Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-11-23 19:38

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 08-11-23 19:38

Ik kom mij hier ook even melden. Ik ben in augustus 2021 mijn halve stalpony kwijtgeraakt, door ouderdom. Ik heb met haar mijn hele puberteit en eigenlijk de meeste zware periodes in mijn leven meegemaakt en zij was het constante in al die jaren. Nu is het al meer dan 2 jaar geleden, maar nog gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Het eerste jaar was verschrikkelijk, nu het tweede en begin van het derde jaar zonder haar vallen tot nu toe mee, in die zin dat ik mij nu kan vastgrijpen aan de zaken die ik van haar heb geleerd. In het begin kon ik niet eens 2km in de buurt komen van haar stal zonder te breken. Nu ben ik van de week nog eens op haar stalling geweest, en dat voelt zo vreemd.. alles is daar zo veranderd sinds zij er niet meer is. Zelfs nu met mijn eigen paardje grijp ik regelmatig terug naar haar. Ik vind dat het verdriet en gemis nooit minder wordt, maar net meer. Tegelijk is er een soort gewenning, dat je niet meer door het leven gaat zonder dat verdriet en gemis

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-11-23 20:59

Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-23 20:59

evilginger schreef:
Ik kom mij hier ook even melden. Ik ben in augustus 2021 mijn halve stalpony kwijtgeraakt, door ouderdom. Ik heb met haar mijn hele puberteit en eigenlijk de meeste zware periodes in mijn leven meegemaakt en zij was het constante in al die jaren. Nu is het al meer dan 2 jaar geleden, maar nog gaat er geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Het eerste jaar was verschrikkelijk, nu het tweede en begin van het derde jaar zonder haar vallen tot nu toe mee, in die zin dat ik mij nu kan vastgrijpen aan de zaken die ik van haar heb geleerd. In het begin kon ik niet eens 2km in de buurt komen van haar stal zonder te breken. Nu ben ik van de week nog eens op haar stalling geweest, en dat voelt zo vreemd.. alles is daar zo veranderd sinds zij er niet meer is. Zelfs nu met mijn eigen paardje grijp ik regelmatig terug naar haar. Ik vind dat het verdriet en gemis nooit minder wordt, maar net meer. Tegelijk is er een soort gewenning, dat je niet meer door het leven gaat zonder dat verdriet en gemis

Ja, ja, ja! Exact dan!
Dat had ik eigenlijk ook wel verwacht, op voorhand. Dat het nooit zou overgaan. Dat er altijd verdriet en gemis zou zijn. Eerlijk? Ik keek uit naar dat moment, ik de zin van: voorbij het rauwe. De gewenning. Het.. verdoofd? de pijn een beetje. Je raakt eraan gewend je allerbeste maatje kwijt te zijn, je kind, de liefde van je leven. Het leven is niet meer hetzelfde, en dat zal het ook echt nooit meer zijn. Ik had mijn leven voor Daisy, en nu moet ik zonder leven. Nu zijn we "na Daisy". Dat is een hele aanpassing, en het veroorzaakt een gat in mijn leven.
Maar het ritme past zichzelf aan, je moét op één of andere manier door, en gaandeweg "wen" je aan dat gat in je hart, het is er altijd, en je moet een leven rondom dat gat op zien te bouwen.

Je stopt met dagelijks te breken en de hele tijd te huilen. Je komt af en toe weer onder de paarden. Je leert praten over je paard zonder meteen te huilen, je kan ook weer met een glimlach over hem/haar vertellen. Het leven is zijn glans kwijt, dat zeker - maar.. dat went. Th struggle goes on, zoiets.

Ik kreeg gisteren een sms van mijn stiefpapa. Helemaal over zijn toeren. Zijn hond, zijn kindje, was onderuit gegaan bij het spelen. Rottweiler van 8 jaar - die willen we niet onderuit zien gaan. Ze is gezond, maar begint op leeftijd te komen en kent nog steeds geen grenzen. Ze bezeert zichzelf daar soms bij. En gisteren ging ze dus onderuit, en ze kon een tijdje écht gewoon niet meer recht komen. Stiefpa flipte, was echt over zijn toeren bij het idee dat het flink mis kon zijn.
We hebben een tijdje over en weer gesmst. Hij zei dat hij het nu begrijpt, mijn eindeloze verdriet. Ik heb hem proberen troosten. Dat had ik 6 maanden geleden niet gekunnen, niet zoals ik dat nu (aan)kon.

Ik ben innig dankbaar voor die prachtige 11 jaar en half met mijn Daisy. En ik mis haar, elke dag opnieuw. Er gaat letterlijk geen dag voorbij zonder dat ik aan haar denk. Mijn dagen zijn hun gouden randje kwijt, en ik zal haar een leven lang moeten missen. Maar: ze mocht zo lekker lang bij mij zijn. Ze was zo heerlijk lang mijn beste maatje. Ik kan echt alleen maar dankbaar zijn voor de tijd en band die we samen hadden. Dat ik haar nu moet missen is echt k.t, maar ik zou het zo allemaal weer overdoen. Ze was het waard, elke traan die ik gelaten heb en elke traan die nog zal vloeien. Ik ben een rijker mens, doordat ik haar eigenaar mocht zijn.

**Geplaatst**: 09-11-23 23:01

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 09-11-23 23:01

Daar sluit ik me bij aan. Ik zou het ook zo weer overdoen.

**Geplaatst**: 09-11-23 23:04

Geplaatst: 09-11-23 23:04

3timesmom schreef:
Daar sluit ik me bij aan. Ik zou het ook zo weer overdoen.

Exact. Het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet meer tijd met haar heb gehad

**Geplaatst**: 09-11-23 23:15

Geplaatst: 09-11-23 23:15

3timesmom schreef:
Daar sluit ik me bij aan. Ik zou het ook zo weer overdoen.

Hier ook. Ik heb de periode voor het inslapen ook als heel prettig ervaren ondanks dat mijn dame ziek was. De buitenwereld stond voor mij uit en ik was de hele tijd bij haar, en ze kwam ook echt steun bij me zoeken.

Ik heb mijn paard in januari van dit jaar laten inslapen, maar we waren al vanaf november 2021 aan het tobben. Vage klachten, en we konden maar niks vinden. Uiteindelijk bleek het Cushing/ppid te zijn, maar in de tussentijd had ze aan benen 3 blessures opgelopen omdat ppid het immuunsysteem verkloot. Door dat slechte immuunsysteem werden de blessures ook niet beter.
Na het inslapen voelde ik me eigenlijk best prima, tot ik een nieuw paard kocht wat geen goede match bleek en toen kwam alles eruit. Eigenlijk begint het nu pas binnen te komen, en ik neem het met alles mee. Ik kan ontzettend veel plezier hebben in een activiteit en dan toch voelt het alsof ik een zwart gat in m'n borstkas heb.
Ik ben deze week begonnen met rouwverwerking, ik ben heel benieuwd. De intake was al heel fijn

**Geplaatst**: 09-11-23 23:23

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 09-11-23 23:23

Ik hoop dat het proces rond rouwverwerking goed gaat! Het gaat heftig zijn, maar als je goed begeleidt wordt, is het een prachtig gegeven.
Ik ben hier ook mee begonnen ongeveer 8 maanden na haar dood, voor mij was het een waardevolle ervaring

**Geplaatst**: 11-11-23 20:42

Geplaatst: 11-11-23 20:42

Ik ben er net 3-4 dagen in. Ik vind dit echt heel moeilijk. Het was wel verwacht maar toch ook niet. Ik heb niet voor God moeten spelen en daar ben ik blij om. Ik mis hem zo ontzettend hard, maar ook is er veel van mijn schouders gevallen.

**Geplaatst**: 11-11-23 21:12

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 11-11-23 21:12

het is idd die "gewenning" wat ik beschrijf als "plaats geven" in je leven.
Het is eigenlijk hetzelfde...
je leert ermee omgaan dat het vanaf dan gewoon anders is.
In het begin is het heel hard en moeilijk (helemaal als het afscheid heel plots was) en dat gaat voorbij. Bij iedereen op een ander tempo natuurlijk wat logisch is, iedereen heeft zijn eigen snelheid daarin en dat is heel ok.

**Geplaatst**: 12-11-23 10:36

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 12-11-23 10:36

Ik merk ook dat 't verdriet en gemis groter wordt, omdat het steeds langer zonder hem is en aan de andere kant die gewenning inderdaad. Maar pfff. Het blijft zo moeilijk.

Nu bijna een jaar geleden dat ik Flavio heb laten inslapen. Het vliegt me even aan. Een heel jaar... Aan de ene kant voelt het alsof het pas gister is gebeurd en aan de andere kant veel langer geleden. Blijft raar.

Zit nu al een tijd met een ziek kind thuis en zelf ook niet fit en dat helpt niet. Zeker nu niet. Bewegen is fijner. Ik fietste vaak naar de stal in de buurt waar ie heeft gestaan. Dan voelt ie dichtbij en komen er vooral mooie herinneringen naar boven.

In zijn voer emmer heb ik worteltjes gezaaid op z'n verjaardag. Alleen die hadden de konijnen al snel gevonden dus niet een heel groot succes haha

Foto staat nog steeds op m'n nacht kastje, hij is de eerste die ik zie als ik wakker word en de laatste voor ik ga slapen.

Ik zag een heel mooi topic voorbij komen over een boompje welke is geplant bij de wei. In de kleur van de pony. Vond 't echt prachtig.

Ik ga een kleine magnolia op stam bestellen en deze in z'n voer emmer doen. Deze bloeit in mei en flavio is in mei geboren.

Wilde ik even met jullie delen. Ik post niet veel, maar blijf 't een "fijn" topic vinden met veel herkenning waar ik steun uit haal.

**Geplaatst**: 12-11-23 11:05

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 12-11-23 11:05

De eerste keer dat haar sterfdatum voorbij kwam was voor mij ook enorm moeilijk. De dagen errond was ik ook enkel bezig met die datum. Voor mij is dat het besef dat we steeds verder gaan van de jaren die ik met Ginger heb meegemaakt.

Ik heb van Ginger een kader hangen op de muur tegenover mijn bed, ook zodat zij het eerste en laatste is dat ik elke dag zie. Daarnaast heb ik een armbandje met haar staart laten maken, dit duurde ook even voor ik dit durfde, want het moet maar eens kwijt geraken in de post, en heb ik op haar 2 jarige sterfdatum een tattoo ter ere van haar laten zetten.

**Geplaatst**: 12-11-23 12:35

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 12-11-23 12:35

Ja precies, het nadert nu...

Tattoo had ik laten zetten toen ik 'm 17,5 jaar had en heb ook een armbandje van paardenhaar. Van flavio en uniek, toen ik 1 jaar 2 paarden had.

Ze blijven een speciale plek in ons hart houden he ♥️

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-23 18:40

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-23 18:40

Ik heb reuze-Daisy's in Daisy haar etensbak geplant en thuis aan mijn tuinhuis gehangen

Gelukkig zijn het sterke bloemen, want ik heb geen groene vingers. Maar ze doen het goed!

Verder heb ik haar foto-album al jaren in de kamer staan. Mooi bosje nepbloemen (katten, ugh haha) erbij, armbandje en ring met haar haar. Armband had ik al, ring heb ik nadien laten maken. Van haar dat ik nog had liggen, ik heb haar "heel" laten gaan. Mooie hart-steen erbij. Vergezeld van het rouwkaartje van mijn grootmoeder, die is onlangs gestorven..

Aan de schouw hangt al jaren haar bit. Heb er een dreamcatcher van gemaakt

In de woonkamer en keuken hangen de foto's van de shoots. En uiteraard de elektronische fotokader, die ook korte filmpjes afspeelt. Stukjes van wandelingen, grazen, rollen, liggend knuffelen, kroelen, ... Ik kijk er de laatste tijd 9/10 met een glimlach naar, heel fijn dat het zonder tranen kan

Ze zullen echt voor eeuwig en altijd in onze harten blijven verder leven. We hebben zo ontzettend veel liefde en vriendschap van hen mogen ontvangen, zoveel mogen leren, .. Ik ben dankzij Daisy een betere versie van mijzelf geworden. Maar zij zal altijd mijn betere helft blijven, ook al is ze niet meer fysiek aanwezig. In mijn hart leeft ze verder - en daar moet ik vrede mee hebben. De laatste tijd lukt dat ook - ook al is het gemis nog dagelijks zeer aanwezig.

**Geplaatst**: 13-11-23 23:48

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 13-11-23 23:48

Vandaag kreeg ik een bericht van mijn instructrice dat één van mijn favo manegepaarden is ingeslapen. Ik had het wel verwacht voor vandaag of morgen, maar het blijft toch moeilijk.. zeker omdat mijn manege de afgelopen 2 jaar er 6 heeft moeten laten gaan, gelukkig bijna allemaal jaren in hun pensioen, maar toch. Dat brengt toch ook weer even alle herinneringen naar boven van wat je van die paarden geleerd hebt, zeker omdat het geen typische manegepaarden waren, en natuurlijk ook weer een herinnering aan Ginger. Het blijft toch altijd moeilijk als er een trigger komt

**Geplaatst**: 16-11-23 14:34

Geplaatst: 16-11-23 14:34

Ik moet vanmiddag ook nog eens afscheid nemen van mijn andere hondje , ze is 18 jaar en ze is echt op.. ik weet niet meer hoe ik met alle verliezen om moet gaan….

**Geplaatst**: 16-11-23 15:47

Geplaatst: 16-11-23 15:47

Jessicauvita schreef:
Ik moet vanmiddag ook nog eens afscheid nemen van mijn andere hondje , ze is 18 jaar en ze is echt op.. ik weet niet meer hoe ik met alle verliezen om moet gaan….

Helaas begrijp ik dit maar al te goed.. weet dat 18 enorm oud is voor een hond en dat ze dat dus ook te wijten heeft aan een goed baasje. Heel veel sterkte toegewenst alvast!

**Geplaatst**: 16-11-23 23:17

Geplaatst: 16-11-23 23:17

Ik meld me hier ook... Ik ben twee jaar geleden mijn allerbeste paardevriendin verloren, ik heb 8 jaar lang fulltime voor haar gezorgd. Op papier niet van mij maar in de praktijk voelde het als mijn eigen paard.
Zo'n ontzettend trouw en braaf dier. Ze is de laatste 4 jaar van haar leven met pensioen gegaan naar Noord-Brabant, dat verdiende ze dubbel en dwars. Ze is binnen een paar uur overleden aan koliek. Ik heb altijd geweten dat ze zo zou gaan. De avond van inslapen wist ik helaas van niets. Ik heb die avond ontzettende buikkrampen gehad, ik vond dat een soort van telepathie (geloof daar normaal gezien niet in)
Ik mis haar tot op de dag van vandaag nog ontzettend. Het was mijn once in a lifetime paard, andere paarden kunnen niet aan haar tippen en bezorgen me ook veel minder plezier.
Ik zou er zoveel voor over hebben dat ze nog zou leven

**Geplaatst**: 18-11-23 20:02

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 18-11-23 20:02

dag TS,
wat fijn dat je zoveel hartverwarmende reacties krijgt. De rouw om het verlies kan nog wel even duren, geef het de tijd. Bij mij heeft het zeker een jaar geduurd nadat ik mijn allerliefste 30 jarige merrie heb laten inslapen. En zo dankbaar voor alles! Wat helpt, is op een goede dag toch weer met een ander paard beginnen. Dat leidt je af, geeft nieuwe energie en je kunt je liefde weer kwijt bij een lief dier. Weer opnieuw een band opbouwen is ook mooi. Sterkte ermee!

**Geplaatst**: 19-11-23 18:04

Geplaatst: 19-11-23 18:04

flavlip schreef:
Ach wat heftig raineri. Heel veel sterkte en ook heel herkenbaar. Wat mij hielp was juist "het gesprek met m'n schuldgevoel aangaan". Vooral de vraag "is het echt waar?" (wat ik denk, dus is het echt mijn schuld, zijn er feiten voor?) en erna het vervangen door een helpende gedachte zoals LWDaisy deed/zegt. Dat was voor mij "ik wilde het niet, het was echt de juiste keuze". Je schuld gevoel komt voort uit liefde en dat je wilde dat het anders was.

Dank jullie wel allen voor de lieve, uitgebreide reacties. Ik moest even nadenken wat jullie hebben gezegd en vooral dit heeft me geholpen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het vooral makkelijk is mezelf te pijnigen door mezelf de schuld te geven. Dan hoef ik maar vooral niet te kijken naar wat echt wringt: afscheid nemen van mijn allerbeste vriendin. Dat doet nog het allermeeste pijn. En zolang ik dat niet onder ogen kom, kan ik niet verwerken.

Vandaag hebben we een fotoshoot gedaan. De tweede in 4 maanden tijd. Ze was zo braaf en de foto’s zijn echt fantastisch. De afgelopen dagen heb ik haar nog gefilmd in beweging. Wat is dat oliebol. Dit is echt mijn droom paard. Ze beweegt zo mooi! Ze kan zo haar schoft liften (ok niet “zo” want ze is stuk) en ze loopt alsof ze zweeft. Ze is ook klein van stuk, volle manen en staart en een prachtige koffievos. Een pittig kroketje noem ik haar wel eens. Zo is ze ook in haar karakter. Werkt voor 1000, maar is ze het er niet mee eens? Dan zal je het weten. Ze is zo heet, maar tegelijkertijd zo kalm. Ik zal nooit meer zo’n dier vinden. Ik volg ook andere paarden van dezelfde leeftijd van mensen op bokt. Dan voelt het alsof ze nog een beetje bij me is, want daar hadden wij ook kunnen staan. Ik heb nog 1,5 week. Ik voel een soort complete stilte. Ik probeer te genieten, maar tegelijkertijd zie ik de blessures van compenseren opkomen. Haast een metafoor voor de realiteit die me inhaalt terwijl ik droom over mijn droom paard. Het paard wat in mijn hoofd gezond is, terwijl ze dat niet is. Ook dat is de realiteit die ik onder ogen moet komen. Bij elk ander zou ik zeggen: dit is het beste, je had geen andere keus. Maar voor jezelf ben je erg hard. Want dat doet nog altijd minder pijn dan door verlies gaan

**Geplaatst**: 23-12-23 13:04

Geplaatst: 23-12-23 13:04

Hoe gaat het nu raineri? Het klinkt echt als het beste, probeer lief te zijn voor jezelf.

Bij mij een soort omslag.

M'n zus en ik hebben onze jonge pony laten inrijden maar ik merkte dat ik haar niet mistte en eigenlijk wilde verkopen. Lang verhaal kort: verzorgsters doen nu ook haar en ik verzorg een andere pony op stal

Flavio is er in gedachten altijd bij en zit voor altijd in m'n hart. Het lukt me nu, na ruim een jaar, om toch echt weer te genieten bij de paarden. Dit geeft mij echt vertrouwen voor 't komende jaar.

Ik merk nu steeds vaker dat ik echt dankbaar ben voor de tijd die ik met Flavio heb gehad, de verdrietige momenten en het gemis zijn er nog steeds, maar niet meer alles overheersend.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-23 13:26

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-23 13:26

flavlip schreef:
Hoe gaat het nu raineri? Het klinkt echt als het beste, probeer lief te zijn voor jezelf.

Bij mij een soort omslag.

M'n zus en ik hebben onze jonge pony laten inrijden maar ik merkte dat ik haar niet mistte en eigenlijk wilde verkopen. Lang verhaal kort: verzorgsters doen nu ook haar en ik verzorg een andere pony op stal

Flavio is er in gedachten altijd bij en zit voor altijd in m'n hart. Het lukt me nu, na ruim een jaar, om toch echt weer te genieten bij de paarden. Dit geeft mij echt vertrouwen voor 't komende jaar.

Ik merk nu steeds vaker dat ik echt dankbaar ben voor de tijd die ik met Flavio heb gehad, de verdrietige momenten en het gemis zijn er nog steeds, maar niet meer alles overheersend.

Idem hier. Het gemis en het verdriet zijn nog steeds dagelijks aanwezig - maar niet meer overheersend. Al het mooie dat we samen hadden is ook weer aanwezig in mijn hart, daar is ook weer plaats voor na al het rauwe. De dankbaarheid is groot. Het verlies zal altijd pijn blijven doen, maar het voelt als een verademing dat er ook weer ruimte is voor alle mooie herinneringen.

**Geplaatst**: 27-12-23 11:14

Geplaatst: 27-12-23 11:14

Hier ook zo, al doet het nu en dan nog steeds pijn en rolt er ook nog wel eens een traan over mn wang.

Het lukt me nog niet om me volop te geven aan een ander paard. Al breng ik wel veel tijd door met onze andere paarden. Maar helaas zal het nooit hetzelfde voelen.

Bij mij komt de datum eraan dat het een jaar geleden is, daar kijk ik wel beetje tegenop...

Maar we moeten terug proberen vooruit te denken, verder te leven en plezier te maken met een speciaal plekje in ons hart en herinneringen. Want het leven is al te kort.

Dikke knuffel voor jullie allemaal :knuffel:

**Geplaatst**: 27-12-23 11:20

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-12-23 11:20

Sterkte allemaal :knuffel:

Ik heb begin oktober mijn grote vriendinnetje in moeten laten slapen. Sta nog steeds achter die keuze maar oh wat doet het soms nog pijn... Is ook heel gek om dadelijk Oud en Nieuw te hebben en me niet zorgen te hoeven maken over haar... Mijn andere paard Pedro heeft er niet veel stress van maar haar moesten we altijd wat tegen de stress geven. Zo gek om daar nu dan niet mee bezig te zijn. Ken haar al vanaf dat ze geboren is, al is ze niet altijd van mij geweest. Eerste Oud en Nieuw/Kerst zonder dat zij leeft sinds 2007...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-12-23 15:16

Geplaatst door de TopicStarter : 27-12-23 15:16

3timesmom schreef:
Hier ook zo, al doet het nu en dan nog steeds pijn en rolt er ook nog wel eens een traan over mn wang.

Het lukt me nog niet om me volop te geven aan een ander paard. Al breng ik wel veel tijd door met onze andere paarden. Maar helaas zal het nooit hetzelfde voelen.

Bij mij komt de datum eraan dat het een jaar geleden is, daar kijk ik wel beetje tegenop...

Maar we moeten terug proberen vooruit te denken, verder te leven en plezier te maken met een speciaal plekje in ons hart en herinneringen. Want het leven is al te kort.

Dikke knuffel voor jullie allemaal

Hier ook - 17 januari.. Ik kijk er zo tegenop..
Net de kerstkaartjes achter de rug die ik zonder haar naam heb ondertekend, het is stom maar het doet zo'n pijn..

Ik huil ook nog hoor. Maar niet meer dagelijks, niet meer elke keer het over mijn Daisy gaat. En daar ben ik echt dankbaar voor.

Flubberboot het zijn zo van die stomme dingen he, die een heel jaar door eigenlijk impact op je hebben.. Hier ook de eerste nieuwjaar zonder "druk maken" - ik maak me liever druk dan deze leegte denk ik. Je verliest in de eerste plaats je paard, je hartsvriendin - maar samen met haar raak je zoveel meer kwijt, zoveel ritme en kleine gewoontes.. Ik had het net weer in de supermarkt: ik heb geen appels of wortels meer gekocht sinds Daisy er niet meer is, en tòch zou ik op automatische piloot zò naar de groentenafdeling kunnen lopen. Wie huilt er nou om een wortel.. Ja, wij dus haha.

Dikke knuffel voor iedereen hier, op zulke "blije" dagen voel je het verlies eens zo zwaar he :knuffel:

**Geplaatst**: 27-12-23 15:25

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 27-12-23 15:25

Ja precies! Het zijn echt van die kleine dingetjes! Haar frontriem bijvoorbeeld... Dat ding is veel te groot voor Peetje en ligt nu maar te rommelen, maar weg doen kan ik toch echt niet... Wil stiekem kijken of ik daar niet wat mee kan doen in combinatie met de vlecht die ik nog heb van haar.

Haar dekens gebruiken wij nu voor een ander paard, is ook heel gek.. Soms denk ik nog "Ah daar staat Tetje!" Oh nee... Heel apart! Heb gelukkig wel mijn andere clown nog die me wel bezig houd en echt enorm veel geluk brengt. Het gaat ook steeds vaker weer goed maar soms heb ik van die dagen dat ik echt weer alleen maar aan het huilen ben...

**Geplaatst**: 27-12-23 15:53

Geplaatst: 27-12-23 15:53

TS sommige dieren laten een gat achter wat niet te evenaren valt, ook niet door een dier van hetzelfde soort! Zie het als een operatie wond, er blijft altijd een litteken!Maar tijd verzacht je wonden ,en langzaam zullen de mooie momenten de boventoon vieren! Mijn daisy is al 34 jaar overleden ik was 10 destijds en toch …die naam doet me nog steeds wat 2paarden veder had ik yellow oh dat is het diepste litteken van al!
Ja echt hij voelde als een soulmate of als mijn kind zijn hoofdstel en hoefijzer zijn zelfs 3x meeverhuisd het deelt het doosje met Daisy haar manen en ik was zwaar pissig toen er een muis in woonde! Manlief heeft er hard om gelachen…maar echt ze blijven altijd bij je ieder op hun eigen troon. Mijn laatste pony verkocht ik aan eenleuk kind en weet je wat ik kan door ziekte geen paard meer verzorgen maar mis het nog steeds nu 4 jaar later! Met name alles er omheen mis ik nog ,maar jij zult ook weer andere dingen op je pad zien verschijnen. Zo speel ik nu gitaar en ga een imker cursis volgen. Maar elk paard wat ik zie laat mijn paarden hart weer kloppen