ElCamino schreef:omg, wat een verdriet!!! ik wens ja heel veel sterkte, voel ontzettend met je mee..... en ook veel knuffels aan je pa.
Ik ben mama verloren in Oktober en zie dagelijks hoe papa met Alzheimer totaal stuk ervan is, zo erg voor ze.....2 ouderen die hun leven lang samen zijn geweest.
Hou je taai !!!
Mijn ouders zijn 58 jaar getrouwd, echt ongelooflijk , mijn moeder is overleden op hun trouwdag, waardoor ze officieel 58 getrouwd waren...zoveel verdriet bij mijn vader, maar eigenlijk kan ik dat er helemaal niet bij hebben...
Punz schreef:Oh.. wat een heftige verliezen, wat een verdriet. Je moeder, je honden.
Ik heb jouw roedeltje altijd met zoveel plezier (stil) gevolgd, je schreef altijd met zoveel liefde over ze.
Heel veel sterkte in deze moeilijke periode
Dank je wel, ik leef 24 uur per dag met mijn honden, ze zijn echt alles voor mij....Ik leef gewoon voor ze...
-Namiro- schreef:Och nee toch.. het lijkt wel alsof ellende bij jou nooit alleen komt..
wat een intens verdriet! Waar je nu juist zoveel troost zou moeten vinden bij jouw hondenvriendjes is er nu die enorme leegte..
Heel heel veel sterkte
Ja en al die zorgen... zoveel gedokterd, en steeds toch weer de hoop dat ze opknappen....omdat ze zo ziek waren, zeker Red, leef je echt tussen hoop en vrees, en dan een telefoontje dat mijn moeder slecht gaat, 300km verderop, huilend afscheid genomen van Red, en dan na 4 nachten waken een telefoontje van mijn vriend, "ik heb Red vannacht dood gevonden", terwijl ik echt stuk ga aan de telefoon, komt mijn vader binnen met "mam is dood" ... echt serieus, ik heb zo vreselijk gehuild, ging helemaal stuk en wilde alleen maar naar huis, naar Red...
Kan er gewoon nog steeds niet bij waarom dit allemaal moet gebeuren, en dan ook zo...
Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes