Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-17 22:00

Alles onder controle.... bijna

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-17 22:00

Tsja het verslag is anderhalve week later dan de dag waarop ik van mijn paard dook, maar ik wil het toch nog even kwijt.

Mijn geweldige lieve merrie met een eigen karakter kan ontzettend fijn lopen als ze haar hoofd erbij houdt en zich niet liet afleiden door de omgeving. In de buitenbak vindt ze het achterin spannend dus in de 7 jaar dat we op deze stal staan is het vaak een discussie geweest om achterin te kunnen rijden. Eerlijk is eerlijk, als we een 15/20 minuten aan het rijden zijn, lukt het alsnog wel, zeker als ik er wat strenger in ben en minder ruimte voor discussie laat.

Afijn, afgelopen dinsdag besloot ik dat ik degene ben die bepaalt waar en hoe we rijden en dat ik best wat consequenter daarin mag zijn. We begonnen goed, we hadden een korte discussie over het wel of niet achterin rijden, maar na twee rondjes ging dat rechtsom goed. Nu linksom en ook dat ging goed. Om de aandacht erbij te laten houden maak ik overal figuren en rijd ik overgangen. Ze liep vrij ontspannen en ik wilde aandraven. Ik ben mij altijd bewust van mijn zit omdat ze in de buitenbak nog weleens de neiging heeft opzij te springen, zeker achterin. Ik zit dus net als anders met een lang been en rechtop. Op een lichte beenhulp draaft ze ontspannen aan en op datzelfde moment gaat het mis...

Ze struikelt en blijft struikelen. Haar hoofd komt tussen haar voorbenen en voor mijn gevoel staan we op het punt om voorover te slaan. Ik bedenk dat ik er beter af kan springen zodat ik er niet onder kom en buig voorover. Terwijl ik nog in het zadel zit buig ik opzij en voorover. Met mijn gezicht misschien 30 cm van de grond zet ik af en met mijn handen naar voren duik voorover naar de grond. Ik boor mijn hoofd in het zand en mijn nek kraakt angstaanjagend. Op hetzelfde moment klimt mijn paard overeind en lanceert mijn onderlichaam en ik sla over de kop. Omdat mijn hoofd in het zand zit, slaat mijn nek achterover. Ik ben een nekpatient. Door de schouderverlamming zit er een kromming in mijn nek en ik heb twee whiplashes achter de rug. Ik lig op mijn buik en het eerst wat ik roep is "mijn nek". Ik lig plat met mijn gezicht in het zand. Ik heb mijn paard weg horen rennen en ben even opgelucht dat ze niet over mij heen gekomen is. Ik durf mijn nek niet te bewegen, bang dat het gebroken is. Ik besef dat ik een eerste controle kan doen door te kijken of ik mijn ledematen nog kan bewegen. Dit lukt. Ik kijk voorzichtig op en terwijl ik zie dat ik in een andere richting lig dan ik dacht doet mijn nek verschrikkelijk zeer. Ik leg mijn gezicht weer in het zand (leun op de rand van mijn cap) en roep zo hard ik kan de naam van de stalhouder. Ik heb hem kort voor mijn val nog gezien. Ik hoor niets en roep uiteindelijk nog twee keer. Geen reactie. Ik heb geen telefoon bij mij en kan zo niemand bereiken. Het is dinsdagochtend 10:00 en iedereen is aan het werk. Ik ben alleen.

Voorzichtig draai ik op mijn zij om mijn nek zo min mogelijk te bewegen. Ik sta op en loop de bak door naar mijn paard. Deze staat te wachten bij het hek. Ik bedenk nog dat ik graag weer op zou stappen omdat we eigenlijk zo lekker begonnen waren. Mijn nek doet echter zo zeer dat ik geen onnodig risico wil lopen. We lopen over het erf door het gangpad. De angst neemt toe en al huilend kom ik op de poetsplaats. Ik roep de stalhouder nogmaals in de hoop dat hij koffie aan het drinken is in de kantine. Hij hoort aan mijn stem dat er iets niet klopt en komt de kantine uitgestoven. Hij geeft mij een stoel en zadelt mijn paard af. Ondertussen bel ik de huisartsenpost omdat ik nog steeds bang ben dat mijn nek kapot is. De assistente geeft aan dat ik direct door mag naar het ziekenhuis voor foto's van mijn nek.

Mijn stalhouder brengt mij naar het ziekenhuis alwaar ik onder het zand, trillend en half huilend van de schrik en de angst foto's laat maken van mijn nek. Na 20 minuten komt het verlossende woord, ik heb in mijn nek niets gebroken en word terug verwezen naar de huisarts. Ik ben opgelucht en langzaam word ik rustiger. Mijn hoofd begint pijn te doen, maar ik herken de pijn alszijnde dat deze voortkomt uit de spieren van mijn nek. Ik bel opnieuw met de huisartsenpost en de assistente geeft aan dat ik niet bij de huisarts hoef langs te komen. Het is een spieren kwestie en ik mag pijnstillers slikken. Ik geef aan dat ik daar ook wel Tramadol voor slik en dat is volgens haar prima.

Ik ben voorbereid op flinke spierpijn in de navolgende dagen, maar dat lijkt mee te vallen. Mijn nek is ontzettend stijf en het is eng om te bewegen. Ik doe voorzichtig mijn oefeningen en gaandeweg de dagen kan ik weer om mij heen kijken, rustig aan dat wel. De pijn in mijn linker/goede schouder wordt echter erger en ik neem weer contact op met de huisartsenpost. De reactie is dat na overleg met de huisarts de pijnstilling verhoogd kan worden. Tramadol met meer paracetamol. Ik word er lekker relaxed van en de pijn is minder. Fijn! Opvallend is wel dat als ik iets doe... stofzuigen, de was ophangen dat het zweet mij uitbreekt dus ik nog wat rustiger aan.

Gisteren wilde ik weer kijken hoe het zou gaan als ik weer op mijn paard zou gaan zitten. In de binnenbak, lekker prikkelarm, met de telefoon op zak. Het poetsen ging goed, het pakken en opleggen van mijn zadel was een rare gewaarwording omdat mijn linkerschouder een heel vreemde gevoel gaf. Ik heb wat gestapt en dat ging prima. Geen pijn. Maar toch weer netjes afgestapt om overbelasting te voorkomen. 's Middag weer op tijd mijn pillen geslikt en zo bijna geen pijn gehad, behalve op een punt bovenop mijn schouder. Die blijft pijnlijk, maar door de medicijnen wordt het aardig verbloemd.

Vanmorgen dus ook geen Tramadol meer gepakt. Ik had flink pijn vanmorgen, welke gelukkig flink verminderde toen ik de paracetamol slikte (8 per dag), maar het was nog wel aanwezig. Hierdoor ben ik mij bewuster van wat ik wel en niet moet doen en kan ik de boel dus ook niet verergeren omdat ik zogenaamd niets voel.

Ik heb dus geen huisarts gezien en overweeg nog wel om daarover in gesprek te gaan. Het ophogen van de medicatie vind ik geen goede oplossing als er geen lichamelijk onderzoek heeft plaats gevonden. Ik heb nu donderdagochtend een afspraak bij de fysiotherapeut en ik wil geen tramadol slikken op frequente basis. Ik vertrouw de pijn in mijn schouder niet en pas me daarom nog even heel erg aan. Wel bewegen, maar heel rustig en voorzichtig, zeker tot ik bij de fysio ben geweest.

Dusss belangrijkste les van deze dag was; altijd een telefoon bij mij dragen.
De belangrijkste les van daarna was zorgen dat ik de volgende keer wel gezien wordt door een arts ipv zo maar akkoord te gaan met medicatie.

Ohja en de titel.... ik had mijn paard bijna onder controle. We reden geconcentreerd, maar ze raakte de concentratie toch nog even kwijt toen we aandraafden...

Er is nog wel tegen mij gezegd dat paarden niet zomaar over de kop slaan. Toch voelde het echt zo en was het een bewuste keuze om eraf te duiken. Het resultaat was alleen iets minder fraai.

**Geplaatst**: 12-09-17 22:23

Re: Alles onder controle.... bijna

Geplaatst: 12-09-17 22:23

Wat een verhaal , het lijkt me vreselijk om na de val tot het besef te komen dat je praktisch alleen ben

Zou je sleutelbeen niet gebroken zijn ?

**Geplaatst**: 12-09-17 22:29

Geplaatst: 12-09-17 22:29

Pfff heftig joh... en gedeeltelijk herkenbaar helaas...Heb je niet ook een hersenschudding oid opgelopen?
Het rottige is idd als ze zo gaan lopen krabbelen kom je op een gegeven moment op een punt dat je kunt springen of blijven zitten en beiden omgaan. Wat je doet is een split second en je neemt een besluit. Je zult nooit weten hoe het zou zijn gegaan als je was blijven zitten...

Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 12-09-17 23:01

Geplaatst: 12-09-17 23:01

Sterkte! Wat een klap :(:)

Ik schrok bij het lezen van je verhaal wel even. Gelukkig ben je er, gekeken naar de val, goed vanaf gekomen. Hopelijk wordt de pijn van je nek en schouder snel minder.

Heftig, het besef dat je misschien je nek gebroken hebt, maar ook het besef dat je alleen bent.
Afbeelding

Wat ik wel gek vind is dat de huisartsenpost geen ambu bestelde. Zere nek na een val kan de alarmbellen doen rinkelen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-17 08:29

Re: Alles onder controle.... bijna

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-17 08:29

Wat een lieve berichten en respect dat jullie het hele verhaal hebben gelezen....

Ik denk dat ik mijn schouderspier gescheurd heb gezien de pijn, de uitstraling en het krachtverlies. Maar op internet lees ik dat alleen wanneer deze helemaal is afgescheurd het operatief weer word hersteld. Overige scheuren zijn een kwestie van pijnstilling en fysio. Omdat ik mijn arm nog wel wat op kan tillen zal mijn spier niet helemaal afgescheurd zijn neem ik aan.

Ik ben ook echt ontzettend geschrokken. Toen ik vandeweek op mijn paard zat vermeed ik de dieperliggende hoefslag uit angst dat ze zou gaan struikelen als ze er voor een figuur uit zou moeten klimmen. Doodeng. Is ergens onzin want ze struikelt nooit, maar toch....

**Geplaatst**: 13-09-17 11:16

Re: Alles onder controle.... bijna

Geplaatst: 13-09-17 11:16

Waarom ben je niet blijven liggen na je val? Levensgevaarlijk om op te staan zeker als je vermoeden hebt van nekletsel! Je kunt beter een uur op de grond liggen dan proberen op te staan met mogelijk een instabiele breuk.

Veel sterkte met dit allemaal te verwerken.

**Geplaatst**: 13-09-17 11:27

Re: Alles onder controle.... bijna

Geplaatst: 13-09-17 11:27

Toen vorig jaar de interieurverzorgster van het bedrijf dat wij inhuren gevallen was, hebben we haar ook "verplicht" laten liggen maar wel volledig ingepakt met warme zaken (het was knap koud). juist om die reden. Dit ook besproken met telefoniste van de ambudienst.

De ambulancebroeder gaf echter aan, dat dat inmiddels achterhaald is. Ja, er bestaat een kans dat, maar.... Volgens hem zal de gemiddelde patient niet niet forceren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-17 11:32

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-17 11:32

Amaranth7 schreef:
Waarom ben je niet blijven liggen na je val? Levensgevaarlijk om op te staan zeker als je vermoeden hebt van nekletsel! Je kunt beter een uur op de grond liggen dan proberen op te staan met mogelijk een instabiele breuk.

Veel sterkte met dit allemaal te verwerken.

Dat heb ik overwogen. De kans dat er voorlopig niemand meer achter zou komen was groot. Het was een doordeweekse dag en de meeste stalgenoten werken dan. Mijn stalhouder was al achter geweest en hoeft daar dan niet veel meer te doen. Het had veel langer kunnen duren dan een uur voor ik gevonden werd en dat heeft mij doen beslissen dat ik toch overeind moest. Ik heb geprobeerd mijn nek zo stil mogelijk te houden als soort van alternatief. Gelukkig bleek het niet gebroken. Achteraf had ik wellicht andere keuzes gemaakt, maar dat is achteraf altijd makkelijker praten.