Geplaatst 
).Ivanka heb ik in juli 2002 gekocht. Het eerste paard waar ik bij ging kijken, misschien niet het paard waarmee het gelijk "liefde op het eerste gezicht was", maar wel een paard waar ik gelijk vanaf het eerste moment vertrouwen in had. Een paard waarvan ik wist dat ik erop kon bouwen.
Ik wilde geen vos, ik kwam thuis met een vos. Achteraf ben ik op en top blij met mijn vosjes en kan ik me niet meer voorstellen dat ik vosjes ooit geen mooie kleur vond
. De eerste jaren waren er geen problemen. Ivanka was echt mijn allerbeste maat, kon er alles mee doen. Van lekker thuis tussen de koeien scheuren, in het bos hobbelen, een wedstrijdje rijden (wat daarmee ook gelijk onze enige wedstrijd in onze carrière was
) en het meest gave natuurlijk onze vakantie op Texel. Daarna begon er nog wat te kriebelen... wat nu, als ik een baby uit Ivanka ging plukken 
? Zo gezegd, zo gedaan. Hengst gevonden, paard geïnsemeneerd... paard niet drachtig. Domper. Nog maar een keer proberen dan... En nog een keer. Maar toen was het raak! En daar kwam mijn volgende toppaard, zo floep... uit mijn topmerrie! Een mannelijke kloon, een heerlijk paard.
7 maanden lang mocht Aidan lekker melk drinken bij haar, daarna werd het tijd dat hij naar de peuterklas ging. Ivanka wende er al snel aan dat ze weer rust had, maar toen begon ze te kwakkelen met haar gezondheid.
Maar wat het was? Geen idee. Mijn DA kon me verder niet helpen, dus ben ik overgestapt naar de DA die ik kende via Aidan's opfok.
Het was inmiddels zomer 2006 en hoewel het misschien op de foto niet zo opvalt, Ivanka kwam maar niet door haar haren heen. Ja, op haar hoofd zat een zomervachtje, maar vanaf haar kaaklijn stonden de lange haren er nog op. En dat was met 30 graden zogezegd geen pretje
. 
DA wist ook niet goed wat het was, bloedwaardes wezen misschien naar 'iets in de maag'. Daar medicatie voor gekregen, advies om paard te scheren. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar toch ging het nog niet lekker. Ik had er geen goed gevoel bij, ze was niet meer de vrolijke Ivanka die ik kende. Geen zin om te werken. Geen zin in, niks eigenlijk. Nog een aantal tests volgde in een paar maanden tijd en toen kwamen we erachter dat ze de ziekte van Cushing had.
Wat nu? Welke medicijnen zijn er? Gaat ze dood? Is dit het einde? Ik haalde me van alles in mijn hoofd, de meest erge rampscenario's. Ik ging me inlezen in wat het nu eigenlijk precies was. Waar ik op de ene site van schrok als er stond: "(...) uitstel van executie", had ik toch weer hoop toen ik via Bokt bij bokker Cookies kwam en zij me een onderzoek stuurde over het gebruik van Pergolide bij Cushing.
Nog wat meer informatie opgezocht, uitgeprint en gegeven aan mijn DA. Ze kende Pergolide nog niet, maar wilde het ook wel proberen. In december 2006 zijn we ermee gestart. Het was even zoeken naar de goede dosis... Aangezien de typische Cushingkrulletjes nog steeds aanwezig waren.
En een héle dikke vacht, met lange haren:
Ondanks de Pergolide, wilde het verharen nog niet echt op gang komen. Dan nog maar wat anders proberen, hoewel de DA er sceptisch tegenover stond. Ik liet iemand bij Ivanka komen die aan Reiki deed, er gebeurde die behandeling hele gekke dingen om me heen en om een lang verhaal kort te maken, hielp het bij Ivanka!
Opeens was ze zichtbaar hengstig, en hóe! (in al die jaren bij mij nooit zichtbaar hengstig geweest) en jawel... ze begon te verharen!!!
De vlag ging uit , mei '07:
Aidan kwam in die zomer ook weer thuis, ze zat hartstikke goed in haar velletje **KLIK**.
En nu het zo goed ging met Ivanka en mijn kudde weer herenigd is, vond ik het wel lief om mezelf te trakteren op een fotoshoot van Equestrian Photo (Antoinette @ Bokt)
. 
Ivanka reed ik nog wel gewoon, minder intensief als vroeger. Veel buitenritjes, wat ze ook echt geweldig vindt
. En zo ging het een aantal maanden ook heel goed. Ivanka nam ik na 5 jaar, weer eens een keer mee naar een instructrice. Want na al die jaren hadden we behoorlijk onze eigen methode erop nagehouden
. Eén keer in de twee weken hadden we een lesje. En dat ging ook goed .Ivanka blij, Bluebell blij, Aidan blij... Sanne blij
. Opeens was de goede periode voorbij, november 2007. Ze wilde niet meer eten. Alles wat voor haar neus kwam weigerde ze. Geen krachtvoer, geen appels, geen wortels, geen snoepjes... Ik kreeg er niks meer in. Tsja, een plukje hooi.
Toen ging het opeens heel snel achteruit, Ivanka werd steeds magerder. Ze kwijnde zowat voor mn ogen weg en ik kon niks doen. DA was een aantal keer langs geweest, maar hoewel ze er aan de buitenkant niet goed uit zag, waren haar bloedwaardes wel sterk verbeterd en was er eigenlijk niks mis in haar bloed.
De volgende foto's maar in links gezet, want erg leuk om naar te kijken, zijn ze niet
Mager 1
Mager 2
Hoe acuut ze stopte met eten, zo plotseling begon ze ook weer na een aantal weken op wat gras en een plukje hooi te hebben geleefd.
En al snel gingen de kilo's er weer aan
. We begonnen ook weer een beetje met rijden, stilletjes aan wat thuis en bosritjes. Maar ik was heel blij dat het weer wat beter ging met haar! Inmiddels zijn we alweer beland in Februari '08.
En toen het tijd werd om te verharen, ging ze ook verharen
! Ze ziet er in die periode dat ze verhaart dan ook altijd een beetje apart uit... 
. Deze foto is van april '08.
Deze foto is gemaakt in een van onze laatste lessen. Het werd teveel voor haar, vanaf toen heeft ze lekker buitenritjes mogen maken en daarna een lange zomervakantie gekregen
. In het voorjaar was de Reiki-mevrouw ook weer geweest, zij gaf ook aan dat Ivanka weer even een rustperiode moest hebben. Ze zal altijd door blijven gaan als ik wat aan haar vraag, nu moest ik degene zijn die haar moest terugfluiten... Ik had immers nog een paard staan, die inmiddels 3 jaar was geworden. Waarom gaf ik Ivanka geen rust en begon ik met Aidan? Wat nu klinkt als een makkelijke keuze, was toen een hele moeilijke. Het voelde echt als verraad tegenover Ivanka als ik haar zou laten staan en met Aidan aan de gang zou gaan. Ik voelde alsof ik mijn maatje in de steek liet, alsof ik had gefaald. Achteraf heb ik er goed aan gedaan, maar toen zijn er behoorlijk wat tranen over mijn wangen gelopen
. De zomervakantie deed haar heel erg goed:
Toch kon ik het niet laten om haar zo nu en dan mee naar het bos te nemen, maar dat ging dan ook goed. Ze had er echt zin in, als ik haar op ging zadelen, stond ze echt letterlijk te trappelen van ongeduldigheid. Om vervolgens aan een lang teugeltje richting het bos te gaan, als ze maar lekker alles op haar gemak kon bekijken, om vervolgens als een klein kind ongeduldig te worden bij het bos-galop-pad... mag ik??? Mag ik??? Ja, jij mag
. Ondertussen begon ik Aidan zadelmak te maken... uiteraard onder toeziend oog van opperhoofd Ivanka.
En tot nu toe, gaat het (met kleine probleempjes) goed met Ivanka. Het probleempje waar we nu vooral mee zitten is haar huid, door de verminderde weerstand krijgt ze allemaal kleine ontstekinkjes over haar hele lijf. Met name op haar rug en billen. Het jeukt verschrikkelijk voor haar. Heb haar in het meest afgrijselijke patroon geschoren, maar daardoor kan ik de plekjes wel goed behandelen. Ben nu nog bezig met een antibiotica kuur, maar ik zou bijna gaan denken dat het nu de goede kant op gaat.
Met behulp van allerlei smeerseltjes, supplementen en medicijnen komen we er ooit wel
. Nu ziet m'n dotje er zo uit, lekker dik ingepakt voor het vriesweer
Het allerliefstebraafstegeweldigstefantastischetoppaard van de heeeeeeeeeeeeele wereld
Ik wil echt niet weten hoeveel alle DA-bezoeken en medicijnen het me hebben gekost de afgelopen paar jaar. Het is een cliché, maar o zo waar... Als ik Ivanka zie, zoals ze er nu bij loopt, is dat het allemaal waard
. De dipjes zijn er steeds minder en ze vecht zich er elke keer weer bovenop. Mijn überpaard, mijn übermaat . Zou geen dag zonder haar kunnen...En ik moet ook eerlijk bekennen, als ik deze foto zie:
dan kriebelt het overal. Dan zie ik mijn (hier iets te dikke
) paard, met haar geweldige front en nog heerlijk soepel. Mijn vrolijke paard, die zo genoot van het mama-zijn. Daar denk ik met ongelooflijk veel plezier aan terug, maar dat paard zal ze niet meer worden. Dat weet ik. En dat doet pijn, maar ook weet ik dat ik er nu net zo hard van geniet. Alleen dan op een andere manier. Ivanka is nu een gepensioneerde dame van 18 jaar alweer. Die hopelijk nog heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel jaartjes meegaat
. Mijn allespaard. Hoewel Aidan in alles op haar lijkt, zal hij nooit Ivanka's plek in kunnen nemen. En dat hoeft natuurlijk ook niet, maar hij is wel een hele goede opvolger . Maar het paard wat je maar één keer in je leven tegenkomt, daar is dit hele lange verhaal op gebaseerd
. 
. 
wat was ze mager...
