Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
tabaflab schreef:Zelf niet heel veel mee bezig, maar had hier een stipje gezet om mee te lezen
LuffB schreef:Hi Equikitt wat een mooi initiatief en wat een goed aantal stappen heb je al gezet!
Ik heb het geluk geen lichamelijke klachten te hebben, waardoor dat mij niet tegenhoud in mijn dromen of doelen met de paarden. Maar mijn mentale staat kan mij soms zeker best dwarsbomen.
Belangrijkste is om mensen om je heen te hebben die je begrijpen, die je steunen, die aan jouw kant staan. Risico’s zijn dan weer de mensen die wat meer tegenover je lijken te staan en zich minder goed in je kunnen verplaatsen. Maar dat is natuurlijk niet alleen met paarden zo
Ik wil je iig veel succes wensen in je mooie reis.
moonfish13 schreef:Hier niet psychisch maar fysiek, maar mij hield mijn paard me wel mentaal op de been als ik een complete poedersuiker had.
Als in ik moést bewegen, en eenmaal op stal scharrelend smeerde de boel weer door.
axel_1997 schreef:Ik heb niet wat ik zou omschrijven als zware psychische klachten, maar wel een ASS diagnose met alle bijbehorende uitdagingen. En paardrijden is voor mij wel heel belangrijk. Teamsporten waren helemaal niets voor mij als kind. Zelfs een balletje trappen op straat was veel te competitief naar mijn smaak. En ook bij de scouting kon ik niet aarden. Maar paardrijden was een schot in de roos. Ik ben op m'n 11e begonnen bij een gezellige laagdrempelige manege waar ik nu nog steeds rijd. Ik kon er helemaal in opgaan en hoefde alleen met mezelf en met m'n paard bezig te zijn. Inmiddels is het paardrijden op zaterdag echt het ijkpunt in mijn week geworden. Na een goede rit ben ik in elk geval vrolijk tot en met woensdag, soms een beetje grumpy op donderdag en weer vrolijk maar wel heel ongeduldig op vrijdag. En als ik een zware, intensieve week heb gehad is het paardrijden ook echt de reset die ik nodig heb om de volgende week weer aan te kunnen.
kevinsky schreef:Ik heb sinds mijn kinder jaren als last van angsten, paniekaanvallen en depressieve episodes. Ik ben snel moe en over prikkelt en in combinatie met wat nare gebeurtenissen uit mijn jeugd heb ik een tijd mijn huis niet alleen uit gedurfd en in een uitzichtloze situatie gezeten.
Gelukkig ben ik een doorzetter en nu met de juiste medicatie en therapie hen ik mijn leven weer op de rit gekregen. En ondertussen mijn eigen huisje, boompje, beestje en zaak!
De paarden in mijn leven hebben mij door alles situaties heen geholpen. In mijn meeste zwarte dagen hielpen ze mij een doel te geven om op te staan. En toch iedere dag het huis uit te gaan, hoe lastig het ook was. Het geeft me ritme, structuur en een stok achter de deur om door te zetten.
Ondertussen geeft het me ontspanning en een plekje waar ik tot rust kan komen van alle dagelijkse dingen.
alice0cullen schreef:Dan meld ik mij ook hier, ben autistisch en heb ADHD en nog een hele waslijst aan problemen. Qua psychiatrie heb ik bijna een bingokaart vol
Paard is echt mijn redding geweest eerste instantie. Toen bij een bedrijf gekomen waar ik eerst een jaar of twee een paard op stalling heb gehad en toen met die stalhoudster een paard samen heb gekocht, nadat de mijn vorige paard werd ingeslapen. Uiteindelijk dit paard overgenomen omdat ze enorm botste met elkaar en ik er zo mee wegreed.
Uiteindelijk daar vrijwilliger geworden nadat ik afgekeurd ben voor werk op mijn 18. Dit is over 6 jaar flink misgelopen en mede door mijn Autisme en andere problematiek in een hele ongezonde situatie daar gekomen. En ik durfde niet te verhuizen of te stoppen. Die mensen hebben flink misbruik van mij gemaakt en lang verhaal kort ben ik daar vorig jaar kerst onder begeleiding van politie vertrokken. Deze situatie heeft de lol in de paarden toen best wel aangetast. Ze maakten me altijd belachelijk en hebben mij ontzettend gepest omdat ik toch echt anders met mijn paard omging.
Dit heeft me een beste knauw gegeven, durfde op mijn nieuwe stal niet eens hooi meer te pakken zonder een paniekaanval. Heb paard ook best een paar keer op marktplaats gezet, maar nooit doorgezet.
Heb periodes dat ik heel tevreden ben en blij, maar ook dalen dat ik alleen maar spoken op de weg zie en dan zit het in mijn hoofd dat ik toch alleen maar slecht ben voor mijn merrie en dat ze beter af is ergens anders. Dan heb ik toch nogsteeds de stemmen in mijn hoofd van de vorige stalling waar ze constant zeggen dat ze kreupel is , maagzweren heeft en rijp is voor de slacht.
Heb daarom ook al honderden euros weggegooid aan dierenarts bezoeken om te horen dat ze perfect gezond is of gewoon verkouden.
Fysiek zit ik ook niet best in elkaar en heb dagelijks wel pijn in gewrichten en heupen door een nog nader te verklaren iets. En heb echt weken dat ik niks doe met paardlief omdat ik simpelweg de energie niet kan vinden. En op dat soort momenten voel ik me weer een slechte eigenaar,
Maar ik ken Luna door en door, heb over het algemeen aan een blik genoeg. Mijn wereld is ook eigenlijk best klein, ga voornamelijk naar stal en dat is het. Toch heb ik langzaam aan wel weer meer plezier in de paarden, en moet ik gewoon het vertrouwen in mijzelf en Luna weer een beetje opbouwen.
Berryz schreef:Autisme, ADHD, depressive, PTSD, tics, chronische pijn, angstaanvallen, ....
Jep, ik kan er van meespreken. Door dit alles heb ik de Energie vaak niet om iets te doen met de paarden. Een dag met Energie en minieme pijn komt zelden voor, maar ik probeer toch regelmatig iets te doen.
Daarbovenop komt dat mijn volwassen Merrie ook niet 100% goed in haar lijf zit, dus het is altijd een serieus gepuzzel.
Ik heb net een jonge pony bijgekocht om over tijd op te leiden naar menpony, omdat ik hoop dat ik makkelijker met de kar op stap kan als mijn lichaam niet fantastisch is, Dan op de rug van een paard van 1m60.
Maar als dat niet gaat, so be it. Ik geniet van bij de paarden zijn en ik verwacht niet dat paarden MOETEN werken om Hun kost te verdienen.
Ik werk fulltime en ga 1/week helpen op stal. Dus ik heb eigenlijk te veel te doen om mijn eigen rust te kunnen nemen. Maar ik krijg er van de paarden zo veel liefde van terug en daar doe ik het voor.
Vorige week had ik een meltdown op de weide en het was echt heel mooi dat elk paard, 1 voor 1 kwam kijken wat er met me was, me kwam troosten met neusjes op mijn schouders. Door de steun van de paarden Ben ik er veel sneller uit geraakt Dan ik normaal doe.
Equikitt schreef:Één van de komende dagen ga ik voor ritje #3, ik kijk er nu al naar uit.
Anastasia24 schreef:*knip*
PowerOfZoef schreef:*knip*
alice0cullen schreef:*knip*
Freyr schreef:Ik zet even een stipje om later misschien te reageren!
Freyr schreef:Nou, dat later reageren is maanden geworden. Psychische problemen bij mij zijn er in vele mindere mate dan wat ik hier lees. Mijn paard, de manege en alles er omheen heeft mij doen realiseren dit voorjaar dat het écht niet goed ging en ik mijn kop niet meer in het zand moest steken. Ik was overspannen.
Dit realiseerde ik mij toen ik geen zin meer had om in de avond naar mijn paard te gaan, maar het kwartje viel pas echt toen ik een activiteit op de manege aan het begeleiden was en mij realiseerde dat ik het plezier wat ik hierbij had miste in mijn werk. Dat plezier had ik wel altijd gehad.
TS, we komen uit exact dezelfde omgeving. Je mag mij een pb sturen voor zoektocht naar stallen, dan kan ik je hierbij eventueel helpen. Vorig jaar ben ik verhuisd van stal
eerlijk? Ik heb bijna een jaar koeten wennen, dit voorjaar voel ik mij pas echt op mijn plek. Misschien dat je ergens nog weet wie ik ben, maar in mijn profiel is niet heel veel te vinden.