Sinds oktober is mijn paard verhuisd naar een hele leuke stal.
Ik help daar in de winter een beetje; stallen uitmesten, paarden binnen zetten, voeren, ...

Ze slapen in de winter binnen (4-5 maanden per jaar) en mijn werk laat toe dat ik ze dagelijks vlak voor het donker binnen krijg, en ik doe het graag Iedereen blij op die manier!

Eén van mijn "adoptiekinderen" is nogal een zenuwpees. Heel nerveus altijd, en wantrouwig als hij je niet kent.
De eerste maand haalde ik hem altijd met een wortel van de wei, kwestie van vriendjes worden. Ondertussen staat hij natuurlijk altijd aan de draad als hij me op het erf ziet verschijnen

Hij is één van de weinige paarden waar ik niet zal achter lopen in de stal, hij is zo schrikachtig. Ik weet absoluut niet zeker of hij effectief naar mij zou trappen op een moment dat hij schrikt, maar hij is niet stabiel genoeg om het te gaan testen

Gisteren stond er een tractor voor zijn wei, vrij dichtbij. Maar hij moest toch naar binnen, dus ik dacht "ik probeer het maar". De moeilijkheid is dat er nog een vriendje op de wei staat - maar mijn zenuwpees is zo gehecht aan me geraakt dat hij altijd als eerste naar binnen wil, hij schuift zijn vriendje daar graag voor opzij Maar dat betekent wel dat ik niet kan doorlopen, ik moet hem omdraaien om de draad weer dicht te doen. En dat was er net iets te veel aan voor hem, arm dier. Het moment dat zijn kont richting de tractor ging en hij het "gevaar" niet meer vol in het zicht had, werd het hem toch net iets te veel en paniekeerde hij.

Ik heb geprobeerd om hem vast te houden, maar zoiets win je natuurlijk niet Nu heb ik zo'n onbreekbaar touw, dat is gisteren voor de eerste keer getest geweest. Het brak echt niet, en mijn pink gelukkig ook niet. Die ziet een beetje blauw maar doet enkel pijn als je er op duwt, dus daar is niks ernstigs mis mee, ik kan hem makkelijk plooien enzo.

Hij liep de tuin van de eigenaar in, ondertussen had ik al heel hard gebruld naar een stalgenoot die meteen kwam aangelopen. Ik moest natuurlijk nog eerst de draad van de wei dicht doen om zijn vriendje binnen te houden. De onderste draad is even op de grond blijven liggen, in de wei, dat vond het vriendje heel gek want die draad tikte natuurlijk heel hard Die kreeg ik achteraf zonder problemen binnen hoor.

Ondertussen liep mijn adoptiekind richting de stallen, waar de stalgenoot hem heeft proberen opvangen. Niemand vertrouwt dit paard doordat hij zo nerveus is, dus petje af dat ze me geholpen heeft. Uiteindelijk trapte hij daar op mijn touw, waardoor hij bleef stil staan, hij snapte niet echt waarom hij z'n hoofd niet meer omhoog kon bewegen

Ik heb hem los geklikt, stapje achteruit geduwd om hem van het touw te krijgen, en weer vast geklikt. Omgedraaid en naar z'n stal gebracht. Onderweg moet hij volgens mijn stalgenoot een trap(je) recht achteruit gegeven hebben, ik loop schuin voor hem dus nowhere near me. Op stal een minieme uiting van frustratie door 10cm omhoog te gaan met z'n voorbenen, toen de deur al dicht was en ik dus veilig aan de andere kant stond.

Ik heb hem beloond met wortels en gerust gesteld, want eigenlijk was hij toch heel braaf. Hij had de baan kunnen oplopen, had naar mij kunnen trappen, voor mij omhoog kunnen gaan, had zich niet meer kunnen laten vangen, ... Maar eens hij bij de tractor weg was, was hij eigenlijk weer heel braaf. Je zag een beetje angst en paniek, maar er was genoeg vertrouwen om hem heel vlot weer te pakken te krijgen. Drie maanden geleden was me dit nooit gelukt. Ik heb hem zijn korrels gegeven, zijn eigenaar een smsje gestuurd en nog een paar keer gaan controleren, maar hij had heel erg snel de rust terug gevonden.

Ik ben dus heel erg trots op hem. Oké, hij heeft zich losgetrokken, en dat is nooit fijn, maar binnen de minuut had ik hem weer te pakken. Of beter gezegd, liet hij toe dat ik hem mocht pakken. Hij heeft zijn frustratie geuit, maar niet richting mij, dus dat vind ik ook positief.



Wees aub een beetje lief in de reacties - hij kan er zelf niets aan doen, en ik ben echt trots op het vertrouwen tussen ons. Drie maanden geleden had ik hem echt niet zo makkelijk weer kunnen vangen. Hij heeft het geprobeerd, maar het omdraaien was er net iets te veel aan. Daar heb ik dus ook van geleerd, mochten we ooit nog eens een tractor voor de wei hebben staan haal ik toch echt eerst zijn vriendje van de wei zodat ik daarna gewoon kan doorlopen met hem. Met wortels natuurlijk, daar heeft hij wel aandacht voor.