Geplaatst Dit was wel een heel bijzonder jaar, met verdriet en een erg mooi nieuw begin. Dus tijd voor een overzicht! Het is een heel verhaal.
Het verdriet betrof mijn mooie KWPN merrie Beauti. Inmiddels 16 jaar en ik had haar al 15 jaar.
Al een jaar of 8 geleden begon ze raar te doen, heel gespannen en bizar schrikachtig.
Na 2 jaar schrikken was dit ineens over en werd ze heel sloom en down. Ze deed het niet goed in het land, ineens meer wintervacht. Bloed laten checken, alles goed.
Beauti toen ze nog gezond was:
Van stal gewisseld, minder lang buiten, regelmatiger eten. Het ging niet beter.
Ondertussen verloor ze ook enorm veel spieren, ik zag eerst een soort bult op haar bil en later werd haar rug heel raar. En toen viel het kwartje. Zou ze geen PPID hebben? Iedereen zei, nee joh dat kan niet zo'n 'jong' paard. Nou, echt wel dus. Torenhoge waardes. Dus begonnen met Prascend. Ze knapte er wel iets van op, maar ze werd niet meer zichzelf. En toen begonnen de beenblessures, elke keer een ander been.
Bij het weer opbouwen van een peesblessure rechtsvoor, vond ik haar linksachter niet goed lopen. Ik wist al dat het slecht nieuws was, want ze stond al maanden op rust voor de peesblessure. Ik plaats geen foto van hoe ze er toen uit zag. Heel verdrietig.
Ik ben niet meer de jongste maar nog best fit en vond het jammer dat ik niet meer kon rijden, dus ben maar les gaan rijden op een manege. Ook wel met de gedachte dat het met Beauti niet meer goed zou komen, wat wilde ik daarna?
Nu had ik ooit een spaanse merrie ingereden (ze was wel 10, maar had nog niet veel onder het zadel gedaan) en ik vond dat zó geweldig dat ik altijd heb gezegd: de volgende wordt een Spanjaard.
Op de manege waar ik ging rijden hadden ze meerdere Spanjaarden staan, dus ik dacht nu kan ik mooi zien of dat het echt is wat ik wil.
Na een paar weken was er een nieuwe vracht uit Spanje aangekomen, daarbij zat een magere donkere onoogelijke schimmelmerrie van 2,5 jaar. Ik zag haar en dacht 'die vind ik leuk!'. Later bleek dat dit niet de beste paarden uit Spanje waren.. ze hadden allemaal wel wat en het donkere merrietje ook, kom ik later op terug.
Ze liep alleen elke dag een paar uur buiten, dus ik mocht met haar doen wat ik wilde. Maar had zelf ook wat in de lappenmand gezeten (zwakke polsen) en ze had nog wel wat opvoeding nodig aan de hand. Dus ik hield het even bij elke week poetsen en wat aandacht geven. Ze zag er toen zo uit:
Toen het schimmeltje 3 was is ze ingereden, ze was voor de verkoop. Maar ja, ze was nog steeds niet erg mooi.. Groot hoofd, dun nekkie.. Dus niemand wilde haar kopen. Ze is de hele zomer op de wei gegaan en kwam in november behoorlijk mat en schraal terug naar binnen. Toen ben ik haar gaan leasen (lekker slim, betalen om een paard in te rijden, maar goed ik vond haar leuk en had er plezier in). Meteen een beetje bijgevoerd elke dag.
Ondertussen werd mijn angst waarheid, de blessure linksachter van Beauti had een slechte prognose. Nog een poging gedaan met inspuiten, maar dat hielp ook niks. Ze was ook niet pijnvrij en heel eerlijk gezegd was dat wel een beetje een opluchting voor mij. Ik was al zó lang met haar aan het tobben en ze was zó ongelukkig. Wat moest ik met haar doen, ze kon niet op de wei, is te groot en te sterk als 'coachingpaard', ik kon ook niet eeuwig met haar blijven wandelen. Maar goed de beslissing was nu niet moeilijk. Daarmee niet minder verdrietig he? Ze is ingeslapen en was echt op, ondanks dat ze pas 16 was.
Daarna viel ik in een enorm zwart gat. Plan was wel om op zoek te gaan naar mijn droompaard, ik had een aardig budget. Maar had er helemaal geen zin in. Het schimmeltje hield me op de been, want wat werd ik gek op haar. Ze heeft een onuitspreekbare spaanse naam en ik heb haar Xada genoemd.
We reden in de les, we hebben een schrikparcours gedaan, ik wandelde over het terein, we deden een sprongetje. Maar.. haar ging ik niet kopen. Ze werd wel iets minder lelijk, maar ze heeft een overvulling van een kogel voor. En ik wilde een droompaard en geen kneusje.
Dus mijn dochter en ik samen op Spanjaardenjacht. Prachtige paarden gezien hoor, maar wat zijn ze duur. Allemaal was er wel wat. Vooral vaak kleiner dan de advertentie. En toen begon er ergens iets te kriebelen.. Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Wat ís mijn droompaard eigenlijk? Is dat een oogverblindende ruin met lange manen en een verleden met een opstapprobleem, of een die eigenlijk te klein is, of een die eigenlijk te duur is?
Of heb ik mijn droompaard al? Waar ik 4x in de week heerlijk van geniet? Die een rare bult heeft op haar been?
Met de eigenaar overlegd dat we de bult konden laten onderzoeken en als die geen kwaad kon zou ze verder gekeurd worden. Nou.. de bult is een schoonheidsgebrek en op een kleine ocd na werd Xada helemaal goedgekeurd, de dierenarts vond het een erg leuk paard!
Toen heb ik haar gekocht!!
En wat ben ik blij met haar, ik weet nu wel zeker dat ze mijn droompaard is. Inmiddels staat ze op mijn eigen pensionstal en hebben we van de zomer meegedaan aan de dressuur en springles, buitenritjes gemaakt en 2x KNHS gestart. Het is Genieten! En met regelmatige training en goed eten begint ze ook steeds mooier te worden!!
In oktober heb ik het ocd'tje weg laten halen, was wel een pittige tijd want ze was ineens niet meer zo braaf na 2 weken boxrust en daarna alleen maar stappen. Maar toen we weer mochten longeren was ze weer haar lieve zelf en nu zijn we weer heerlijk aan het opbouwen. Ze rijdt zo lekker en we hebben een geweldige band. Dus op naar 2024!
Ze is al mooi uitgegroeid! 
