Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
sarosxx schreef:Sin, ik riep ook altijd keihard dat mijn paard niet naar de slacht zou gaan, uiteindelijk heb ik dat toch gedaan! Want hoe het leven ook beeindigd wordt, geen een optie is de beste!
Thuis laten inslapen, wie weet loopt het af met een heel gevecht om leven of dood als het dier nog levenslust heeft, en uiteindelijk moet het worden opgehaald, daar wordt het ook nog verwerkt en alles. Of je moet kiezen voor een dure crematie maar jah wat merkt het paard er dan nog van? Zo'n crematie is meer voor jezelf al vind ik het wel mooi dat het bestaat, jammer dat het zo duur is. Dus alle manieren hebben zijn voor en nadelen.
De slacht, het klinkt heel cru maar het is wel de snelste manier en als het goed gebeurt hebben ze er geen erg in en is het al gebeurt Ik had ook nooit gedacht dat ik dat zou doen en voel me nog steeds schuldig.
Sin schreef:sarosxx schreef:Sin, ik riep ook altijd keihard dat mijn paard niet naar de slacht zou gaan, uiteindelijk heb ik dat toch gedaan! Want hoe het leven ook beeindigd wordt, geen een optie is de beste!
Thuis laten inslapen, wie weet loopt het af met een heel gevecht om leven of dood als het dier nog levenslust heeft, en uiteindelijk moet het worden opgehaald, daar wordt het ook nog verwerkt en alles. Of je moet kiezen voor een dure crematie maar jah wat merkt het paard er dan nog van? Zo'n crematie is meer voor jezelf al vind ik het wel mooi dat het bestaat, jammer dat het zo duur is. Dus alle manieren hebben zijn voor en nadelen.
De slacht, het klinkt heel cru maar het is wel de snelste manier en als het goed gebeurt hebben ze er geen erg in en is het al gebeurt Ik had ook nooit gedacht dat ik dat zou doen en voel me nog steeds schuldig.
Nee en toch, ik zou het echt, echt niet over mijn hart krijgen.
En mijn paard is er ook niet om opgegeten te worden, over mijn lijk.
Ik eet zelf ook geen dode dieren.. mss is het net dat dat mij nog iets vastberadener maakt.
Het kan ook bij het slachten flink fouten lopen blijkbaar he..
In tegenstelling tot wat sommigen denken leef ik niet op een roze wolk.
't is echt een princiepskwestie.
Maar soit, ik ging erover zwijgen..
Sin schreef:sarosxx schreef:Sin, ik riep ook altijd keihard dat mijn paard niet naar de slacht zou gaan, uiteindelijk heb ik dat toch gedaan! Want hoe het leven ook beeindigd wordt, geen een optie is de beste!
Thuis laten inslapen, wie weet loopt het af met een heel gevecht om leven of dood als het dier nog levenslust heeft, en uiteindelijk moet het worden opgehaald, daar wordt het ook nog verwerkt en alles. Of je moet kiezen voor een dure crematie maar jah wat merkt het paard er dan nog van? Zo'n crematie is meer voor jezelf al vind ik het wel mooi dat het bestaat, jammer dat het zo duur is. Dus alle manieren hebben zijn voor en nadelen.
De slacht, het klinkt heel cru maar het is wel de snelste manier en als het goed gebeurt hebben ze er geen erg in en is het al gebeurt Ik had ook nooit gedacht dat ik dat zou doen en voel me nog steeds schuldig.
Nee en toch, ik zou het echt, echt niet over mijn hart krijgen.
En mijn paard is er ook niet om opgegeten te worden, over mijn lijk.
Ik eet zelf ook geen dode dieren.. mss is het net dat dat mij nog iets vastberadener maakt.
Het kan ook bij het slachten flink fouten lopen blijkbaar he..
In tegenstelling tot wat sommigen denken leef ik niet op een roze wolk.
't is echt een princiepskwestie.
Maar soit, ik ging erover zwijgen..
Yaleesa_Emir schreef:Lieve Ts, Ik begrijp uit je bericht dat het niet om jou eigen paard gaat, veel sterkte gewenst voor de eigenaar!
Ik heb mijn paardje bij Delta in laten slapen, en hier goede ervaringen aan over gehouden. Na alle spookverhalen over het inslapen heb ik toch mijn eigen gevoel gevolgt, omdat slachten voor mij geen optie was. Ik kon het niet. Uiteindelijk naar Dierenkliniek Delta gegaan, en het was heel er rustig Emir werd naar een grasveld geleid, ik mocht hem zelf van de trailer halen en zijn dekens af doen. En ik kreeg alle tijd om afscheid te nemen. Toen ze de vloeistof toe diende om slaperig te worden is hij met zijn hoofd in mijn armen gaat liggen. Toen hij uiteindelijk de verlossende prik kreeg is hij in mijn armen gestorven zonder tegen stribbelen met het zonnetje op zijn lijf op het zo door het geliefde gras.Gelukkig waren de verhalen over het opstaan en vechten niet waar, mijn paard was echt een vechter met nog heel veel levens lust, dat hem helaas alleen door een afgescheurde pees af genomen werd. Maar after al zou ik welk dier ik ook in mijn hart zal sluiten altijd gaan voor het inslapen, omdat ik hier goede ervaringen mee heb! Ik zal het mensen ook altijd aanraden of adviseren. Maar uiteindelijk blijft het ieder zijn eigen keus, het gaat om jou en je beest en niet om wat de buitenwereld roept! Dit is het belangrijkste!
sarosxx schreef:Ik kwam van de week toevallig langs de rendac, vond het voor mijn gevoel ook niet echt een bedrijf dat je paard daar verwerkt wordt. Maar goed welke manier dan ook, als het maar op een manier is waar je zelf het beste gevoel bij hebt. En het voor het paard het ook de eerlijkste manier is natuurlijk. Als het moment van afscheid nemen maar op een goede manier gebeurt, wat er na gebeurt moet je eigenlijk niet over nadenken, ze merken er denk ik niks van.
Bij mijn paard denk ik dat ik zes jaren alle liefde heb kunnen geven wat ik kon, dat weegt veel zwaarder dan het afscheid wat ik haar heb moeten geven. Daar denk ik maar aan, heb al het beste voor haar gedaan, ook toen ik niet meer kon rijden heb ik haar tot het laatst het beste gegeven. Voor haar zijn we verhuist, een huisje met een wei en nieuwe stallen gebouwd, voor haar zelfs speciaal een hele grote stal, om haar is het allemaal begonnen. Leuk paard erbij gekocht voor haar als gezelschap zodat ze niet alleen stond bij ons en omdat mijn dochter er ook een hobby in kreeg natuurlijk. Deze merrie ging naar de hengst en hebben we er nog een leuke pony bij gekocht zodat mijn paard niet alleen stond, dikke vriendinnen waren het vanaf het eerste moment. Dat vond ik ook wel erg toen mijn paard weg ging, dat was zo leuk samen, zo'n groot paard met die kleine pony, dat was echt een dikke vriendschap met die twee.
Zelf heb ik nu het gevoel, ook omdat mijn dochter het aangegeven heeft, ze gewoon lekker thuis inslapen en er tot het eind bij zijn. Of misschien wel wat Yaleesa_Emir verteld. Dan heb je ook niet dat je de nare nasleep hebt thuis. Ik heb me ook verdiept in het cremeren.
Van mijn paard hebben we nog een paar mooie herinneringen, van haar staart hebben we iets moois gemaakt wat straks in de stal komt te hangen met al haar herinneringen, tenslotte is het om haar allemaal begonnen. Zo is ze toch nog een beetje bij ons.
En Sin, het geeft niks dat je zo reageert, ik reageerde eerder net zo! Maar als ik het zie bij de rendac dan maakt elke keuze eigenlijk niet uit, tenminste over wat er na dan gebeurt. Als ik ze thuis kon begraven was voor mij de keuze ook niet zo moeilijk geweest. Of je moet de keuze willen maken van het cremeren. Ik heb daar zelf ook aan gedacht maar jah wat ik al zei, ik heb zes jaar het beste voor mijn paard gedaan, de crematie zal ze weinig van merken en zou meer voor mijn eigen gevoel zijn om het af te sluiten. Het was voor mij meer het moment van het einde zeg maar, dat dat in elk geval goed is. Daarna moet je niet over nadenken.
Anoeska schreef:Je hoeft ook helemaal niets, en maakt voor jouw paard vooral de keuze waar jij je hebt best bij voelt. Maar heb dan wel hat fatsoen om in een topic waar iemand anders een andere keuze heeft gemaakt, geen kwestende opmerkingen over slachten te maken. Iedereen moet vooral doen waar ze zich het beste bij voelen.
Sin schreef:sarosxx schreef:Ik kwam van de week toevallig langs de rendac, vond het voor mijn gevoel ook niet echt een bedrijf dat je paard daar verwerkt wordt. Maar goed welke manier dan ook, als het maar op een manier is waar je zelf het beste gevoel bij hebt. En het voor het paard het ook de eerlijkste manier is natuurlijk. Als het moment van afscheid nemen maar op een goede manier gebeurt, wat er na gebeurt moet je eigenlijk niet over nadenken, ze merken er denk ik niks van.
Bij mijn paard denk ik dat ik zes jaren alle liefde heb kunnen geven wat ik kon, dat weegt veel zwaarder dan het afscheid wat ik haar heb moeten geven. Daar denk ik maar aan, heb al het beste voor haar gedaan, ook toen ik niet meer kon rijden heb ik haar tot het laatst het beste gegeven. Voor haar zijn we verhuist, een huisje met een wei en nieuwe stallen gebouwd, voor haar zelfs speciaal een hele grote stal, om haar is het allemaal begonnen. Leuk paard erbij gekocht voor haar als gezelschap zodat ze niet alleen stond bij ons en omdat mijn dochter er ook een hobby in kreeg natuurlijk. Deze merrie ging naar de hengst en hebben we er nog een leuke pony bij gekocht zodat mijn paard niet alleen stond, dikke vriendinnen waren het vanaf het eerste moment. Dat vond ik ook wel erg toen mijn paard weg ging, dat was zo leuk samen, zo'n groot paard met die kleine pony, dat was echt een dikke vriendschap met die twee.
Zelf heb ik nu het gevoel, ook omdat mijn dochter het aangegeven heeft, ze gewoon lekker thuis inslapen en er tot het eind bij zijn. Of misschien wel wat Yaleesa_Emir verteld. Dan heb je ook niet dat je de nare nasleep hebt thuis. Ik heb me ook verdiept in het cremeren.
Van mijn paard hebben we nog een paar mooie herinneringen, van haar staart hebben we iets moois gemaakt wat straks in de stal komt te hangen met al haar herinneringen, tenslotte is het om haar allemaal begonnen. Zo is ze toch nog een beetje bij ons.
En Sin, het geeft niks dat je zo reageert, ik reageerde eerder net zo! Maar als ik het zie bij de rendac dan maakt elke keuze eigenlijk niet uit, tenminste over wat er na dan gebeurt. Als ik ze thuis kon begraven was voor mij de keuze ook niet zo moeilijk geweest. Of je moet de keuze willen maken van het cremeren. Ik heb daar zelf ook aan gedacht maar jah wat ik al zei, ik heb zes jaar het beste voor mijn paard gedaan, de crematie zal ze weinig van merken en zou meer voor mijn eigen gevoel zijn om het af te sluiten. Het was voor mij meer het moment van het einde zeg maar, dat dat in elk geval goed is. Daarna moet je niet over nadenken.
Ik ben blij dat er toch iemand hier mij begrijpt, ik begon me al ongelooflijk abnormaal te voelen (maar dat ben ik al gewoon ).
Het zou er bij mij ook wel om gaan om tot het laatste moment bij hem te blijven, en hem net dat moment niet in de steek te laten. Wat er daarna mee gebeurt is misschien minder belangrijk, maar nog steeds belangrijk. Ik wil geen biefstuk van hem (maar dat heeft mss weer met mijn ik-eet-geen-dode-dieren principes kwestie te maken) en ook niet vermalen liefst. Ook al kost die crematie wel wat.
Op aanraden van half razend bokt hier (ofwel roepen ze hier massaal 'Zwart', en als er ene 'Wit' zegt, roepen ze wat later allemaal in koor 'Wit' ) ben ik meer gaan lezen over dat slachten en inslapen.
Slachten gebeurt dus niet met een kogel maar met een pin. Hij hoeft niet in de voedselketen terecht te komen als je dat niet wil... Maar ik blijf nog altijd bij m'n standpunt, ik wil hem op dat moment niet alleen laten en hem niet op die manier laten gaan.
StalNollie schreef:Jos Beerens in Best staat idd goed bekend en doet het heel netjes, is ervaren en ook ervaren in het fenomeen eigenaar. Hij respecteert je verdriet.
maar dan is het niet altijd zeker dat dit paard geslacht word bij jos.
slmh schreef:Ik sluit mij voledig aan bij Sin, geen enkel dier verdient het om geslacht te worden en het is ook echt geen fijn idee dat je paard uiteindelijk op iemands bord eindigd..
slmh schreef:Ik sluit mij voledig aan bij Sin, geen enkel dier verdient het om geslacht te worden en het is ook echt geen fijn idee dat je paard uiteindelijk op iemands bord eindigd..