Geplaatst Ik kreeg Mara toen ik 14 jaar oud was (ik ben inmiddels 31), ze was daarvoor mijn verzorgpony en ik ken haar al vanaf dat ze 3 jaar oud is.
We hebben echt alles gedaan samen, niks was haar te gek. Dressuur, springen, crossen, mennen, buitenritten, western, ringsteken, fok merrie, fotoshoots. Verzin het en we deden het.
Na de eerste blessure ruim 10 jaar geleden, is ze goed hersteld. Wel heb ik toen het dressuur/wedstrijdsport stokje overgedragen aan haar zoon.
Gaandeweg kwamen er bijrijders die stuk voor stuk allemaal ook mooie successen met Mara behaalde in de wedstrijdsport.
De laatste jaren dat Mara bereden kon worden, heeft zij op een gehandicapten manege in bruikleen gestaan. Dat zegt genoeg over haar karakter. Ze was haar gewicht in goud waard. Haar mooie gouden velletje gaf het ook al weg.
until we meet again, my friend
https://youtu.be/wvtZOqjxg7A
Het voelt als het einde van een tijdperk. Woorden schieten mij letterlijk te kort. Er zijn zo veel mooie herinneringen die ik graag zou willen delen.
Als twee bruine ogen je vragen,
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde...
Egoïstisch zijn?
Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed.
En zij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen...
Egoïstisch zijn?
Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan.
Voorgoed en je zonder haar naar huis toe moet.
Met het halster in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Vele jaren was je bij ons,
elke dag samen was een feest.
En in al die fijne jaren ben je zelf niet een keer...
egoïstisch geweest...
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde...
Egoïstisch zijn?
Als je van de dokter hoort,
dit komt nooit meer goed.
En zij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen...
Egoïstisch zijn?
Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan.
Voorgoed en je zonder haar naar huis toe moet.
Met het halster in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Vele jaren was je bij ons,
elke dag samen was een feest.
En in al die fijne jaren ben je zelf niet een keer...
egoïstisch geweest...
Als laatste eerbetoon, zodat ze bij de poort naar de hemel weten "dit is een goed paard zij verdient het om over de eeuwige groene weides te galoperen".
Gebroken van verdriet, maar trots dat ik mij altijd aan mijn belofte heb gehouden naar haar. Jij blijft tot het einde der tijden bij mij. Mijn hartenpaard. Mijn Bolle.
Tot ooit.
