Geplaatst op maandag 9 januari bij het voeren had je pijn, veel pijn. Koliek. De dierenarts laten komen maar ik wist meteen dat dit foute boel was. Je liet jezelf prikken, zonder enig verzet. Toen wist ik dat dit fout was. Jij zou vechten als een leeuw tegen zo een prik. Want prikken waren je grootste angst.
Maar dat deed je niet.
Dus opgeladen en naar de kliniek. Daar besloten om je toch te opereren om te kijken wat er gaande was. Dus ik nam afscheid van je omdat ik niet wist of ik je weer zou laten wakker worden. Met een klein sprankeltje hoop, maar eigenlijk wist ik beter. Ik merkte dat jij zo ontzettend gelaten alles liet gebeuren, jou anders zo ongeduldig en vechtlustige karakter was er plots niet meer, jij wist volgens mij al dat dit het einde was.
Halverwege kreeg ik te horen wat ik nooit hoopte te horen. Dr was al dunne darm afgestorven tengevolge van een gesteeld lipoma die om je dunne darm was gedraaid. Ze wilde je nog verder opereren maar konden geen garantie geven op goed herstel, en dit zou heel zwaar zijn. Dat kon ik jou niet aandoen. Dus ik heb de moeilijke en pijnlijke beslissing genomen om je los te laten en alle verdere pijn en angst te besparen. Wat een vreselijk zwaar moment, weg alle hoop....
Ik moest met een lege trailer terug naar huis, zonder jou, een rit van bijna 2 uur door files, dat deed zoveel pijn.............
Je kwam bij mij toen je 8 maanden was en nu op je bijna 19 heb ik je los moeten laten. Je hebt mij zoveel geleerd. Tonnen geduld heb je mij bijgebracht en geleerd dat ik dingen moest los laten en je zeer in je waarde moest laten. Je was heel hoog sensitief en had een enorme energie. Je was mijn spiegel en liet het me duidelijk merken als ik zelf niet rustig was. Maar ook hoe fijn onze band was als ik dat wel was. En wat een heerlijke rust er dan was. Je werd mijn rustpuntje.
Mijn maatje dit doet zo veel pijn, hier was ik nog niet klaar voor........ en ook nooit zou zijn.
Dank je wel dat ik zo lang van je mocht leren en genieten. Voor altijd heel diep in mn hart, al lijkt het nu dat er een stukje van verloren is......... Nu moet ik even een weg vinden zonder jou.
ik beloof je dat ik voor je maatje Kunchi blijf zorgen en voor wat jij dacht 'jou' veulens. Hopelijk wachten Bento en Caprice, jou ergens op.
Rust zacht mn liefie, mn meisie, mn specialleke. always love you
de eerste foto van jou, ik wist meteen, dat wordt de mijne
samen heel veel km gemaakt met veel ups en downs, jij was geen makkelijke tante, je was een hele encyclopedie, maar ik heb hem leren lezen van voor tot achter. Samen hebben we dan ook het Z1 behaald.
en wat heb ik genoten van onze weg daarnaartoe en zo veel geleerd.
niks was ons te gek, hoewel jij altijd heel nerveus kon zijn, kregen we zoveel vertrouwen in elkaar dat we ook op de manege meededen met een carousselgroep.
Maar dit waren de mooiste momenten, jij en ik op pad
truukjes leren
wat was ik toch gek op jou
en wat was je knap, ik genoot ervan om je aan huis te hebben en elke dag naar je te mogen kijken. , tevreden met je maatjes in de wei
Spelen in de avondzon
Dit was zo enorm genieten
zo veel mooie jaren, zo veel mooie momenten
maar vooral wat een groot gemis, vooral de band die we samen hadden, dat ik elke avond nog eens over jou sexy billen kon aaien en je dan vertelde hoe knap je was, je ongeduld, je lege plekje in de stal en wei, je hinnik, mn steun en toeverlaat, gewoon jou zijn....
Bijna 19 jaar samen en nu terug alleen.
Mis je zo
