten missen van een wezen waarmee je je zo verbonden voelt, is zwaar
Dat je dit nog niet ten volle realiseert is logisch. Ik denk dat het ook een beschermingsmechanisme is, omdat het domweg teveel is om in één keer te bevatten.
Gun jezelf tijd. Rouwen is een rollercoaster van allerlei emoties, verdriet, leegte boosheid schuldgevoel, etc.
Een zo plotseling gemis is een grote schok. Praat erover, geef ruimte om te rouwen.
Veel sterkte.

Inujojo schreef:

Ach meis, wat afschuwelijk
Hier helaas nog een lotgenoot - dan wel niet een paard, maar onze hond. Drie weken geleden op een doodnormale zaterdag. Ineens hangt m'n partner, die met de hond uit was, in paniek aan de telefoon: je moet nu komen, want de hond ademt niet. Zomaar ineens in elkaar gestort en was meteen weg. Objectief een prachtige manier om te gaan, in het bos met je favoriete persoon in de hele wereld en al weg zijn voor je weet wat er aan de hand is. Maar daar sta je dan, met je getraumatiseerde partner die ineens z'n beste maatje heeft weg zien zakken zonder er iets aan te hebben kunnen doen, bij de dienstdoende weekenddierenarts met het lichaam van je hond vragen te beantwoorden over wat je precies met het lichaam wilt, terwijl je een uur ervoor nog gewoon een hond had waar je nog zoveel plannen mee had, want hij was nog maar 6.

De eerste dagen alleen maar huilen, en daarna me inderdaad ook voornamelijk ook heel leeg gevoeld.
De enige tip die ik je kan geven is om het tijd te geven, en je op het hart te drukken dat hoe je ook rouwt, dat het allemaal goed is. Zolang je je gevoel de ruimte geeft en het niet ergens diep wegstopt is er geen verkeerde manier om te rouwen. Je hoeft je niet schuldig te voelen om hoeveel je wel of niet huilt.
Misschien is het een idee om symbolisch afscheid te nemen - want je vergeet dingen als het zo plotseling gaat. Zo heb ik bijvoorbeeld een paar dagen na de dood van onze hond symbolisch de wandeling afgemaakt, want ik voelde me achteraf zo rot dat we meteen naar de dierenarts gegaan zijn en onze hond niet meer naar huis gebracht hebben. Misschien is er voor jou ook iets dat je kan doen waarbij je op een symbolische manier toch een beetje afscheid kunt nemen en even je gevoel alle ruimte kunt geven.

rocymax schreef:

Hier ook helaas een lotgenoot. Wij hebben onze Bombon van 2,5 jaar moeten laten inslapen door koliek.

Ik weet precies wat er door je heen gaat, het is zo moeilijk, alles wat met paarden aangaat is eventjes te veel en je kan alleen maar aan je paardje denken. Het heeft heel veel tijd nodig,heel veel om dit een plaatsje te geven...

Heel veel sterkte

Sourire schreef:

Hoe gaat het nu TS?

Eefste schreef:

Ooh lieve Zenzylady...
Ik snap echt precies waar je doorheen gaat.
Vandaag 3 maanden (en 1 dag) geleden was ik in noord groningen.. Toen werd ik gebeld dat mijn lieve tinker Maan in de sloot was gevallen en er vreselijk slecht aan toe was. Ik moest nog 3uur rijden voor ik er kon zijn. T was een vreselijke rit waarin ik alsmaar aan de lijn was. Oa met dierenarts die haar wilde laten inslapen. Maar ik wilde zo graag afscheid nemen (ze was 17 jaar mn beste vriendinnetje.. en ik had haar een week niet gezien doordat ik in groningen was). DA vond het nog haalbaar om te wachten tot ik er was (en spoot maan vol met pijnstiller en antibiotica enz). Ik heb haar net nog heel even kunnen zien voordat ik haar moest laten gaan.
Vlak daarna kocht ik mijn lieve nieuwe paard Grote beer.
Geweldig lief paard.. Maar het noodlot sloeg toe. 11 oktober werd ik gebeld door een stalgenoot dat Beer niet op wilde staan en hapte naar adem.
Ik was er gelukkig binnen 10 min. maar na 20 min was hij dood.. Waarschijnlijk een hartaanval.
2x dit verdriet in 3 maanden.

Vandaag ging ik voor de 2e keer in 3 maanden as ophalen bij het crematorium in Numansdorp. Ik herken enorm wat je zegt. Dat je niet meer kan huilen.
Ik voel me zo nu en dan echt ongevoelig en een soort zombie.
Volgens mij is het heel normaal om je zo te voelen.
Wat ik doe is ook dagen lang suffe series kijken, luisterboeken luisteren en mezelf met vanalles bezig houden, behalve denken aan wat er gebeurt is. Dat kan mn hoofd nu nog niet aan.
Dat van Maan kan ik inmiddels overdenken. Van Beer echt nog niet.

Ik weet uit ervaring dat het op een gegeven moment zakt.. Dat je steeds iets meer ruimte in je hoofd krijgt. Maar het is niet makkelijk.

Heel heel heel veel sterkte