Geplaatst 
Afgelopen zaterdag heb ik afscheid genomen van Orin. Toen ik rond mijn 14de in het gezinshuis van mijn pleegouders terecht kwam, werd Orin mijn maatje en vooral mijn vriendin. Orin heeft 30 jaar mogen worden en heeft ontzettend veel fijne jaren met mij en mijn pleegouders gehad.
Die ene eerste bosrit waarbij ik niet goed aan gesingeld had. Orin haar rondgeribde buik zorgde ervoor, dat ik als in een stripverhaal, bij elke galopsprong schever kwam te hangen en er uiteindelijk afkukelde. Gelijkt stopte ze, en bleef ze lief bij me wachten.
Die ene keer dat er belangrijk bezoek was die meer te weten kwam over het gezinshuis en ik binnenkwam lopen dat Orin in mijn hoofd had gebeten tijdens het aansingelen. Woops, goede reclame!
Die ene keer dat ik tegen mijn pleegvader en zijn paard een wedstrijdje deed wie het snelst kon ringsteken. We verloren maar hadden ontzettende lol.
Die vele keren dat ik met Orin naar Boshuis Drie ben geweest en had genoten van de appeltaart.
Al die keren dat Orin mij geduld en precisie geleerd heeft. Als het haar niet zinde, maakte zij de keuze voor mij. Liep dat voor mij goed af? Niet altijd, maar wel veilig.
Die ene keer dat we ons Parelli Level 1 hadden gehaald. Wat was ik trots dat ik zoveel van jou heb mogen leren.
Die vele keren dat we tuigloos over het terrein hebben gereden en we echt vertrouwen in elkaar hadden.
Die vele keren dat ik Orin in liberty een mooie cirkel wilde laten maken maar telkens uitbrak om naar de achterkant van de bak te rennen. Altijd met een bok en een scheet
Zoveel gevoelens en zoveel herinneringen... Orin, ik ga je missen.
Binnenkort laat ik een mooi sieraad van haar mooie manen maken. Ik heb een aantal mooie foto's van onze avonturen bijgevoegd.
wat een prachtige herinneringen 
