3timesmom schreef:Dat vreet net een beetje aan mij, ondanks dat ik weet dat het de juiste beslissing was om haar te laten gaan.
Ik moest een soort afscheid van haar nemen voor ze onder narcose ging voor de operatie. Ik was er niet bij op het moment dat ze is gegaan, dat kon niet, omdat ze onder narcose op de operatietafgel lag.
En dan neem je achteraf afscheid van het dode dier.
Ik ben bij al mijn andere paarden bij geweest tot de laatste adem, en dat hielp mij wel. Ik was er voor hen tot op het laatste. En dat voelt een beetje vreemd , dat ik niet bij haar was tot haar laatste adem, alsof ik ze een beetje in de steek heb gelaten. Ook al weet je donders goed dat je die beslissing maakt voor haar, om ze meer pijn te besparen.
Het zal allemaal bij het rouwproces horen denk ik, ieder op zijn of haar manier. Maar 1 ding hebben we allemaal gemeen, dat we ze nooit zullen vergeten en voor altijd van ze blijven houden.
Dat gevoel heeft mijn mama bij onze vorige hond ook. Of nee - eigenlijk heeft mijn stiefpapa dat gevoel. Hond moest onder narcose om uit te vogelen wat er scheelde - en dat bleek ontzettend veel en pijnlijk te zijn..
Haar heup was verbrijzeld, botkanker. Twee weken eerder liep ze nog vrolijk rond, kwam dus echt als een hele nare donderslag bij heldere hemel.
Die boodschap kregen mijn ouders toen Noia nog onder narcose was. Er werd toen ook besproken wat mogelijk was - ze konden bijvoorbeeld de achterpoot amputeren. Dat vond mijn mama geen goed idee - Noia was een rottweiler van dik 40kg.
Daarbij kwam ook de boodschap "we gaan er van uit dat ze verder ook al aangetast is". Dus nee, geen amputatie, dat was rekken, en dat wilde mijn mama de hond niet aandoen.
En mijn mama wilde haar ook niet meer wakker maken om afscheid te nemen - want Noia had heel veel pijn. Dus hebben ze haar niet meer wakker gemaakt, en hebben ze afscheid genomen van een slapende Noia.
Daar heeft mijn stiefpapa het nog steeds erg moeilijk mee - maar ik begrijp mijn mama zo goed.. Haar wakker laten worden zou pijnlijk geweest zijn voor Noia zelf - waarom zou je haar dat aandoen?
Het is natuurlijk erg moeilijk.. We hadden dit nieuws niet verwacht. We zagen natuurlijk wel dat ze kreupel liep, ze jankte als ze in de zetel wilde kruipen, maar dit ging alles ZO snel, echt waar, twee weken eerder was er nog niets aan de hand (toch niet zichtbaar/merkbaar). En dan bam, heeft je hond botkanker, is de heup verbrijzeld, en weet je dat ze ontzettend veel pijn moet hebben gehad. Een week eerder waren we trouwens ook al in de kliniek met haar geweest, en met medicatie en pijnstilling naar huis gestuurd. "Als het niet beter wordt, kom je terug". Ja, het werd dus niet beter, maar het was ook niet ZO slecht dat wij die uitkomst konden voorspellen. Ze liep in huis nog steeds rustig rond, jankte enkel als ze ging liggen of op de zetel wilde kruipen. Nee, die diagnose hadden wij niet zien aankomen..
Anyway. Mijn stiefpapa is heel lang boos geweest op mijn mama. Naar zijn gevoel heeft hij door haar beslissing niet "op zijn manier" afscheid kunnen nemen van onze Noia. Ik snap hem wel, ik snap dat hij het héél graag anders had gezien - maar mijn rationele zelf kan mijn mama alleen maar gelijk geven. Hoe graag we het ook anders zien - Noia had te veel pijn om haar wakker te maken, alleen maar omdat wij, de mens, op onze manier afscheid willen nemen. Dat is niet eerlijk naar Noia toe.
En mijn stiefpapa blokkeerde op dat moment ook gewoon - er kwam geen woord meer uit. Ik denk dat hij.. minder voorbereid was. Nou ja, mijn mama had dit ook niet zien aankomen, maar wij zijn misschien.. ik weet het niet.. rationeler op zo'n moment. Kei hard voor onszelf, en met onze dieren op de eerste plaats. Hoeveel pijn dat ons, de mens, ook doet. Je moet aan hen denken.
Ik wil maar zeggen: ik ga akkoord met Flavlip. Je bent er zeer zeker op het belangrijkste moment wél bij geweest. Het is onze menselijke manier van denken die daar tegenin wilt gaan. Ik snap je ZOOO goed - je wilt er tot de laatste adem bij zijn. Je wilt hen kunnen troosten en steunen.
Soms.. hebben we die keuze niet. Soms is die optie er gewoonweg niet..
Jij had met je andere paarden die keuze wel, dus je kan het gevoel van afscheid nemen daardoor vergelijken.. En ik snap je als je zegt dat het jou geholpen heeft.. Het heeft mij ook geholpen. Ik had nog 10 jaar meer gewillen - maar ik was dankbaar voor het feit dat ik mijn Daisy tot steun kon zijn. Ik reed al jaren de wei op met een klein, bang hartje.. Ik was zo bang om haar reeds gestorven aan te treffen, of nog niet, maar wel al liggend, niet meer kunnen recht komen, bang, alleen, met pijn, .. Nu had ze helaas ook pijn aan haar been.. Maar ze was niet alleen - de pony's waren bij haar, en daarna ik. En het zonnetje scheen, het was een stralende dag, en we hebben ons afscheid heel vredig en humaan mogen doen. Ze was niet alleen - ik was er. Dat was het allerlaatste wat ik voor haar kon doen, en ik ben zo dankbaar dat ik dat heb mogen/kunnen doen..
Jij hebt dat ook gedaan. Je was er voor haar. Onze hoofden weten dat er een verschil is tussen slapen en echt gaan - maar dat zal je lieve paardje niet geweten hebben. In haar beleving was jij er, tot ze ging slapen. Dus neem jezelf niets kwalijk - je hebt het goed gedaan.
Ik voel me een l*l - want ik weet dat je hier niets aan hebt. Ik heb alweer een krop in de keel.. Wat ik ook zeg, wat anderen ook zeggen - woorden voldoen niet, veranderen niets aan de pijn in onze harten.
Dus laat ik dit bericht maar afsluiten met een dikke virtuele knuffel, en de boodschap "ik weet het.. ik begrijp je.."