Geplaatst 
November 2012 ontmoette ik voor het eerst de PRE merrie van een vriendin.
Ik vond haar indrukwekkend, qua maat en uitstraling en omdat ze nijdig een balk uit de omheining trapte toen er met een ander paard gewerkt werd.
De volgende dag mocht ik mee op buitenrit, op haar. Ik vond het best spannend, maar dwars door industrieterreinen en langs grote wagens heb ik mij nog nooit zo veilig gevoeld op een paard. Ik was verliefd.
Bijna 2 jaar later kwam ze te koop en werd mij gevraagd om haar te kopen. Ik had het budget natuurlijk niet voor zo'n dier, maar ze werd mij zo gegund dat we het haalbaar hebben gemaakt. Zo kwam Ruperta bij mij wonen. Ik was zo ontzettend trots.
Ik kon soms amper geloven dat die prachtige schimmel buiten bij mij hoorde voortaan.
Onze eerste strandrit was ze zo ontzettend braaf. Gillende kinderen, ballen, parasollen het maakte haar niks uit.
Maar de trailer op de terugweg? Daar wilde ze niet meer in. Het was een uur stappen naar huis, op touwhalster en ingehaald worden door een enorme vrachtwagen op smalle landweggetjes. Ze was echt braaf, ik ben een bangepoeperd, maar Rups zorgde voor mij.
Het rijden was geweldig, ze was niet altijd makkelijk, maar een paard als zij, wat een droom.
Helaas kwamen we er vrij snel achter dat de vervorming in haar lippen geen eelt was, zoals een Belgische arts mijn vriendin ooit vertelde, maar melanomen. Net zoals de vervorming in haar vulva. Niet omdat ze 3 veulens gehad had, maar helaas ook melanoom weefsel. Ik was er niet bekend mee, het probleem met schimmels en melanomen.
Ik kreeg het advies om bitloos te gaan rijden en dat deden we. Dit was geen probleem gelukkig, ze was zo gevoelig en licht.
In 2016 kreeg ik haar gewicht niet meer onder controle. Ondanks dat ik dacht de juiste keuzes te maken werd ze steeds dikker. Ik dacht dat ze hoefbevangen was, maar helaas haalde ik de verkeerde erbij. Iemand die mij overtuigde dat ze bevangen geweest was, maar hij haar weer helemaal zuiver kon krijgen door goed bekappen. Stom.. ik had gelijk naar de dierenarts moeten gaan. Toen ik dat pas na ruim 2,5 maand deed spraken de rontgen foto's voor zich met een zeer slechte prognose.
Ik heb toen 5 klinieken gebeld, alle 5 gaven ze aan dat ik te laat was. De hoefsmid van mijn eigen kliniek vond dat als ze toch al een doodvonnis kreeg, we in ieder geval nog iets konden proberen. Dus aan de flinke dosis bute, speciaal beslag en strikt dieet. Wat heb ik lopen zeulen met porties geweekt hooi.
Uiteindelijk stond ze zo licht op pijnstillers dat ik met haar kon gaan wandelen. Kilometers door de zee en over het strand per week. Meestal met het volgende uitzicht, ze vond het heerlijk om flink door te lopen.
Ik kreeg haar weer helemaal terug op gewicht
Uiteindelijk had ik mijn paard terug!
Ze kon van het beslag af zelfs en waar ik hoopte op een pijnvrij leven, zag ik haar zelfs weer rijpaard worden. Wat hebben we genoten daarna!
Serieus trainen en ook vooral veel plezier gemaakt.
Clinics Working Equitation. Wat vond ik dat gaaf, Rups bouwde alleen snel wat spanning op en kon dan alleen nog piafferen in plaats van netjes stilstaan. Ik genoot en tijdens de derde clinic was ze al zoveel dapperder en stoerder!
Uiteindelijk mijn instructrice Anne gevraagd om haar eens goed op te pakken, het doel was dat ik er zelf weer op zou gaan, maar stiekem genoot ik van die 2. Wat een power had ze toch
Maar genieten van haar power terwijl ik zelf reed kon ik ook
Uiteindelijk werd ze 18 en haar lijf werd wat minder. Ik moest vaak de open melanomen onder haar staart schoonmaken, wat ze natuurlijk niet fijn vond. Mesten ging ook wat moeizamer en ik besloot haar met pensioen te zetten. Ze was gelukkig
Tot afgelopen maanden. Er veranderde wat, in haar blik. Ik ben nog in Emmeloord geweest in 2022 om te kijken of we haar nog konden helpen. Het opereren van melanomen wordt steeds meer gedaan, waar ze vroeger nog zeiden er zeker weten vanaf te blijven, raden ze nu aan om zoveel mogelijk weg te halen.
Helaas voor Rupa te intens, haar staart moest eraf, haar lippen ( die nu bijna tussen haar kiezen groeiden) en ze vonden ook melanoom weefsel in haar oogleden.
Een maand terug vond ik het genoeg. Uit liefde heb ik haar laten gaan, ik wilde niet dat ze nog meer last van haar lijf zou krijgen. Ik mis haar ontzettend. Ze was ruim 19 jaar.
Bedankt Margot voor de kans om haar te kopen, ze was een droompaard.
Bedankt Rups..
