Geplaatst Al een aantal jaar heb ik de interesse om eens mee te doen met een Enjoy the ride voor Pink Ribbon.
Mijn moeder heeft 8 jaar geleden de diagnose borstkanker gekregen en de daarbij behorende operatie, chemokuren en bestralingen. Dit was echt heel heftig maar gelukkig is ze er helemaal bovenop gekomen. Altijd wilde ik dus iets doen hiervoor. Maar wat dan precies?
Toen hoorde ik wel eens van de ritten van Enjoy the ride en de Pink Ribbon editie. Helaas zou het met Wonder niet goed zijn zo’n rit te rijden. In het begin omdat Wonder niet relaxed genoeg was (en ik moeilijk vervoer kon regelen) en later omdat Wonder fysiek niet meer goed genoeg was om zo’n afstand te lopen.
Begin dit jaar (2015) liepen we met Carwyn ook tegen blessures aan en motivatie problemen onder het zadel. In het jaar 2014 ook een hoop een blessures met Carwyn dus een goede start qua rijden hebben we het niet kunnen noemen. Na heel wat dierenarts bezoekjes was Carwyn fysiek weer goed genoeg om te werken/trainen/rijden etc. Echter was hij mentaal helemaal niet gemotiveerd om dan ook maar iets te doen onder het zadel. Ook hier hebben we hulp bij gehad van de dierenarts en toen begon het. De dierenarts gaf aan lekker naar buiten te gaan om kilometers maken als afwisseling en motivator voor het werk in de bak. Dit begon met een rit van 3 km en dat bouwde we uit naar 11 km. Die eerste 11 km was een ramp, echt waar. Carwyn wilde niet echt graag lopen en galop kreeg ik hooguit 2 passen. Na 9 km ben ik zelfs afgestapt om een poos naast hem te gaan lopen omdat hij gewoon zo moe was.
Elke rit werd het beter en beter en beter. De galop werd beter zijn conditie werd beter maar bovenal hij had motivatie om iets te doen. En ja, nog steeds met ups en downs want na een goede periode ging het weer zoveel minder dat ik totaal mijn plezier in het rijden was verloren met Carwyn. Ik zat dan wel eens thuis van “oliebol ik móet vanavond weer rijden”. Niet goed natuurlijk.
Dit heb ik natuurlijk aangegeven aan Dyonne en toen zijn we een plan gaan maken nadat we hebben gekeken waar het probleem dan zat. Dit zat vooral in het feit dat Carwyn mij niet voldoende als leider zag en geen vertouwen in mij had. Voor het idee ik kon geen buitenrit meer maken zonder 10x af te moeten stappen omdat Carwyn alleen nog maar achteruit wilde lopen of dat hij ging bokken of dreigde met steigeren. Nu vind ik dit in de bak niet zo’n probleem maar op de weg wel wat gevaarlijk. Dit hebben Dyonne en ik opgelost door goed samen te werken en toen werd het weer beter.
In juli reden Carwyn en ik onze eerste borsit wat ook echt nog niet vanzelf ging en daarop volgde er meer. Alle keren was er wel ‘iets’ Carwyn besluit ineens niet meer te lopen, bokken of weer een andere grap. Maar toch was er nog verbetering. Zo reden we op 9 augustus onze eerste Impulsklasse endurance in Kootwijkerbroek waarbij Carwyn de hele rit voorop liep. Dat was echt al een mijlpaal. Echter, konden we nog niet alleen op rit in het bos want toen ik een keer in de vlietlanden wilden rijden heb ik vooral nog moeten afstappen
(dat was de week erna)Maar we staan niet stil, we trainen door op elk vlak. Zo hebben we tussendoor nog gesprongen, veel gedressuurd en zijn we een aantal keren op pad geweest naar het bos of strand.
Inmiddels had ik wel besloten dat Carwyn en ik mee zouden rijden met de rit in Maarn voor Pink Ribbon. We besloten ook deze rit alleen te rijden als test want aankomende zaterdag gaan we weer impulsklasse endurance rijden, dit keer in wassenaar en we starten alleen.
In de tijd voor 4 oktober zijn de voorbereidingen getroffen. We wilden natuurlijk in een roze outfit verschijnen en zo hebben we van Equiplay NH Webshop (equiplay.nl) een mooie roze set gesponsord gekregen. Een roze touwhalster, met roze teugels én een roze borsttuig. Super blits!
Zelf had ik een roze ruitjesbroek, roze T-shirt, sokken en een roze vest. Ook had ik nog een roze dekje gescoord en zelfs Dyonne was in het roze.
De dag zelf.
Nu ik wat meer informatie heb verstrekt over de weg die Carwyn en ik o.a. hebben afgelegd snap je waarschijnlijk beter waarom ik zoooooooooooooo enthousiast ben over deze dag.
Om half 9 kwam ik aan op stal, auto volgeladen met alle spullen. Zadel, hoofdstel, roze set, deken, hartslagmeter, 40 liter water, emmers, voer, sponzen, kannen en een hoop touwtjes. Trailer aangekoppeld, fietsendrager er op en de fiets voor Dyonne mee.
Carwyn opgehaald (die is altijd heeeeeeeeel vlug, not) en hem klaargemaakt, vlechten in de manen en gepoetst. Carwyn stond in minder dan een halve minuut op de trailer en dan kunnen we vertrekken. (inmiddels is het dan alweer kwart voor 10
)
Om 11 uur rijden we het terrein van de manege op waar de rit is georganiseerd. Eerst even melden, koffie drinken en plassen dan Carwyn van de trailer halen, voeren, water geven en opzadelen. We geven water en voer omdat het belangrijk is dat hij het leert voor de wedstrijden (volgend jaar nog meer op de planning) en ik niet wil dat hij met dorst een rit gaat lopen van 20+ km.
Ondertussen moest ik natuurlijk weer plassen(en toilet was een stukje lopen) dus het voelde allemaal als haasten, niet fijn.
Goed opgezadeld en wel konden we wat rondstappen:
Rustig rondstappen
En toen konden we van start voor het eerst alleen, Dyonne fietste nog een stukje mee tot waar het zou kunnen.
We haalden al heel snel een groepje paarden in. Yes, hij deed het. En we kwamen op een ruiterpad, Carwyn zette aan, hij had er zin in. Toen een oversteek waar we alweer een groepje paarden inhaalde. Ik moest daar naar links en ging gelijk het ruiterpad op, toen kon Dyonne niet meer mee.
Gaan met die beentjes.
Carwyn liep flink door maar vond het spannend, in zo’n geval gaan we vaak van links naar rechts over het bospad met de nodige galopwissels maar het belangrijkste hij is aanspreekbaar. Als ik zucht komt hij direct terug en staakt niet. Hij loopt gewoon door, yes!
We hebben daarna nog wat combinaties ingehaald en we gingen nog steeds met een flink tempo door. We kwamen te vroeg bij het rustpunt, ik heb even gezocht en toen kwamen ze aanrijden. Ze hadden koffie, thee of appelsap (tijdens een rit hoef ik geen warme dranken en ik ben allergisch voor appelsap) en helaas geen water voor het paard. Dus ik besloot door te rijden. We zaten toen op 9 km in een tijd van 35 minuten. Wow dat is snel maar Carwyn was nog niet moe dus ik nam lekker zijn tempo aan.
Tijd voor 'oortjes foto'
We hebben echt ontzettend veel gegaloppeerd wat echt knap is voor Carwyn omdat als hij het spannend vind hij liever draaft. We kwamen nog een Fries paard tegen die in galop op ons afkwam waar Carwyn wel even voor ging stil staan maar al snel konden we weer door. Tussendoor even gestapt, Dyonne een update gedaan en toen weer lekker door.
Carwyn was inmiddels zo relaxed dat hij bijna constant met neusje over de grond draafde of galoppeerde en ik hoefde niets te doen met mijn teugels. Nog een primeurtje ik heb een stukje op touwhalster gereden iets wat we niet vaak doen omdat Carwyn er stug op kan zijn en zich zekerder voelt met het bit. Maar ook dit ging goed.
Eigenlijk verliep de hele rit goed, de heide had zware stukken en dat vond Carwyn niet fijn maar verder heb ik echt geen maar dan ook echt geen klagen.
Ik ben wel verkeerd gereden waardoor ik een bepaald pad 3x op en neer ben gegaan met tegen liggers maar nu vond Carwyn dat niet meer spannend. Ik galoppeerde rustig op hem rond terwijl ik met Dyonne aan het bellen was
Eindelijk kwamen we weer op het goede pad en daar stond Dyonne.
Nog fris na ruime 24 km.
Ze had koelwater mee maar ik reed nog even door tot we op het pad waren vlak voor de start. Grappig detail dat Carwyn zelf graag weer aansprong in galop en wat hij aanbiedt neem ik omdat ik weet hij zichzelf niet ‘dood loopt’.
Galopje
Op het brede pad gaf Dyonne al fietsen de melkkannen maar dan gevuld met water (;)) aan en ik gooide dat over Carwyn heen om hem te koelen, voor het eerst in beweging en ja ook dit ging goed.
Koelen
De rest terug gestapt en bij de start/finish weer mijn app uitgezet om te zien hoe snel we hadden gereden. We hebben 26,5 km gereden met een gemiddelde snelheid van 13,9 km/h dat is best heel snel (zeker omdat je in de klasse 1 niet sneller mag dan 13 km/h en in de klasse 0 niet sneller dan 12 km/h) en zijn hartslag was alweer gedaald naar 83 en met even stilstaan voor het afstappen was die gedaald naar 61. Dat betekent dat hij goed herstelt
We hebben hem toen water aangeboden, nog meer gekoeld en wat laten eten en zelf een nakeuring nagebootst. Ik heb zijn rug gevoeld, broekspieren (achterkant billen) en zijn turgor gecheckt en alles was goed. Zelfs heb ik even voor gedraafd waarbij we niets geks hebben gezien.
Carwyn was na de rit fris en fruitig en ook op zijn gemak, hij besloot dat hij gewoon kon plassen en rollen op het parkeerterrein. Ook het laden op de trailer ging weer goed. Nu was het tijd voor de baasjes om een hapje te eten.
Even plassen
En rollen
Ik kijk terug op een ontzettende goede rit welke echt boven verwachting is gegaan. Ik denk dat we klaar zijn voor zaterdag de 24 km in wassenaar.
Top Groom even in het zonnetje (en vastgelegd dat ze ook roze draagt)
Bij thuiskomst was Carwyn nog niet moe, hij draafde rustig wat rond in de bak.
Bedankt voor het kijken en respect als je het hele verhaal hebt gelezen
Veel succes én plezier in Wassenaar! 
