Geplaatst Crisje was een Shetlander ruintje, een vosje.
Hij was vanaf dat hij 1jaar was bij ons. Op 4-jarige leeftijd werd hij bereden door mij en m'n zusje(ik was toen 7 of 8). Als hengstje was hij toch vrij pittig, en op 6-jarige leeftijd werd hij gecastreerd.
Toen niet meer op hem gereden omdat we te groot werden. Maar hij werd hartstikke goed verzorgd en veel mee geknuffeld enz.
's morgens vroeg op 25 februari gebeurde t, mijn vader kwam vloekend binnen, ik vroeg wat er aan de hand was. Hij zei; "Crisje ligt op de grond in de wei". Daarna belde hij snel de veearts, ik was zo ontzettend geschrokken.. met tranen in mijn ogen keek ik voorzichtig uit het raam, en daar lag hij.. in shock. Ik ging naar boven omdat ik t niet meer durfde te zien. Soms keek ik even uit het badkamerraampje om te kijken wat de veearts deed. Toen ik luisterde hoorde ik mijn vader zeggen; "Voelt hij daar iets van, van zo'n prik?" Nee he.. Daar was ik al bang voor, we waren te laat. Crisje werd ingeslapen. Wát was ik geschrokken, mijn allereerste lieve schat van een pony, op 8-jarige leeftijd ingeslapen. Ik huilde de hele dag door.. Ik keek nog heel even, "vaarwel mijn lieve jongen" dat zei ik met tranen in m'n ogen. En nu, 1jaar later mis ik hem nog steeds, nog te jong om te sterven.. Hij zal altijd in mijn hart blijven, Crisje waar ik alles van heb geleerd, hier nog een keer; vaarwel mijn lieve jongen
. 
