Ik heb net gegoogeld.. dit is toch te grappig en goor.
https://www.gedragensokken.nl/product/gedragen-broekje/

bokt markt krijg zo een hele nieuwe dimensie....whahah misschien kan er een aparte categorie komen:
Fetish
- voeten
- gedragen slipjes
- lakleer
- etc.

Ik heb ook weleens gezien dat er buisjes urine verkocht werden

Ik kreeg een aantal jaren terug wel iemand die graag fotos van mijn rijlaarzen wou. (Ze moesten wel aan zijn )
Zou 50 euro per foto zijn

Ook zelfde gevraagd over handschoenen

Dit is nog geeneens zo'n slecht idee om op m'n insta te zetten.

Oké, ik heb niet echt een biecht maar wel een dilemma en ik dacht ik kan dat beter hier kwijt dan in het ergernissentopic (sorry voor de onderbreking van de voetenfetish)

Ik heb een goede vriendin die ik inmiddels al bijna acht jaar ken. Nu heeft ze er een handje van om gewoon over dingen waar ik mee zit of dingen die ik haar vraag heen te banketstaaf. Zo ook nu weer. Ik vraag aan haar hoe zij haar bronvermelding doet bij verslagen/onderzoeksrapporten, aangezien Word verouderd is en ik er op dit moment met Scribbr zelf niet uit kom. Ik krijg letterlijk een oneliner terug "ik doe dat altijd met Word", ik leg dus uit dat die verouderd is. Vervolgens banketstaaf ze compleet over mijn vraag heen, begint ze over haar eigen onderzoeksrapport en een of andere eis van haar opleiding over regelafstand. Ik reageer dus niet want ik ben even gefrustreerd en zit erover te denken dit aan te kaarten.

Nu vraagt ze mij dus letterlijk "heb jij zin/tijd om mijn onderzoek door te lezen?"

En ik moet dus echt enorm de moeite doen om niet pissig te worden. Ik heb afgelopen weekend zowel op zaterdag als zondag een enorme paniekaanval gehad met betrekking tot mijn eigen onderzoeksplan. Ik heb enorme faalangst door trauma's in het verleden waarbij ik intens gekleineerd ben door autoritaire figuren. Zij weet van de paniekaanvallen aangezien ik haar nadat het gebeurd is heb geappt. Ik heb haar niet eens inhoudelijk erbij betrokken, want dat is ook haar verantwoordelijkheid niet. Maar ook daar heeft ze amper of gewoon niet op gereageerd. Kanttekening: ik heb haar onderzoeken al meerdere keren doorgelezen en van feedback voorzien. Zij nog nooit voor mij, en ze biedt het ook niet uit zichzelf aan.

Als ik haar app met zorgen waar ik mee zit of dat ik overprikkeld ben en even moet luchten, reageert ze negen van de tien keer niet terwijl ik wel empathisch reageer als zij ergernissen uit over haar familie. Ik deed dat zelfs toen mijn moeder net overleden was en zij ergernissen over haar eigen moeder uitte.

Ik begin het langzaam een beetje zat te worden. Maar ik vind het zelf moeilijk om niet ofwel conflictvermijdend te reageren (dus gewoon het niet aan te kaarten) of gewoon, doordat ik conflictvermijdend ben, uiteindelijk boos de pan uit te schieten en ik weet niet wat ik nu wil/moet/kan zeggen tegen haar. Maar dat dit een enorme ergernis is, staat vast en ik moest het sowieso even kwijt.

Aan mij ga je niks hebben denk ik....ik ben niet zo best in dit soort dingen oplossen. Ik zou ze namelijk een koekje van eigen deeg geven...dus volledig over haar vraag heen praten.

Als ze dan vraagtekens stuurt, zou ik mijn berichtje aanhalen, met ook vraagtekens erbij, zodat dat ook gelijk duidelijk is.....

maar nogmaals, dat is misschien niet perse een aanrader, dat is wat ik zou doen

Er is echt een hele markt voor gedragen slipjes en zelfs gebruikte sextoys enzo

Ik heb overwogen om dit via Urbanus te spelen, maar ik vind het niet eerlijk om haar continu als doorgeefluik te laten functioneren. Dus ik kom ervoor uit:

Ik ben de dertiger met anonieme posts op pagina 261 en 262 die overwoog te breken met haar moeder.

Op dit moment heb ik geen contact met mijn moeder. Ik heb haar nog niks gezegd over definitief geen contact willen, ze weet enkel dat ik de komende paar maanden geen contact wil.

Ik weet ook niet goed hoe dit te brengen. Ze zal wellicht redenen willen weten (zeeeeeer kort door de bocht samengevat als: je zuipt jezelf kapot, je wil niet in therapie, je verzint geen manier om beter om te gaan met je zwakke geheugen en ik kan mezelf niet zijn rondom jou, want als ik een grens aangeef, ga jij erover heen). En ik weet gewoon niet hoe het te brengen. Hier moet ik nog over praten met mijn psycholoog.

Misschien maakt het ook niet zoveel uit. Mijn moeder heeft de vrijheid om haar leven in te vullen zoals zij dat wil, en ik heb dat ook. Verwacht ik echt dat ze voor mij duurzaam veranderd als ze zelf kennelijk nu geen noodzaak ziet?

Op 4 april heb ik een gesprek met (de vervanger van) mijn huisarts over wat ik kan doen zodra ze hulpbehoeftig is en/of niet langer zelfstandig kan wonen. Dan ben ik voorbereid op wat gaat komen.

Mijn broer is heel laconiek over de situatie, wat ik moeilijk vind. Hij ziet een eventuele opname vooral als een zorg voor later/dat moment, ik zie vooral voor me hoe we als er op maandag hulp nodig is, er niet op dinsdag al hulp is. Maanden zullen voorbij gaan. En mijn moeder is trots en koppig, dus ze zal niet erkennen dat/wanneer ze hulp nodig heeft.

Ik zie erg op tegen de feestdagen.

Ik zou graag in contact komen met andere Bokkers die sterk verminderd of geen contact meer hebben met hun ouder of ouders - dit is de reden waarom ik uit de anonimiteit treedt. Mocht je me willen spreken, dan weet je de PBknop te vinden .
Ik hoop vooral op elkaar hoop en steun geven, niet zozeer op de bitterheid en wrok eruit gooien.

---

xPabloBokt: Een zeer late reactie, maar misschien heb je er op een of andere manier toch nog wat aan.

Dit is dus een vriendin die niet jouw verlangens, gevoelens en problemen erkent, maar wel zelf aandacht van jou wil.
Vraag je eerst af: waarin is ze WEL een goede vriendin? In welke situaties krijg je meestal energie van haar? Wanneer luistert ze wel? Wanneer heeft ze voor het laatst iets liefs voor je gedaan dat compleet gespeend was van enig eigenbelang (d.w.z. ze werd zelf niet beter van deze actie)?

Ik wil niet mijn ideeeen/visie op jou projecteren en ik hoop dat ik dit niet per ongeluk toch doe, maar ik heb het idee dat zij vooral van jou wil dat jij haar een goed gevoel geeft - maar zelf zal ze weinig tot niks teruggeven. Ze luistert immers niet naar jou, maar ze verwacht wel dat jij klakkeloos luistert naar alles wat zij te melden heeft en veel gesprekken lijkt ze aan te grijpen om over zichzelf te beginnen.

Hoe blij ben je met haar als vriendin?

Op de korte termijn is mijn advies dan ook: zeg dat je vanwege mentale redenen niet haar onderzoek kan nakijken. Als je toch al hebt toegezegd, zeg dan dat je per direct moet stoppen omdat het nakijken ongunstig is voor je mentale gezondheid.
Je mag de redenen best vaag/beknopt houden, dit is zelfs beter. Als je uitwijdt en de redenen motiveert, geeft je haar namelijk mogelijkheden om jouw argumenten weg te blazen ("Je hebt geen tijd? Maar voor die ene borrel had je wel tijd!" etc). Je krijgt dan een wedstrijd waarin jij - als lief toegeeflijk mens dat positief naar andere mensen staat en conflictvermijdend in het leven staat - het onderspit delft.
Het beste is om te blijven herhalen dat je vanwege mentale redenen geen tijd meer hebt en dat ze zich tot iemand anders moet wenden, ook als ze doorvraagt.

Indien je al hebt toegezegd en je trekt nu de instemming in, dan kan het zijn dat ze naar en onvoorspelbaar reageert. Dit is heel lastig. Bedenk je dat een echte vriendin jouw mentale gezondheid rangschikt boven haar onderzoek. Jij bent ook niet de enige persoon die haar hiermee kan helpen - ze heeft vrienden, docenten, ze kan hulp vragen aan de studieadviseur/decaan, ze kan iemand inhuren, etc.
Jij bent niet de eindverantwoordelijke voor haar goede cijfer.

Als jij morgen onder een bus zou komen of als je morgen blind werd, kon ze immers ook niet van jouw hulp gebruik maken, toch?

Op de langere termijn zou ik kijken bij welke vrienden en bij welke mensen je je wel op je gemak voelt. Wie laat je lachen? Van wie krijg je energie? Wie reikt uit zichzelf uit naar jou met een uitnodiging?
Natuurlijk kent elke vriendschap weleens een treurig moment waarin je elkaar steunt, maar ik heb het idee dat jij van jouw vriendin vooral extra zorgen krijgt, ook over jezelf.

Ik gok dat jij graag door iedereen geliefd en aardig gevonden wil worden. Dat je denkt dat als jij open, eerlijk en aardig voor iedereen doet, zij dit ook zijn naar jou. Dit was heel lang mijn basishouding. Op zich is het geen slechte houding - maar er zijn mensen die hier misbruik van kunnen maken. Die hebben door dat jij graag geeft, maar het moeilijk vind om te nemen en om grenzen aan te geven. Zij lopen over je heen en zolang jij lief en toegeeflijk blijft reageren, dan zullen zij hun gedrag niet veranderen. Ze hebben er immers geen enkele reden toe.

Dat je je vriendin niet inhoudelijk heb betrokken bij de paniekaanvallen siert je ook wel.
Daardoor heb/krijg ik het idee dat je niet standaard 'teveel' van deze vriendin vraagt, maar dat deze vriendin een beetje aan main character-syndroom lijdt - Zij is de grote ster in het leven, en de andere mensen (of in ieder geval jij) staan in dienst van haar, ze dienen haar te helpen, maar andersom zal je vriendin andere mensen niet zo snel helpen.

Dit soort mensen is erg vermoeiend en wanneer jij tegengas geeft en dit enigzins consistent doet, bestaat de kans dat zij haar energiebron elders zoekt. Een energiebron die gevoelig is voor de frases/implicaties "Luister naar mij! Bewonder mij! Geef me aandacht! Denk mee over mijn problemen en zorgen! Nee, niet JOUW zorgen! De mijne! Die van mij zijn veel interessanter/belangrijker".

Dikke knuffel Gaby!
Knap dat je toch uit de anonimiteit stapt!
Verder wil ik je vooral sterkte wensen met de situatie, want verdere inhoudelijke inzichten heb ik niet.

Stoer dat je uit de anonimiteit stapt!

Ik kan je later een pb sturen, maar ik moet mezelf eerst uit bed trappen en naar kantoor sleuren.

Ik heb mijn moeder nu al een paar jaar niet gezien. Ze weet zelfs niet dat ik zwanger ben. Die keuze is natuurlijk niet zomaar gemaakt. Ze is niet in staat om een veilige omgeving te creëren voor haar omgeving (zowel mentaal als fysiek), kan haast geen enkele zin uitspreken zonder te liegen en te manipuleren en ik hoor via via dat ze fysiek ook niet meer voor haarzelf zorgt.

Ze heeft hulp nodig, maar ziet/vindt dat zelf niet. Ik heb het jarenlang geprobeerd en toen ze het financieel ook helemaal verklootte ben ik met mijn studie gestopt in de hoop dat ik door direct te gaan werken haar hoofd boven water kon houden en misschien wat aan de schulden kon doen. Een beetje naïef, maar ik was wat jonger. Uiteindelijk belandde ik in therapie en heb ik daar moeten leren dat ik het niet vol ging houden om te proberen zowel zelf mentaal gezond te houden als mijn moeder mentaal gezond te krijgen.

Met mijn vader (hij is nog met haar samen...) heb ik heel af en toe nog wat appcontact. Bij hem vind ik het lastiger om het af te kappen.

Mocht er verder nog iemand zijn die wat zulke zaken betreft een lotgenoot zoekt dan staat mijn pb altijd open. Het is heel lastig en vooral bij sommige levensgebeurtenissen roepen sommige mensen heel snel 'het zijn toch je ouders' en dat is soms te kortzichtig. Je mag ook voor jezelf kiezen, want dat ben je waard.

Ik heb mijn vader al een aantal jaar niet gesproken.
Sinds ik uit huis ben, mede omdat hij een egoïstische banketstaaf is die alleen aan zichzelf denkt. Hij vind zichzelf vooral heel zielig na de scheiding en gaf mij 0 ruimte om dat te verwerken. Hij vond ineens dat ik alles maar moest doen in huis terwijl ik herstellende was van een burn-out. En toen hij een nieuw vriendinnetje kreeg moest ik ineens het huis uit. Zij en haar kinderen en klein kinderen zijn alles. Hij kan alleen over zichzelf praten en wat er in mijn leven gebeurd onthoud hij niet eens.

Dus ik heb het contact gewoon laten verwateren en het is de beste keuze ooit. Hij heeft voordat hij ging verhuizen alles qua fotoboeken van mij weggegooid. Dat was voor mij de druppel. Dan laat je zien dat ik überhaupt niet belangrijk voor je ben.

Gaby, dikke knuffel!

Toen ik 18 was heb ik het contact met mijn vader gebroken. Inmiddels leeft hij niet meer.
Als je wilt weten hoe ik het verbreken destijds gedaan heb en hoe het is om op een dag te horen te krijgen dat je ouder in een verwarde en doodzieke staat gevonden is en alles wat daarbij komt kijken, dan deel ik dat graag met je.
Dysfunctionele ouders en daarmee omgaan is zo complex. Ik weet nog dat ik toen dacht, zolang er maar wederzijds begrip is voor hij dood gaat. Helaas hebben we nooit iets kunnen uitpraten, door hersentumoren was hij al te ver heen. Dat stuk doet nog steeds pijn, maar ik verwijt het mezelf niet dat ik het contact had verbroken, ik moest namelijk echt mezelf beschermen. En ik weet ook niet of er ooit begrip van zijn kant was gekomen als hij nog wel leefde.

Mocht je steun, begrip en ervaringen nodig hebben, stuur me dan vooral een pb! Ik ben niet iemand die door mijn ervaring met mijn vingertje zal wijzen dat je het niet moet doen, omdat je er anders spijt van gaat krijgen. Ik ken de gelaagdheid van zo’n situatie en vooral de machteloosheid en het verdriet dat erachter zit.

Jammer dat er zoveel lotgenoten zijn.



Auw, die herken ik. Had m'n eerste huis gekocht en was er zo trots op dat dat me was gelukt. M'n moeder is daar ooit 1x geweest toen er nog wel contact was en heeft nooit m'n adres onthouden. Inmiddels jaren geleden verhuisd en dit adres vergaten ze ook elke keer weer. De volgende verhuizing ga ik gewoon maar niet doorgeven.

Ik heb ook heel hard gewerkt aan mijn IT carrière. Mijn functie wordt elke keer vergeten. Da's 'iets met computers' en dat steekt ook wel. Ik heb zo hard gewerkt om te zorgen dat ik financieel stabiel ben. Het suffe is dat ik eraan begon met het idee dat ik hun uiteindelijk financieel uit de oliebol kon helpen. Zo naïef... echt bizar hoe lang je trouw kan blijven aan mensen die het andersom niet lijkt te boeien.

Oh ja en 'hoe heet je vriendje ook alweer?' en de namen van mij en m'n zusje door elkaar halen.

Maar wel weten hoe laat de overbuurvrouw 2 weken geleden naar de fysio ging en wat er mis is.

Knuffel

Ik was weer begonnen met een opleiding dat had hij nog net onthouden. Toen vond ik werk dus ik had hem dat verteld. Al een paar keer over gehad. Toen kwam ik hem een keer tegen toen ik onderweg was naar mijn werk. Dus hij vroeg ga je naar school? Nee ik ga werken. Hij was helemaal verbaasd. Vervolgens begon hij weer over zichzelf gelukkig moest ik de trein halen.

Hij en zijn vrouw ondertussen gaven mij altijd de schuld van het slechte contact. Maar als ik niet belde belde hij ook niet. Als ik niet langs kwam gebeurde er niks… maar het lag uiteraard allemaal aan mij. Ik moest maar bellen ik moest maar langs komen. Maar zij hadden niks verkeerd gedaan.

Ik heb niet afgelopen kerst, maar de kerst ervoor flinke ruzie gehad met mijn vader.

Ook mijn jeugd was niet om te juichen. Heb mij altijd het buitenbeentje gevoeld. Huiselijk geweld was er met regelmaat. En ik begrijp nu heel goed dat het onmacht was, maar het is niet goed te praten.

Een hele tijd geen contact gehad, maar toen het contact hersteld was, werd ik weer compleet in hun problemen getrokken.
Mijn vader had overal ruzie mee. Op zijn werk, met buren, met familie. Maar het lag nooit aan hem. Maar een normaal gesprek was niet te voeren. Altijd een monoloog over zijn problemen.

Mijn ouders zijn samen, mijn moeder heeft het iets minder erg. En zoekt ook geen ruzie.

Tijdens kerst was de sfeer al gespannen. Hij wilde continu monologen houden over al zijn problemen. En ruimte voor leuke dingen was er niet.
Ik wilde trots vertellen dat ik mijn werk zat was, in de detailhandel en dat ik de zorg in wilde. Hier werd helemaal niet enthousiast op gereageerd. Het gevoel van trots was dan ook niet aanwezig.

Toen mijn vader zijn zoveelste probleem naar voren bracht wilde mijn vriend helpen. Maar hij stond enkel open om zijn monoloog onophoudelijk door te voeren en je kreeg er (zoals altijd) geen spelt tussen. Erg naar, helaas was ik het ondertussen al gewend.
Toen mijn vriend inbrak op zijn verhaal werd hij woedend en begon hij dreigend te sissen dat hij aan het woord was.

Niet heel handig. Want bij mijn vriend was de maat vol.
Dapper is mijn vriend uit ons huis gelopen om af te koelen.
Toch heeft er een akkefietje plaats gevonden.

Na dat akkefietje was bij mij de maat vol en heb ik mijn beide ouders de deur gewezen.

Daarna is er niet weer gepraat, van geen enkele kant.
Mijn vader houdt stug overal vol, dat mijn vriend de boosdoener is in dit verhaal.
Mijn vriend vind het wel best.
En ik... Ben eigenlijk er wel klaar mee dat ik telkens dat hele gezeik over mij heen moet krijgen dat mijn vader met iedereen en alles ruzie heeft.

Ik wil gezelligheid... Gewoon leuk kletsen over leuke dingen. Maar dat kan niet.
Alle avonden, middagen en altijd staat hij in het middelpunt van de negatieve belangstelling en dat trekt je helemaal leeg.
Het is altijd, ikke ikke ikke.

Toen hij jarig was, heb ik hem keurig gefeliciteerd.

Toen ik jarig was, heeft mijn moeder mij gefeliciteerd, maar mijn vader? Heeft niks van zich laten horen.

Met kerst niet. Met oud en nieuw niet. Niks.

Altijd als er ruzie kwam, kwam het van mijn kant om het maar weer (met de nodige leeggezogen energie) bij te leggen. Noem mij koppig, maar mijn energie is een x helemaal leeg.

Ik heb eigenlijk helemaal geen gezeik in mijn leven met mensen.
Heb een fantastische leuke baan.
Een paar fantastische vrienden!!!
Een hoop super toffe kennissen.

Zelfs op het winnen van de zangwedstrijd in september... Is gewoon niet gereageerd. En je mag best weten. Dat stak me nog meer, dan het "vergeten" van mijn verjaardag.

Jeetje wat lijkt me dat heftig…
Hoe kan je zo zijn vraag je je dan af hè..

Ik had de lange versie van mijn verhaal hier getypt maar heb die uiteindelijk via PB naar Gaby gestuurd, maar hier dus ook "lotgenoot". Contact met mijn vader bewust verbroken en met mijn moeder tot vlak voor haar overlijden een enorm turbulente en zware relatie gehad.

Ik was 16 toen ik het contact verbrak. Mijn vader was ook helemaal opgegaan in zijn nieuwe gezin en vond mij en mijn broertje overduidelijk niet zo belangrijk als zijn nieuwe vrouw en stiefkinderen. Hij is ook officieel gediagnosticeerd narcist, dus dan weet je al genoeg.

Mijn moeder heb ik nooit zelf het contact mee verbroken, maar zij heeft me wel toen ik 19 was op straat gezet en maanden niet tegen me gepraat. Ik werd enorm klein en strak gehouden en ik mocht eigenlijk niks omdat zij trauma's had van de gebeurtenissen met mijn vader en rondom de scheiding. Begrijpelijk, te relativeren, maar voor mij enorm verstikkend en beperkend en ik begon daar tegen te rebelleren. Ik wilde een normale relatie met mijn vriend, ik wilde bij hem kunnen slapen en ik wilde dat zij hem niet zo zou wantrouwen. Ik wilde gewoon dingen doen en met mensen omgaan zonder haar oordeel boven mijn hoofd. Maar dat ging niet.

Sinds haar overlijden kan ik eindelijk de rotzooi gaan opruimen die mijn ouders mentaal hebben achter gelaten. Mijn vader leeft, maar voor mij is hij dood. Ik hoef niks meer met hem. Mijn moeder hou ik zielsveel van en ik mis haar nog steeds enorm, maar ook zij heeft gaten achtergelaten die ik nu pas kan gaan opvullen. Alleen het verschil tussen haar en mijn vader is dat zij slachtoffer is van alles wat mijn vader heeft aangericht en dat ik met eigen ogen heb gezien hoe hard ze (onsuccesvol) heeft geprobeerd hiervan te herstellen. Mijn moeder kan ik vergeven. Mijn vader nooit.

Knap gaby dat je nu met je gewone account reageert.
Maar het mag ook gewoon. Jij hebt en doet niets verkeerd gedaan

En voor alle andere lotgenoten ook

En dan lees je in het kindervrije topic dat mensen het moelijk gemaakt word als ze zich willen steriliseren. Bijvoorbeeld naar de psycholoog moeten.
Het zou een beter plan zijn geweest voor heel veel ouders...

Ben ik het mee eens.

Met mijn moeder was het des te triester. Mijn moeder wilde zo graag kinderen. Jaren lang IVF gehad en als ik niet was blijven plakken had ze nooit kinderen gehad. Mijn moeder was tot mijn vader alles kapot maakte de beste moeder die ik mij kon wensen. Vier handen op een buik, ik kon alles aan haar vertellen. Ze stond achter mij en begreep mij, ook al was en ben ik anders dan de rest. Mijn vader heeft dat echt eigenhandig kapot gemaakt. Hij heeft haar zo bespeeld en genaaid dat ze uiteindelijk een omhulsel is geworden van wie ze ooit was. Daarom kan ik haar alles vergeven en mijn vader niet.

Maar mijn vader had nooit kinderen moeten krijgen. En zo is het met heel veel andere ouders.

Des te meer reden voor mij om geen kinderen te nemen. Ik heb autisme, mijn vriend ADD en chronische depressie. Ik vind het niks welke kant de wereld op gaat. Ik wil mijn kinderen niet blootstellen aan de dingen die ik heb meegemaakt.

Weet je wat heel krom is? Mijn vader wilde geen kinderen. Hij had zijn poot stijf moeten houden en het uit moeten maken met mijn moeder - toen bleek namelijk al dat zij niet openstaat voor de inhoudelijke discussies die hij graag voert.

Mijn ouders hadden (hij is nu dood) vrij weinig gemeen op de vlakken waarop het er toe deed voor mijn vader. Mijn moeder wil eigenlijk niks, behalve altijd dezelfde gezapige dingen. Zij heeft nog steeds de fantasie dat ze samen oud werden op de bank - mijn vader brak tijdens de laatste paar jaar zowat in woede uit zodra hij het woord 'bank' hoorde.

Mijn vader kwam toen hij mijn moeder leerde kennen net uit een relatie met een vrouw die hem emotioneel gezien geen relatie kon geven. Een persoon die meer van dieren hield dan van mensen, maar daardoor mensen actief buitensloot - wij Bokkers houden van dieren, sommigen van ons zeggen meer van dieren dan van mensen te houden, maar het gros van ons sluit zich niet actief af voor mensen (haar vier relaties voor mijn vader liepen allemaal bij haar weg). Mijn moeder wilde mijn vader wel - ik denk dat hij daarom voor 'makkelijk' koos.

Had hij dat maar niet gedaan.
Zelf wil ik geen kinderen en ik post in het kindervrij-topic. Ik heb zojuist een doorverwijzing voor sterilisatie gehad.
Een van de drie redenen waarom ik geen kinderen wil is dat ik niet het idee heb een goede basis meegekregen te hebben, dus wat kan ik dan doorgeven aan mijn hypothetische kinderen?

Ik ga zo/vandaag in op jullie posts! Ik wil iedereen die tot nu heeft gedeeld hartelijk bedanken.
Als je een PB hebt gestuurd, zal ik die ook beantwoorden. Als je wil dat kk je een PB stuur, zet dat in je post .

Ik wil je ook danken voor je openheid gaby. Want er rust nog een behoorlijke taboe op, want "het zijn wel je ouders"
Gelukkig durven steeds meer mensen zich uit te spreken, waardoor verwerking ook makkelijker is. Want je bent (helaas en gelukkig) niet alleen.

Hele dikke knuffel.
Voor elk lodgenoot hier in ons midden.
Het is verschrikkelijk zwaar, omdat je hoofd en hart tegen elkaar in roept.

Knuffel voor iedereen. En ook inderdaad bedankt voor de openheid. Het is een lastig onderwerp en je kan er lang niet overal veel over kwijt.



Klinkt alsof jij voor jezelf een beslissing hebt kunnen maken die je vader ook had moeten maken. Dus wat dat betreft ben je zelf sowieso al veel beter bezig! Da's toch weer een teken van volwassenheid. Succes met het proces, volgens mij kan het soms wel even duren. Ik hoop dat ze het niet te lastig maken (al snap ik dat het zorgvuldig moet gebeuren natuurlijk). Een kinderwens is natuurlijk heel persoonlijk, maar ik kan me zeker voorstellen dat deze ervaringen impact hebben op het eventueel wel of niet hebben van een kinderwens.

(Bij mij denk ik het omgekeerde effect, ik wil juist heel graag de genegenheid, stabiliteit en kansen meegeven die ik heb gemist in mijn eigen jeugd. Naast andere redenen natuurlijk fascinerend hoe dat werkt allemaal)

Ik heb weinig in te brengen denk ik maar ik wil wel zeggen dat ik veel respect heb voor degenen die zonder liefhebbende ouders zijn opgegroeid. Ik vind het heel erg voor jullie. Sommige mensen kunnen ook beter geen kinderen krijgen. Nog steeds zie ik mensen om me heen waarvan ik denk: arme kinderen. Je zet ze eigenlijk al getraumatiseerd op de wereld.
Hier gelukkig een hele liefhebbende moeder. Mijn vader is 20 jaar geleden overleden en daar heb ik wel veel van gemist. Maar hij was alcoholist, mijn hele leven al, dus hij was gewoon ziek. Daarom kan ik daar nu anders naar kijken. Maar heb wel verdriet gehad om ‘wat als’ en ‘wat had kunnen zijn’.

Knuffel voor alle lotgenoten

Het blijft een lastig onderwerp. Ik merk dat ik het voor mezelf inmiddels wel best makkelijk vind omdat ik gevlucht ben, het helpt om er emotionele afstand van te houden als je moeder ergens 1500km bij jou vandaan woont zeg maar. En je hoeft het aan niemand uit te leggen waarom je elkaar niet bezoekt en wat dan ook.




Ik vind het oprecht heel dapper van je

Hier waren het in ieder geval al 4 generatie vrouwen die geen fatsoenlijke (of in ieder geval niet-gifitige) relatie met hun kinderen konden creëren, dus ik vind het iets te optimistisch om te gokken dat ik ineens dé persoon ben om het patroon door te breken Mijn grootmoeder en (inmiddels overleden) overgrootmoeder zijn ook allebei nightmare material, heb een sterk vermoeden dat er iets van persoonlijkheidsstoornis in de familie runt, maar wie weet, er zijn nooit diagnoses gesteld. Alleen mijn zusje heeft er wel een. En van mijn moeder weet ik best zeker dat ze een schoolboek voorbeeld Munchausen is, ook by proxy. Moet nog steeds (niet bepaald liefdevol) aan haar denken elke keer als in naar de huisarts moet