Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 1 [ 25 berichten ]
Plaats een nieuw onderwerp

Psychische problemen en de paardenwereld: zo gek nog niet(?)

 
Profiel   

Dit leek me een interessant thema om over te kletsen, aangezien het iets is wat mij elke dag in meerdere of mindere mate bezighoudt. Ik heb al heel mijn leven te kampen met verschillende ernstige psychische problemen (en heb ook inmiddels wel een kleine waslijst aan diagnoses bij elkaar gespaard), en dat zal de rest van mijn leven ook wel zo blijven. Helaas heeft dit mij erg beperkt in het dagelijks functioneren, en is m’n wereldje een stuk kleiner dan dat ik zou willen. Daarnaast blijf ik natuurlijk ook gewoon een paardenmeisje. :o

En ongetwijfeld ben ik niet de enige! Dus werd ik toch wel erg nieuwsgierig hoe anderen met (ernstige of complexe) psychische problemen hun weg weten te vinden tussen de paarden, de positieve en negatieve ervaringen die je tegenkomt tijdens het combineren van de twee, en hoe je het voor jezelf zo passend mogelijk ingericht hebt.

Loop je tegen dingen aan? Word je soms raar aangekeken, of juist even extra ondersteunt als het nodig mocht zijn? Is er begrip vanuit de omgeving? Wordt er rekening gehouden met jouw mogelijk net iets andere behoeften, of heb jij je juist moeten aanpassen aan de buitenwereld? Heeft het deuren voor je dichtgedaan, of geopend? Of heb je gewoon even wat leuks op stal meegemaakt wat jouw dag net weer een beetje beter gemaakt heeft? Ik wil het weten! *\o/*

De droom van een eigen paard, die langzaamaan ook steeds dichterbij komt, houdt mij op dit moment echt op de rit, en heeft me uit mijn diepste dal tot nu toe geholpen. Maar voordat ik, met hulp van het geweldige zorgnetwerk om mij heen, deze droom kan gaan realiseren, willen we ons echt zo goed als maar kan voorbereid hebben, om het voor mij zo haalbaar (en leuk!) mogelijk voor elkaar te krijgen. Dus ik ben benieuwd of, en hoe, het gelukt is om jouw dromen waar te maken. :)

Wie weet zijn er nog wat goede tips om uit te wisselen, of gewoon even een verhaal wat je graag zou willen delen. The good, the bad, and the ugly; alles is welkom! :D
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 09-07-22 16:57 



 
Profiel   

Jammer dat tot nu toe nog niemand zich gemeld heeft! Ik had verwacht dat er enkele lotgenoten zouden zijn die zich wel zouden herkennen in mijn openingspost.

Dan ga ik maar even zelf verderkletsen, ik ben namelijk wel heel blij met de stappen die ik heb kunnen nemen de laatste tijd. Na bijna anderhalf jaar helemaal niet meer op stal te zijn geweest omdat te ziek was en het niet meer op kon brengen, ben ik de afgelopen twee weken voor het eerst weer in het zadel geklommen. Tot nu toe heb ik alweer twee korte ritjes achter de rug, van ‘maar’ een kwartier op de merrie van m’n instructrice, Zhiva. Wat is het heerlijk om weer op een paard te zitten, ik heb het zo gemist. :D

Ik moet echt rustig opbouwen en op m’n grenzen blijven letten, dus het blijft voornamelijk nog bij wat stappen aan de lange teugel. Gelukkig is Zhiva heel voorzichtig en let ze goed op mij. Vorige week zelfs al gedurfd om net wat meer activiteit te vragen en nog een minuutje draf mee te pakken. Het klinkt als niet veel, maar voor mij was het toch een heel bijzonder moment. Wat een machtig gevoel, na zo lang echt helemaal niks te hebben gekund!

Één van de komende dagen ga ik voor ritje #3, ik kijk er nu al naar uit. *\o/*

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-07-22 12:02 



 
Profiel   

Ik zet even een stipje om later misschien te reageren!

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-07-22 12:04 



 
Profiel   

Freyr schreef
Ik zet even een stipje om later misschien te reageren!


Gezellig! :D

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-07-22 12:05 



 
Profiel   

Zelf niet heel veel mee bezig, maar had hier een stipje gezet om mee te lezen :)

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-07-22 23:48 



 
Profiel   

Hi Equikitt wat een mooi initiatief en wat een goed aantal stappen heb je al gezet!

Ik heb het geluk geen lichamelijke klachten te hebben, waardoor dat mij niet tegenhoud in mijn dromen of doelen met de paarden. Maar mijn mentale staat kan mij soms zeker best dwarsbomen.

Belangrijkste is om mensen om je heen te hebben die je begrijpen, die je steunen, die aan jouw kant staan. Risico’s zijn dan weer de mensen die wat meer tegenover je lijken te staan en zich minder goed in je kunnen verplaatsen. Maar dat is natuurlijk niet alleen met paarden zo ;)

Ik wil je iig veel succes wensen in je mooie reis.

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 01:50 



 
Profiel   

Hier niet psychisch maar fysiek, maar mij hield mijn paard me wel mentaal op de been als ik een complete poedersuiker had.
Als in ik moést bewegen, en eenmaal op stal scharrelend smeerde de boel weer door.

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 03:43 



 
Profiel   

Ik heb niet wat ik zou omschrijven als zware psychische klachten, maar wel een ASS diagnose met alle bijbehorende uitdagingen. En paardrijden is voor mij wel heel belangrijk. Teamsporten waren helemaal niets voor mij als kind. Zelfs een balletje trappen op straat was veel te competitief naar mijn smaak. En ook bij de scouting kon ik niet aarden. Maar paardrijden was een schot in de roos. Ik ben op m'n 11e begonnen bij een gezellige laagdrempelige manege waar ik nu nog steeds rijd. Ik kon er helemaal in opgaan en hoefde alleen met mezelf en met m'n paard bezig te zijn. Inmiddels is het paardrijden op zaterdag echt het ijkpunt in mijn week geworden. Na een goede rit ben ik in elk geval vrolijk tot en met woensdag, soms een beetje grumpy op donderdag en weer vrolijk maar wel heel ongeduldig op vrijdag. :D En als ik een zware, intensieve week heb gehad is het paardrijden ook echt de reset die ik nodig heb om de volgende week weer aan te kunnen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 08:39 



 
Profiel   

tabaflab schreef
Zelf niet heel veel mee bezig, maar had hier een stipje gezet om mee te lezen :)


Ook gezellig! :j Iedereen is natuurlijk van harte welkom, ook als jezelf geen (directe) ervaring hebt met psychische problemen en het gewoon een interessant topic vindt. Of bijvoorbeeld als naaste van iemand die er wel mee te maken heeft.

LuffB schreef
Hi Equikitt wat een mooi initiatief en wat een goed aantal stappen heb je al gezet!

Ik heb het geluk geen lichamelijke klachten te hebben, waardoor dat mij niet tegenhoud in mijn dromen of doelen met de paarden. Maar mijn mentale staat kan mij soms zeker best dwarsbomen.

Belangrijkste is om mensen om je heen te hebben die je begrijpen, die je steunen, die aan jouw kant staan. Risico’s zijn dan weer de mensen die wat meer tegenover je lijken te staan en zich minder goed in je kunnen verplaatsen. Maar dat is natuurlijk niet alleen met paarden zo ;)

Ik wil je iig veel succes wensen in je mooie reis.


Wat een lief berichtje, dankjewel! <3

Dat herken ik goed, zo zie je maar hoeveel invloed puur de mentale gezondheid alleen al op je algehele functioneren heeft. Het kan net zo beperkend zijn als iets lichamelijks!

Voor mij was het heel lang ook alleen op psychisch vlak wat mij in het dagelijks leven gedwarsboomd heeft, echter zo’n kleine twee jaar geleden verslechterde mijn toestand zodanig dat dit ook een directe invloed had op mijn lichamelijke gezondheid, met als gevolg dat ik dus die vijftien maanden helemaal niet meer naar stal kon. Ik ben hier ook nu nog steeds van aan het herstellen, gelukkig gaat het nu echt de goede kant op met me. Nog niet zo lang geleden had ik me überhaupt niet voor kunnen stellen dat ik ooit op het punt zou komen waar ik nu ben. :o

De droom van een eigen paard heeft mij uit dit tot nu toe diepste dal kunnen trekken, ik ben gemotiveerd om aan mijn herstel te blijven werken en heb me in tijden niet zo goed gevoeld als nu. Zo zie je maar weer waar deze bijzondere dieren wel allemaal niet goed voor kunnen zijn. <3

moonfish13 schreef
Hier niet psychisch maar fysiek, maar mij hield mijn paard me wel mentaal op de been als ik een complete poedersuiker had.
Als in ik moést bewegen, en eenmaal op stal scharrelend smeerde de boel weer door.


Ook dat is erg herkenbaar! Als het fysiek niet lekker gaat, heeft dat natuurlijk invloed op de psyche, en omgekeerd. Paarden blijven toch wel één van de beste therapeuten. :D

axel_1997 schreef
Ik heb niet wat ik zou omschrijven als zware psychische klachten, maar wel een ASS diagnose met alle bijbehorende uitdagingen. En paardrijden is voor mij wel heel belangrijk. Teamsporten waren helemaal niets voor mij als kind. Zelfs een balletje trappen op straat was veel te competitief naar mijn smaak. En ook bij de scouting kon ik niet aarden. Maar paardrijden was een schot in de roos. Ik ben op m'n 11e begonnen bij een gezellige laagdrempelige manege waar ik nu nog steeds rijd. Ik kon er helemaal in opgaan en hoefde alleen met mezelf en met m'n paard bezig te zijn. Inmiddels is het paardrijden op zaterdag echt het ijkpunt in mijn week geworden. Na een goede rit ben ik in elk geval vrolijk tot en met woensdag, soms een beetje grumpy op donderdag en weer vrolijk maar wel heel ongeduldig op vrijdag. :D En als ik een zware, intensieve week heb gehad is het paardrijden ook echt de reset die ik nodig heb om de volgende week weer aan te kunnen.


Ook met ASS ben je zeker welkom hier, zelf ben ik namelijk ook autist. :D Het was de eerste diagnose die ik als zevenjarig meisje gekregen heb. Helaas is daar over de jaren heen nog één en ander bijgekomen. Alleen ASS al kan een behoorlijke gebruiksaanwijzing hebben, als daar nog andere psychische klachten bijkomen, gaan die elkaar nog even lekker in de hand werken, wat het allemaal niet bepaald makkelijker maakt. 8)7

Jouw verhaal van hoe je tussen de paarden terecht bent gekomen, hoe je het ervaart en hoeveel steun ze je bieden had zo bijna letterlijk van mij kunnen komen! Ik ben met negen begonnen op een ontzettend fijne, rustige, knusse manege, en heb het grootste deel van deze tijd ook de wekelijkse groepslessen gehad. De afgelopen jaren ben ik dan voornamelijk de paarden van m’n instructrice daar gaan rijden. Het is een plek waar ik me echt thuis voel en die altijd een houvast voor mij geweest is, ook al leek het op alle andere gebieden om mij heen uit elkaar te vallen. Toen ik zo ziek was dat ik helemaal niet meer naar stal kon, voelde het echt alsof ik een heel groot deel van mijzelf kwijt was. Ik ben zo blij dat ik nu de draad weer op kan pakken. :)

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 19:51 



 
Profiel   

Ik heb sinds mijn kinder jaren als last van angsten, paniekaanvallen en depressieve episodes. Ik ben snel moe en over prikkelt en in combinatie met wat nare gebeurtenissen uit mijn jeugd heb ik een tijd mijn huis niet alleen uit gedurfd en in een uitzichtloze situatie gezeten.

Gelukkig ben ik een doorzetter en nu met de juiste medicatie en therapie hen ik mijn leven weer op de rit gekregen. En ondertussen mijn eigen huisje, boompje, beestje en zaak!

De paarden in mijn leven hebben mij door alles situaties heen geholpen. In mijn meeste zwarte dagen hielpen ze mij een doel te geven om op te staan. En toch iedere dag het huis uit te gaan, hoe lastig het ook was. Het geeft me ritme, structuur en een stok achter de deur om door te zetten.

Ondertussen geeft het me ontspanning en een plekje waar ik tot rust kan komen van alle dagelijkse dingen. <3


Laatst bijgewerkt door kevinsky op 29-07-22 20:52, in het totaal 1 keer bewerkt

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 20:49 



 
Profiel   

Dan meld ik mij ook hier, ben autistisch en heb ADHD en nog een hele waslijst aan problemen. Qua psychiatrie heb ik bijna een bingokaart vol :')

Paard is echt mijn redding geweest eerste instantie. Toen bij een bedrijf gekomen waar ik eerst een jaar of twee een paard op stalling heb gehad en toen met die stalhoudster een paard samen heb gekocht, nadat de mijn vorige paard werd ingeslapen. Uiteindelijk dit paard overgenomen omdat ze enorm botste met elkaar en ik er zo mee wegreed.
Uiteindelijk daar vrijwilliger geworden nadat ik afgekeurd ben voor werk op mijn 18. Dit is over 6 jaar flink misgelopen en mede door mijn Autisme en andere problematiek in een hele ongezonde situatie daar gekomen. En ik durfde niet te verhuizen of te stoppen. Die mensen hebben flink misbruik van mij gemaakt en lang verhaal kort ben ik daar vorig jaar kerst onder begeleiding van politie vertrokken. Deze situatie heeft de lol in de paarden toen best wel aangetast. Ze maakten me altijd belachelijk en hebben mij ontzettend gepest omdat ik toch echt anders met mijn paard omging.
Dit heeft me een beste knauw gegeven, durfde op mijn nieuwe stal niet eens hooi meer te pakken zonder een paniekaanval. Heb paard ook best een paar keer op marktplaats gezet, maar nooit doorgezet.

Heb periodes dat ik heel tevreden ben en blij, maar ook dalen dat ik alleen maar spoken op de weg zie en dan zit het in mijn hoofd dat ik toch alleen maar slecht ben voor mijn merrie en dat ze beter af is ergens anders. Dan heb ik toch nogsteeds de stemmen in mijn hoofd van de vorige stalling waar ze constant zeggen dat ze kreupel is , maagzweren heeft en rijp is voor de slacht.
Heb daarom ook al honderden euros weggegooid aan dierenarts bezoeken om te horen dat ze perfect gezond is of gewoon verkouden.
Fysiek zit ik ook niet best in elkaar en heb dagelijks wel pijn in gewrichten en heupen door een nog nader te verklaren iets. En heb echt weken dat ik niks doe met paardlief omdat ik simpelweg de energie niet kan vinden. En op dat soort momenten voel ik me weer een slechte eigenaar, :o
Maar ik ken Luna door en door, heb over het algemeen aan een blik genoeg. Mijn wereld is ook eigenlijk best klein, ga voornamelijk naar stal en dat is het. Toch heb ik langzaam aan wel weer meer plezier in de paarden, en moet ik gewoon het vertrouwen in mijzelf en Luna weer een beetje opbouwen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-07-22 20:51 



 
Profiel   

kevinsky schreef
Ik heb sinds mijn kinder jaren als last van angsten, paniekaanvallen en depressieve episodes. Ik ben snel moe en over prikkelt en in combinatie met wat nare gebeurtenissen uit mijn jeugd heb ik een tijd mijn huis niet alleen uit gedurfd en in een uitzichtloze situatie gezeten.

Gelukkig ben ik een doorzetter en nu met de juiste medicatie en therapie hen ik mijn leven weer op de rit gekregen. En ondertussen mijn eigen huisje, boompje, beestje en zaak!

De paarden in mijn leven hebben mij door alles situaties heen geholpen. In mijn meeste zwarte dagen hielpen ze mij een doel te geven om op te staan. En toch iedere dag het huis uit te gaan, hoe lastig het ook was. Het geeft me ritme, structuur en een stok achter de deur om door te zetten.

Ondertussen geeft het me ontspanning en een plekje waar ik tot rust kan komen van alle dagelijkse dingen. <3


Ik heb helaas ook al sinds de kindertijd meer dan genoeg ervaring opgedaan op eigenlijk wel alle gebieden die je in jouw eerste alinea beschrijft. Daarom ben ik ook heel blij dat je dit verhaal hier hebt gedeeld, want wat ben je onwijs goed terechtgekomen! <3

Dat geeft mij ook weer een beetje hoop, want met hoeveel tegenslagen je ook te dealen hebt, en hoe moeilijk het gevecht met het leven ook kan zijn; uiteindelijk kom je wel terecht! En het is helemaal niet erg als je daar wat meer hulp en tijd voor nodig hebt dan de gemiddelde mens. Dat vergeet ik nog wel ‘ns, dus succesverhalen als deze zijn altijd weer een mooie herinnering. :)

alice0cullen schreef
Dan meld ik mij ook hier, ben autistisch en heb ADHD en nog een hele waslijst aan problemen. Qua psychiatrie heb ik bijna een bingokaart vol :')

Paard is echt mijn redding geweest eerste instantie. Toen bij een bedrijf gekomen waar ik eerst een jaar of twee een paard op stalling heb gehad en toen met die stalhoudster een paard samen heb gekocht, nadat de mijn vorige paard werd ingeslapen. Uiteindelijk dit paard overgenomen omdat ze enorm botste met elkaar en ik er zo mee wegreed.
Uiteindelijk daar vrijwilliger geworden nadat ik afgekeurd ben voor werk op mijn 18. Dit is over 6 jaar flink misgelopen en mede door mijn Autisme en andere problematiek in een hele ongezonde situatie daar gekomen. En ik durfde niet te verhuizen of te stoppen. Die mensen hebben flink misbruik van mij gemaakt en lang verhaal kort ben ik daar vorig jaar kerst onder begeleiding van politie vertrokken. Deze situatie heeft de lol in de paarden toen best wel aangetast. Ze maakten me altijd belachelijk en hebben mij ontzettend gepest omdat ik toch echt anders met mijn paard omging.
Dit heeft me een beste knauw gegeven, durfde op mijn nieuwe stal niet eens hooi meer te pakken zonder een paniekaanval. Heb paard ook best een paar keer op marktplaats gezet, maar nooit doorgezet.

Heb periodes dat ik heel tevreden ben en blij, maar ook dalen dat ik alleen maar spoken op de weg zie en dan zit het in mijn hoofd dat ik toch alleen maar slecht ben voor mijn merrie en dat ze beter af is ergens anders. Dan heb ik toch nogsteeds de stemmen in mijn hoofd van de vorige stalling waar ze constant zeggen dat ze kreupel is , maagzweren heeft en rijp is voor de slacht.
Heb daarom ook al honderden euros weggegooid aan dierenarts bezoeken om te horen dat ze perfect gezond is of gewoon verkouden.
Fysiek zit ik ook niet best in elkaar en heb dagelijks wel pijn in gewrichten en heupen door een nog nader te verklaren iets. En heb echt weken dat ik niks doe met paardlief omdat ik simpelweg de energie niet kan vinden. En op dat soort momenten voel ik me weer een slechte eigenaar, :o
Maar ik ken Luna door en door, heb over het algemeen aan een blik genoeg. Mijn wereld is ook eigenlijk best klein, ga voornamelijk naar stal en dat is het. Toch heb ik langzaam aan wel weer meer plezier in de paarden, en moet ik gewoon het vertrouwen in mijzelf en Luna weer een beetje opbouwen.


Leuk hè, die bingokaart. Van alle spellen waar ik zo goed zou willen scoren is dit wel zo’n beetje de laatste. _O-

Maar wat een ontzettend heftige, traumatische tijd heb je achter de rug, en dat juist op de plek waar je eigenlijk het liefste zou willen zijn. De toevluchtsoord waar je de stress van het leven kunt vergeten, om gewoon even lekker tot rust te kunnen komen en van je paard te genieten. En dat dat jou dan op zo’n kille en gemene manier weggenomen wordt door mensen die het blijkbaar helemaal niks kan schelen hoeveel pijn hun woorden en daden doen, hoeveel het bij de ander kapot kan maken. En hoe het blijvende sporen achter kan laten.

Ik begrijp heel goed dat je nu nog steeds van die momenten hebt, waar je aan jezelf gaat twijfelen, en dat nare “zie je nou wel” stemmetje dat je zo geïnternaliseerd hebt door deze slechte ervaring weer de kop komt opsteken. Ik heb ook erg de neiging om in dit soort negatieve gedachtenspiralen terecht te komen. Ik zou in jouw situatie denk ik precies hetzelfde hebben.

Maar je hebt het ondanks alles toch niet van je af laten pakken, dat vergt zo veel kracht en zo veel doorzettingsvermogen! Ik heb daar echt bewondering voor.

Jij kent jouw Luna door en door, en ik weet 100% zeker dat dat omgekeerd net zo is. Dat voelen ze heel goed aan. Paarden zijn eerlijk, zonder enige kwade bedoelingen, dus blijf vooral zo oplettend naar Luna kijken, vertrouw op haar, en dan zal ze je echt wel laten zien dat je het lang niet zo slecht doet als dat je zelf misschien denkt. :j

Link naar dit berichtGeplaatst: 30-07-22 16:48 



 
Profiel   

Autisme, ADHD, depressive, PTSD, tics, chronische pijn, angstaanvallen, ....


Jep, ik kan er van meespreken. Door dit alles heb ik de Energie vaak niet om iets te doen met de paarden. Een dag met Energie en minieme pijn komt zelden voor, maar ik probeer toch regelmatig iets te doen.

Daarbovenop komt dat mijn volwassen Merrie ook niet 100% goed in haar lijf zit, dus het is altijd een serieus gepuzzel.
Ik heb net een jonge pony bijgekocht om over tijd op te leiden naar menpony, omdat ik hoop dat ik makkelijker met de kar op stap kan als mijn lichaam niet fantastisch is, Dan op de rug van een paard van 1m60.

Maar als dat niet gaat, so be it. Ik geniet van bij de paarden zijn en ik verwacht niet dat paarden MOETEN werken om Hun kost te verdienen.


Ik werk fulltime en ga 1/week helpen op stal. Dus ik heb eigenlijk te veel te doen om mijn eigen rust te kunnen nemen. Maar ik krijg er van de paarden zo veel liefde van terug en daar doe ik het voor.


Vorige week had ik een meltdown op de weide en het was echt heel mooi dat elk paard, 1 voor 1 kwam kijken wat er met me was, me kwam troosten met neusjes op mijn schouders. Door de steun van de paarden Ben ik er veel sneller uit geraakt Dan ik normaal doe.

Link naar dit berichtGeplaatst: 30-07-22 17:06 



 
Profiel   

Berryz schreef
Autisme, ADHD, depressive, PTSD, tics, chronische pijn, angstaanvallen, ....


Jep, ik kan er van meespreken. Door dit alles heb ik de Energie vaak niet om iets te doen met de paarden. Een dag met Energie en minieme pijn komt zelden voor, maar ik probeer toch regelmatig iets te doen.

Daarbovenop komt dat mijn volwassen Merrie ook niet 100% goed in haar lijf zit, dus het is altijd een serieus gepuzzel.
Ik heb net een jonge pony bijgekocht om over tijd op te leiden naar menpony, omdat ik hoop dat ik makkelijker met de kar op stap kan als mijn lichaam niet fantastisch is, Dan op de rug van een paard van 1m60.

Maar als dat niet gaat, so be it. Ik geniet van bij de paarden zijn en ik verwacht niet dat paarden MOETEN werken om Hun kost te verdienen.


Ik werk fulltime en ga 1/week helpen op stal. Dus ik heb eigenlijk te veel te doen om mijn eigen rust te kunnen nemen. Maar ik krijg er van de paarden zo veel liefde van terug en daar doe ik het voor.


Vorige week had ik een meltdown op de weide en het was echt heel mooi dat elk paard, 1 voor 1 kwam kijken wat er met me was, me kwam troosten met neusjes op mijn schouders. Door de steun van de paarden Ben ik er veel sneller uit geraakt Dan ik normaal doe.


Dat is inderdaad een ingewikkelde puzzel! :(:) Ik vind het ook vaak nog moeilijk om die balans te vinden tussen in- en ontspanning, door het zo weinig energie hebben, prikkelgevoeligheid, en dat ik vanuit mijn eigen enthousiasme toch heel snel nog over mijn eigen grenzen wil gaan. Dan krijg ik achteraf de klap en weet ik dat het weer even te veel van het goede was. :’)

Ik vind het heel mooi en gezond, die acceptatie. Je luistert goed naar jezelf en past je aan het tempo aan dat jij en je paarden nodig hebben, dat is top! Zo wil ik het in de toekomst met een eigen paard ook aan gaan pakken. Lukt het een dag even niet of heb ik alleen de energie om niet meer te doen dan een beetje troetelen? Dan is dat ook goed. Geen dwang, geen ‘moeten’, alles op m’n eigen tempo.

Bijzonder hè, hoe paarden op emoties reageren en ze precies weten wat te doen. <3 Zo hebben ze mij ook al vaker uit een meltdown of paniekaanval gehaald en me troost gegeven tijdens slechte dagen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-22 09:48 



 
Profiel   

Ik wilde ook nog even een eigen update delen. :o

Equikitt schreef
Één van de komende dagen ga ik voor ritje #3, ik kijk er nu al naar uit. *\o/*


Afgelopen vrijdag heb ik m’n bovengenoemde ritje 3# gedaan, en wat voelde dat goed! Ik ben langzaam aan het uitbreiden. Twintig minuutjes gereden, tussendoor wat meer durven oppakken, langer gedraafd en zelfs een stukje galop aangedurfd. :):) Dan merk je toch ineens weer hoe intensief paardrijden is, haha! Het was best inspannend, ik moet er lichamelijk echt weer inkomen, meer dan die twintig minuten had ik ook echt niet moeten doen.

Hier nog enkele foto’s van vrijdag. Er zit vanzelfsprekend nog behoorlijk wat werk aan op rijtechnisch gebied, m’n houding zit nog erg op niveau zoutzak, daar ben ik mij maar al te bewust van. _O- Het zal nog wel even duren voordat mijn conditie weer op het punt is waar het geweest was, en ik weer de (spier)kracht opgebouwd heb die ik het afgelopen anderhalf jaar volledig ben kwijtgeraakt. Maar voor een derde ritje na zo lang totaal uit de running te zijn, ben ik best blij met hoe het gegaan is!


[ img ]

[ img ]

[ img ]

[ img ]

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-22 10:05 



 
Profiel   

Ik schop m’n eigen topic even weer omhoog… Afgelopen week was heel erg zwaar en ik wil het een beetje van me af schrijven.

Vorige maandag was ik voor het eerst kijken bij een potentiële pensionstal, die helaas om meerdere redenen totaal niet goed voelde. Daarnaast had ik tijdens de bezichtiging/rondleiding zo veel spanning dat ik eigenlijk helemaal dichtklapte en niet meer kon praten, waardoor m’n moeder het voor me over moest nemen. Na de afspraak kwamen er bij mij ontzettend veel emoties los die me volledig overweldigden. Ik raakte hierdoor zo ontregeld dat ik de rest van de dag niet meer kon functioneren. Ik heb er nu nog steeds last van.

Door deze ervaring is de moed me behoorlijk in de schoenen gezakt en slaan de twijfels toe. Ik had verwacht dat ik relatief “kleine” tegenvallers als deze veel beter zou kunnen hebben, mijn motivatie is immers zo groot! De praktijk bleek echter wel anders. Nu ben ik bang dat ik deze weg überhaupt niet aan zal kunnen… er zullen ongetwijfeld meer tegenvallers en teleurstellingen volgen, waarvan sommigen nog veel groter of ingrijpender zullen zijn… wat als die er allemaal minstens net zo hard inhakken als deze? Moet ik mezelf dat eigenlijk wel aan willen doen? Gaat me dit psychisch niet veel te veel kosten? Hoe realistisch en haalbaar is een eigen paard voor me? Zal ik uiteindelijk gewoon moeten accepteren dat ik te ziek en zwak ben, dat ik nooit de draagkracht zal hebben die ik hier toch echt voor nodig heb? Ik zie steeds meer beren op de weg…

De droom van een eigen paard realiseren heeft me bijna letterlijk van de afgrond gered, maar als deze droom onhaalbaar blijkt en ik gedwongen ben hem op te geven, voelt dat eigenlijk alsof ik alles opgeef. Dit was mijn lichtpuntje, mijn houvast, mijn motivatie om door te blijven gaan. Maar nu ben ik bang wat het met me zal doen als ik dat niet meer heb, wanneer ik niks meer kan vinden om vol te blijven houden. ;(

Steeds weer naar een nieuwe stal gaan kijken wil ik liever niet als ik eerlijk ben. Elke keer weer die stress van een nieuwe locatie, met zo veel verschillende prikkels, en elke keer weer nieuwe mensen ontmoeten waar ik opnieuw moet proberen mijn verhaal te doen.

Het liefst wil ik gewoon blijven op de stal waar ik al vijftien jaar kom, waar ik me thuis en op m’n gemak voel en de mensen ken. Maar de kans dat ik hier ook op pension zou kunnen staan is bijna nihil, er staan weinig pensionners en de eigenaresse zit volgens mij niet echt op meer te wachten. We willen het toch nog proberen, in gesprek gaan of er wel een mogelijkheid is, op één of andere manier. Ik heb er niet niet veel vertrouwen in, maar niet geschoten is altijd mis, toch? -O-

En… daarnaast voel ik me ook gewoon ontzettend eenzaam. Ik mis sociaal contact, maar heb er totaal geen energie voor, waardoor ik me dus blijf isoleren en zo de vicieuze cirkel in stand houd. :x Ik wil weer lekker kletsen met m’n vrienden, en ook actiever zijn hier op Bokt, maar het lukt me steeds maar niet. Ik zit maar een beetje passief naar m’n schermpje te staren…

Zo, dat is eruit. Tijd om voor de komende weken weer onder m’n meeleessteen weg te kruipen. _O-

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-09-22 22:53 



 
Profiel   

Ach ts, ik heb 2x gereageerd hier maar weer verwijderd, wist niet goed hoe ik mijn verhaal en beperkingen moest verwoorden dus sorry als ik even in je topic spring als meelezer.
Maar jij bent meer dan die droom voor een eigen paard he, iedereen heeft een lichtpuntje nodig maar klem je niet vast aan iets dat zo groot is en waar jij misschien nog niet helemaal klaar voor bent. Ik heb 3 paarden in eigen beheer omdat ik, net als jou, simpelweg niet naar een pensionstal kan. Er zijn meerdere wegen naar rome en ook jij vindt echt wel een manier jouw droom waar te maken, maar probeer ook van meer dingen in het leven te genieten. Ik kan bijv. genieten van een zonsondergang, lachfilm, regen, etc. Daar hoef ik de deur niet voor uit.
Ik ken jou natuurlijk niet ts dus al wat ik type is uit persoonlijke ervaringen en dingen die ik heb (moeten) leren. Voor mij is het belangrijkste geworden mijzelf niet meer teleur te stellen, dat is moeilijk in een wereld waar even naar de supermarkt gaan heel normaal is, maar ik kan het niet zomaar, ik kan niet zomaar tanken of even langs een vriendin. Zet je doelen lager, dat is eigenlijk wat ik wil zeggen, mocht dat jou helpen.
Dus ts, zet geen druk op jezelf. Ga kijken bij een pensionstal als jij goed in je vel zit, motivatie hebt maar laat zo'n moment dat jij (plots) je grens bereikt niet gelijk laten voelen alsof je alles maar moet opgeven, neem een stapje terug, rijdt eens langs een pensionstal ipv gelijk een afspraak te maken, kijk hoe het voelt.
Qua eenzaamheid zit ik in dezelfde cirkel, persoonlijk heb ik de keuze gemaakt dat ik de offers het niet waard vind om vrienden te onderhouden. Het is simpelweg te veel werk. Online is voor mij fijner maar zeker niet dagelijks heb ik er zin in, en dat is ok, al vind de buitenwereld dat niet. Pb is trouwens wel altijd open, mocht je daar behoefte aan hebben.
Je vind je weg wel ts, ook met je toekomstige eigen paardje. Ik zeg niet dat het makkelijk gaat worden, maar uiteindelijk is het het wel waard. :knuffel:

Link naar dit berichtGeplaatst: 12-09-22 23:59 



 
Profiel   

Je bent bezig met een grote verandering, je bent aan het voorbereiden op een eigen paard. Er zijn 101 dingen die je moet regelen, mensen die je moet ontmoeten, afwegingen die je moet nemen, etc. Alles stapelt zich op en dan heb je ook nog een vervelend gevoel tijdens een bezichtiging. Het is normaal dat je even overweldigd bent en de twijfels toe slaan.
Als jij niet lekker in je vel zit is het logisch dat alles er heel zwart uitziet. Haal de druk voor jezelf er even af. Zeg vooral niet tegen jezelf dat het nooit gaat lukken, maar zeg: het lukt nu niet. Het lukt nu even niet om al die bezichtigingen te doen, maar als ik beter in mijn vel zit misschien wel. Het lukte nu even niet om het woord te nemen tijdens de bezichtiging, maar wie weet op een stal met een prettige sfeer en aardige mensen wel. Laat vooral deze mindere ervaring niet je hele droom van een eigen paard beïnvloeden.

Verder wil ik je een virtuele knuffel geven :(:) Ik zit dan niet in dezelfde situatie, maar weet heel goed hoe je je voelt en hoe kl*te dat is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-09-22 01:17 



 
Profiel   

Wat een lieve en mooie berichten… bedankt allebei. <3 Ik heb nu even de puf niet om goed te reageren maar wilde wel alvast laten weten dat ik ze gelezen heb en jullie woorden enorm waardeer. :o

Link naar dit berichtGeplaatst: 13-09-22 11:59 



 
Profiel   

Ik snap je gevoel echt goed wat betreft een eigen paard. Er zijn best wat momenten dat ik mezelf afvraag of ik het nog wel kan volhouden, of dat ik haar gewoon moet verkopen omdat ik niet goed genoeg voor haar ben.
Pas geleden ook onder hoge druk moeten verhuizen en ben in een twee weken tijd op wel 20 stallen geweest en geen een die voldeed aan de eisen, was echt ontzettend stressvol. Heb toen serieus overwogen paard gewoon te verkopen. Ik zag er zo tegenop om een nieuwe omgeving, nieuwe stalgenoten een nieuwe routine. Grote pensionstallen zijn gewoon geen optie, daar was ik snel achter. Wat uiteindelijk echt mijn redding is geweest is een eigen advertentie plaatsen op marktplaats waar voornamelijk particulieren op hebben gereageerd. Sta nu echt fijn, heb maar 1 stalgenoot die amper op stal is en heb nu een pensionhouder waar goed mee te communiceren is.
Toch zijn er best wat momenten dat ik een eigen paard hebben echt wel moeilijk vind, zeker als ze wat krijgt. Ik ben een ontzettende hypochonder wat dat betreft richting mijn paard. Wat mij echt goed helpt is een goede dierenarts vinden die dit begrijpt, en verder een team van mensen die zich niet gek laten maken en die objectief goed met je mee kunnen kijken in de vorm van instructie, hoefsmid en een fysiotherapeut voor mijn paard.
Dat en de druk dat je het echt niet perfect hoeft te doen, fouten maken mag, je kunt dingen soms heel verkeerd inschatten. Ik kom nu ook van een stalling af waar alles ver van perfect was en daar voelde ik me heel erg schuldig over en heb er een hoop stress van gehad., maar uiteindelijk is het wel op zijn pootjes terecht gekomen.
Het is een grote verantwoordelijkheid, en het is niet altijd rozegeur en maneschijn. Maar op het einde is het alles wel waard. Waar ze me soms heel veel stress geeft, geeft ze ook zoveel houvast, een routine, iets om plezier mee te hebben, iets wat me toch actief houd. Dat ik soms niet zo in mijn hoofd moet blijven hangen. Voel ik me nog steeds schuldig dat ik niet elke dag naar haar toe kan, ja , zal niet liegen. Maar ze wordt daar goed verzorgt en ik moet ook gewoon op mijzelf passen.

Ik ben echt bezig om te leren wat mijn grenzen nou echt zijn, en me niet zo schuldig te voelen als het niet gaat zoals ik graag zou willen. De dagen dat ik niets doe met mijn paard zijn even belangrijk als de dagen dat ik wel rij. Ik heb de verwachting voor mezelf gewoon hoog gelegd en dat had ik gewoon niet moeten doen. Ik ben niet als een gewoon persoon, ga ik ook niet worden. En dat moet ik echt gaan leren realiseren. Het is geen schande om ziek te zijn, nog is het geen schande om te zeggen dit is me teveel. Ik leef in een wereld waar alles gemaakt is voor Apple en ik loop op Windows. Dat gewone dingen mij gewoon veel meer moeite en energie kosten is gewoon een feit. Dat ik al jarenlang gewoon doordruk en alles negeer was puur voor mijn omgeving, ik wou niet gezien worden als lui of moeilijk. En dan moet ik nu gaan leren om te leven voor mijzelf.

Dus geef je droom van een eigen paard niet op, ook al doe je er wat langer over. Dat is geen schande. Je bent die tijd die je in jezelf en je dromen stopt gewoon waard. Ook al kost het je meer moeite. Er zullen vast problemen opduiken, maar weet je wat, die lossen zich vaak ook wel weer op. Je zult echt wel een leuke stalling vinden. Alles is gewoon nieuw, en eng en onbekend. Maar ook een kans op nieuwe avonturen en belevingen, nieuwe vrienden en mensen. Het heeft alleen wat tijd nodig.

Link naar dit berichtGeplaatst: 14-09-22 01:01 



 
Profiel   

Gisteren was ook weer behoorlijk pittig. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden me niet goed aan m’n vaste routine kunnen houden, waardoor ik me het grootste deel van de dag ongelooflijk opgefokt voelde, wat ervoor zorgde dat ik ook weer een beetje terugviel in niet zo goede gewoontes. #) Ik ben er nu nog moe van en heb vandaag echt moeite om de dag door te komen.

Anastasia24 schreef
*knip*

PowerOfZoef schreef
*knip*


Het is erg moeilijk voor me om het een beetje los te laten en het rust te geven voor nu. Ik weet dat dat beter is in deze situatie, maar dan voelt het alsof deze droom steeds meer vervaagd tot hij uiteindelijk helemaal in rook oplost en ongrijpbaar zal zijn. Daarom klamp ik me er nu zo wanhopig aan vast, omdat ik niet weet wat er anders nog van me overblijft. Natuurlijk ben ik meer dan alleen deze droom, maar het was mijn laatste redding, de enige reden die ik nog zag om wel voor herstel te kiezen, en daardoor ook het enige wat mij het gevoel gaf nog een beetje vaste grond onder de voeten te hebben. Maar nu voelt deze grond toch ineens heel wankel, en dat is beangstigend.

Tuurlijk kan ik ook nog wel van andere dingen genieten, maar niks heeft tot nu toe diezelfde motivatie en vastbeslotenheid, die drive om te blijven knokken in mij ontwaakt, die “Ja, hier wil ik het voor doen!”. Ik heb die focus op iets buiten mij nodig, want puur voor mezelf heb ik het er gewoon niet voor over.

Ik ben niet goed in acceptatie, het verdragen van moeilijke emoties en situaties, in het is zoals het is. Na een slechte ervaring heb ik meteen de neiging om volledig in de vermijdings-modus te springen. Wellicht een vorm van zelfsabotage, of een doorgeslagen beschermingsmechanisme. Waarschijnlijk allebei een beetje. Behulpzaam is het in ieder geval niet. -O-

alice0cullen schreef
*knip*


Ik herken me ontzettend in eigenlijk bijna alles wat jij hier beschrijft.

De wil an sich voor een eigen paard is wel nog steeds sterk aanwezig! Maar oh man, wat kan ik er toch ook verschrikkelijk over piekeren. Ik heb het idee dat hoe meer ik me erin verdiep en lees over alle verschillende aspecten die erbij komen kijken, hoe minder ik daadwerkelijk van paarden weet. :+ Ik pingpong dan ook continu tussen “Het moet toch ook voor mij mogelijk zijn! Ik ga dit halen, ooit, op mijn manier!” en “Oh god, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik blijf wel lekker bij cavia’s…”. Ook zo lekker vermoeiend. _O-

Ik zat er inderdaad ook aan te denken om ooit misschien een oproep/advertentie op Marktplaats of Facebook of zo te plaatsen, waarin ik in ieder geval al even vermeld dat ik een ietwat langere gebruiksaanwijzing heb dan de meeste mensen, in de hoop dat ik op die manier iemand vind die mij begrijpt en accepteert. Ik ben dan alleen bang dat 99% al afhaakt zodra ze wat meer van mijn verhaal horen. :') Voor nu wacht ik eerst even af of de stal waar ik al zo veel jaren kom toch nog een mogelijkheid voor me ziet…

Maar het blijft helaas ook verleidelijk om gewoon op te geven en me er maar bij neer te leggen. Als een slak in m’n huisje wegkruipen en me volledig afsluiten van de grote boze buitenwereld.

Link naar dit berichtGeplaatst: 14-09-22 18:52 



 
Profiel   

Ik kan het me voorstellen.
Zelf ben ik enorm gevoelig voor emoties en gevoelens van mensen om me heen.
En sfeer, als er wat speelt weet ik het dan voél ik het gewoon hangen.
Dat zuigt mijn energie op en ik ben deels afhankelijk van stal.
Iets wat ik niet wil maar na praten met mensen om me heen, was het wat ben jij zonder hem?

Uiteindelijk veranderde er veel op stal wat het lastig maakte en mijn gezondheid viel zwaar tegen en ik kon niks meer.
Verkoop wilde de stalhoudster niet ik zou hier uit komen.
Toen raakte mijn pony geblesseerd en het werkte niet meer op mijn oude stal.
Ik was ook niet meer happy en begon te twijfelen of de paardenliefde weg was of niet.

Mijn pony is met spoed verhuisd voor 3 maanden minimaal om medische reden.
Ver weg zo ver dat ik er niet zomaar heen kan.
Zeker niet met dit lijf.
Mij is geadviseerd omdat het adres waar hij heen ging 400% betrouwbaar was, hem echt daar heen te brengen ter revalidatie.
En dan zelf afstand nemen van paardenland voor die maanden.
Geen verzorgpaard even niks en alles verwerken, hoe lastig ook.
Zodat ik daarna elders opnieuw kon beginnen.

Kleinschalige stal gevonden met alles wat ik nodig heb en een huisvesting om van te dromen.
En maar 1/3 van de paarden als waar ik eerst stond, en ik krijg een eigen plekje apart.
Er is een schuilstal met uitloop waar 2 boxen zijn en een is voor nood.
Pony kan ook andere paarden wel zien, maar verder ben ik daar alleen.
Elders zijn meer paarden maar ik kom apart en heb mijn eigen plekje, en hoop daar mijn rust te gaan vinden.
Mijn pony komt nog even niet terug maar ik kijk er enorm naar uit.
Het was echt puur dat ik gewoon een andere plek nodig had voor hem en zelf tijd om tot rust te komen.
Ik kreeg ook koop aangeboden, hij staat bij zijn eerste eigenaar nu.
Daar zou hij het heerlijk hebben en ze willen hem dolgraag daar houden.

Daar heb ik over nagedacht, en ik wist gelijk het antwoord: voor geen miljoen.
Dat wisten ze al maar hij is niet verkoopbaar.
Te oud, cushing, dus als ik twijfelde en hem hield uit plichtsbesef naar hem, mocht hij daar tot zijn dood blijven.

Ik voel me nu echt rot en ik mis hem gruwelijk.
Maar het is wel nodig geweest voor hem en voor mij om weer te gaan voelen dat het ook leuk is.
En dat ik niet zonder wil ondanks dat het zwaar is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-09-22 00:22 



 
Profiel   

Freyr schreef
Ik zet even een stipje om later misschien te reageren!


Nou, dat later reageren is maanden geworden. Psychische problemen bij mij zijn er in vele mindere mate dan wat ik hier lees. Mijn paard, de manege en alles er omheen heeft mij doen realiseren dit voorjaar dat het écht niet goed ging en ik mijn kop niet meer in het zand moest steken. Ik was overspannen.

Dit realiseerde ik mij toen ik geen zin meer had om in de avond naar mijn paard te gaan, maar het kwartje viel pas echt toen ik een activiteit op de manege aan het begeleiden was en mij realiseerde dat ik het plezier wat ik hierbij had miste in mijn werk. Dat plezier had ik wel altijd gehad.

TS, we komen uit exact dezelfde omgeving. Je mag mij een pb sturen voor zoektocht naar stallen, dan kan ik je hierbij eventueel helpen. Vorig jaar ben ik verhuisd van stal
eerlijk? Ik heb bijna een jaar koeten wennen, dit voorjaar voel ik mij pas echt op mijn plek. Misschien dat je ergens nog weet wie ik ben, maar in mijn profiel is niet heel veel te vinden.

Link naar dit berichtGeplaatst: 17-09-22 13:03 



 
Profiel   

Ach… <3 wat zijn jullie toch lieve, mooie mensen. Ik durf deze update bijna niet te plaatsen.

Ik heb niet goed genoeg op m’n grenzen gelet. Al mijn alarmbellen gaan af. Tijd om aan de noodrem te trekken, voordat het helemaal de verkeerde kant op gaat.

Ik heb daarom nu de knoop definitief doorgehakt; ik geef m’n droom van het eigen paard op. Voor altijd? Misschien. Geen idee. Wie weet hoe ik er over een tijd zal staan. Maar op dit moment wil ik eigenlijk het liefst helemaal niet aan de toekomst denken.

Het is gewoon zo veel verantwoordelijkheid, zo veel onzekerheid en onvoorspelbaarheid, zo veel regelwerk, zo veel risico’s…

Hoeveel meer bezichtigingen van stallen die om wat voor reden dan ook niet bij me passen kan ik hebben? Wat als ik een goede stal gevonden heb, en dan de nog moeilijkere zoektocht begin naar het paard? Hoeveel paarden kan en durf ik dan nog te proberen? Wat als ik het ideale paard gevonden heb, en hij dan uiteindelijk niet door de keuring komt? Wat als ik zowel een goede stal, als ook het goede paard gevonden heb, maar dat het paard zich niet in deze stal thuis voelt, niet in de kudde past, of het stalbeleid niet bij z’n behoeftes aansluit? Dan moet ik weer helemaal opnieuw met de zoektocht naar een stal beginnen, maar dan met die extra druk erachter van een ongelukkig, gestresst paard wat niet op z’n plek is… En dan denk ik nog niet eens aan alle (nieuwe) dingen waar ik tegenaan kan gaan lopen wat betreft het welzijn en de gezondheid van het dier. Hoe ga ik met een medisch of gedragsprobleem om? Wat doe ik als de eerste behandeling/aanpassing niet aanslaat? Wat als de oorzaak of diagnose heel moeilijk te vinden is? Allemaal risico’s die net de laatste druppel zouden kunnen zijn. Wil ik mezelf dat wel aandoen? Zal ik daar ooit genoeg draagkracht voor hebben? %)

De kans dat alles lekker smooth en vanzelf verloopt, zonder ook maar enige hobbeltjes gaandeweg tegen te komen is natuurlijk totaal niet realistisch. Ergens zullen er toch problemen op gaan treden, ergens zal ik tegen iets onverwachts aanlopen en moeten kunnen schakelen. En het verdragen van tegenslagen, onvoorspelbare en moeilijke situaties is iets waar ik altijd al moeite mee heb gehad. Ik ben zo bang dat als ik nu toch door blijf zetten, kosten wat het kost, en op een later moment met zo’n situatie geconfronteerd word, ik nog zo veel harder zal vallen dan nu omdat ik dan al zo’n stuk verder boven op de “ladder” was.

Dat betekent niet dat deze val nu veel makkelijker is. Want dit besluit komt nu ook erg hard aan. Ik voel me zo verloren en hopeloos. Ik weet niet meer wat ik nu wel nog zou willen, waar ik nu mijn focus op kan zetten. Rustig van dag tot dag leven gaat ook zo eindeloos voelen wanneer je de grip op je toekomstperspectief kwijt dreigt te raken.

Wat ook niet bepaald meehelpt nu is dat m’n begeleidster, waar ik een hele goede klik mee heb, een andere functie krijgt en dus vanaf volgende maand stopt met ambulante begeleiding. En mijn liefste Cotton… mijn knappe oude caviadame, mijn zorgenkindje… de laatste dagen gaat ze hard achteruit, en hoe sterk en dapper ze ook altijd is, hoe ze elke keer er weer bovenop wist te komen, vrees ik dat het haar deze keer niet meer gaat lukken, en dat ik binnenkort afscheid van m’n meisje moet gaan nemen. ;( Het is allemaal te veel.

Ik heb dus nu even een behoorlijke terugval. Hopelijk blijf ik niet al te lang vallen.

Freyr schreef
Nou, dat later reageren is maanden geworden. Psychische problemen bij mij zijn er in vele mindere mate dan wat ik hier lees. Mijn paard, de manege en alles er omheen heeft mij doen realiseren dit voorjaar dat het écht niet goed ging en ik mijn kop niet meer in het zand moest steken. Ik was overspannen.

Dit realiseerde ik mij toen ik geen zin meer had om in de avond naar mijn paard te gaan, maar het kwartje viel pas echt toen ik een activiteit op de manege aan het begeleiden was en mij realiseerde dat ik het plezier wat ik hierbij had miste in mijn werk. Dat plezier had ik wel altijd gehad.

TS, we komen uit exact dezelfde omgeving. Je mag mij een pb sturen voor zoektocht naar stallen, dan kan ik je hierbij eventueel helpen. Vorig jaar ben ik verhuisd van stal
eerlijk? Ik heb bijna een jaar koeten wennen, dit voorjaar voel ik mij pas echt op mijn plek. Misschien dat je ergens nog weet wie ik ben, maar in mijn profiel is niet heel veel te vinden.


Freyr, jouw berichtje ontroert mij echt. En Ik werd toch wel een beetje nieuwsgierig en heb even door je oude posts gespeurd ( :o ) en denk je inderdaad te herkennen. Ik zal je een PB sturen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-09-22 00:31 



 
Profiel   

Soms moet je niet zoeken, maar er tegenaan lopen. Mensen in je omgeving laten weten dat je eigenlijk wel een paard wil, krijg je soms de mooiste afdankertjes in handen. Ooit wordt je droom werkelijkheid!
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-09-22 06:12 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 1 [ 25 berichten ]
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen