Hallo allemaal,

Ik moet dit even van me afschrijven. Ik heb mijn pony inmiddels 9 jaar. Ik kocht haar als ''zadelmak.Tijdens het beleren was het al een hele opgave ze raakte snel in paniek. Met veel rust en geduld konden we fijn ritjes maken. +- een jaar later begon ze te staken en haalde ik de dierenarts erbij - diagnose atrose in haar hals. Één jaar lang bezig geweest met revalideren en behandelingen om de 3 weken maar het was ons gelukt! We reden inmiddels M2 met winst tussen het grote dressuurgeweld.

In de jaren bleef het wel op en af gaan. Onverklaarbaar gedrag. Fysio, osteopaat, tandarts, holistische dierenarts van alles erbij gehad maar dan ging het even goed en daarna waren we weer terug bij af. Vorig jaar juni zelfs een compleet nieuw zadel aangeschaft, even leek het goed te gaan maar helaas sloeg het in november 2020 compleet om. Staken, bijten als ik haar aanraakte.. Ik taste compleet in het duister niemand kon iets vinden om me door te sturen naar de dierenarts. Uiteindelijk vanaf de grond veel gaan werken en toen kon ik haar weer aanraken en weer rijden. Helaas kort daarna ging het weer compleet mis tijdens het poetsen moest ik opletten dat ze me niet ging trappen of bijten. Ik was er dik mee aan en heb de dierenarts erbij gehaald er moest iets zijn.

De dierenarts heeft een echo gemaakt van haar eierenstokken maar die waren in orde dus doorverwezen naar de kliniek. Kreupelheidsonderzoek.. Foto van haar rug en heb direct een foto van haar hals aangevraagd om te kijken of het erger is geworden. De foto's veranderde mijn leven compleet. De dierenarts had zelden zo'n slecht beeld gezien en noemde mijn paardje erg dapper dat ze het zo ver heeft geschopt met mij. Spondylose en kissingspines met al vast zittende wervels en veel woekeringen. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Door de corona mocht er ook niemand bij zijn en voelde me enorm eenzaam. Kijken of ze pijn vrij kan leven of euthanasie. Ik heb nog gevraagd hoe het met haar atrose in haar hals is en de dierenarts vertelde mij dat dat zo minimaal is dat als ze haar moeten keuren los van haar hals dat ze gewoon word goedgekeurd. Jaren terug hadden ze even een stukje opzij moeten gaan met de foto en dan was dit probleem er al uitgekomen.

Ik ben er ook achter gekomen doordat iemand mijn paard herkende dat ze dus al bezig waren met beleren voordat ik haar kocht en dat ze een ongeluk heeft gehad tijdens het beleren en is gevallen. Arme pony.

Nu is het enorm lastig. Ze wil graag werken maar haar lichaam kan dit niet. Nu haar spieren weg vallen zie je haar snel achteruit gaan. Ze word beperkter in haar beweging en wil ook niet meer graag wandelen en gaat dan in de rem. Wel word ze nog enorm enthousiast van vrijheidsdressuur. Ze is dof in haar vacht en heeft nog een wintervacht. Ze is ook wat ribbig ( gelukkig trekt het deels bij door het land ) .

Nu is het een keuze maken tussen leven en dood. Ik wil geen afscheid van haar nemen maar vraag me ook dagelijks af of ze gelukkig is. Ze is altijd zo blij als ik er ben. En met de winter in het vooruitzicht maak ik me best zorgen. Voorheen als ik het moeilijk had ging ik lekker naar me paard en even ontspannen alleen nu is dat een soort van weg gevallen. Ik wil ook graag de keuze maken los van mijn emotie en gewoon wat het beste is voor mijn paard maar man man.. moeilijk!

Zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben en hoe zijn jullie daarmee om gegaan ? Want mijn emoties schieten alle kanten op.

Jeetje wat een heftige situatie. Heel eerlijk, als ik jou zo hoor dat je haar niet eens kan aanraken, dan is dat wel een teken dat het hele lijf gewoon pijnlijk is. Dus voor mij persoonlijk zou de keuze dan snel gemaakt zijn, maar ik weet dat het ook niet zo makkelijk is. Heel veel sterkte, wat je ook doet.

Wat rot zeg.
Puur objectief, na het lezen van je verhaal, denk ik dat je nog maar 1 keuze hebt.
Maar ik sap je volledig dat je wil, hoopt, enzovoort dat ze in ieder geval nog even pijnvrij van de wei kan genieten en al die dingen. ALs ik lees: pijn bij aanraken, ingevallen, doffe vacht, wil niet meer wandelen, dat klinkt niet als een pijnvrij dier.
Heel veel sterkte, want ik snap dat het een klap is als je dit te horen krijgt op de kliniek.

Ik heb 10 juni mijn hengst plotseling moeten laten inslapen. Er zijn twee weken van hopen tegen beter weten in aan vooraf gegaan.
Ik zag het als een levensles. Nu begrijp ik echt waarom jij twijfelt. Ik ga je niets adviseren, volg je hart en je intuïtie.

Ik heb helaas ook een paard gehad met ernstige ks. Toen zij na verloop van tijd niet meer aan het werk kon blijven (door compenseren peesblessure) is ze het land op gegaan en ging het daarna enorm berg afvaart. Eigenlijk toen haar spieren af begonnen te nemen gaf haar lijf het op en bleven er nieuwe blessures bij komen.

Wij hebben haar toen helaas moeten laten inslapen. En ja, dat was vreselijk moeilijk en voelde zo oneerlijk

Als ik jouw verhaal lees denk ik dat je ook al weet wat nu de beste keuze is. Als ze nu zo reageert bij aanraken, zo slecht in haar vacht zit enzovoorts. Heel veel sterkte, wat vreselijk heftig

Wat een rottig verhaal en een pittige keuze die je moet maken.

Mijn paard bleek ook kissing spines, spondylose, en artrose te hebben en daarnaast nog beginnende HKO. Zij was 13 en had de klachten waarschijnlijk al jaren. Ik heb haar maar 4 maanden gehad maar toen liet ze al zien dat ze hard was voor zichzelf. Ik heb toen vrij snel de knoop doorgehakt en haar laten inslapen. Dat was voor mij de enige zekerheid op nooit meer pijn, hoe pijnlijk het voor mij ook was. Maar deze keuze is zo persoonlijk. Uiteindelijk ken jij je paard het beste.

Wat een vreselijk verhaal en wat een ellende.

Als iemand die verder van de situatie af staat, en ik lees je verhaal, vraag ik me inderdaad ook af of ze nog pijnvrij door het leven kan gaan. Ze klinkt heel oncomfortabel als ze niet meer wil wandelen, poetsen, zelfs aanraken. Wat rest haar dan nog voor paardwaardig pensioen?
Ik bedoel het zeker niet hard, want wat een vreselijke rotsituatie en onmogelijke beslissing. Veel sterkte en wijsheid toegewenst.

Die van m'n zus is na een jaar dokteren net 4 jaar geworden. Hij was als jaarling een keer achterover geklapt op het beton. Met inrijden al snel erachter gekomen dat er wat was. Bleek ook ks en al veel woekering. Beter ging het niet worden dus er voor gekozen hem te laten gaan. Anders had hij jaren op een landje ofzo moeten staan.. en tja wordt hij daar nou gelukkig van? En heeft hij dan niet constant pijn? Voor ons was het heel moeilijk, maar gelukkig konden we die keuze voor hem maken. Zelf merken ze er niks van. Is nu 10 jaar geleden en missen hem nog steeds.

Wat verschrikkelijk nieuw TS! Heel veel sterkte

Ik heb het zelf ook meegemaakt. Paard gekocht van mijn instructeur (in samen werking met iemand anders) ondertussen zo’n 9 jaar terug, gekeurd incl foto’s maar geen rug en hals. Dat was helemaal nog niet zo’n ding toendertijd. Eerste jaren geen problemen, daarna werd hij in het parcours lastiger, ongeveer toen ik L ging springen. Met zelfs weigeren op BB hindernissen en 2 weken erna weer foutloos in hoger parcours. Ik week het aan mijzelf, aangezien hij alleen de hele korte afstanden stopte. Uiteindelijk moest er een nieuw zadel komen en kreeg ik in de M2 problemen met buiging. Ondertussen ook zelf dierenarts geworden. Dus ging in mijn hoofd, ik wil weten hoe staat die rug en hals vanwege die kleine dingetjes met rijden en soms dus in het springen. En helaas, hele rug vol kissingspines en 2 a 3 wervels in de hals artrose. Ik heb z’n hals in laten spuiten. Hij is gelijk met pensioen gegaan, aangezien dit niet eerlijk was om mee te rijden. Ze gaven ook aan dat hij een gouden hart heeft gehad dat hij überhaupt nog sprong. En verder doet hij het nu eigenlijk heel goed. Hij is blij in de wei, kan makkelijk rollen en opstaan. Het is nu ondertussen 1,5 jaar geleden, hij krijgt eens per jaar een fysio behandeling en zolang die blij is en geen pijnheeft mag hij blijven lopen.


Ik hoop dat dat voor de jouwe ook mogelijk is. En dat hij niet met pijn hoeft te lopen

Sneu he, ik heb er ook eentje gereden die altijd stopte op krappe dubbels en moeite had met in-uitjes. Pas een hele tijd later kwamen we erachter dat ie ks had. Maar die kon gelukkig nog wel dressuurmatig gereden worden.

Mijn paard heeft dezelfde diagnose. Spondylose over 6 ruggenwervels, KS over 2.
Het verklaarde al zijn vreemde gedrag. Zijn gevaarlijke gedrag onder het zadel.

Zolang hij niet bereden wordt is hij voor nu pijnvrij en mag hij blijven lopen. Maar wat heb ik mij vaak schuldig gevoeld dat ik hem een crossterrein over gestuurd heb.

Als ik het zo lees heeft jou merrie wel pijn, staat er niet meer fit bij.
Ik denk dat je ergens de keuze al gemaakt hebt.

Dit was ook het eerste wat er in mij op kwam. Je kan haar nog een tijdje op pijnstilling zetten maar dat is uitstel natuurlijk. Ze gaan vaak hard achteruit met kwalen als ze niet meer kunnen werken helaas.

Misschien wil ze niet wandelen of aangeraakt worden omdat ze bang is dat ze dan weer gereden gaat worden ?
Een dier wat jarenlang met pijn in haar lijf gewerkt heeft en alsnog blij is om je te zien zou ik wel een rustig pensioen gunnen persoonlijk.Een paard hoeft niet gereden te worden om zich goed te voelen .

Zolang een paard pijnvrij is, zou ik dat met alle liefde een rustig pensioen gunnen. Een paard dat pijn heeft, maar wel blij lijkt als jij er bent, zou ik laten gaan. Want jij bent er tenslotte niet ieder moment van de dag, dat weegt niet op tegen die uren met pijn en ongemak.

Mijn vorige paard had ook KS, artrose in het bekken en ook nog een tussenpeesblessure. Zolang de spieren konden helpen om het geheel stabiel te houden, kon hij zich goed redden. Toen de spieren weg vielen doordat we niet meer konden trainen, zag je hem achteruit gaan en hebben we hem laten gaan.

TS, je zou je paard op een stevige pijnstiller kunnen zetten. Als ze dan verbetert, weet je dat ze normaal wel met pijn loopt.