anjali schreef:KSHancox schreef:Als de verkoper inderdaad geen particuliere verkoper is (waar het wel op lijkt) dan is voor de wet belangrijk wat ik zei: de verkoper moet kunnen aantonen dat het paard goed was bij verkoop. Niet dat het dier goed is bevonden. De koper is vrij goed beschermd tegenwoordig als je van bedrijfsmatige verkopers koopt.
Hoe zou ze dat dan moeten bewijzen? Ik neem aan dat het paard toen de koper het bezichtigde gewoon rad was? En de DA heeft niets geconstateerd? Dan was hij toen toch goed? Hij is wel bijna 6 maanden bij de koopster geweest, daar kan ook wel iets gebeurd zijn.Eventueel iets waardoor een wel aanwezige maar niet actieve zwakke plek veel erger is geworden. Floortje M. is zo vriendelijk geweest om er wat over te schrijven maar ook zij zegt niet wat er nu juridisch hoort te gebeuren.
Voor zover ik kan lezen, heeft de koper aangegeven dat hij/zij wil dat de verkoper het paard terugneemt. Ik vind de post van Floortje enorm duidelijk. Dit is haar eerste post in het topic:
FloortjeM schreef:Om bij het begin te beginnen: als het paard bij de levering niet in orde was, kan een koper dat, tenzij hij bekend was met het gebrek of daar redelijkerwijs bekend mee kon zijn, de koop ontbinden.
In beginsel is het aan de koper om aan te tonen dát het paard een gebrek heeft (dat duurzaam aan het normaal gebruik van het paard in de weg staat), én dat dat op het moment van leveren al zo was. Als de verkoper heft gehandeld in de uitoefening van beroep of bedrijf, wordt dat laatste omgedraaid: als het gebrek wordt aangetoond, wordt er, als het binnen zes maanden na de levering opdoet, van uit gegaan dat het er bij de levering ook al zat. Het is dan aan de (professionele) verkoper om aan te tonen dat het paard bij de levering in orde was.
In dit geval kan je de 'ik heb niet als professional gehandeld'-kaart wel proberen te spelen, maar ik schat de kans dat de rechter je als professional zal aanmerken, groot in. Dat betekent dat - als het gebrek komt vast te staan - jij zult moeten aantonen dat het er nog niet zat.
Het paard zou kennelijk al acht weken niet in orde zijn en de dierenarts zou hebben gezegd dat de kreupelheid chronisch is (wat me al gewaagd lijkt), en ook dat dat al op de foto's te zien zou zijn. Ik zou eerst maar eens vragen of ze die verklaring van die dierenarts eens aan je willen toesturen, onderbouwd met de stukken en de onderzoeksresultaten, zodat jij dat met je eigen dierenarts kan overleggen. Want zoals een ieder hier al zegt: een peesblessure kom je niet tegen op een röntgenfoto, dus ofwel er zijn echobeelden gemaakt (maar daar zou dan direct uit blijken hoe de zaken ervoor staan), ofwel de blessure is zo heftig dat daar benige veranderingen aan ten grondslag liggen of het gevolg van zijn. Meestal gaat een dierenarts met geen enkele mate van stelligheid op schrift zetten wanneer iets is ontstaan, want gemiddeld gezien kan je daar gewoon echt weinig van zeggen in de weke delen. In mijn ervaring praten dierenartsen wel makkelijk met hun klant 'mee' als die zegt 'dit kan toch niet zomaar ineens uit het niks zijn gekomen', maar puntje bij paaltje komt er niets op papier.
Indien er echobeelden zijn gemaakt en daarop is - met de kennis van nu - de blessure te zien, dan moet een professional het paard eenvoudigweg terug nemen. Ook als het paard op het moment van keuren is goedgekeurd. Soms is het zo dat je - als je weet waar je naar zoekt - wel iets afwijkends kan zien (zo heb ik vaker dan eens zaken waarbij een wat onduidelijke röntgenfoto wordt gemaakt, waarop de dierenarts goedkeurt. Na blessure en opnieuw röntgenen blijkt een behoorlijke afwijking. Als je daarmee naar de vage aankoopfoto gaat kijken, zie je die vreemde contouren er wel in terug). Als er geen echobeelden zijn, kan vermoedelijk niemand aantonen hoe het er bij de aankoop voor stond (tenzij dus de benige verandering). In principe draagt de professionele verkoper dat risico, maar de ervaring leert dat rechters ook wel naar de aard van de aandoening kijken (iedereen kan zich voorstellen dat je bij een gebroken been echt niet hoeft aan te komen met het bewijsrisico). Bijvoorbeeld blindheid, koliek, maar ook in toenemende mate weke delen-problemen liggen bij de rechter niet al te lekker. De koper moet dan echt wel met een aanvullend verhaal komen voordat de rechter mee gaat in de bewijsrisico-verdeling.
Al met al zit je dus niet in een ideale situatie, maar is zeker nog niet alles verloren. Ik zou met de verkoper in gesprek gaan over het loskomen van alle onderliggende veterinaire resultaten, zodat je die met je eigen dierenarts kan bespreken.
En stel nu dat je dierenarts inderdaad iets over het hoofd heeft gezien wat het paard non-conform maakt (of waarvan je in ieder geval zou willen dat er een bemerking op gemaakt was, zodat het niet meer 'onbekend' was), dan kan het nog altijd zo zijn dat het paard non-conform is en dat je het paard terug moet nemen, zelfs als het de dierenarts is die in opdracht van de verkoper heeft gewerkt. Is het je eigen dierenarts, dan kan je niet het hele bedrag dat je terug moet betalen, terug krijgen (het is immers niet de schuld van de dierenarts dat het paard een gebrek heeft, maar wel dat het paard verkocht is en je dus nu allerlei extra kosten moet terugbetalen), maar wel de 'extra' kosten van veterinair onderzoek door de nieuwe eigenaar. Is het niet je eigen dierenarts, dan ligt dat wel iets genuanceerder.
In geen geval is het zo dat je zelf moet hebben geweten van het gebrek voordat je kan worden aangesproken. Dat het gebrek er ís, is op zich al voldoende.
Geplaatst: 09-07-22 10:44 
Maar goed ze heeft nog jaren plezier met het dier gehad dus who cares...) 
