Hey bokkers,

Ik moet het toch even van me afschrijven. Ik was vandaag per toeval tegelijk op stal met twee stalgenoten die ook een buitenrit gingen maken, ik sloot me bij ze aan want "ze gaan toch maar rustig" (zij hebben grote hete paarden en ik heb een koele kikker pony, dus wat voor hen rustig is gaat voor ons op normaal tempo, haha).
We gingen bij een galop pad dan toch even galopperen, maar wel maar de helft (de andere helft is achter een scherpe bocht, voor deze bocht zouden we stoppen) en ook maar rustig, want een van de ruiters was herstellende van een blessure.

Nou, prima... Totdat ze toch met een rotgang daar naar boven knallen en keihard om de bocht vliegen en door knallen... Ik stond echt doodsangsten uit. Ik ga 99% van de tijd alleen op buitenrit en daar zit ook vaak een stevige galop of rengalop tussen, maar dit sloeg alles. De voorste kreeg haar paard niet gestopt voor de bocht en we knalden door, en mijn merrie liet zich nauwelijks nog remmen. Ik was nog maar een passagier, ik had zo goed als niks meer te zeggen
Nu geef ik mijn merrie hiervan echt niet de schuld, zij volgt haar instinct en is als het erop aankomt en als we alleen zijn echt doodbraaf.

Toen we het galop pad weer terug stapten gaf ik aan dit echt niet grappig te vinden, en lachten ze het af met de woorden "ach, het is goed voor ze om eens flink de benen te strekken".
Ik kan me hier echt niet in vinden. Als mijn merrie haar ei kwijt moet dan doet ze dat maar in de wei, en ook als ik erop zit kunnen we lekker gas geven, maar ze heeft ALTIJD te luisteren als ik stop zeg. Ik vind het echt een verschrikkelijk gevoel als je die knop om voelt gaan en ze niet meer te houden zijn.

Maar ben ik hier nou zo "anders" in? Vele anderen op stal vinden het geweldig als ze hun paarden neus aan neus kunnen laten racen en absoluut geen controle meer hebben tot (hopelijk) het einde van het galop pad...

Wat vinden jullie over dat ongecontroleerde rennen, of "Fetzen lassen" zoals de Duitser het zegt? (ik ken er geen Nederlands woord voor en dat beschrijft het het beste).

Nee hoor, ik ben het met je eens. Niks leuks en grappigs aan om ongecontroleerd en keihard te galopperen. Ik vind het gevaarlijk.

Gelukkig is het goed afgelopen!

Ik heb het een keer onvrijwillig moeten ondergaan omdat mijn pony het op zijn heupen kreeg. Ik was onbewust op een priverenbaantje terecht gekomen met een buitenrit, en helaas hij herkende het als renbaan en de knop ging om. Meneer had bij de vorige eigenaar aan ponyrennen gedaan.

Ik ben nog nooit zo bang geweest, een zijstap en we waren verongelukt. Goddank kwam hij na 3 rondjes tot rust. Maar voor mij geld onder het zadel houdt je ten alle tijden de controle. Voor eigen en andermans veiligheid. Te hard gaan doen ze idd maar in de wei.

Wat me aan jou verhaal zo kwaad maakt is dat ze het zonder overleg doen, voor hetzelfde geld verongeluk jij of raakt je pony blijvend stuk. Wat een lol

Vind het ook onverantwoord. Het blijven vluchtdieren en er zou maar wel onverwachts eentje schrikken.

Ik ben het ook volledig met je eens. Een standje harder is prima, maar wel gecontroleerd. Uitrazen doen ze inderdaad maar in de wei als er niemand op zit. Ik vind het ook behoorlijk onfatsoenlijk dat ze het hebben gedaan zonder eerst te overleggen

De mijne mag af en toe best even de benen strekken. Maar wel op een pad dat we kennen, geen bochten heeft en de rem moet het nog doen. Zodra ik merk dat ik controle ga verliezen is het klaar en terug naar stap.
Ongecontroleerd gas geven vind ik not done. Er zal net iemand de hoek om komen....

Ongecontroleerd rennen doen ze maar in hun eigen tijd. In de wei dus. En ruiters die dit wel doen vind ik onverantwoord. Als je goed overzicht hebt en een rem hebt, prima om even de benen te strekken. Maar nooit ongecontroleerd en zeker niet als er een bocht aankomt waardoor het overzicht weg is. Voor hetzelfde geld zit er een kind achter die bocht!

De voorste heeft toch willen stoppen zeg je, het kan nu eenmaal gebeuren dat iemand zijn/haar paard niet onder controle heeft. Het was zo te lezen niet bewust gedaan.

Doodeng. Nee dank je wel. Heb het 1 keer ondergaan om dat paard buiten aan de kletter ging en dat was zacht uitgedrukt niet leuk.

Wat nu als er iemand anders had gelopen? Wandelaar, fietser, kinderen, hond, andere paarden? Te dom voor woorden! Dus ja, je hebt helemaal gelijk

Oh, dit is echt mijn grootste angst. Ben het helemaal met je eens. Ik ga dus alleen op buitenrit met mensen die ik echt kan vertrouwen dat ze zich aan mijn tempo aanpassen (aangezien ik een schijtluis ben). Wel fijn dat het goed is afgelopen...

Ongecontroleerd is natuurlijk nooit de bedoeling, controle moet er altijd zijn. Maar zolang aan die voorwaarde voldaan is, vind ik het ook wel leuk om een paard te laten uitrazen of te racen.

Hoe ik jouw verhaal lees was het niet de bedoeling om zo lang en hard te blijven gaan. Meisje was controle kwijt, ik kan me niet voorstellen dat ze dat oké vond. Maar omdat er verder niks gebeurd is, probeert ze het wat weg te lachen. Dat kan door de schrik komen, dan proberen mensen luchtig te doen terwijl ze net niet aan het trillen zijn.

Ze wilde stoppen inderdaad, en dat ging niet. Maar ze zagen er het kwaad absoluut niet van in. "is goed voor ze, lekker rennen."
Dat is dus de reden dat ik normaal niet met hun mee ga, want zo hard en zo goed als zonder controle gaan ze dus ook normaal gesproken voor de leuk.

Heb toevallig een gopro filmpje van dat stuk, ondertussen is de weg een stuk minder recht (midden en zijkanten hoog, bandensporen diep).

Tja sommige mensen zien geen gevaar..
Ik had ook een keer zo'n ritje, een meid had net een paard gekocht en we gingen samen een buitenrit maken.
Ze wilde een stukje galopperen onderaan de dijk, prima..
Ze ging ook knoerdhard en mijne was nogal competitief en als hij eenmaal ging niet zo makkelijk te stoppen.
Ik eindigde dan ook onder een viaduct op de schuine wand waar we moesten keren en hopen dat we niet naar beneden gleden, want daar zat direct een gaashek met prikkeldraad met daarachter het treinspoor.
Met de billen bij elkaar geknepen gedraaid en gelukkig bleef mijn paard op de been.
Ik heb nooit meer een buitenrit met haar gemaakt, ze snapte gewoon niet dat je de verantwoording hebt om jezelf en je paard heelhuids terug te brengen.

Ik laat die van mij ook wel eens vol lopen, maar dat doe ik met een stalgenoot die haar paard ook perfect onder controle heeft en weet op welke stukken ik het toe laat. Zodra ik rechtop ga zitten zit die van mij weer in een hand tempo, heb de teugels dus niet nodig.

Buiten gaan we op het tempo van de ‘ zwakste ‘ en is het streven om altijd controle te hebben.

Jeetje! Dan valt een veldweg nog mee.

Oh dat is wel een gevaarlijke plek ook! Ik heb een paar keer een paard zo onderuit zien gaan op zulke weggetjes. Maar het ergste is eigenlijk dat ze het niet hebben overlegd van tevoren. Hoe moeilijk is dat helemaal

Onverantwoord. Je bent niet alleen op de wereld, plus: wat als er net een kuiltje zit die je even over het hoofd ziet?

Ik heb het een keer bijijina mis gegaan, en ik vermoed dat het heeft geholpen dat ik stond waar ik stond... kwam een groep ruiters in ongecontroleerd tempo op mij af, maar ik stond net achter een veerooster. Ik vermoed dat ze dankzij mijn gezwaai en geroep nog net bedachten de paarden om te trekken naar rechts en ook daar hadden ze gruwelijk mazzel, want het prikkeldraad dat daar heel vaak dicht zat was nu open. Ze konden daar dus door, afremmen en omdraaien. En vervolgens mij een grote bek geven omdat ik ze toch even kenbaar maakte dat ik dit geen fatsoenlijk gedrag vond naar medegebruikers van de paden daar.
Even een galopje op tempo is best leuk, als je overzicht hebt, de omgeving kent en nog controle hebt over je paard.

Niet fijn inderdaad.....

Maar ik vrees dat we dit allemaal wel eens meemaken of hebben gemaakt in onze paardrij carrière. Omdat de groep aan de kletter gaat, je paard flink schrikt, hij het op zijn heupen krijgt.

Wij gingen altijd op paasrit met de hele rijvereniging in het voorjaar. Alle paarden fris en fruitig, grote groep. En dan knalden we ook nogaleens zonder rem de hele dijk af in een natuurgebied zonder weg of kruisingen. De dijk was lang genoeg zodat ze uiteindelijk vaart minderen en je weer kon remmen. Maar mijn hemel ik was altijd weer blij dat ik het had overleefd... En aan de andere kant zat de adrenaline zo hoog dat je er ook een vreemde kick van had nadien.

En natuurlijk kwamen de stoere verhalen en de grappen en grollen na de rit tijdens de borrel.

Ik heb nu echt een beetje angst gekregen voor dergelijke ritten, maar ik ben ook wat ouder inmiddels.

Ik heb er destijds wel van geleerd dat paardrijden soms ook loslaten, schietgebedje en meeliften is en je niks echt kan voorspellen en plannen. Iets wat volgens mij vroeger veel vanzelfsprekender was. Ik heb de indruk dat we nu allemaal veel voorzichtiger zijn geworden.

Ja hoor! Wij deden het geregeld, zelfs op hetzelfde pad als op je filmpje. Of ik nou alleen was of met meerdere, zo af en toe lieten we de paarden volledig gaan. Op eigen benen, hun eigen snelheid. Wij als ruiter in verlichte zit en ervoor zorgen dat we niet in de weg zaten. Vaak op zulke paden of velden waarvan we wisten dat de boeren het geen probleem vonden.

Heerlijk!

Overigens waren onze paarden niet oncontroleerbaar, bij een 'hela' of 'terug' of 'ho' waren ze gewoon terug te nemen. Daarbij deden we dit, als we met meerdere waren, alleen in overleg met elkaar, iedereen moest het wel eens zijn.

Ik kan me voorstellen dat je not amused was als het niet de planning was en je geen fan bent van een sprint of race, jammer dat zij het lacherig afdeden want voor hetzelfde geld loopt het verkeerd af.
Bij dit soort dingen is communicatie vooraf (en je daar aan houden) heel belangrijk.
Nou lees ik ook dat 1 van de paarden op hol sloeg, dan is het een ander verhaal natuurlijk, daar kun je niks aan doen.

Zelf ben ik wel in voor even lekker gas geven of een wedstrijdje. Mijn pony vond dat ook altijd gruwelijk leuk toen ze nog niet met pensioen was en was een kei in snel wegsprinten.
Ik hoefde alleen maar "ja" te zeggen en de teugels te laten vieren op bepaalde paden en dan gingen we als een raket
Het gevoel van ultieme vrijheid als je paard op zijn of haar allerhardst gaat is fantastisch!
Maar dan wel als je 100% vertrouwen in je paard hebt en dit doet op een breed en vlak pad waar je zekerheid hebt dat de bodem goed is en overzicht is.
En tuurlijk, je hebt altijd een risico.
Maar leven is meervoud van lef, en zonder lef leef je een stuk minder leuk en vrij... is mijn motto!

Dat is dus dan wat anders Nala mag daar ook lekker omhoog knallen hoor, zo snel als ze wil, maar dan stopt ze gewoon bij en ho of een gewichtsverandering.

BarbaLala, ook daar kan ik me zeker in vinden, heerlijk lekker hard gaan. Maar niet zó hard dat de knop omslaat en je geen ruiter meer bent maar passagier.

Haha!
Vorige week overkwam mij ongeveer hetzelfde. Ik was (wel alleen) op buitenrit en ze sloeg los tijdens een galopje, zij rénde en rénde en ik was ook niet meer dan een passagier. Maar deze passagier werd eruit gegooid voordat het voertuig stilstond met een spierscheur en een enorme blauwe plek als gevolg. (eigenlijk is mijn hele been blauw van mijn lies tot mijn enkel)
Mijn ego ligt nog ergens in een plas in het bos

Dit was volledig onze eigen "schuld", ik begrijp als je oncontroleerbaar achter iemand aanrent, dat dit echt niet fijn is, zeker niet als hier geen afspraken rond gemaakt zijn.

Ik moet wel zeggen, er zijn denk ik echt niet veel paarden die tijdens een flinke rengalop op je pinken of zit hulpen zijn te remmen. Dat kunnen alleen ruiters die daar echt heel grondig op trainen. Vanuit een middengalop is het alweer anders, of tegen het einde van het pad als het paard weet dat het tijd is om te remmen. Dan is er misschien geen subtiele controle, maar de omstandigheden zijn gecontroleerd genoeg plus als je even doorremt minderen ze heus wel vaart.

Er zit echt nog wel een grijs gebied tussen op de pinken te rijden en blind racen.

En dan zit je ook nog met de groepsfactor, gaan de paarden naast en voor je hard. Ga dan maar mee, want er zijn echt maar weinig paarden die er chill onder zijn om alleen achter te blijven. Tenzij je dat grondig getraind hebt.

Dat klopt. Maar net dáárom vind ik dus zo'n super snelle momenten met een groep link. We rijden hier niet in een gebied waar je meters en meters aan remweg hebt, helaas.