Sander, de pony waar ik voor het eerst op heb gereden, is na een leven vol hard werken op een manege waar dierenmishandeling aan de dagelijkse orde was, heengegaan.
Hij heeft jaren lang mensen geleerd hoe op een paard te rijden, ondanks dat zijn stal veel te klein was, zijn hoeven slecht bekapt, er mondjesmaat eten gegeven werd, en er amper uitgemest werd. Ik was vijf, en toen ik wist dat dit verschrikkelijk fout was (twee jaar later) ben ik naar een andere manege gegaan. De dierenbescherming is er vaak langs geweest, maar waarom ze niets konden doen was me een raadsel. Ik heb zo vaak mogelijk nog opgezocht, en hij is altijd een leermeester, een maatje en een held van me geweest. Zo graag had ik hem gekocht, of gezien dat hij naar de dieren bescherming ging (alle paarden), maar er was niets dat we konden doen. Na lobbyen waren er in ieder geval mensen die zelf hun emmers met water in de wei zetten (kaal stuk grond) en die ze brood, groenten en fruit gaven. 12 jaar later, hij was inmiddels 23, heeft iemand met een groot hart hem opgekocht, om haar dochter te leren rijden. Zij hebben hem in zijn laatste jaren een goed leven gegeven, zonder zweep of harde hand, en hebben hem met de liefde en het respect behandeld dat hij zo verdiend heeft.
Na nog 4 jaar genoten te hebben van lieve mensen, een zachte ruiter, grote lappen land met sappig gras, en een heerlijke warme stal, en liefde van paarden vrienden en mensen, heeft mijn leermeester en maatje besloten dat het goed geweest was. Hij is gaan liggen, en heeft afscheid genomen van iedereen, waarna hij zijn ogen sloot en verder is gegaan.
Marjan en Linda, Peruda, Ginger en Lovette, bedankt dat jullie hem nog zo lief hebben gehad, en dat ik hem mocht blijven zien, tot zijn laatste ademtocht. Veel sterkte.
Sander, bedankt dat je me hebt leren rijden, je bent een held en lieveling van velen geweest, en zult dat altijd blijven. Vaarwel, en het ga je goed