Heb dat vorige zomer ook meegemaakt...mijn paardje was heel ziek...buikkanker. had in de maand juni een zware koliek gehad, en 2 leverontstekingen. Die waren eind juni genezen. hij was ontzettend mager, maar was aan de betere hand. Ik wou niet opvakantie vertrekken. maar iedereen wist me te vertellen, dat nu alles goed zou komen, en dat ik hier toch niet veel meer voor hem zou kunnen doen voorlopig...Ik wou niet mee, maar wist ook heel goed, dat ik niet veel voor hem zou kunnen doen. ik was doodop (had net eindexamens achter de rug, en heb veel tijd bij hem doorgebracht, omdat hij dan weer even helemaal opleefde, en hij at ook vaak gewoon om mij te plezieren...heb echt veel uren bij hem in de stal en in de wei doorgebracht). Dus ik besloot toch maar om te gaan...De dag dat ik vertrok, heb ik anderhalf uur in zijn stal doorgebracht, ik heb de hele tijd gehuild...het was heel raar, maar op de één of andere manier, voelde ik dat dit niet zomaar een afscheid was, maar mss wel voor altijd...
helaas kreeg ik gelijk,...zijn eetlust kwam stillaan trug, maar hij bleef vermageren...vele bloedonderzoeken later bleek hij terminale buikkanker te hebben...Er bleef maar één keuze over. Ik zou pas 8 dagen later naar huis kunnen komen...en dat was niet eerlijk. Die maand lijden, was voor mij al een maand te lang...
Toen ben ik nog een maand in frankrijk gebleven...ik denk om de confrontatie te ontvluchten...de dag dat ik thuiskwam, hoopte ik stiekem nog steeds dat ik hem in zijn stal of wei zou vinden...hoewel ik zeker was dat dat niet mogelijk was...
In zijn stal begon ik echt te trillen, en heb ik heel hard gehuild, omdat ik kwaad was, dat het zo had moeten gaan, het schuldgevoel, dat ik hem 'in de steek gelaten had', en dat ik mij had laten overhalen om TOCH op vakantie vertrekken (hoewel toen alles wel terug de goede richting uit begon te gaan)...
Het viel me echt heel moeilijk, maar de tijd heelt wel...echt verwerken doe je zoiets niet. maar je kan wel een heel klein beetje relativeren...en ik denk, dat het echt wel de eerlijkste beslissing is geweest, hem niet nog 8 dagen te laten wachten. Het was zo'n vechter, er moest iets gedaan worden. Het was niet meer eerlijk tegenover hem...
Niet echt afscheid kunnen nemen is heel zwaar. maar nu herinner je je paardje 'levend', en anders herinner je je paardje mss op een heel andere manier...
Heel veel sterkte...!!