Geplaatst December 2007
Ik had mijn topper net een maand toen ik groen licht kreeg van mijn eigen stal: er kwam een box vrij, dus de Boelie kon van zijn tijdelijke stalling naar de stal waar ik kind aan huis was: Manege ten Eysden te Geleen. Hier konden de paarden wél lekker naar buiten, óók in de winter!
De boelie ontpopte zich tot een waar buitenrijpaard. In de kerstvakantie gingen we gerust uren erop uit, met soms een stop in een nabijgelegen dorp om in de plaatselijke supermarkt iets lekkers te halen. Het paard werd dan gewoon buiten geparkeerd
Januari 2008
Bokker Nicky_ kwam langs voor een fotoshoot. Paard in een mooi setje gestoken en gaan met die banaan!! Bovendien reden we onze eerste wedstrijd onderling, wat resulteerde in 198 punten en een tweede plaats. Wat was ik trots op mijn paard
Februari 2008
Was de maand waarin in 20 werd. De mooie uitrijdeken die ik toen kreeg werd veelvuldig gebruikt! Want weer of geen weer - altijd uitrijweer!!
Maart 2008
De maand waarin de ellende begon. Riddikulus liep onregelmatig onder het zadel... De dierenarts werd geconsulteerd en er waseen vermoeden van een spierscheuring in de rechterbil. 2 weken stappen zouden moeten volstaan om het te laten genezen. Het stappen was bij tijd en wijlen een drama:
Diekie: "Baahaaaas ik wil nog rennenvliegenspringenvallenopstaanenweerdoorgaan"
Sanne: "NEE"
April 2008
Helaas bleek de spierscheuring toch niet de oorzaak van de kreupelheid. Riddikulus moest naar de kliniek om foto's te maken. Hier werd klinische HKO gediagnosticeerd. Het gewrichts werd ingespoten en ik kreeg het advies om het paard de wei op te zetten. Hier ging het helaas van kwaad naar erger. De onregelmatigheid werd zware kreupelheid en de tranen liepen me soms over de wangen om mijn lieverd zo te zien.
Mei 2008
Om die reden heb ik een second opinion laten doen door 2 dierenartsen die hier in de zuiden een goede naam zouden hebben in het diagnosticeren en behandelen van beenproblematiek. Deze kwamen al snel tot de conclusie dat de diagnose HKO niet goed gesteld was, maar dat er vermoedelijk een botbreuk dan wel bandprobleem zou moeten zijn. Doordat beiden behoorlijk ernstig waren kreeg ik het devies mijn liefste baike 4 maanden lang op absolute boxrust te zetten. Het paard mocht er onder geen beding uit: niet voor de wei, niet voor te wandelen en zelfs niet voor het mesten. En zelfs dan was de kans aanwezig dat het nooit meer goed zou komen. Ik wist meteen dat ik dit laatste redmiddel nog wilde proberen, ook al had ik het paard nog geen halfjaar.
mei 2008 t/m september 2008
De boelie moest de box in. Ik heb nog nooit een paard gezien dat zich zo schikte in zijn lot. Hij heeft werkelijk nooit een stap verkeerd gezet in dat kleine hok. Op het einde kreeg hij steeds meer last van complicaties zoals enorm dikke benen. Dit leidde uiteindelijk bijna tot bloedvergiftiging in september. Gelukkig kregen we hem er met een ultradosis antibiotica weer bovenop, maar mijn dierenarts gaf wel aan dat dit alleen maar erger zou worden: zijn weerstand was immers gedaald tot 0,0. Bovendien zouden de 4 maanden er binnen ruim een week opzitten. Ik heb toen besloten in overleg met de dierenarts dat ik weer zou gaan opbouwen.
Oktober 2008
Stond samen met een deel van september en een deel van november in het teken van OPBOUWEN. Ondanks zware sederende middelen en een ijzersterke man aan de andere kant van het touw, was het iedere keer weer een hele kunst om Riddikulus te laten wandelen in plaats van vliegen. Zo ben ik op de night-care beland met vriendlief omdat paard dusdanig ontplofte dat de brandblaren in de handen stonden
November 2008
Toch voelde ik onder het rijden (wat uiteraard alleen uit een paar drafpasjes en veel stappen bestond) toch iets. Was het stijfheid? Was het dolligeheid van het paard zelf? Of was het toch.....???
Wederom werd de dierenarts geconsulteerd (daar had ik inmiddels een wekelijks abbonoment op). Deze kwam met het afschuwelijke nieuws dat de blessure niet was opgeknapt en dat mijn paard blijvend kreupel zou zijn. Diekie kon nooit meer normaal bereden worden....
Ik heb toen besloten dat hij weg zou gaan: Ik kon immers geen 2 paarden onderhouden van mijn studentenbaantje en wat had ik nou aan een kreupel paard? Viavia ben ik met mensen in contact gekomen waar hij in april naartoe zou gaan.
Maar, in december startte te winterwei op mijn eigen stal, waardoor de paarden maar 2 uur per dag buiten zouden komen. Dit zag ik niet zitten: Zo'n jong paard zoveel binnen laten staan, al was het maar voor een aantal maanden, nee dat ging er bij mij niet in... Als uit de hemel kwam daar bokker Charlotte, die haar paarden aan huis had staan en wel als tijdelijke opvang wilde fungeren.
Diekie mocht weer voor de eerste keer de wei op. Tot zijn oksels in de bescherming, maar genoten heeft hij!
Bovendien kwam bokker Roos om foto's te maken van de merrie van Siena, en omdat de Boelie zo mega fotogeniek is, werd hij ook even op de gevoleige plaat vastgelegd. Deze foto's zijn heel speciaal voor me: Ik zag het echt als een afscheidsshoot...
December 2008
1 december is Riddikulus naar Charlotte verhuist. Hier heeft hij het geweldig naar zijn zin: een kudde voor zichzelf, mega boxen en dagelijks plenty weidegang. Helaas kreeg ik te horen dat de mensen die diekie over zouden nemen afhaakte. Maar er waren andere mensen die veel interesse in hem hadden, die snel wilde komen kijken en hem mee wilden nemen. Dit heeft me heel erg aan het denken gezet. Ik was zo verdrietig over het feit dat hij weg zou gaan dat mn moeder tegen me zei: "San, niemand heeft je gezegd dat hij weg moet, dat heb je jezelf opgelegd". Zodoende heb ik besloten om hem niet weg te doen. Diekie blijft lekker een paardenluizenleventje houden bij Lot en ik geniet iedere dag meer van hem!!!
http://img89.imageshack.us/img89/8403/39567042ry0.jpg
http://img136.imageshack.us/img136/7443/56024461am2.jpg
Al met al een zeer bewogen jaar voor ons: een jaar van heel veel plezier maar ook heel veel verdriet. Ik heb er nu een goed gevoel bij, en dat is wat telt...
Oh, Sanne de tranen stromen over mijn wangen...
