Geplaatst Om te beginnen neem ik jullie even kort mee naar mijn thuissituatie vroeger. Toen ik geboren was waren er al 2 katten: Oscar, een Heilige Birmaan en Tanja, een Maine Coon. Ik weet niet beter dan dat ik opgegroeid ben met katten. Helaas kreeg Tanja een tumor en moest ze ingeslapen worden op niet al te oude leeftijd. Oscar bleef alleen over en hij is op 19 jarige leeftijd in zijn slaap aan ouderdom overleden.
Daarna heb ik ellendelang gezeurd om een nieuwe kat, maar die kwam er niet. "Later, als je op jezelf woont kan je een kat nemen," was het antwoord van mijn moeder altijd.
Afijn. We spoelen even wat jaren vooruit. Vorig jaar, april 2022, ben ik samen gaan wonen met mijn vriend in Breda. Nadat we ons appartementje hadden opgeknapt en even gesetteld waren, stuurde mijn moeder een whatsappje naar mij. "Is deze kat niet wat voor jullie? Ik kom bij deze mevrouw voor mijn werk, maar ze is dement en kan niet meer voor haar zorgen," met deze foto erbij.
Dit was in september 2022. Luna was toen nog 2 jaar oud (zou 3 worden in april 2023). Laat ik voorop stellen dat ik geen fan ben van platsnuitige dieren, maar als Luna niet door ons geadopteerd zou worden , zou ze naar het asiel gaan. Ik wist dat wij haar een liefdevol huis konden bieden.
Maarrrr, ik woonde nu niet alleen, ik woonde samen met mijn vriend. Hij is gelukkig een groot dierenliefhebber. Dit zorgde er alleen wel voor dat hij zijn bedenkingen erbij had of Luna wel kon aarden in ons appartement, of dat ze niet meer ruimte nodig had in een 'echt' huis met meerdere verdiepingen.
We besloten kennis te komen maken met Luna, want ja, wellicht klikte het wel helemaal niet (wie hield ik voor de gek, kijken is verkocht natuurlijk maar dat hoefde mijn vriend niet te weten
)De beslissing moest wel snel gemaakt worden. Luna (Of toentertijd Dunja) kon niet meer verzorgd worden door de oude dementerende mevrouw. Ze kreeg yoghurt te eten, en soms vergat ze helemaal het katje eten te geven. Dus, knoop doorgehakt en we besloten te kijken hoe Luna zou aarden bij ons. Als ze stress signalen zou afgeven zouden we haar weer naar een ander huisje brengen, dat was wel zo eerlijk tegenover Luna.
10 oktober 2022 kwam Luna bij ons wonen en wat bleek, Luna kon prima aarden in ons appartement en voelde zich direct thuis. Vooral de laptophoes was een geliefde slaapplek.
We richtten ons huis katvriendelijk in, zodat ze ook lekker hoog alles kon overzien.
Daarnaast was er heel veel tijd voor spelen...
En slapen ...
Er was echter veel opknapwerk voor ons. Luna mocht dan wel nog 'maar' 3 jaar zijn, er was enorm veel achterstallig onderhoud. Zo hebben we haar eerst laten enten en had ze oormijt. Tijdens dit onderzoek bleek dat ze ook nog niet gecastreerd was. We besloten eerst de oormijt aan te pakken en haar te laten aarden. Toen het lente begon te worden, kwamen ook de hormonen naar boven. Nachtenlang krijste ze onze oren van ons hoofd. Ze bood zichzelf constant aan en was onwijs onrustig door haar hormonen. Direct hebben we een afspraak gemaakt bij de dierenarts voor een castratie.
Ondertussen dook ik even in de geschiedenis van onze kleine vriendin. Ik kwam op het profiel van iemand die foto's had van een kat die onwijs op Luna leek. Ik besloot de stoute schoenen aan te doen en haar een berichtje te sturen. Luna (die toen Valery heette), bleek inderdaad van haar geweest. Zij had Luna weer doorverkocht aan een ander meisje. Even een kort rekensommetje gemaakt en het bleek dat onze kleine vriendin voor ons al bij 5 of 6 verschillende andere huisjes heeft gewoond in haar korte leventje
Mijn vriend en ik hebben haar beloofd dat dit haar laatste huisje zal zijn. Door haar pakje is haar vacht enorm gaan vilten. Haar vacht was al heel erg slecht door het verkeerde eten wat ze hiervoor kreeg. Dus besloot ik haar helemaal te laten scheren. Een frisse start met kwalitatief goed voedsel waardoor haar vacht gezond terug zou groeien.
Och wat was ze onzeker en had ze het koud. We hadden een kruik voor haar gekocht waar ze dankbar gebruik van maakte. Langzaam maar zeker begon haar vacht terug te groeien. Ook hadden we dit jaar ons buiten aangepakt, waardoor Luna lekker naar buiten kon zonder dat ze tussen de spijlen door kon glippen!
De laatste operatie die gepland stond was voor haar tandjes. Haar tandvlees was onwijs rood en de tandplak was enorm. Uiteindelijk moesten er 3 tandjes getrokken worden.
Momenteel ziet haar vacht er super uit, zit ze lekker in haar vel en is ze een van de liefste katten die ik heb gekend. Wel zal ze 27 november helaas wederom onder narcose moeten omdat haar tandsteen weer dusdanig is aangekoekt dat ze er weer last van heeft. Ik ben al in gesprek met de dierenarts wat wijsheid is, of om alle tandjes te trekken of om te kijken hoe het gaat met middeltjes om haar tandplak in te dimmen. Al met al blijft het een zorgenkindje, maar ze geeft er zoveel liefde en vreugde voor terug.
Onze lieve Luna. Op naar nog vele jaren samen, kleine lieve pluis.
