Geplaatst Enorm hoge toppen en enorm lage dalen hebben Kiwi en ik dit jaar beleefd. Zo veel, dat is eigenlijk niet te bevatten in 1 topic, maar ik ga het toch proberen.
Het jaar begon met veel stress. Door omstandigheden in 2021 had ik geen baan meer, en door familiedrama besloot mijn vader plots te stoppen met helpen voor Kiwi te betalen. Ineens viel dit helemaal op mij. De stal waar we stonden was ineens veel te duur, en ik woon niet bepaald in een omgeving met veel opties omtrent stalling. Gelukkig wouden mijn lieve bijrijder en haar familie enkele maanden bijspringen, tot we een nieuwe plek hadden gevonden.
Zo verliepen de eerste maanden. Stress rondom de situatie met Kiwi, stress thuis, stress op school. Af en toe gelukkig nog wel even tijd voor een beetje ontspanning. Zo gingen ik en mijn bijrijden een keer met Kiwi naar mijn huis toe, waar mijn moeder zat met corona. Kiwi keek haar ogen uit, en de buren evengoed.
Eind maart was het zover. Via de moeder van mijn bijrijdster hadden we een nieuw plekje, en 31 maart gingen we die kant uit.
Aan het begin was het allemaal fantastisch. Veel minder zorg, de situatie thuis werd iets beter, en Kiwi was blij.
Voor de eerste keer in 4 jaar ging ze ook weer de trailer op, wat erg spannend was maar eigenlijk erg goed ging. We gingen een tijdje naar de vereniging bij ons in de buurt, we leerden veel en maakten plezier.
We gingen voor de eerste keer in een aantal jaar weer op (oefen)wedstrijd, na 2 jaar terug gestopt te zijn wegens een gebrek aan motivatie. Met een fijne eerste proef en rotweer tijdens de tweede, sleepten we toch een ‘winstpunt’ binnen en smaakte het naar meer. Helaas is dat er tot nu toe nog niet van gekomen.
We begonnen met voorbereiden op een volgende wens: Kiwi laten keuren voor het Trakehnerstamboek. Dit kwam eigenlijk ter sprake doordat Kiwi’s officiele naam veranderd leek te zijn in haar paspoort, en ik een mail had gestuurd naar het stamboek. Hier bleek dat Kiwi nooit naar de 3-jarigenkeuring was geweest, en dus helemaal geen officiele naam had. Het was een leuk project om aan te gaan, en gaandeweg uit te vogelen hoe alles eigenlijk moest.
Tussendoor slaagde ik ook eindelijk, na 9 jaar strijden in een systeem dat mij absoluut niet paste, voor mijn vwo diploma. 2 keer blijven zitten en 1 x gezakt, maar ik heb het toch voor mekaar gebokst.
Kiwi dacht er het hare van:
De keuring, die ging fantastisch. Kiwi gedroeg zich als een engel, iedereen vond haar leuk en oh ja, ze sprong ook nog even een oxer van 1.30m alsof het een balkje was.
Helaas ging alles na de keuring vrij snel mis. Na een hele samenloop van omstandigheden ben ik halverwege september om 1 uur s’nachts halsoverkop met Kiwi vertrokken van de stal waar we stonden. Een periode van onzekerheid wachtte ons op. Kiwi was onzeker geworden, ik evengoed. Ze stond in een weitje achter een schuur. Hier kon ze natuurlijk niet blijven.
Een mutatie bij de politie en een vreselijk lief gebaar van mensen om ons heen later stond ons een nieuw hoofdstuk te wachten: we verhuisden nog een keer, naar de stal waar mijn instuctrice en mijn vaders oude paard Pippi stonden. Direct langs het bos, met veel mogelijkheid tot buitenrijden, en sinds ik sinds begin dit jaar ook weer een baan had was het voor mij mogelijk om dit ook zelf te betalen.
‘Don’t look back, you’re not headed that way’ schreef ik onder deze foto die ik op instagram plaatste.
Dat bewees ik in October, toen ik met mijn moeder naar de open dag ging van Hartpury University, en direct op de open dag aangenomen werd. Aankomende september ga ik met Kiwi naar Engeland, om daar Equine Performance te studeren. Heel fijn, om ook te zien hoe het er werkelijk uitziet. Ik was al eens eerder aangenomen, maar toen ben ik dus gezakt. Was ik niet gezakt, was ik aangekomen in Engeland zonder enig idee hoe het er allemaal uitzag. Dit geeft veel meer rust.
En dan, in Nederland, op zoek naar een nieuwe uitdaging in mijn tussenjaar, stuurde ik een mail naar Alizée Froment. Ineens had ik 9 dagen om mijn leven in Nederland op zijn kop te zetten, en naar België te gaan. Ik mocht 3 maanden in leren van en werken voor Alizée. Over 2 weken ga ik weer terug naar Nederland. Kiwi mocht mee, en we hebben samen les. Wat is dit een bijzondere ervaring, en het bevestigd voor me: de paardenwereld, daar hoor ik thuis. Daar wil ik in blijven werken.
Dus ja, turbulent jaar: een beetje een understatement. Wel een bijzonder jaar, met veel leermomenten en ook groeimomenten. Het was een jaar van echt volwassen worden, voor mezelf zorgen en leren dat ik een hele bult kan doorstaan. Hoewel ik hoop dat 2023 toch een wat rustiger jaar word, weet ik dat ik het aankan.
Gelukkig nieuwjaar!
Ismay
succes met je studie! 
