Het is hier al lang stil. Maar ik heb nu toch even behoefte hier weer te schrijven.
Het leek me vandaag een normale dag. Tot ik plots met een Facebook herinnering geconfronteerd werd. Het is vandaag 6 jaar geleden dat pap gestorven is.
Ik ben er niet meer echt veel mee bezig. Al denk ik wel elke dag ofzo even aan hem of bij speciale gebeurtenissen. Maar om een of andere reden kwa die Facebook herinnering zo hard aan net. Ik keek naar zijn foto. Zijn gezicht het voelde niet meer als dat van iemand die zo belangrijk voor me was. Maar eerder van een oude bekende die je herkend maar niet van uiterlijk zou kunnen beschrijven. Zijn stem, ik heb geen idee meer hoe die klonk. Dit is de eerste keer in lange tijd dat het me plots weer zo hard raakt

[ img ]

Heel veel sterkte Zoe! ik herken je verhaal wel hoor, mijn vader is nu ongeveer 6,5 jaar geleden overleden. Ik herinner zijn stem ook niet meer of al lijkt iemands stem op de zijne dan herinner ik me hem. zijn lach kan ik moeilijk voor me halen, tot ik weer naar foto's ga kijken. het leven is nu zo normaal geworden zonder hem, en dan is terug denken naar die tijd altijd erg fijn ( wat ik ook bijna dagelijks doe), want je wilt hem niet vergeten.

--

Ik ben onlangs mijn moeder verloren, na een ziekbed van 3 maanden. Eind juni bleek ze een hersentumor te hebben, na verder onderzoek dus ook longkanker. Was dus klaar voor haar, maar we hebben afscheid kunnen nemen. Ik was 40, zij is nog 65 geworden. Eerder schreef ik al onderstaand bericht.



Syzygy: je mag me altijd een pb sturen. Ik kon het wel bevatten, mijn broertjes hadden en hebben het er erg moeilijk mee. Kan dus de verschillende invalshoeken wel begrijpen..

Mijn vader was plotseling overleden, dus ik zat in een hele andere situatie als jouw vriend syzygy.
Ik vond het altijd fijn dat niks moest maar als ik er over wilde praten dat er wel iemand voor me klaar stond. dus ik denk dat je hem gewoon moet laten en er gewoon voor hem zijn als hij je nodig heeft.

ik was zelf 16 toen het gebeurde en kon er opzicht wel over praten. weet niet hoe oud je vriend is?

Bedankt voor het pb aanbod, zal je zo wat sturen!

--

Probeer het anders met hem te overleggen, het lijkt me een lastige situatie. je mag altijd een pb sturen al vind je dat fijn. ik ben zelf nu 22 dus kan enigszins begrijpen dat het niet makkelijk is voor jullie beide.

Wat heftig - sterkte de komende periode. Wat lief dat je op deze manier er graag zo goed mogelijk voor je vriend wil zijn.

Wat voor mij belangrijk was: Boos en verdrietig mogen zijn om onbenullige dingen. Ik was toen nog wat jonger, en mijn partner snapte het niet zo goed wanneer ik dan boos werd om iets kleins, terwijl ik eigenlijk boos was omdat mijn vader dood was. Vooral nadat het een jaar later was snapte hij dat niet altijd, en toen was ik nog jonger en dus ook minder handig in dat zelf onder woorden brengen. Ik was toen 22, het is voor mij nu 10 jaar geleden. Wel had/heb ik nog andere familie.

Tijdens de laatste maanden uitbehandeld vond ik het fijn als ik de keuzes mocht maken of ik alleen ging of hij ook mee ging, maar ook dat wanneer ik het even niet wist hij keuzes maakte of dingen uitzocht voor me. Gewoon verdrietig mogen zijn was voor mij ook belangrijk tijdens het traject. Het was in de winter en op een gegeven moment heb ik staan huilen en schreeuwen op een treinstation omdat we meer dan een uur vertraging hadden, de dag dat we voor de laatste keer naar hem toegingen. Het is fijn als je iemand hebt die er dan voor je is, en je niet probeert over te halen om rustig te worden omdat andere mensen je gek aankijken, maar je gewoon knuffelt en er voor je is.

Hopelijk heb je er wat aan. Heel veel sterkte de komende periode.

Gecondoleerd Marocje, sterkte.

Allereerst: heel veel sterkte in de komende tijd en de tijden erna!

Ik vind het heel lastig, ik heb hier echt een poosje over na gedacht, maar ik denk dat het voor iedereen zo verschillend is.

Er voor je vriend zijn is het aller belangrijkste, maar ik denk ook niet altijd vragen hoe het gaat, gewoon er zijn. Wat ik vaak toch doe is bijv in emoties waar ik mezelf even niet emer weet mensen weg duwen. en soms ben ik echt vervelend. Laat het gaan, maar blijf er zijn. Dat klinkt heel lastig, maar ik kan er niet beter onder woorden brengen.

Ik denk dat je ook moet realisseren dat het zo kan zijn dat jij misschien wel niet de gene bent die op zijn eerste plek komt. maar dat dat in deze tijd zijn moeder/familie zal zijn. Ik weet dat sommige mensen dit echt heel moeilijk vinden, maar dat is wel de realitieit

Je kan ook niet veel meer doen. Je kan hem wat dingen uit handen nemen, maar meer niet, laat het denk ik ook ene beetje op zn beloop. Samen komen jullie er wel uit, hoe machteloos je soms ook voelt
Overigens mag je dat benoemen naar je vriend ook, dat je wel wilt helpen maar niet goed weet hoe. Daarbij willen mensen heel graag helpen, maar soms kan dat gewoon niet altijd

@Zoe_97,
Ik herken je gevoel heel erg, mijn moeder is in 2011 overleden toen ik 15 was. Jaren lang kon ik precies haar geur voor de geest halen, haar stem in mijn hoofd horen. Inmiddels zou ik het echt niet meer weten. Ik ben bij mijn moeder opgegroeid, maar toch lijkt het alsof ze er nooit is geweest of uit een ver ver verleden. En dat voelt niet goed inderdaad. Ik kan je helaas niet helpen want ik weet zelf ook niet zo goed hoe ik daar mee moet omgaan. Maar je bent dus zeker niet de enige, en ik denk dat dit redelijk normaal is. Sterkte

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Ik heb er veel aan.

Deze lente wordt mijn mamma haar graf geruimd en ik zie er vreselijk tegenop. En we hadden toen al afgesproken dat er niet verlengd wordt of een crematie of herbegraving... Nee 2020 gaat geen leuk jaar worden...