Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-05-23 22:39

Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-05-23 22:39

Hier is het nu 4 maanden en half geleden. De langste & kortste maanden van mijn leven, lijkt het wel.

Ik ben vandaag nog eens naar stal geweest, "mijn" stal. Samen met een vriendin die een camera-vrouw nodig had, ik was blij dat ik nog eens tussen de paardjes kon rondlopen.

Maar zelfs terwijl ik daar nog ben.. voel ik me alweer rot.. Het gemis is en blijft zo ontzettend groot..
Daarom dit topic. Want ik merk dat het vooral helpt om met lotgenoten te praten. Hoe lief mijn omgeving ook is, hoeveel steun ze ook bieden - ik merk dat ik er makkelijker over kan praten (of, beter gezegd, schrijven) met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Die exact weten hoe het voelt.

Hoe gaan jullie er mee om, naderhand?
Ik struggle echt. Ik ben een gevoelsmens, en ik dacht dat ik iemand was die kon rouwen.
Dat kan ik nu niet.. Is het nog te vroeg? Komt dat nog?

Ik kan er héél moeilijk over praten. Ik betrap mezelf er ook op dat ik heel moeilijk de naam van mijn paard, Daisy, is de mond kan nemen tijdens een gesprek. Ik zeg "mijn paard", ik praat over "haar", maar "Daisy" vind ik zo moeilijk..
Ontkenningsfase? Ik voel me er in ieder geval rot en schuldig over. Ik voel me ook altijd heel verward als ik me vergis qua "tijd" - ik moet nu in de verleden tijd spreken, en omdat dat zo pijnlijk aanvoelt, praat ik er (er.. nu doe ik het weer..) maar niet over..

Àls ik er al over praat, is dat altijd heel kort. Want anders begin ik te huilen, en kan ik niet meer stoppen.
En: ik ben een huiler hoor. Ik kan van het stomste al huilen, van een liedje, een reclamespotje, een boek. Iets met heel veel empathie haha. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt - meestal ben ik een blij mens, ik kan me even flink rot voelen, maar dat gaat ook altijd weer snel voorbij. Dus ik mag me rot voelen van mezelf, daar zit ik normaal niet mee in.

Maar als het om het verlies van mijn Daisy gaat.. Ik kan er niet eens aan dénken, ik paniekeer. Ik schrik heel erg terug voor dat verdriet, omdat het zo immens groot is.
Ik ben in het verleden ook andere dieren verloren. Dieren die mee in mijn bed sliepen, dieren die ik heel kort of jarenlang heb gehad. Dieren die heel diep in mijn hart zaten, dieren waar ik kei hard om gerouwd en voor gehuild heb - ik weet dus wat het is om een geliefd maatje te verliezen. Maar met Daisy is het anders. Ik blokkeer als mijn gedachten haar kant op gaan, en daar voel ik me echt schuldig over. Alsof ik niet aan haar wìl denken, en dat is niet zo. Maar.. Aan Daisy denken gaat (voorlopig nog? betert dat?) hand in hand met heel veel verdriet, pijn, gemis, .. Is dit een trauma? Komt het door de manier waarop ik haar heb moeten laten gaan?

Terwijl ik dit typ, heb ik een brok in de keel. Ik mis haar zo. Ik heb van zoveel dingen zoveel spijt. Van elke keer dat ik gehaast was, geen koekje gegeven heb, niet ben gaan wandelen.
Ik voel me schuldig als ik nu een ander paard aai of borstel. Ik ben na Daisy 1x gaan rijden, 1x 2 dagen voor een ander paardje gaan zorgen voor een vriendin die op reis was, en vandaag een vriendin gaan helpen. Ik heb haar paard van de wei gehaald, geborsteld, ben (te voet) mee gaan wandelen, heb de knappe man terug naar de wei gebracht, onderweg grasje laten happen - en tijdens dat gras happen kon ik wel huilen (nu eigenlijk ook hoor) - waarom deed ik dit niet méér, niet élke dag, met mijn prachtige Daisy?

Komt dit gevoel voort uit schuldgevoel?
Die eerste dagen nadat ik haar had laten gaan.. voelde ik me een moordenaar. Echt waar. Ik had het ZO moeilijk met mijn beslissing. Ook al wist ik dat ik het juiste gedaan had, dat ik voor hààr het juiste gedaan had - ik blijf ermee worstelen. Ik kan dan een stapje terug doen, relativeren - en dan moét ik aan iets anders denken, want anders verdrink ik gewoon in al die gevoelens. Ik heb voor God moeten spelen - en ik weet niet of ik het wel goed gedaan heb. Volgens mij wel - maar ik ben God niet, dus ik wéét het gewoon niet - en daar gaan we weer, ja/nee/misschien/ikweethetniet/ikslahelemaaltiltenpaniekeer.

Help me.. Hoe moet ik hiermee omgaan?
Hoe kan ik ooit weer met vooral een glimlach aan haar denken? Heel even dacht ik dat ik er was - nu denk ik dat ik vooral "verdoofd" was en op automatische piloot ging. Ik merk dat ik in real life snel over iets anders begin als iemand ernaar vraagt. Of dat ik iets "stoms" antwoord, in de trant van "ja, schoon huis, volle portemonnee, veel tijd over, maar ik mis haar natuurlijk wel super hard", om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Ik wìl wel over mijn Daisy praten - maar ik kàn het niet, het doet zo ontzettend veel pijn.. En als ik dan zo'n opmerking geef, voel ik me echt een l*l, maar het is het enige wat ik kan bedenken om dat moment om er niet verder op in te gaan, om niet kei hard in te storten.

Ik voel ook hoe mijn naasten me in de gaten houden. Er niet echt over durven beginnen, doordat ik altijd zo achterlijk reageer, wat niet mijn gewoonte is. Ze vinden allemaal dat ik het "super goed" doe, en dan vind ik het moeilijk om te laten zien hoe ik me écht voel.. Leeg, alleen, eenzaam, verscheurd, schuldig, .. Ik wil hen niet laten merken hoe kapot ik ben van dit verlies, ik wil hen niet ongerust maken.

Hoe doen jullie dit? Ik voel me echt heel schuldig tegenover mijn lieve Daisy. Ik kan haar niet eren naar mijn gevoel, ik kan haar herinnering niet levend houden in gesprekken, want ik flip dan gewoon compleet, dus ik wuif het dan maar weg en begin dan over iets anders - en dan voel ik me weer schuldig.. Ik kom er gewoonweg niet uit.. Is dit normaal? Is het gewoon nog te vroeg? Zal het ooit beteren?

**Geplaatst**: 26-05-23 23:10

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 26-05-23 23:10

Dikke knuffel voor jou. Ja, heftige tijd...

Ik heb in 2019 mijn beste maatje moeten laten gaan. 21 jaar samen, 24 jaar oud en fit....de laatste week werd hij ziek, holde achteruit. Vrijdag maakte de dierenarts nog geen heel grote paniek, zaterdag kwam ik op stal en wist ik dat het afgelopen was. Buikvliesontsteking.

Het inslapen zelf heb ik altijd 100% achter gestaan. Bij mij zat het schuldgevoel in wat was de oorzaak, had ik het kunnen voorkomen? Ik had in die week hier op bokt een topic geopend, waarbij werd verweten dat wormen de oorzaak zouden kunnen zijn. Ik vond het na Ascot zijn dood zo moeilijk om dat los te laten.
Bij mij viel ook meteen het hele stalleven weg. Gekmakend, dat is zo'n groot onderdeel van wie ik ben. Binnen 2 weken had ik daarom een verzorgpony. Ik móest gewoon paardenlucht op kunnen snuiven, een neus aaien. Janus hoefde niet de perfecte pony te wezen, als ik maar een paar keer per week gewoon met een paard wat mocht doen, had ik grassprietjes om me aan vast te houden boven een afgrond.

Mijn familie heeft niets met paarden. Ja, ze vonden het heel erg voor me, maar ze hadden (en hebben) geen idee hoe diep dit ging. In die periode had ik 1 goede vriendin die zelf in de oliebol zat, ook bij haar kon ik mijn verdriet niet delen. Uiteindelijk heb ik ong 4 maanden later met hulp van een coach mezelf bij elkaar geveegd. Na een half jaar een nieuwe eigen pony gekocht, wat goed was, maar de eerste maanden ook wel een hoop verdriet naar boven haalde: zij was er omdat Ascot er niet was. Het was geen schuldgevoel, maar een heel diep gemis.

We zijn nu 4 jaar verder, en ik ben nu op het punt van tevreden verdriet. Ik heb mijn uiterste best gedaan voor Ascot, en hij voor mij. Hij heeft een perfect einde gehad waar hij , hoe ziek ook, nog steeds ook zichzelf was. Heeft in alle rust mogen gaan. Hoe mooi is dat. Ik ga nooit zeker weten wat de oorzaak was, ik heb gekozen voor dat perfecte einde ipv kliniek en dus mogelijkheid voor dissectie. Was het wormen, had ik het kunnen voorkomen? Inmiddels denk ik eerder aan een tumor, maar dan nog...ik heb gehandeld met de kennis die ik heb...die in niet gering. Ik had dit nooit kunnen voorkomen.

Geef jezelf de tijd en de ruimte om te rouwen. Want dat is het. Rouw. Dat doet ieder op zijn/ haar eigen manier. Kan je niet verbaal over Daisy praten, kan je dan wel over haar typen? Maak je eigen dagboek, of spam Bokt vol...er zitten hier een hoop mensen die je gevoel herkennen. Tijd heelt niet alle wonden, maar leert je er wel mee te leven. Rustiger naar te kijken. Wees lief voor jezelf. Voor Daisy is niet belangrijk of en hoeveel je nu over haar praat, voor haar was belangrijk of jij een goed en veilig baasje was. Dat je haar uit liefde hebt los gelaten maakt dat je haar held bent geweest, je hebt haar niet laten lijden. Over haar kunnen praten is nu voor jou belangrijk. Dat dat moeilijk is, dat je in duizenden stukjes ligt....niet raar. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-05-23 23:25

Geplaatst door de TopicStarter : 26-05-23 23:25

Juut je laatste alinea doet me zo'n deugd.. :(:)

Ik was een goed en veilig baasje. Heb haar nooit overvraagd, haar op haar 9de op pensioen gezet, alles in het werk gesteld om haar zo lang mogelijk op te sparen en niet te belasten. Ze had toen al artrose, waardoor ik meteen gestopt ben met rijden. Die eerste jaren gingen we nog wel vaak wandelen, maar de laatste jaren ook dat niet meer.

Daar heb ik nu soms wel spijt van.. Had ik meer moeten doen?
Ik stond alle dagen op de wei. Jarenlang zelfs 2x per dag. Elke dag een schone stal, een schone wei. Lekker potje eten, hooi in overvloed, appels en wortels, zelf koekjes bakken, lekker borstelen en knuffelen.
Als ik aan al die dingen denk, denk ik: ik heb het goed gedaan. Ik ben goed voor haar geweest.
Ze was een dure grasmaaier, maar de liefde die ik ervoor terug kreeg, maakte het dat allemaal méér dan waard.

Ik heb haar 11 jaar en half bij mij mogen hebben - 1/3 van mijn leven. Ze was net geen 21 jaar, ik vond dat echt te vroeg.. Maar.. Ze had zoveel pijn, ik zag aan alles dat ze was gevallen. Geschrokken, uitgeschoven, een attaque, .. ik weet het niet. Maar ze was overduidelijk gevallen, en had ontzettend veel pijn. Ze had 4 weken eerder nog een redelijk zware kuur gehad, toen liep ze ook kreupel.
En.. Ik wilde dit niet meer voor haar. Ik heb altijd gezegd "wij gaan de medische mallemolen niet in". Dat heeft geen zin met artrose, daar win je niet van. Ze kreeg medicatie, supplementen, ondersteuning - maar verder kun je eigenlijk niet gaan. Ik wilde haar niet uit haar omgeving weghalen, haar op een trailer duwen en naar de kliniek brengen - want daar konden ze ook niet veel meer doen.
Ik had haar nog eens een kuur kunnen geven - maar dan? 4 weken, 8 weken, 1 jaar later, hoe zou ik haar dan kunnen terugvinden? Neerliggend, niet meer kunnen recht geraken? Bang, pijn, alleen? Nee.. Dat wilde ik niet.
Ik heb mijn keuze gemaakt, en de DA stond vierkant achter die beslissing. Maar.. verdorie.. Ik wilde dat we nog 15 jaar meer hadden gehad.. Ik gunde haar zoveel meer.. Ik was erbij, heb haar kunnen troosten en op haar gemak kunnen stellen, ze was niet alleen en zeer geliefd - maar.. ik was er nog niet klaar voor..

Ik kan het niet aan, een ander paard. Gooi vandaag een veulen in mijn tuin en ik zal het opvoeden en verzorgen hoor, maar ik wìl het niet. Voor mij is dit het einde van een tijdperk.

Ik ben vooral mijn Daisy verloren, maar ook "de rest", wat jij ook zegt. Niet meer naar stal na het werk. Niet meer rond Daisy plannen. Niet meer snateren met stalgenoten. Niet meer vloeken op het weer. Ik kìjk zelfs niet meer naar het weerbericht, dat is niet meer relevant nu voor mij. Ik vind geen stro meer in mijn ondergoed, mijn nagels zijn altijd schoon, ik kom geen koeken meer tegen in mijn jaszakken. Ik mis het allemaal zo..
Ik weet niet meer wie ik ben zonder Daisy, zonder "de stal", en het maakt dat ik verloren loop.

En tegelijk wìl ik dus niet meer "onder de paarden zijn". Ik ga wel mee als vriendinnen het vragen, ze weten dat ik hun paarden graag opvang als zij eens niet kunnen - maar ik voel me daarna altijd zo slecht.. Ik dacht dat ik wel weer terug zou gaan rijden, maar dat heb ik geprobeerd en mwah, nee. Het voelt niet goed. Ik weet niet waar kruipen met al dit verdriet en al die tegenstrijdige gevoelens..

**Geplaatst**: 26-05-23 23:32

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 26-05-23 23:32

Geef het tijd. Echt, de wonden helen. Maar de littekens blijven. Helaas.

Ik heb er al vier moeten laten gaan. (In twintig jaar dus niet echt dramatisch). Waarvan twee op respectabele leeftijd en twee (in mijn ogen) te jong. Het went nooit maar er valt uiteindelijk mee te leven. Sterkte!

**Geplaatst**: 26-05-23 23:34

Geplaatst: 26-05-23 23:34

Hebben jullie genoten van elkaars aanwezigheid? Dan is dat voldoende, of je nu bij haar in de wei hebt gestaan, of dat rondje gewandeld hebt. Echt, je hebt het goed gedaan :(:)

Ja, gevoelens kunnen enorm tegenstrijdig zijn. Is niet erg. Die eerste maanden met Tara zette ik haar ook met een lach terug in de wei, en stapte jankend mn auto in. Heel vermoeiend, maar zeker niet raar. Hoe het voor jou ook gaat lopen, wel weer met een paard aan de slag of juist niet...alles is ok. Geef jezelf die ruimte. :(:)

**Geplaatst**: 27-05-23 00:20

Geplaatst: 27-05-23 00:20

Je geliefde paardje heeft een gat in je hart gemaakt..daar woont ze nu op het mooiste plekje....maar het gat is nog niet hersteld en dat heeft tijd nodig...huil om haar.. maar voel je niet schuldig..je hart moet een mooie plek zijn voor haar om de rest van jou leven in te wonen...

**Geplaatst**: 27-05-23 00:29

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-05-23 00:29

Je kunt haar naam nog niet zeggen... Waarom niet? Omdat je dan moet huilen? Is dat niet rouw?

**Geplaatst**: 27-05-23 00:50

Geplaatst: 27-05-23 00:50

Ik heb mijn vader, zus, 2 honden en paard kort achter elkaar moeten laten gaan en nog wel wat meer. Ik probeer alleen maar naar voren te denken, anders ga ik stuk. En dat ging ik ook bijna, praat erover met iemand die je begrijpt.
Alleen verwerken brengt je veelal in een negatieve spiraal.
Gun je zelf de rouw en verdriet, laat dat nooit en te nimmer van een ander afhangen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-23 01:26

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-23 01:26

Hutcherson schreef:
Je kunt haar naam nog niet zeggen... Waarom niet? Omdat je dan moet huilen? Is dat niet rouw?

Goh, ja, waarschijnlijk wel..
Maar ik heb vaak het gevoel dat wanneer mensen me ernaar vragen, ze wel begaan zijn met me, maar ook niet op een huilbui zitten wachten. Als het een zegmaar stille traan is, voel ik me er niet zo hysterisch onder, maar als ik echt moet huilen, maakt dat de ander vaak ongemakkelijk ofzo.

Dat is het niet alleen hoor. Ik schrik zelf heel hard terug voor de enormiteit van het verdriet, van de pijn. Het voelt als een berg die ik onmogelijk zal kunnen beklimmen. Dus begin ik maar niet aan - zoiets.

Juut zo had ik het nog niet bekeken, maar idd - we hebben genoten van elkaars aanwezigheid.
Ik voel me wel vaak schuldig over de keren dat ik gehaast was. Dat is haar niet geborsteld heb, dat ik "alleen maar" de stal, de wei, het voeren, ... heb gedaan. Dat wel x365 dagen per jaar, en dan denk ik "joh, je stond er alle dagen, je was heus geen beroerde eigenaar hoor". Er zullen er betere zijn - maar ook slechtere. Ik heb het goed gedaan - maar op de één of andere manier wou ik dat ik meer gedaan had. Want dat verdiende zij gewoon.
En dan denk ik weer: je hebt een 9-jarige op pensioen laten gaan. Je hebt haar niet overvraagd. Je hebt haar niet verkocht of weg gegeven. Je hebt haar bijgehouden, beschermd, 24/7 op de wei met schuilstal gezet zodat ze niet stijf zou worden, je hebt op alle mogelijke manieren proberen ondersteunen - you did good.
Het is een raar cirkeltje. Ik kan er niet te veel op doordenken, want dan voel ik echt de paniek opkomen..

Wintu als ik in een vooruit-denken-bui ben, voel ik mee daar schuldig over. Als ik terugblik, paniekeer ik. Ik vind niet altijd de juiste balans.. Knuffel, jij hebt zo te lezen ook heel wat voor je kiezen gehad..

**Geplaatst**: 27-05-23 04:26

Geplaatst: 27-05-23 04:26

Tsja er is niks goed of fout, iedereen gaat anders om met rouw en jij bent de enige die er doorheen kan.

Voor mij is het nu 4 weken geleden en het gaat best redelijk. Hij was 13 en artrose, ik heb hem ook bijna 13 jaar gehad maar het ging niet meer. Juist omdat ik echt heb gevoeld, de pijn toegelaten, en er over heb gepraat. Echt voelen, daarna kan ik pas verder.

En ook ik heb me enorm schuldig gevoeld. Had ik dingen anders kunnen doen? Anders aangepakt? Kunnen veranderen? Was hij er dan nog wel geweest? En ik had nog zo veel willen doen, het is allemaal niet eerlijk. En dat is het ook niet.

Maar ik heb een goede vriend die mij heel goed kent en er heel goed doorheen kan prikken. Hij heeft gezorgd dat ik echt naar het dieptepunt ging maar ook inzien dat ik niks meer kan veranderen. Al die zorgen en stress, je hebt alleen jezelf er mee.

Ook ik durfde er niet echt met mensen over te praten, ik wilde niet bij hun huilen, stel je voor wat ze zouden denken

maar aan de andere kant, als ze het niet willen weten zouden ze het niet vragen.

In het kort: voor mij kon ik pas echt een stap verder toen ik echt de pijn voelde en ook besefte dat ik niks anders had kunnen doen, en nu al helemaal niet meer. Het is klaar. Mijn paard verdient het om gemist te worden, maar ook om herdacht te worden aan de mooie momenten. Want daarvan heeft hij er zo veel gegeven!

Maar ook: heb je altijd gehandeld naar het idee dat je het beste voor je paard wilde? Dan hoef je je niet schuldig te voelen!

En besef vooral ook dat die pijn en tranen en rouwen er mag zijn :(:)

als je het fijn vind mag je ook een pb sturen. Soms is het makkelijker even los te laten bij een wildvreemde die je toch niet ziet

**Geplaatst**: 27-05-23 06:42

Geplaatst: 27-05-23 06:42

Dikke knuffel, super herkenbaar allemaal hoor. :knuffel:

Weten dat je de beslissing hebt gemaakt uit respect voor haar en toch denken dat je meer had kunnen doen... Is killing. Maar ook normaal denk ik. Je klinkt als iemand met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en het klinkt ook alsof dat een groot deel van je identiteit bepaald had afgelopen jaren. Er voor Daisy zijn, elke dag, zorgen dat ze voorzien is. Iemand rekende op je. Dat is allemaal ineens weg gevallen hea..

Rouw kan je niet sturen helaas en voor iedereen komt het anders. Tijd heelt alle wonden maar de littekens blijven. En hoeveel tijd je nodig hebt is niet te voorspellen. :knuffel:

Voor mij is het nu bijna twee jaar geleden. Afgelopen dinsdag heb ik vijf minuutjes over hem en zijn snelle ziekteverloop kunnen praten zonder in huilen uit te barsten. Ik had alleen de tranen in mijn ogen staan. Ik realiseerde dat er in zijn afwezigheid ook geweldige nieuwe dingen in mijn leven gebeurt zijn waar ik dankbaar voor ben. En ik kan nu zien hoeveel hij mij geleerd en gegeven heeft, ook middels zijn ziekteverloop en juist door zijn overlijden. Dat klinkt vreemd maar het voelt voor mij als iets moois.

Oh en probeer niet in te vullen voor een ander wat ze van je vinden als je toch moet huilen. Dat is hun probleem en ben jij niet verantwoordelijk voor. :knuffel:

**Geplaatst**: 27-05-23 07:23

Geplaatst: 27-05-23 07:23

Ik heb 2 jaar geleden heel plots afscheid moeten nemen van mijn allerbeste maatje die al 12,5 jaar aan mijn zijde stond. Het voelde alsof mijn wereld ingestort was en ik had echt het gevoel alsof ik mijn partner kwijt was. Klinkt voor anderen heel stom maar voor mij voelde dit echt zo. Ik heb er ook echt heel veel moeite mee gehad. Ik heb na 2 maanden een ander paard gekocht, maar ik kon er niet aan wennen, kon er niet van genieten en ik heb hem na een paar maanden weer te koop gezet. Maar dit superlieve paard had mij nodig, ik had dit paard nodig. Hoe meer afstand ik nam, hoe dichter hij bij kwam, hoe meer hij z'n best deed om te overtuigen hoe hard hij mij nodig had. Hij heeft mij echt hierin geholpen mijzelf weer te vinden en te leren hoe ik verder moest.

Maar nu 2 jaar later is mijn nieuwe allerbeste maatje op, kapot van binnen waardoor het einde helaas in zicht is. En wat doet dit pijn, ik kan geen afscheid nemen, ik wil geen afscheid nemen. Niet mijn nieuwe allerbeste maatje die mij zo geholpen heeft. Het voelt zo ontzettend oneerlijk! Hij is er nog maar elke dag ben ik weer bang dat ik hem moet laten gaan en komt het gevoel van mijn vorige paard ook weer dubbel zo hard terug, hoe vreselijk het was om afscheid te nemen en het verlies te moeten verwerken.

Terwijl ik dit zit te typen, stromen de tranen alweer over mijn wangen, wennen zal het nooit :(:)

**Geplaatst**: 27-05-23 07:28

Geplaatst: 27-05-23 07:28

Oh jeetje ik herken zo wat je zegt!

Maar als ik het allemaal zo hoor heb je prima voor Daisy gezorgd en is je daar schuldig over voelen echt wel het laatste wat je moet doen.

Helaas kan ik met je meepraten... ik zit ook nog middenin een rouw proces... vorig jaar mijn 14 jarige topper moeten laten inslapen en nu 6 weken geleden mijn nieuwe grote 3 jarige liefde.. (zie evt mijn topic). Bij het verliezen van mijn pony kon ik er totaal niet over praten. En de huilbuien heb ik nog steeds met regelmaat. Maar ik realiseerde me ook door het vele verdriet wat het mij allemaal voor moois gebracht heeft en hoeveel plezier ik eraan had beleefd. En dat gaf me ook weer kracht om door te gaan. Het toen weer opnieuw op jacht gaan naar een nieuw paardje vond ik dan ook heel moeilijk. Ik wilde het heel graag, maar was bang dat ik continu ging vergelijken. En mijn 3jarige had veel overeenkomsten qua karakter maar wad toch totaal anders.
Maar ik heb geregeld dat ik thuis zit, zomaar savonds of berichtjes lees van mijn stalgenootjes over wat voor leuke dingen zij met hun topper hebben gedaan dat ik weer in huilen uitbarst... maar ik denk dat het onderdeel van rouwen is en daar geen goed of fout voor is. Er is geen termijn.
Ik heb het ook nog dagelijks lastig en er gaat bijna geen dag voorbij dat ik geen traan laat.
Ik heb ook nog geen spullen van beide kunnen verkopen... het voelt allemaal nog zo vers... en ik voel me schuldig als ik zijn dekentjes verkoop, terwijl ik daar nu ook helemaal niks mee doe.

Iedereen is anders, ervaart en beleefd dingen anders en dat is prima. En mij helpt het echt om er met mensen over te praten, ik hoop jou ook.

**Geplaatst**: 27-05-23 07:58

Geplaatst: 27-05-23 07:58

Ach meis toch, niet twijfelen aan jezelf, je hebt het super gedaan!

Maar ik begrijp je volkomen, hoor.

Ben jij hoog sensitief? Even googlen als je niet weet wat het betekend. Ik heb ook een super gevoelig karakter en kan dagen/weken met zaken in mijn hoofd spoken en het moeilijk loslaten en ik kan heel slecht tegen onrecht, ben heel loyaal naar mensen , maar merk dat dit niet altijd wederzijds is en dan gaat me dat in de weg zitten. Het is een karakter trek die me soms in de weg zit. Maar hey dit is wie ik ben!

Maandag 6 december 2021, 1 van mijn beste vriendinnen verloren met een auto ongeluk, totaal onverwachts dus, vreselijk! Nog dagelijks denk ik aan haar, en gaan er van allerlei herinneringen door mijn hoofd ,maar vooral hoe vreselijk ik haar mis! Het doet bijna fysiek pijn als je er over praat of nadenkt. Onvoorwaardelijke vriendschap was/is het. Zo ben ik in 2016 ook al een heel goede vriendin aan die vreselijke K ziekte verloren en toen hebben mijn andere vriendin en ik zoveel aan elkaar gehad. Zij kon dingen zo mooi relativeren en verwoorden.

Ik heb geen schuldgevoelens oid ten opzichte van haar, maar ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten, dat zij zo'n domme verkeersactie gedaan heeft (ze was schijnbaar verkeerd gereden en is gaan draaien op een drukke 80 kilometer weg om 7.30 in de ochten en toen kwam daar een inmens grote vrachtwagen aan).

Mijn lieve vriendin , GZ psycholoog, die altijd alles zo overdacht deed , maakt zo'n domme fout!! Hoe is het mogelijk!! Wat dom!

Ik probeer die gedachte steeds uit mijn hoofd te zetten en voel me schuldig dat ik er zo over denk.

Maar het krijgt na 1,5 heel voorzichtig een plekje, heb gelukkig nog 3 heel goede vriendinnen en 2 lieve zussen, maar onze hechte vriendenclub die we hebben heeft 2 heel diepe gaten.

Mijn moraal van het verhaal is, tijd heelt wonden, de scherpe kantjes gaan er af met de tijd, klinkt plastisch maar het is waar !En laat je gevoel maar gaan, hoort bij het verwerkings proces.

Sterkte!

**Geplaatst**: 27-05-23 08:26

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-05-23 08:26

Allereerst heel veel sterkte met het verlies.

Ik heb 2 jaar geleden mijn dierbaarste bezit moeten laten gaan. Ik heb me daar ook heel lang schuldig over gevoeld, of ik er wel alles aan gedaan heb, of ik het anders had moeten aanpakken. Maar diep in m'n hart weet ik wel dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.

In het begin had ik het ook heel zwaar, wilde er wel over praten maar het ging niet. Zodra ik er al aan dacht kwamen de tranen en die enorme brok in m'n keel. Uiteindelijk heb ik toch een nieuw dier aangeschaft. Paarden zijn m'n passie, en dat kan ik niet zomaar opgeven. Hoewel ik nog niet een heel hechte band heb met dit dier, ben ik wel ontzettend blij dat ze hier is. Uiteindelijk ontwikkeld die band zich vanzelf.

En nu twee jaar later kan ik alleen maar met glorie praten over mijn verloren maatje. Het blijft pijn doen, maar ik ben zó ontzettend dankbaar dat ik haar heb mogen leren kennen, rijden en verzorgen. Dat is iets wat ik koester en weegt op tegen het verdriet wat er onder schuilt

**Geplaatst**: 27-05-23 08:26

Geplaatst: 27-05-23 08:26

herkenbaar hoor, het is nu twee jaar geleden dat ik appie in moest laten slapen en nu pas merk ik dat ik minder aan hem denk en dat het een plekje krijgt.
het heeft echt best veel tijd nodig, en dat mag ook.
dikke knuf! :(:)

**Geplaatst**: 27-05-23 08:35

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-05-23 08:35

Ik heb dit jaar op 12 november mijn pony 4 jaar geleden moeten laten gaan. En nu ik dit typ krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen.
Ik heb hem 9 jaar gehad, van veulen af aan.
Het blijft moeilijk... Maar veel mensen snappen ook niet dat je een paard in je gedachten voor 20 jaar en langer koopt. Dat je een enorm intense band met ze aan kan gaan. Maar het krijgt wel een plekje.
Nog steeds als ik in mijn tuin zit, die ik helemaal omgegooid heb nadat de ponys weg waren, kan ik verdrietig worden om wat was. Om het gemis dat hij achter laat, om alles wat ik niet meer kan en heb. Tegelijkertijd kan ik aan dat alles terugdenken met een fijn gevoel. Het is niet alleen maar: ik wou dat ik nog één keer kon voelen hoe hij met zijn lip in je hand kon friemelen, of dat ik nog een keer zijn neusje kon ruiken.
Maar ook: ik weet nog zo precies hoe dat voelde, en hoe dat rook... En ik ben zo blij dat ik nog weet hoe dat voelde en rook.

Geef het tijd. En er zit geen datum of tijd aan rouw... Het duurt zo lang als nodig is :(:)

**Geplaatst**: 27-05-23 08:39

Geplaatst: 27-05-23 08:39

Het hangt er bij mij heel erg vanaf hoe iets gebeurd. De pony die het laatst was overleden blijft knagen, misschien had zij nog wel kunnen leven en dat doet zeer... Die daarvoor overleed was al een tijd slecht echter kon ik de vinger er niet opleggen. Wat had hij nog meer onder de leden. Mijn gevoel zegt nog steeds dat ik iets mis en dat geeft me dan weer kracht om te zoeken en te leren. Ik heb geen moeite erover te praten gelukkig. Nu scheelt het dat ik nog genoeg andere pony's heb. En dat ik tijdens deze nare gebeurtenissen ook weer kanten van pony's heb gezien die ik nog nooit eerder had gezien waardoor andere dingen weer ingewikkelder worden.

Mijn lompe ruin was namelijk de meest meelevende zachte pony die er was tijdens dat de pony's ziek waren. Hij heeft er bij beide bij gestaan toen ze overleden. Nu wilde ik deze pony eigenlijk verkopen door een teveel aan ruinen. Maar dit maakt het dan weer moeilijk. Hij heeft dus een belangrijke taak in de kudde (staat ook bovenaan).

**Geplaatst**: 27-05-23 09:05

Geplaatst: 27-05-23 09:05

Wat een ontzettend herkenbaar topic dit. Pfff.. Het blijft moeilijk en ja, iedereen rouwt op z'n eigen manier.

Karrij. Heb je jezelf wel toegestaan om zo over je vriendin te denken? Ook al wil je dat niet? Iedereen maakt weleens een (inschattings)fout en zo klinkt het namelijk. Alleen heeft het haar het leven gekost en dat is echt heel erg en vooral hele erge pech. Dus je mag het dom van haar vinden. Als zij wel 'met de schrik vrij' was gekomen had ze 't misschien ook wel dom van zichzelf gevonden.. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel en ik 't niet erger maak..

Ik heb 't afgelopen jaar veel verliezen gehad... M'n pony in november laten inslapen (en vond die dag 1 van m'n konijntje dood in 't hok, april is m'n vader overleden en nu net m'n kater in laten slapen) en vooral dat cirkeltje herken ik.. En dan vooral met was t niet niet laat, of juist toch te vroeg en of ik niet meer had kunnen doen... Ik merk dat ik naar de paarden gaan echt verschrikkelijk vind... En dat ik m'n "halve paard" nog heb pakt zo anders uit dan ik had voorgesteld. We hebben haar juist gekocht om te voorkomen dat we in een gat zouden vallen na het verlies van onze oudjes, maar ze benadrukt nu alleen juist het grote verlies, juist doordat ze er al was. Gevoel laat zich niet leiden of voorspellen.. Ik was ook zo boos en jaloers op m'n zus, want haar oude dame is er nog wel en mijn lieve flavio niet en hij was jonger! En zij kan alles nog en dat voelt zo oneerlijk...

Ik ben wel heel dankbaar dat ik alles met m'n zus kan delen, ook dit soort gedachten en gevoelens, dat maakt het meteen "lichter". En ook over uniek. Dat ik nu gewoon niet weet, maar ik geef 't tijd. En hou me vast aan de leuke momentjes met haar...

De onbevangenheid, de vanzelfsprekendheid, m'n leven zoals 't was met flavio is weg en ik vind 't heel moeilijk dit "vorm" te geven. Dus uniek maakt 't dubbel zwaar eigenlijk, maar als ik haar verkoop is er nog een verlies waar ik mee om moet gaan en dat zie ik ook niet voor me.. Dus voor mn gevoel zit ik vast... Wat ik ook kies, blij word ik er niet van. Voor nu is 't zoals 't is en probeer ik alles er te laten zijn en door te gaan.

Gister was flavio z'n verjaardag. Foto's van vorig jaar waren zo stralend, al was er toen al de dreigende donkere wolk, maar op dat moment was 't goed. En ik heb gedaan wat voor mij goed voelde. Niet naar stal. Ik ben een rondje gaan fietsen. Naar de stallen waar hij in de buurt heeft gestaan. Hij voelde zo dichtbij en het was zo fijn! Ook heb ik in zijn voer emmer worteltjes gezaaid en deze staat in de tuin, op het zonnige plekje naast waar ik m'n kater heb begraven. Daar kijk ik op uit zeg maar.

Doe wat voor jou goed voelt. Het ene moment wil ik 't wel over 'm hebben en 't volgende moment kan ik om de gedachte alleen al in huilen uitbarsten. De mensen om me heen weten 't, dus ik hou 't niet tegen. Foto's inplakken gaat op en neer en na 't weekend ga ik 't album laten zien aan de verzorgsters. Wederom op mijn mijj moment. Er is geen handleiding, dus maak en volg je eigen kaart.

Sterkte voor iedereen hier, het is zo ontzettend zwaar.

**Geplaatst**: 27-05-23 10:14

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-05-23 10:14

ja hebt een heel goed punt vlavlip, het is inderdaad gewoonweg een inschatingsfout geweest met vreselijke gevolgen. Moet het een plek geven, maar dat komt met de tijd goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-23 10:57

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-23 10:57

Het lucht op om te lezen dat ik niet de enige ben..

Ik heb in het heetste van de corona mijn katten-kindje moeten laten gaan. Hij was 11 weken oud.
Ik moest toen ook "voor God" spelen, en hoewel ik weken, maandenlang heb gehuild en gerouwd, was dit.. een meer uitgemaakte zaak. Door de reden waarom ik hem "moest" laten inslapen. Dat "moest" echt - hij had een megacolon, zou nooit zelfstandig naar de wc kunnen gaan, zou daardoor altijd pijn in zijn buikje hebben, ... Hij heeft een week in de kliniek gelegen, in de couveuse. Ik heb hem daar zijn lavementjes mogen gaan geven, hij was echt mijn baby en liet alles toe van mij. Omdat dit in the middle of corona was, was ik ook altijd de enige die op bezoek mocht, de enige die hem mocht zien, dus alles was dubbel zo intens.

Maar bij Daisy.. Ik had het kunnen rekken.
En dat heb ik niet gedaan.
En daar voel ik me soms schuldig over. Het rekken zou egoïstisch zijn geweest. Ik heb geen glazen bol - misschien had ik haar nog 2 jaar extra kunnen geven. Misschien had ik haar 3 weken later liggend gevonden, had ze niet meer kunnen recht staan.
Toen ik haar op 17 januari in de wei zag staan, was ze overduidelijk gevallen. Ze liep compleet zijwaarts. Had ontzettend veel pijn. De twinkel in haar ogen was weg. En het ging om een been, een achterbeen - daar moet ze haar gewicht mee kunnen dragen. En ze had al geen goeie benen meer..

Zoals jullie lezen, kan ik het wel beredeneren. Kan ik optellen, en tot de conclusie komen: ik heb voor haar het juiste gedaan.
Maar.. Dat doet het verstand.
Het hart zegt/wilt iets anders... Wat wat nou als ik haar wél weer een kuur had gegeven, en ze nog 2 jaar verder had gekunnen zonder kreupel te staan?
Neemt niet weg dat ze ook dan nog steeds artrose had gehad, dat ze ook dan al een hele tijd niet vaak meer sneller dan in stap ging. Af en toe deed ze nog wel een gek hoor, en ze rolde dagelijks heel enthousiast. Maar ze kon ook al een tijdje minder vlot rechtkomen, dat vond ik altijd heel moeilijk om te zien.

Ik weet wel dat ik het goed gedaan heb - maar mijn hart vind het allemaal f*cking oneerlijk.
Ze was net geen 21 jaar - da's toch belachelijk jong.. Er zijn paarden die ruim 30 jaar mogen worden - waarom mijn lieve Daisy niet? Die verdiende dat ook..

Anderzijds.. We hebben 11 jaar en half samen gehad. Prachtige jaren, boordenvol mooie herinneringen, mijlpalen, vriendschap en liefde.
Ik ken andere verhalen - mijn nichtje die haar 4-jarige op 1 januari moest laten inslapen, omdat die zijn been brak toen hij verkeerd terecht kwam bij het gek doen tijdens het los lopen.
Paarden die zo stuk waren van de artrose dat ze op 12-jarige leeftijd al naar de eeuwige weien moesten vertrekken.
Paarden die 5 jaar waren, en dood in de wei werden aangetroffen, zonder duidelijke oorzaak.

Ik heb super veel om dankbaar voor te zijn.
Misschien doet het net daarom zo'n pijn...

Ik ben vlak na haar dood heel automatisch gegaan. Heel veel spullen meteen gedoneerd, omdat ik wist "ik zal nooit geen paard meer hebben". EHBO voor onze stal enzo. Dekentjes, dekjes, peesbeschermers - allemaal aan mijn beste vriendin gegeven. Op "haar" dekje na, en haar hoofdstel heb ik ook nog - dat gaat nooit weg. Haar zadel hangt hier ook, en haar poetsspullen zullen altijd "haar poetsspullen" blijven, en niet weg gaan.
Ik heb meteen heel veel geregeld, zegmaar. Dat leidde af.

Daisy was zelf 14 dagen later jarig, ik 15 dagen. Ik kreeg toen een elektronische fotokader, en hoewel ik eerst dacht "nee..." ben ik er een paar dagen later toch voor gaan zitten, en dat was eigenlijk een heel mooie avond. Rustig scrollen, foto's en filmpjes uitkiezen. De kader staat elke dag aan, en elke dag kan ik zo zien hoe ze haar potje slobber vol genot leeg lebberde, korte stukjes van onze wandelingen, een miljoen foto's, .. En meestal kijk ik met een gelukkig hart naar die kader - we hebben zo veel mooie dingen samen mogen beleven. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Maar ik moet zo ontzettend veel missen nu...

**Geplaatst**: 27-05-23 11:34

Geplaatst: 27-05-23 11:34

Mijn ene paard overleed in 2013 aan koliek. Het was afschuwelijk om mee te maken. 9 maanden later in 2014 liet ik mijn andere paard inslapen. Hij was toen 30 jaar en een blessure was precies de druppel die maakte dat het genoeg was. Ik heb de ene zijn hele leven gehad, 14 jaar. En de andere 21 jaar.

Ondanks dat ik al andere paarden had voelde het echt als een gat in mijn bestaan. Mijn oude paard was zo met mij verweven, daar was ik mee opgegroeid. Ik had vrede met zijn dood. Hij had een mooie leven gehad en was rustig ingeslapen. Dat kon ik helaas niet van de ander zeggen. Toch heb ik me niet schuldig gevoelt.

Verdriet en rouw is altijd eenzaam. Het overkomt jou en jouw beleving is ook alleen van jou. Bij paarden (en andere dieren) komt er wel bij dat sommige mensen het zich misschien voor kunnen stellen wat een impact het op je heeft. Bijna iedereen die ik ken heeft er één keer naar gevraagd, daarna nooit meer.

Inmiddels ben ik dus 10 jaar verder. Het verdriet is voorbij, maar de leegte waar zij ooit zaten voel ik nog steeds. Ik denk nog dagelijks aan ze, maar dan meestal een leuke herinnering. Of dat zouden ze leuk hebben gevonden of zo iets. Waarschijnlijk ook omdat ik nog in hetzelfde huis woon met de paarden aan huis. Het leven is wel verder gegaan en ik heb ook met mijn huidige paarden weer net zo'n band.

Ik denk dus dat het vooral tijd kost. En topics als dit helpen wel. Dan heb je een stukje herkenning en kun je je verhaal kwijt. :(:)

**Geplaatst**: 27-05-23 11:42

Geplaatst: 27-05-23 11:42

Een dier verliezen is net zo moeilijk als een mens verliezen. Huilen is oke en daar is niks mis mee. Een dier is je dierbaar.
Schuld is aangeleerd als emotie. Daar heb je niks aan. Natuurlijk is het niet handig overal je verdriet er ruimschoots uit te gooien. Maar op plekken waar dat kan doen!
Teken, schilder, huil, kijk fotos etc. Met een dier verliezen ga je net als een mens verliezen door verschillende fases. Daar is wel eea over te vinden. Het is dus niet raar. En je hoeft jezelf zeker niet, juist niet, hierom te veroordelen. Het betekent dat je veel om Daisy gaf. Ik wens je een goed verdriet toe.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-23 11:56

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-23 11:56

Sabri schreef:
Een dier verliezen is net zo moeilijk als een mens verliezen. Huilen is oke en daar is niks mis mee. Een dier is je dierbaar.
Schuld is aangeleerd als emotie. Daar heb je niks aan. Natuurlijk is het niet handig overal je verdriet er ruimschoots uit te gooien. Maar op plekken waar dat kan doen!
Teken, schilder, huil, kijk fotos etc. Met een dier verliezen ga je net als een mens verliezen door verschillende fases. Daar is wel eea over te vinden. Het is dus niet raar. En je hoeft jezelf zeker niet, juist niet, hierom te veroordelen. Het betekent dat je veel om Daisy gaf. Ik wens je een goed verdriet toe.

Ik zei altijd: "rouwen" is een werkwoord - dat is dus werken geblazen.
De theorie ken ik dus wel - maar in de praktijk blijk ik de mist in te gaan :')

Toch als het om mijn Daisy gaat. Met Loki (mijn katertje) lag dat anders, hoewel ik dat ook nog steeds voel. Maar 11 jaar en half samen zijn, is natuurlijk best lang.. Er is héél veel om over te rouwen..

Ik heb geen ervaring in het verliezen van mensen. Niet echt. Niet mensen waar ik heel close mee was. Dus die ervaring mis ik (gelukkig)..

**Geplaatst**: 27-05-23 13:36

Geplaatst: 27-05-23 13:36

Mijn once-in-a-lifetime is inmiddels bijna 2.5 jaar geleden ingeslapen op 9-jarige leeftijd. Ik had hem vanaf 7 maanden. Ik heb er héél erg veel verdriet om gehad, maar kan nu accepteren dat hij er niet meer is. En ik heb me voorgenomen om wat hij mij heeft geleerd, nooit meer te vergeten en dat mee te nemen naar toekomstige paarden en überhaupt in m'n toekomstige leven (= zingeving). Ik ben me aan het oriënteren op een tatoeage om dit voor mezelf te verankeren.

Wat hij me heeft geleerd: ik heb met hem een manier van werken gevonden met positieve bekrachtiging/clickertraining, waarbij the sky echt the limit was. Alles kon. Hem zelf beleerd, tuigloos rijden, buitenrijden, allerlei grondwerk, geheel los met hem werken op allerlei locaties, tussen andere paarden etc. Hij was echt mega-enthousiast en echt mijn beste vriend. Ik voel me vaak alleen in deze manier van kijken naar en werken met paarden, en moet mezelf er soms aan herinneren om in mezelf te blijven geloven. Janus was mijn levende bewijs.

Ik heb ook na een flinke tijd voor mezelf een nieuw jonkie gezocht, waar ik weer helemaal voor kan gaan