Tweety.
Het paard dat niet te koop was. Maar dat ik moést hebben. Er zit een heel verhaal aan vast, maar het is duidelijk hoe dat afliep... Het lukte.
Tweety, het paardje dat als je het niet begreep, heel, heel moeilijk was om mee te werken. Zodanig dat ik jaren nadat ik hem kocht, op een evenement in Groningen notabene, iemand die hem zag en herkende zei: 'Ik loop wel even ruim om, als je het niet erg vindt.' Het paard dat nogal wat mensen liet zandhappen.
Maar óók het paard dat als je er wél mee kon, echt alles voor je deed. Tot in het belachelijke aan toe. En ik mocht één vvan de gelukkigen zijn die wel met hem kon...
Het paardje dat, voor zover ik heb kunnen achterhalen niet alleen een Portugees heetkoppie was, een Lusitano, maar dan ook nog eens één uit echte werklijnen. Ik heb een paar jaar geleden even kort contact gehad met de stoeterij waar hij nagenoeg zeker gefokt is. Een paard uit directe stierenvechterslijnen.
Pittig, heet, wendbaar, meedenken, eenmaal áán ook écht áán. Maar wel eerlijk. ALTIJD eerlijk naar mij.
In al die jaren dat ik hem heb gehad, met al die belachelijke fratsen die ik met hem uitgehaald heb, ben ik er slechts 1x afgevallen. En dat was 100% mijn eigen fout. Hij heeft me wél meer dan eens gered. Dat als ik bijna viel, hij zijn lijf zodanig bewoog dat ik weer stabieler in het zadel kwam.
Zo'n paard.
Het paard waarvan werd gezegd, toen ik hem kocht, dat hij in het verleden voor de wagen had gelopen. Ik hing er voor de zekerheid een keer een autoband achter, en dat ging goed. Mooi, lekker mee rijden dan, over straat. En in een carnavalsoptocht, ongeveer de vierde keer dat ik hem voor de kar had.
Het paard dat, toen ik de eerdere eigenaar later nog eens sprak, helaemaal nog niet beleerd bleek voor de kar... Hij had zich vergist met een ander paard.
Zo eerlijk dus. 1 x een bandje trekken, en daarna er met de kar er de weg mee op kunnen. Als ik dat vantevoren had geweten had ik dat never ever gedaan natuurlijk.... maar ik wist niet beter dan dat hij beleerd was. En als je tegen Tweet zij dat hij iets moest doen, en hij begreep de vraag, dan dééd hij het gewoon... Zo'n paard.
Het paard dat mee ging naar shows, het paard waar ik op grote evenementen shows mee gaf.
Het paard dat voor tientallen (zonder overdrijven) fotografen als oefenmateriaal diende.
Hij was daarvoor altijd erg welkom, met zijn bijzondere kleurtje, bijzondere ras en uitstraling, en zijn meewerkende karakter (zolang ik maar zei wat hij doen moest)
Het paard dat ook los bij me bleef.
Het paardje waar ik zo enorm veel disciplines mee beoefende. Dressuur, springen, cross-hindernissen, horse-aglity, vrijheidsdressur, working equitation, mennen, buitenritten, en dan vergeet ik ongetwijfeld nog het een en ander.
Het paardje dat onverwachts mee mocht werken aan een reclame shoot voor sieraden, het paard dat met een maffe actie midden in Wageningen werd geparkeerd op een paardenparkeerplaats. Het paard waar ik mee een tankstation op kon rijden, kon buurten bij een kroeg, en dat ik mee kon nemen (zonder trailer) over de pont.
Er zijn zo enorm veel mooie herinneringen aan hem. Met verschillende mensen, in verschillende situaties.
Het is haast onmogelijk om een selectie te maken van foto's. Ik heb er zo enorm veel, en aan heel veel foto's hangt een speciaal verhaal. Ik heb geweldige foto's van heel goede fotografen. Maar ook de simpele kiekjes die mij zelf zoveel zeggen. De foto's op buitenrit tussen zijn oortjes door, de eerste foto van toen hij van mij was. De eerste foto met Habibi, de eerste foto met Perseus.
De foto met de bezem, met de stofzuiger. De foto's in de achtertuin van mijn vader Hans, de fotos in de tuin en in de stad in Wageningen met bijrijdster Jenneke.
Ik kan ze bij lange na niet allemaal kwijt in één post.
15 jaar is hij van mij geweest. De eerste jaren hebben we heel veel herinneringen gemaakt. Toen werd hij ernstig ziek. Erop of eronder, de dierenarts had hem eigenlijk opgegeven, maar ik wou nog 1 poging wagen. En dat pakte hij aan. Het betekende wel dat hij vanaf dat moment geen stress, geen rare dingen meer mocht en dat het stalbeleid 100% op hem aangepast moest worden, voor de rest van zijn leven. Ik vond dat prima. Hij ging met 'actief pensioen' Lekker rommelen, eens een keer een ritje, maar geen lessen meer, geen trainingen, geen trailerritten. Alles aangepast op wat hij fysiek medisch en ook mentaal kon handelen.
De laatste 7 jaar stonden in het teken van dat pensioen.
Eerst dus nog met zo af en toe eens een ritje, onder het zadel of met de kar. Later niet meer, het kantelpunt van actief pensioen naar volledig pensioen kwam toen ik zelf ziek werd.
Tweet heeft het op zijn pensioenplek altijd waanzinnig goed gehad.
29 jaar heeft hij mogen worden, waarvan meer dan de helft bij mij.
Mijn mooie gouden vriend (het kleurtje waar ik in het begin trouwens erg aan moest wennen...) we hebben heel wat gouden uren en momenten gekend.
De herrinneringen blijven.
Dankjewel dat je mijn paard hebt wíllen zijn.
Laatst bijgewerkt door Femke_Tweety op 30-03-23 14:59, in het totaal 1 keer bewerkt