Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-23 16:23

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-23 16:23

Oh, eczeem, herkenbaar. Heel erg de laatste maanden, gaat echt hand in hand met stress hier.

Ik kan heel vaak gelukkig wel een stapje terug doen, en rationeel redeneren.
Ik weet dat ik het goed gedaan heb. Dat ik het juiste gedaan heb. Ik heb haar jarenlang opgespaard en haar op 9jarige leeftijd tot grasmaaier gepromoveerd - ik heb haar nooit afgedankt omdat ze niet meer te rijden was. Ik heb haar een heerlijk lui leventje kunnen geven, lekker pensioenen op de wei met vriendjes enzo. Ik heb haar alles kunnen geven wat ze nodig had, en stond (op ziekte en vakantie na) alle dagen op de wei.

Ik weet dat ik het goed gedaan heb.

Maar ik ben blijkbaar heel slecht in accepteren dat ik als eigenaar die beslissing heb moeten maken - heb moeten bellen en heb moeten zéggen "het is tijd". In Godsnaam.. Wie ben ik om dat te beslissen? IK heb dat gedaan. IK heb gebeld, IK heb gezegd dat het nu tijd was. Ik heb voor God gespeeld - en ik weet niet of dat juist was.

Natuurlijk was dat juist - want wat doe je anders? Je paard laten lijden, wetende dat ze pijn heeft, moe is van die pijn?

Ik weet dat ik het juiste gedaan heb. En: ik had het geluk er bij te kunnen zijn. Haar vast te houden. Ze was niet alleen, ik was bij haar en het zonnetje scheen op onze bolletjes.
Ik had haar eerder ook al op een kuur staan - maar idd.. voor wie sleep je haar daar nog eens door.. dan vind ik haar 4 weken later misschien liggend terug, en was ik echt "te laat".. En ik wilde niet te laat zijn. Ik ben nu vooral doodsbang dat ik te vroeg was. Maar.. Ergens weet ik wel beter - ik was niet te vroeg.

Ik heb het goed gedaan. Ik heb het juiste gedaan.

Maar ik heb er geen vrede mee..

Ik heb een elektronische fotokader in de woonkamer staan. Die speelt ook korte filmpjes af.
Héél veel Daisy te zien daar natuurlijk

En heel vaak zit ik te glimlachen naar al die prachtige beelden die ik daar zie. Wat een mooie jaren hebben wij samen gehad.
Maar.. ik kan wel kijken, maar zonder verder door te denken. Want dan kom ik in de strijd uit die ik hierboven beschreef. En dat trek ik gewoon (nog) niet.

Ik heb met mijn huisarts gepraat. Hij wilt me naar een collega doorsturen, rouwtherapie.
Maar die afspraak moet ik zelf maken - en morgen zijn we 3 of 4 weken verder, en ik heb nog steeds geen afspraak gemaakt.

Ik heb heel weinig ervaring met rouwen. Ik heb 2 jaar geleden mijn baby-katertje moeten laten inslapen.
Gezinshonden, waarbij het verdriet verdeeld werd over het gezin.

Maar dit.. Ik ben mijn kind kwijt. We waren al 11 jaar en half samen, en het idee dat ik haar nog een jaar of 50 moet missen, vind ik doodeng.
Ik ben intens dankbaar voor het feit dat ik haar heb mogen leren kennen, dat ik haar mens mocht zijn, dat we meer dan een decennium samen mochten zijn. Maar mijn God, ik ben zoveel verloren toen ik haar verloor..

**Geplaatst**: 26-07-23 17:14

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 26-07-23 17:14

Rouw is heel taai, rauw, zwart, wanhopig, pijnlijk, eenzaam en werkelijk niets romantisch aan. Missen van je dierbare paarden vriend is bijna niet te doen.

Ik ben voor Daisy heel blij dat ze zo’n liefdevolle eigenaar had en dat ze gemist wordt.

Heel veel sterkte gewenst.

**Geplaatst**: 26-07-23 17:14

Geplaatst: 26-07-23 17:14

LWDaisy schreef:
Ik kan heel vaak gelukkig wel een stapje terug doen, en rationeel redeneren.
Ik weet dat ik het goed gedaan heb. Dat ik het juiste gedaan heb. Ik heb haar jarenlang opgespaard en haar op 9jarige leeftijd tot grasmaaier gepromoveerd - ik heb haar nooit afgedankt omdat ze niet meer te rijden was. Ik heb haar een heerlijk lui leventje kunnen geven, lekker pensioenen op de wei met vriendjes enzo. Ik heb haar alles kunnen geven wat ze nodig had, en stond (op ziekte en vakantie na) alle dagen op de wei.

Ik weet dat ik het goed gedaan heb.

Maar ik ben blijkbaar heel slecht in accepteren dat ik als eigenaar die beslissing heb moeten maken - heb moeten bellen en heb moeten zéggen "het is tijd".

Weet je, de dingen die je noemt in de eerste alinea zijn eigenlijk mensendingen, je hebt haar gegeven wat je kon en dat is heel erg goed. Maar je hebt ze voor jezelf gedaan en er natuurlijk intens van genoten.
Je hebt het ook goed gedaan door er niet langer mee door te gaan toen het niet meer kon en dat is het allerbeste, van al deze dingen, die je voor je paard hebt kunnen doen. Dit heb je voor je paard gedaan, omdat ze dat verdiende. Zij heeft rust en is pijnvrij en jij mag voor jezelf ook stappen zetten om weer rust te vinden en je verdriet te accepteren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-23 19:42

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-23 19:42

Veronica2 schreef:
LWDaisy schreef:
Ik kan heel vaak gelukkig wel een stapje terug doen, en rationeel redeneren.
Ik weet dat ik het goed gedaan heb. Dat ik het juiste gedaan heb. Ik heb haar jarenlang opgespaard en haar op 9jarige leeftijd tot grasmaaier gepromoveerd - ik heb haar nooit afgedankt omdat ze niet meer te rijden was. Ik heb haar een heerlijk lui leventje kunnen geven, lekker pensioenen op de wei met vriendjes enzo. Ik heb haar alles kunnen geven wat ze nodig had, en stond (op ziekte en vakantie na) alle dagen op de wei.

Ik weet dat ik het goed gedaan heb.

Maar ik ben blijkbaar heel slecht in accepteren dat ik als eigenaar die beslissing heb moeten maken - heb moeten bellen en heb moeten zéggen "het is tijd".

Weet je, de dingen die je noemt in de eerste alinea zijn eigenlijk mensendingen, je hebt haar gegeven wat je kon en dat is heel erg goed. Maar je hebt ze voor jezelf gedaan en er natuurlijk intens van genoten.
Je hebt het ook goed gedaan door er niet langer mee door te gaan toen het niet meer kon en dat is het allerbeste, van al deze dingen, die je voor je paard hebt kunnen doen. Dit heb je voor je paard gedaan, omdat ze dat verdiende. Zij heeft rust en is pijnvrij en jij mag voor jezelf ook stappen zetten om weer rust te vinden en je verdriet te accepteren.

Klopt, ik heb haar idd alles gegeven, omdat ik haar bij me wilde (houden).
Tot op het punt waar ik dacht "het is genoeg geweest - genoeg voor haar". Ik heb haar jaren kunnen opsparen en lekker lang bij me houden - maar nu was ze voorbij ongemak en had ze pijn. En toen heb ik los gelaten.

Ik ben blijkbaar alleen niet erg goed in ook écht los laten..

Ik accepteer (denk ik) wel dat ik verdriet heb. Dat wist ik op voorhand al, dat wist ik 10 jaar geleden al.
Ik accepteer dat ik altijd verdrietig zal zijn met het gevoel dat ik haar moet missen, en ik zal haar missen, de rest van mijn leven. Daar heb ik op zich wel vrede mee, denk ik.

Als je aan een dier begint, of dat nu een paard of iets anders is, dan weet je op voorhand dat jij hen waarschijnlijk zal overleven. En dat jij als eigenaar heel vaak de keuze zal moeten maken, dat jij de natuur zal voor zijn. Ik heb het nogal moeilijk met dat gevoel dat ik voor God heb moeten spelen, en het idee dat ik het qua timing mis kon hebben is echt beangstigend - ook al weet ik ergens wel beter..

**Geplaatst**: 26-07-23 19:49

Geplaatst: 26-07-23 19:49

Ben blij dat je voor "God" mocht spelen.

Als leven lijden word is de dood een verlossing.

En jij kon haar verlossen om niet te gaan lijden. Hoe mooi is dat?!

Bovenstaande spreekwoord staat mij al 40 jaar bij.
En hoe erg ook als je iemand waar je van houd moet missen. Lijden is nog erger.
Dus jij hebt juist kunnen doen wat alleen iemand uit liefde kan doen.

**Geplaatst**: 26-07-23 19:54

Geplaatst: 26-07-23 19:54

Hoe had je je gevoeld wanneer je niet voor “ God” had gespeeld en haar ellendig en bijna dood in het weiland had gevonden? Nog veel ellendiger waarschijnlijk.
Maar maar snel die afspraak met die rouw consulent want ik vind je wel extreem in je verdriet. Dus pak hulp aan om je verdriet in goede banen te leiden.

**Geplaatst**: 26-07-23 20:45

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 26-07-23 20:45

Nou inderdaad, zo eens met de twee posten hierboven. Ben blij dat we dit voor onze dieren kunnen doen. Hoop ook dat het voor mensen steeds makkelijker wordt om zelf uit het leven te kunnen stappen. Een dier of mens zien lijden en ze niet kunnen helpen is verschrikkelijk.

**Geplaatst**: 26-07-23 21:16

Geplaatst: 26-07-23 21:16

BigOne schreef:
Hoe had je je gevoeld wanneer je niet voor “ God” had gespeeld en haar ellendig en bijna dood in het weiland had gevonden? Nog veel ellendiger waarschijnlijk.
Maar maar snel die afspraak met die rouw consulent want ik vind je wel extreem in je verdriet. Dus pak hulp aan om je verdriet in goede banen te leiden.

Iedereen rouwt op zijn eigen manier, dat is persoonlijk en kent geen goed of fout. Vind het jammer dat er hier dan toch een oordeel op wordt geplakt.

**Geplaatst**: 26-07-23 21:37

Geplaatst: 26-07-23 21:37

LWDaisy schreef:
Klopt, ik heb haar idd alles gegeven, omdat ik haar bij me wilde (houden).
Tot op het punt waar ik dacht "het is genoeg geweest - genoeg voor haar". Ik heb haar jaren kunnen opsparen en lekker lang bij me houden - maar nu was ze voorbij ongemak en had ze pijn. En toen heb ik los gelaten.

Ik ben blijkbaar alleen niet erg goed in ook écht los laten..

Ik accepteer (denk ik) wel dat ik verdriet heb. Dat wist ik op voorhand al, dat wist ik 10 jaar geleden al.
Ik accepteer dat ik altijd verdrietig zal zijn met het gevoel dat ik haar moet missen, en ik zal haar missen, de rest van mijn leven. Daar heb ik op zich wel vrede mee, denk ik.

Als je aan een dier begint, of dat nu een paard of iets anders is, dan weet je op voorhand dat jij hen waarschijnlijk zal overleven. En dat jij als eigenaar heel vaak de keuze zal moeten maken, dat jij de natuur zal voor zijn. Ik heb het nogal moeilijk met dat gevoel dat ik voor God heb moeten spelen, en het idee dat ik het qua timing mis kon hebben is echt beangstigend - ook al weet ik ergens wel beter..

Als ik het zo lees dan heb je het nog niet echt losgelaten en ik snap ook wel waarom. Het kan zijn dat je onbewust bang bent dat ze van je af drijft als je het los zou laten en dat is nog te vroeg. Misschien is het iets om over na te denken en te kijken of je er iets mee kan. Het grijpt je nog duidelijk hevig aan dat je de beslissing hebt moeten nemen en je neemt het jezelf misschien ook kwalijk. Qua timing heb je niks verkeerd gedaan, hoe had je het anders moeten doen voor haar?

**Geplaatst**: 26-07-23 21:45

Geplaatst: 26-07-23 21:45

Wintu schreef:
BigOne schreef:
Hoe had je je gevoeld wanneer je niet voor “ God” had gespeeld en haar ellendig en bijna dood in het weiland had gevonden? Nog veel ellendiger waarschijnlijk.
Maar maar snel die afspraak met die rouw consulent want ik vind je wel extreem in je verdriet. Dus pak hulp aan om je verdriet in goede banen te leiden.

Iedereen rouwt op zijn eigen manier, dat is persoonlijk en kent geen goed of fout. Vind het jammer dat er hier dan toch een oordeel op wordt geplakt.

Er staat duidelijk bij dat ik dat vind, geen oordeel maar mijn gevoel over haar manier van rouwen en verdriet.
Ik vind dit extreem en ongezond en het is fijn dat haar huisarts het serieus oppakt en haar doorverwijst.
Rouwen doet iedereen op zijn manier en daar kun je ook aan onderdoor gaan. Vandaar dat ze er verstandig aan doet om die hulp te zoeken.

**Geplaatst**: 26-07-23 21:58

Geplaatst: 26-07-23 21:58

Dit is een mooi en herkenbaar topic. Voor mij is het inmiddels 2 jaar geleden dat ik afscheid moest nemen. Joep was pas 12 jaar oud en is aan de gevolgen van een ongeluk overleden. Onverwacht dus. En ik ben er nog mee bezig. Soms opeens weer heel veel verdriet of boosheid. Want waarom nou mijn paard? Waarom moet mijn intens lieve, grappige vriendje dit overkomen. Zó oneerlijk. Maar ook de stress die ik nu heb als ik mijn huidige pony bijvoorbeeld niet kan vinden. Of als ik mis hoe relaxed ik altijd was met kuddes en dat nu deels verloren ben. Of dat ik stress krijg van opladen in een trailer. Dat had ik nooit maar nadat ik had geprobeerd Joep nog naar een kliniek te krijgen en het laden grandioos te zien mislukken, krijg ik dat niet meer uit mijn hoofd.

De eerste maanden waren echt verschrikkelijk. Wekkers zetten om te eten en te drinken, anders vergat ik dat gewoon. Alleen maar verdrietig zijn over alles. Niet naar foto's kunnen kijken of nadenken over wat nu.

Nu na twee jaar kan ik al veel blijer nadenken over onze tijd samen. Wat ik van hem heb geleerd, hoe bijzonder onze connectie was en hoe dankbaar ik ben dat ik hem kan missen. Daar heeft mijn jonge pony ook mee geholpen. Ik kan haar de kansen geven die Joep nooit heeft kunnen krijgen. Een gezonde jeugd, veel liefde (altijd) en leuke dingen doen. De dingen die ik van hem heb geleerd daar heeft Haley baat van. Ze is een heel ander paard maar haar aanwezigheid helpt wel in het minder verdrietig voelen. Want ik heb weer een paardje waar ik al mijn enthousiasme in kan gooien.

Er helemaal overheen komen ga ik nooit meer. Ik zal dit altijd meedragen en de beelden gaan ook nooit meer uit mijn hoofd. Ik gun het niemand. Maar het is wel beter dan het was. :(:)

**Geplaatst**: 26-07-23 22:59

Geplaatst: 26-07-23 22:59

BigOne schreef:
Wintu schreef:

Iedereen rouwt op zijn eigen manier, dat is persoonlijk en kent geen goed of fout. Vind het jammer dat er hier dan toch een oordeel op wordt geplakt.

Er staat duidelijk bij dat ik dat vind, geen oordeel maar mijn gevoel over haar manier van rouwen en verdriet.
Ik vind dit extreem en ongezond en het is fijn dat haar huisarts het serieus oppakt en haar doorverwijst.
Rouwen doet iedereen op zijn manier en daar kun je ook aan onderdoor gaan. Vandaar dat ze er verstandig aan doet om die hulp te zoeken.

Dan heb ik je verkeerd begrepen, mijn excuses Y;(

**Geplaatst**: 26-07-23 23:59

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 26-07-23 23:59

Aanvaard! Zijn ook heftige zaken die elke dieren houder meemaakt , ik al meerdere keren helaas .

**Geplaatst**: 27-07-23 00:12

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-07-23 00:12

Mijne is ingeslapen en veel te jong. Im had haar nog 20 jaar willen houden. 16 jaar en eigenlijk topfit tussen de oren. Met een afwijkende wervel die we altijd goed hielden door de juiste bespiering te behouden. Toen ze rhino kreeg en de neurologische vorm heeft ze een lichte vorm van ataxie overgehouden.

Je raad het al de bespreking viel weg wn het was aflopende zaak. Tranen met tuiten, ik ontweek de verhalen.

Nu 1,5 jaar later huil ik soms nog maar vertel ik verhalen vol trots en met een lach op mijn gezicht. Wat heb ik veel met dit paard mogen doen. Ze was mijn maatje.

Na 1,5 jaar staat er ook een ander paard. Vorige week mee gestart. Dezelfde type punten als met mijn merrie, dezelfde commentaren en ook een prachtige 1e plaats. Ik kreeg kippenvel, buikpijn, kwam in een trance en wilde keihard janken. Wat had ik daar graag weer gestaan met haar maar tegelijk zo dankbaar dat ik dit nog een keer mocht en kon voelen.

Als in protocollen, filmpjes of wat dan ook van haar zie wil ik nog steeds keihard janken. Sterker nog ik doe het gewoon! Toch kreeg het een plekje en kan ik nu doorgaan. Een ander paard wat me een hoop geeft.

Het is knap lastig als je goud had om dat zomaar los te laten. Ik kijk vooral met een lach terug op de momenten die ik met haar heb gekregen. Ze waren stuk voor stuk geweldig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-07-23 08:16

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 27-07-23 08:16

Ik begrijp de reactie wel hoor! En ik denk idd ook dat ik wel wat hulp kan gebruiken, want ik lijk er zelf niet uit te komen.

Ik heb ook zo weinig ervaring met rouw.. Ik voel me schuldig als ik niét aan haar denk, maar ik paniekeer als ik wél aan haar denk, des te meer mis ik op zo'n moment. Enzoverder, om gek van te worden haha.

Het is moeilijk, rouwen.

Ik ben wel blij dat ik Daisy heb mogen verlossen van haar pijn. Dat ik haar haar rust heb mogen schenken. Dat was het laatste mooie dat ik voor haar kon doen, en ik als eigenaar was ook de enige die dit kon doen.
Ik had idd goud - en ik heb moet los laten. Dat doet pijn, want nu ben ik haar kwijt.

Ik heb natuurlijk wel onze herinneringen nog. Al die mooie momenten. En het zijn er zooooo veel. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn!

Maar mijn wereld staat echt op zijn kop. Sinds Daisy er niet meer is, ga ik ook niet meer naar stal. Heel mijn ritme ligt overhoop. Ik heb tijd over, een schoon huis, het scheelt in mijn portemonnee. Ik moet mijn leven opnieuw inrichten. Ik weet niet goed wie ik ben zonder Daisy, zonder mijn kennis/ervaring te kunnen aanboren.

**Geplaatst**: 27-07-23 12:03

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-07-23 12:03

Leuk he, tijd over en wat meer ruimte in de portemonnee? Superleuk, maar lang niet zo leuk als met paarden bezig zijn

. Nadat mijn paard was overleden stonden er mensen voor me klaar zodat ik toch naar stal ging, toch op een paard ging zitten (huilend) en op zoek ging naar een nieuw paard. Er is zoveel ruimte in je hart, daar past echt wel nieuw geluk met paarden bij.

**Geplaatst**: 27-07-23 12:20

Geplaatst: 27-07-23 12:20

ik had na mijn eerste paard dat die was overleden dat het echt anderhalf jaar duurde voor ik toch weer naar een paard toe wilde, met vriendinnen mee.
en zag ik hun plezier en begon het toch weer wat te kriebelen.

wat isabel zegt vind ik ook zo herkenbaar!
die van mij moest ook in de trailer naar de kliniek.
wilde er ook niet meteen in,dus nog met 2 touwen er achter hem er in gedrukt.
ik heb me echt zo ontzettend schuldig gevoeld toen dat ik nog op hem heb lopen mopperen.
en het is bijna twee jaar geleden,maar ik schiet echt acuut weer vol hoor nu ik het typ.
dat blijft echt gevoelig, en dat zal ook echt nog lang duren.

ik heb ook gewoon nog steeds zijn foto als avatar,kan mijn merrie er wel opzetten,maar dat wil ik niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-07-23 17:29

Geplaatst door de TopicStarter : 27-07-23 17:29

Veronica2 schreef:
Leuk he, tijd over en wat meer ruimte in de portemonnee? Superleuk, maar lang niet zo leuk als met paarden bezig zijn . Nadat mijn paard was overleden stonden er mensen voor me klaar zodat ik toch naar stal ging, toch op een paard ging zitten (huilend) en op zoek ging naar een nieuw paard. Er is zoveel ruimte in je hart, daar past echt wel nieuw geluk met paarden bij.

Het weegt absoluut niet op tegen hooi in mijn bh en stront in mijn haar :')

Ik mis de kruimels van koekjes in mijn jaszakken, de sokken die altijd vol stro hangen, het moeten rennen om voor het donker op stal te geraken in de winter, ... Al die dingen waar ik voorheen zo op vloekte :')

Ik ben 5x bij "de paarden" geweest sinds Daisy er niet meer is. 2x overgenomen voor een vriendin die op vakantie was. 1x mee gegaan als fotograaf toen een vriendin me dat vroeg. En 2x gaan rijden bij stallen hier in de buurt, omdat ik het toch wel mis.

Maar, ik weet niet - ik mis het, maar ik mis vooral Daisy. En andere paarden zijn natuurlijk ook paarden en daarom automatisch leuk, maar het is nooit mijn Daisy, en achteraf voel ik me dan nogal leeg..

Het laatste ritje was wel fijn. Ik was nog nooit eerder op die stal geweest, en hij ligt nota bene op nog geen 5 min. rijden. Ik mocht kiezen: piste of boswandelingetje. Bos, bos, bos!
Ik vond het leuk. Tussen die oortjes kijken, lekker in de schaduw tussen de bomen rijden. Was een lief paard ook.

De stal is nu even gesloten wegens vakantie, maar ik denk dat ik binnenkort terug contact opneem om nog eens te gaan wandelen. Want ja.. ik mis het contact met de paarden wel..

Ellepel ik heb echt spijt van elke keer ik op haar mopperde. Ze bedoelde het nooit slecht. Ik was gehaast, moe, had nog plannen, .. En dan mopper je. En daar heb je achteraf zo veel spijt van..

Vandaag (zoals alle dagen) een fb-herinnering, en ik had een blije glimlach:
Afbeelding

Ze was altijd zo blij me te zien. Trok altijd zo'n lief koppie.
Die herinneringen - ik zie ze graag voorbij komen. Eerder deze week was het x jaar geleden dat ze zich bezeerd had. En dan zie ik hoe goed ik dat aanpakte, hoe'n goede eigenaar ik was. Hoe braaf zij altijd was, ook op een moment dat ze pijn had. Hoe ze toch altijd zo flink was en het mij nooit moeilijk maakte.

Maar - ik mag niet te ver doordenken

Kleine stapjes, denk ik. Ik verwacht niet dat het verdriet en de pijn ooit zullen overgaan, maar ik hoop wel dat ik vaker met een glimlach dan met een krop in de keel kan terugblikken.

**Geplaatst**: 27-07-23 17:54

Geplaatst: 27-07-23 17:54

LWDaisy schreef:
Veronica2 schreef:
Leuk he, tijd over en wat meer ruimte in de portemonnee? Superleuk, maar lang niet zo leuk als met paarden bezig zijn . Nadat mijn paard was overleden stonden er mensen voor me klaar zodat ik toch naar stal ging, toch op een paard ging zitten (huilend) en op zoek ging naar een nieuw paard. Er is zoveel ruimte in je hart, daar past echt wel nieuw geluk met paarden bij.

Het weegt absoluut niet op tegen hooi in mijn bh en stront in mijn haar Ik mis de kruimels van koekjes in mijn jaszakken, de sokken die altijd vol stro hangen, het moeten rennen om voor het donker op stal te geraken in de winter, ... Al die dingen waar ik voorheen zo op vloekte

Ik ben 5x bij "de paarden" geweest sinds Daisy er niet meer is. 2x overgenomen voor een vriendin die op vakantie was. 1x mee gegaan als fotograaf toen een vriendin me dat vroeg. En 2x gaan rijden bij stallen hier in de buurt, omdat ik het toch wel mis.

Maar, ik weet niet - ik mis het, maar ik mis vooral Daisy. En andere paarden zijn natuurlijk ook paarden en daarom automatisch leuk, maar het is nooit mijn Daisy, en achteraf voel ik me dan nogal leeg..

Het laatste ritje was wel fijn. Ik was nog nooit eerder op die stal geweest, en hij ligt nota bene op nog geen 5 min. rijden. Ik mocht kiezen: piste of boswandelingetje. Bos, bos, bos!
Ik vond het leuk. Tussen die oortjes kijken, lekker in de schaduw tussen de bomen rijden. Was een lief paard ook.

De stal is nu even gesloten wegens vakantie, maar ik denk dat ik binnenkort terug contact opneem om nog eens te gaan wandelen. Want ja.. ik mis het contact met de paarden wel..

Dat missen we dan inderdaad op een of andere manier toch best wel. Al die dingen die alleen paardenmensen hebben in het dagelijkse leven.
Tuurlijk mis je vooral Daisy, dat was je eigenste eigen paard. Andere paarden kunnen haar ook niet zijn, die zijn gewoon zichzelf met hun eigen dingen die ook gewoon leuk zijn.
Het lijkt me echt een goed idee als je na de vakantie weer bij die stal wat ritjes gaat maken. Je ziet vanzelf wat het je brengt. Wie weet komt van het een het ander, staat er eentje tussen die wat extra aandacht nodig heeft en dat jij als geroepen komt.
Het is sowieso fijn om ook wel wat met paardenmensen te zijn, want die begrijpen waar je doorheen gaat. Mensen zonder paarden snappen het echt niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-07-23 18:14

Geplaatst door de TopicStarter : 27-07-23 18:14

Veronica2 schreef:
Dat missen we dan inderdaad op een of andere manier toch best wel. Al die dingen die alleen paardenmensen hebben in het dagelijkse leven.
Tuurlijk mis je vooral Daisy, dat was je eigenste eigen paard. Andere paarden kunnen haar ook niet zijn, die zijn gewoon zichzelf met hun eigen dingen die ook gewoon leuk zijn.
Het lijkt me echt een goed idee als je na de vakantie weer bij die stal wat ritjes gaat maken. Je ziet vanzelf wat het je brengt. Wie weet komt van het een het ander, staat er eentje tussen die wat extra aandacht nodig heeft en dat jij als geroepen komt.
Het is sowieso fijn om ook wel wat met paardenmensen te zijn, want die begrijpen waar je doorheen gaat. Mensen zonder paarden snappen het echt niet.

Dat merk ik echt heel erg!
Mijn omgeving is super lief, heel troostend en oppeppend - maar ik voél dat ze het niet "begrijpen". Zelfs degenen die ook een verlies hebben ervaren. Alleen degenen die een paard zijn verloren, wéten hoe dat voelt. Welke impact dat heeft. Maakt niet eens uit of ze nog andere paarden hebben of niet, zij begrijpen die band die je met een paard hebt, en wat het is om dat te verliezen.

Mijn vriend heeft zijn hond verloren, daar was ik bij. Hij had haar al bijna 15 jaar. Ja, da's een mega groot verlies, het was echt zijn kind.
Dus hoewel hij zeker ervaring heeft met het verlies van een geliefd dier, "snapt" hij niet wat ik nu moet missen. Ik word natuurlijk niet geconfronteerd met een leeg huis, wat je bij een hond wel hebt. Ik ben andere dingen verloren - en als je die dingen niet kent/ervaart omdat je zelf geen paard hebt, dan ja.. dan snap je het gewoon niet.. Hij doet wel zijn best hoor, is zo begripvol als ik maar kan wensen, maar hij heeft een beetje bang van paarden en heeft onze band nooit helemaal echt begrepen.
Ik had Daisy eerder, mijn vriend is er daarna bijgekomen - hij heeft ons nooit zien dansen, nooit de wedstrijdjes gezien, .. dat was toen allemaal al voorbij. Hij zag een raar kind dat elke dag blij poep ging scheppen, door weer en wind, zonder te rijden - hij begreep niet dat dat voldoening kon brengen :')

**Geplaatst**: 12-08-23 20:45

Geplaatst: 12-08-23 20:45

Ik meld mij hier ook… mijn maatje afgelopen woensdag moeten laten inslapen. Mijn beste vriendinnetje..
9/8/2013 werd ze van mij. Ik ging nergens zonder haar, deed mijn uiterste best om alles goed voor haar te doen. We zijn samen gegroeid en waren er altijd voor elkaar. Ze heeft mij door hele moeilijke tijden gesleept.

Helaas kwamen we er achter dat zij de aandoening Megaesophegus had. Ofwel slokdarmverlamming., erfelijk bij Friezen.
Daarnaast maakte haar slokdarm ook twee gekke knikken. Gezien zij er risico op liep en al met 5 jaar oud haar eerste verstoppingen had, heb ik altijd haar voerbeleid nauwkeurig in de gaten gehouden en aangepast.
De laatste 4,5 jaren at ze langzaam. Maar ze was fit, zag er goed uit en liep nog 5x per week met volle energie. Sinds maart begon ik meer klachten te zien. Besproken met dierenarts, in de gaten houden.
Sinds 2 weken wilde ze steeds minder eten, ze viel enorm hard af, bespiering nam af.
Vorige week donderdag weigerde ze het eten helemaal. Tanden, bloed enz na laten kijken, kwam niks uit. Ik wist genoeg… alle klachten bij elkaar kon het maar 1 ding zijn.
Woensdag in de kliniek werd de nachtmerrie waarheid: twee fikse knikken en een volledig slappe, verwijde slokdarm. Functioneerde niet/nauwelijks meer. Ze stond gewoon te verhongeren terwijl ze ontzettend graag wilde eten..
Nog geprobeerd om “op hoogte” een slobber (als soep) te geven, maar ook dat ging niet meer.

Afgelopen woensdag,9/8/2023: precies 10 jaar later heb ik mijn maatje los moeten laten.
Ik voel me gebroken, niet compleet, totaal verdwaald.
Het was de beste keuze voor haar, de eerlijkste keuze. Dat had ze verdiend. Daar heb ik vrede mee.

Maar o mijn God wat mis ik haar! En ik val in zo’n enorm diep gat nu… qua tijd, sociaal contact, hobby.
Ik weet dat ik mijn hobby wil voortzetten. Niemand kan mijn nouk vervangen, echt niemand. Maar ik hoop over een tijdje de kracht te hebben om een nieuw vriendje toe te laten in mijn hart.
Eerst maar eens alles regelen wat ik nu nognniet voor elkaar krijg. Ik ben zo passief als maar kan op dit moment…

**Geplaatst**: 13-08-23 13:19

Geplaatst: 13-08-23 13:19

Oh wat vreselijk voor je :(:)

Heel veel sterkte Y;(

**Geplaatst**: 13-08-23 13:50

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 13-08-23 13:50

Ik heb in minder dan 7 jaar tijd 2 paarden moeten laten gaan. De eerste gekocht op 17 jarige leeftijd, die was met 19,5 echt versleten, artrose, terugkerende blessures dus die besloten in te slapen toen we opnieuw kreupel werd. Bij deze had ik relatief snel vrede. Beestje was ‘oud’ en op en nog jaren dokteren / pijnstillers zag ik niet zitten.

Mijn andere paard gekocht met 5. Een half jaar op kunnen rijden en toen begon het gesukkel. Bleef maar ernstig kreupel en 5! dierenartsen gehad voor ik eindelijk de diagnose spat kreeg. Nog 2/3 jaar aangesukkeld maar ze is nooit meer goed geworden. Toen ze op een dag amper haar stal nog uit kon de knoop doorgehakt.

En man wat had ik bij deze veel moeite en pijn. Ze was al af en aan slecht vanaf haar 6e… zo oneerlijk en pijnlijk dat zo’n jong paard al zo snel gewoonweg stuk is en niet meer kan.

Ik heb (van te voren ook) weken gehuild en met tranen op stal gestaan. Ik liep al zo lang te worstelen met de gedachte dat het zo echt niet langer kon… wat een pijn en wat een leegte heeft ze achtergelaten. Ik ben boos / verdrietig en worstel nog vaak met de vraag “wat als …” . Wat als ik eerder een diagnose had? Wat als ik haar een jaar stil had gezet? Had ik het anders moeten doen? Maar wat dan?

Het verdriet is wel grotendeels gesleten maar het gemis blijft. Ik merk wel dat ik terugkijk op de leuke momenten ipv het verdriet dat het laatste jaar speelde.

Rouw is zo iets verschrikkelijks…

**Geplaatst**: 13-08-23 14:29

Geplaatst: 13-08-23 14:29

bij mij is het een beetje andersom.. Onze eerste pony namen we over van iemand die er niet meer voor kon zorgen. Mijn dochter was net 13 en ik wilde graag een moeder dochter pony. Ik leasde hem al samen met een andere vrouw en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen dat hij verkocht zou worden dus kocht hem.. hij zat in mijn hart. Echter was hij niet makkelijk. 5 jaar en niet echt stabiele opvoeding gehad.. en vliegensvlug en heel wendbaar. Ook af en toe flink eigenwijs, kortom geen kinderpony. Mijn dochter lag er regelmatig naast en ik heb meerdere keren gedacht, ik zoek een andere plek voor je. Toch deed ik dat niet en na 2 jaar en veel tranen en veel les leek het tij te keren.. de pony werd steeds leuker, mijn dochter ouder en zelfverzekerder, en ik kreeg ook steeds meer verstand van het hebben van een eigen paard. Ik verhuisde naar een stal waar hij meer buiten kwam met minder mensen om ons heen en meer rust. meer les en mijn dochter en de pony werden echt een team.. En opeens lag hij daar, met koliek in het land.. Na drie dagen strijden hebben we hem moeten laten gaan.
Ik vond het heel erg mn voor mijn dochter maar op een of andere manier parkeerde ik het naast me en binnen een maand had ik een nieuwe pony.. Dit was echt liefde op het eerste gezicht voor mij. De staldeur ging open en hij keek me aan en vanaf dat moment kon ik alleen nog maar aan die nieuwe pony denken en was de oude helemaal uit mijn gedachte verdwenen. Deze nieuwe pony was al wat ouder en bomproof echt een waar je een kleuter op naar buiten zet. De liefde groeide alleen maar meer en ik dacht nauwelijks nog aan de oude... Ja bij heel veel dingen riep ik... kijk dit kon bij die oude niet.. dan had je er allang naast gelegen etc..

tot ongeveer na een jaar... Ineens begon ik me te beseffen dat ik bij de eerste pony nooit echt heb gezien wat er wel goed ging en hoe we gegroeid waren en dat het eigenlijk een superpony was wat gewoon jong en nog wat meer tijd in gestoken had moeten worden.. En toen begonnen de schuldgevoelens. Had ik niet dit moeten doen of dat moeten doen. Heb ik hem wel een eerlijke tijd bij ons gegeven. De nadruk lag destijds in mijn beleving regelmatig wat die niet kon ipv wat die wel kon.. Ik heb er uren over gepraat en gehuild met een vriendin en die zei alleen maar. Meid hij heeft een prachttijd bij je gehad en de liefde spatte er echt wel vanaf alleen zag je het ws zelf niet, maar het dier kreeg alles wat hij nodig had. er gingen heel veel euro s naar hem toe in vorm van gezond eten, osteopaat supplementen zadelpassers lessen, boeken etcetc..En kennelijk had ik engelengeduld met hem En toch voelde het niet zo. in mijn beleving heb ik teveel de nadruk gelegd destijds in de dingen waar we tegen aanliepen ipv de dingen die goed gingen..Het schuldgevoel werd steeds groter...Nu na 1.5 jaar kan ik weer relativeren dat ik idd destijds echt ook van hem genoten heb. hij was gewoon jong en groen en ik ook.. hij is echt een leerpaard voor mij geweest en ik weet zeker als hij nog geleefd had dat we nu vier hoeven en twee handen op een buik waren geweest.

Ik heb er leer uit gemaakt. Mijn huidige pony is wat ouder en echt bomproof maar flegmatiek.. dat hoor ik regelmatig.... tis niet de snelste he??? en dan zeg ik nee.. so what? Ik geniet echt en ben nu echt bewust bezig in wat hij wel kan en niet dat hij sloom is of snel dik of altijd maar vies etc....het zal nooit een hoge springer worden, een zz paard of wat dan ook maar wel een goedzak die ik overal mee naartoe kan nemen. waar ik onderdoor kan lopen en die nooit een vlieg kwaad zal doen naar mens of dier.

De schuldgevoelens blijven zo nu en dan opwellen.. waarom zo snel een nieuwe.. waarom niet eerst verwerken.. Heb ik wel rekening gehouden met de gevoelens van mijn dochter, etc etc
Tja geen idee... ik had anders de huidige ook niet gehad

een leven zonder paarden kan ik me niet voorstellen.. wel wil ik na deze geen eigen nieuwe meer... dan maar lekker keutelen in en om het land.. maar niet meer die zorgen die je toch nog regelmatig hebt als ze weer iets mankeren

rouwen doet echt ieder op zijn eigen manier.. Ik denk dus dat ik er pas na 1.5 jaar na overlijden aan ben begonnen...en nu na 1.5 jaar( dus 3 jaar naar het overlijden) heb verwerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-23 22:29

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-23 22:29

Wat hebben we het er toch allemaal zwaar mee.. En ieder op zijn eigen manier..
Ik wens jullie allemaal veel moed en sterkte. Hier is het nog steeds moeilijk - we zaten net nog rustig in de tuin, ik begon over Daisy en zat na 2 zinnen al te huilen. Maar hey - ik heb het geprobeerd. Het zal ooit wel beteren, ik zal ooit over haar kunnen praten zonder te gaan huilen.

Gisteren naar de zoo geweest. Er kwam heel vrolijk een zebra op me afgelopen. Ik mis het, de paardjes...
Misschien toch nog maar eens afspreken met mijn stalvriendinnen

Ik ben nog steeds van het idee dat er hier nooit meer een ander paard zal komen. Ik zie mezelf niet alles doen wat ik voor Daisy gedaan en gelaten heb - omdat ik er van uit ga dat ik DIE band nooit meer zal hebben met een paard. Ik weet dat een band kweken tijd vraagt, maar met Daisy had ik dé klik vanaf de allereerste seconde, van toen ze nog van mijn oom was en ik mijn draver had, en er totaal geen sprake was van Daisy over te nemen. Die klik wàs er gewoon, meteen. En ik betwijfel of ik dat ooit nog met een ander paard zal hebben - en voor minder doe ik het niet

Maar ik mis het buiten zijn, het buiten bezig zijn. We overwegen nu om kippen aan te schaffen, dan kan ik daar op vloeken in de winter :')