Geplaatst Mijn lieve en knappe pony Boefje is inmiddels alweer 9 jaar! Als 3 jarige is hij beleerd voor de wagen en we hebben jarenlang veel menplezier gehad. Totdat we in de sloot belandden met de wagen tijdens een buitenrit. Ik hing de leidsels aan de wilgen, had mijn marathonwagen verkocht en ben ik me gaan focussen op het rijden onder het zadel met mijn rijpony.
Tot dit weekend!
De sneeuwkriebels bliezen mij nieuwe energie in om het tuig weer uit de kast te halen! Op vrijdagavond kreeg ik het ineens in de bol. Vriendin opgetrommeld en hop daar gingen we naar stal 's avonds om Boef weer in het tuig te zetten. We gingen eerst rustig bandje slepen. Vrijdag alleen even laten wennen aan de band en het tuig, even hangen aan de strengen. Het leek mij op dat moment echt niet realistisch om hem zondag al voor de slee te hebben. Zaterdag bandje erachter en stukje door de bak gegaan. En zondag kwam dan het moment... wel de slee er achter, niet er achter... Ik ben wat dat betreft echt een schijtert. Ik vond het ook een beetje eng dat Boefje zo veel overtollige energie had. Hij maakte al 3 levades aan de hand toen ik hem uit de stal haalde.
Maar... vaak bu'j te bang. Slee er achter in de binnenbak, ging perfect. Eenmaal voor de slee vloeide al zijn energie prachtig af naar het trekken van de slee. Alle gekheid was gelijk weg en de focus modus stond aan. Heel fijn om dat mee te maken, dat gaf enorm vertrouwen.
Eerste stapjes in de binnenbak:
En dan naar buiten! Zondagmiddag, middenin de sneeuwstorm. En Boefje trok gewoon rustig de slee alsof hij nooit anders heeft gedaan. Er liep wel nog continue iemand naast. Stapje voor stapje opbouwen... Ik moest zelf ook even het vertrouwen terug krijgen.
En toen had ik natuurlijk de smaak te pakken! Woensdagochtend weer ingespannen voor de slee. Dit keer na 2 rondjes aan de hand gelijk 'los'. En even de draf uitproberen natuurlijk!
Het viel overigens niet mee om op zo'n dik pak sneeuw te sleeën. Bij het kleinste hobbeltje of een te scherpe bocht had je kans dat de slee kantelde. Volgende keer een wat meer robuuster modelletje op de kop zien te tikken.
En dan zaterdagochtend uiteraard nogmaals... Dit keer met genoeg vertrouwen om hem echt lekker voluit te laten draven. Neusje mag er nog wat meer uit, zul je op meer foto's wel zien, maar het was voor ons beide eventjes wennen. Ik had hem meer leidsel mogen geven in de draf, iets met controle willen houden vrees ik...
Gisteravond had ik zelfs zo veel vertrouwen dat ik Boefje alleen ingespannen heb voor de slee, en alleen een paar rondjes ben gaan stappen door de wei met zonsondergang.
Wat hebben we genoten. Wat een cadeautje was die sneeuw, en wat een mooie kans om dit samen weer eens te kunnen doen.
En nu begint het ontzettend de kriebelen om toch een HCA sulky te kopen en hem weer fanatieker te gaan trainen. Geen buitenritjes meer, ik heb genoeg van de sloot gezien. Maar dressuur in de bak en een vaardigheidsparcours af en toe zal al te gek zijn.
