Geplaatst Hij viel direct op, want hij was bijna 2x zo groot als de rest van het nest.
Zodra hij kon kijken, kon hij ons met zoveel aandacht aankijken, dat we ondanks dat we geen extra kat wilden, besloten dat hij bij ons op de boerderij mocht blijven als muizenvanger.
Helemaal goed ging het opgroeien niet. Hij was volgens de dierenarts 2 slachtig en hij bleek geen kringspier te hebben, waardoor hij zich niet goed kon ontlasten en het er behoorlijk geïrriteerd uit zag van achter.
We zijn met hem naar een grote kliniek geweest, maar ze konden hem niet helpen werd er gezegd. Met vaseline smeren en in laten slapen als hij serieuze klachten kreeg.
Mouse vond op de een of andere manier zelf een oplossing voor zijn probleem en ging probleemloos door het leven. Hij was overduidelijk zo’n gelukkig dier.
Daar waar ik was, was Mouse. Helaas lette zowel Mouse als onze merrie niet op en kwam zijn kleine pootje onder haar hoef.
Wat een schrik, 10 hechtingen onder narcose in een klein kattenpootje en wekenlang met hem naar de kliniek. Ze wilden tot amputatie overgaan, maar wonderbaarlijk genoeg genas het pootje ineens heel snel. De dierenartsen stonden versteld en hebben er foto’s van gemaakt. Na 3 weken was er gewoon niets, maar dan ook niets meer van het letsel te zien
Maar goed, inmiddels was het rotweer geworden en Mouse had een hoop antibiotica gehad, dus ik besloot dat hij de winter maar binnen moest blijven. Zo kon hij tevens gecastreerd worden (hij bleek uiteindelijk een echte man, met zijn geslachtsdelen alleen wat op de verkeerde plek).
Mouse was fantastisch op alle fronten. Hij was knap, lief, slim, zo stout dat je er om moest lachen, hij was een meester in ontsnappen en een ontzettende pestkop naar de andere katten.
Hoe lief en leuk hij ook was, hij was geen binnenkat. Ongelooflijk hoe hij iedere keer weer mee naar buiten wist te glippen. Het was alsof hij een tovertruc uithaalde met ons. We snapten gewoon niet, hoe hij iedere keer weer buiten kwam.
In het voorjaar lieten we hem dan ook overdag naar buiten. Mouse vond het fantastisch. Hij klauterde, rende, ontdekte en was gewoon blijer dan blij. Als ik hem riep, kwam hij heel hard aangesleept. Hard snorrend, schattige geluidjes makend en heel veel knuffels uitdelend.
Soms ging hij mee wandelen in het bos. Mouse was echt een vriend voor ons.
Hij bleef de troetel van zijn moeder Ratje en liet zich nog dagelijks door haar schoonlikken.
Hij was het speelkameraadje van onze poes Luna. Samen renden en stoeiden ze wat af.
Ergens heb ik altijd geweten dat Mouse niet oud zou worden. Ik genoot van ieder moment met hem, maar ik was ongerust als ik hem niet zag.
Afgelopen Mei kwam ik er te laat achter dat ze aan het hooien waren naast ons huis. Ik riep Mouse, maar hij kwam niet en ik kon ‘m niet vinden. Een eerste nacht zonder Mouse …..
Ik had hoop dat hij geschrokken was en weggerend was.
Een volgende dag in zorgen om Mouse. Weer zoeken, de buren vragen, roepen, zoeken …. Wat duurde de dag lang. Aan het einde van de dag kwam mijn buurman Mouse brengen. Hij leefde niet meer. Hij was in het maaimes terechtgekomen en zijn achterpootjes waren eraf. Ik kan het nog steeds niet begrijpen… hij kon zo ongelooflijk hard rennen en hij was zo bang voor verkeer.
Diezelfde avond hebben we Mouse begraven.
Wat kan je een dier missen. Ik wist niet dat je zoveel om een kat kon geven.
Zijn maatje Luna werd na zijn overlijden een terrorkat naar zowel onze andere buitenkat als onze binnenkatten. Er was zoveel stress dat Luna uiteindelijk naar mijn zusje gegaan is, waar ze succesvol gekoppeld is aan haar kater.
2 maanden later is Luna spoorloos verdwenen en ze is 3 weken later dood teruggevonden bij iemand in de tuin.
Mocht er iets zijn als een kattenhemel, dan hebben onze 2 lieverds elkaar daar vast weer gevonden en maken ze daar alles onveilig.
pffft 
. Soms gaan ze veel en veel te vroeg 
. 
