jezus..veel succes ermee, klote situatie zeg. Zit met rollende ogen de verhalen van jullie horror schoonouders te lezen..Ik snap niet dat volwassen mensen zó kinderachtig kunnen doen. Beetje moeite met hun kind loslaten ofzo? Beetje creepy ook eigenlijk dat vooral de schoonmoeders hun zonen zo 'claimen'..krijg er rillingen van.

Dat snap ik dus echt niet.
Ik heb in het verleden ook problemen gehad met mijn schoonmoeder, maar het punt is altijd wel geweest dat ik mijn man het contact met zijn ouders gewoon gun. Want hoe dan ook, het zijn zijn ouders.
Als het bij ons uit was gedraaid op professionele hulp, dan had ik dat gedaan. Niet voor mijzelf, maar wel voor mijn man.

Mijn ouders zijn in het begin 1x hier geweest.
En mijn schoonouders zouden nog een keer bij mijn ouders op de koffie gaan.
Dat is er ook nooit meer van gekomen.
Mijn schoonvader vind mijn familie te min, en dat steekt hij niet onder stoelen of banken.

Dit dus. Heel herkenbaar! Eerst iets roepen en dan bedoelen ze het ineens niet zo.
Van de week ook nog. Ik doe mijn paard weg omdat wij gaan samenwonen en ik nog naar school ga. De tijd die ik over houd is dus minimaal en eerlijk is eerlijk, het is een dure hobby.
Dus ik verwacht van mijn vriend zijn auto hobby wat te minderen. Niks geen sprake van auto verkopen oid, totaal niet.
Begint zijn vader eerst met dat het zíjn huis is, zíjn auto is en zíjn geld is. Volgens mij doen we het gewoon samen en verdelen wij alles netjes. Komt zijn moeder eroverheen met dat hij niet in een 'oud barrel' moet willen rijden want dat gaat toch stuk(ik rijd in een oud barrel welke het super doet en super zuinig is )
Dus heb daar wat van gezegd en ben gegaan. Vriend nam het wel voor me op overigens.

Dag later belde ze op dat ze het niet zo bedoelde. Hóe dan wél???!! Slechts een van de voorbeelden dit.
Ik zie dit ook nog wel een keer verkeerd gaan, maar probeer maar het in ieder geval netjes te houden. Vooral voor mijn vriend maar voor mezelf ben ik er wel eens klaar mee.

Ik zou dus gaan praten en dan vind ik dat je best eisen mag stellen aan hoe je met elkaar om gaat op een normale manier. Hoef je elkaar niet te mogen maar dan kun je in ieder geval naar de verplichte dingen zonder een hele scène achteraf.
En als het gesprek negatief uitpakt het er dan ook bij laten.
Denk dat het een goede keuze is je vriend erbij te willen hebben. Dan weet je zeker dat verhalen niet worden verdraaid en ik denk dat voor je vriend die openheid van zaken tussen jullie ook goed is. Juist omdat jullie dat nu ook hebben, zij moet daar niet tussen komen..

heb zelf 3,5 jaar in zo situatie gezeten had alleen niet zo schoonmoeder maar ook zo schoonbroer .

helaas kan je schoonfamilie niet kiezen:(


het enige wat ik kan zeggen is gwn doen alsof je gek bent en lekker negeren hoe vervelend het ook is

Ik vind prof hulp ook noig niet zo gek hoor. Ik heb het contact verbroken met mn vader, maar dat is echt niet zo makkelijk als het lijkt. Ik denk dat dit prima kans van slagen heeft, als er prof hulp bij komt kijken.
Maar ts wil dat niet en dat is haar goed recht. De laatste post is ook heel begrijpelijk, en ik snap het goed dat zij jou ook gekwetst hebben. Het enige wat je in dit gepsrek nog kunt doen, is onder de dubbele laag gaan zitten en vertellen dat het niet je bedoeling is om hem van haar af te pakken. Ga niet met het vingertje wijzen, want dan is het gesprek bij voorbaat als niet constructief, ip daarvan, spreek vanuit de ik-vorm. Dan kan zij je namelijk nooit tegen spreken. Bijv: 'ik voel me niet gewaardeerd' 'ik heb het gevoel alsof jij hem niet kwijt wilt' ik noem maar wat.

Ik hoop dat het tij nog gekeerd kan worden, het contact verbreken is ook niet fijn. (maar wel logisch als het gesprek verder niet aanslaat)

wat fijn van je vriend dat hij het voor je opneemt hij zit niet op een makkelijk plekje.
Hopelijk bedaart het wat en krijgt iedereen rust

In tegenstelling tot iedereen hier, heb ik de eerste 3 van de 8 jaar tot nu toe mijn schoonvader gemeden.
Hij was altijd erg vervelend naar mij toe. Hoorde later ook opmerkingen van "Wat moet je met haar. Zie je hoe dik ze is, die gaat snel dood" "Misschien moeten we maar geen contact meer hebben tot het uit is ofzo"
3 jaar lang ben ik niet meegegaan naar feestelijkheden en was ik weg als hij bij ons thuis kwam. MAar vond het zo vervelend voor mijn vriend
Na die 3 jaar is het wel iets verbetert, maar om te zeggen dat het gezellig is? Neuh.
Nu hebben we een kindje en doet hij wel normaler tegen mij en geeft soms zelfs een soort van halfslachtig compliment. Maar een echte opa opa is het niet.
Mijn ouders lopen over van liefde voor mij, mijn vriend en ons kindje. Ze zijn zoooooooooooo dol op gups. En ben wel eens bang dat het pijnlijk is om te zien hoe het anders kan als bij hem thuis

Oh god, ik heb niet het hele topic gelezen, enkel de beginpost. Maar oh my god, wat lijkt jouw schoonmoeder hard op de mijne!! Wij zijn nu bijna 5 jaar samen en al vanaf dag 1 loopt ze slechte dingen over mij te vertellen. Het eerste jaar kwam ik nog vaak bij m'n vriend.. Maar ik voelde me er zo ongewenst dat ik dus niet meer naar hem toe ga. Heel af en toe kom ik er wel, als het maar voor even is (bv. zijn paarden gaan voeren en hup weer door). Overlaatst kwam ik hen toevallig toch eens tegen op een jumping waar m'n vriend moest rijden. Stond ik daar met z'n paard, hoorde ik m'n schoonmoeder: En die trut dit, en die trut dat.. Ging dat dus gewoon over mij Ik voelde me zo vernederd! Vriendlief heeft haar meteen duidelijk gemaakt dat ze beter kon vertrekken.
Ik snap écht niet dat mensen zo kunnen doen. Ik snap dat ze me niet graag heeft, maar probeer dan toch gewoon volwassen te reageren en zeg dan gewoon enkel het hoogst nodige. Maar nee, zelfs dat kan er niet af. In 5 jaar tijd heeft ze nog niet één zin tegen mij gezegd.

Ik zou het voor nu even laten voor wat het is zodat je kan kalmeren, en als JIJ het eraan toe hebt een gesprek aangaan met je schoonouders, maar zou wel zorgen dat je vriend erbij is.

TS sterkte met alles.
Uiteindelijk valt en staat zoiets met de reactie van het kind van die ouders, jou vriend dus.
Als hij echt niet meer komt en er tegen in gaat, houdt het pas op.

Ik moet zeggen dat ik schatten van schoonouders had maar rampen van ouders, ook nog gescheiden.
Contact is heel lauw bij mijn moeder en niet meer bij mijn vader.

Maar mijn dochter loopt nu tegen hetzelfde aan.
Schoonouders gescheiden, schoonmoeder ziet haar zoon eigenlijk als de man in huis en schoonvader is hertrouwd .
Beide zijn niet gelukkig met de relatie van hun zoon want zoonlief had eigenlijk met iemand van de uni moeten gaan , hoge school is te min.
Gevolg is dat dochter en vriend liever hier zijn en dat ook de meeste tijd zijn.

Als ik jou was zou ik gaan praten. Vooral rustig blijven, niet proberen met het vingertje te wijzen maar gewoon een rustig gesprek over wat er mis is gegaan. Eisen stellen zou ik niet zo direct doen maar wel grenzen aangeven. Aangeven dat je met hen een fijne relatie wilt niet enkel voor jou maar ook voor je vriend.

De schoonmoeder van mijn zus is ook geen gemakkelijke. Het grappige is dat ze in mijn zus haar gezicht gemeen doet maar als ze tegen andere praat over mijn zus dan prijst ze ze de hemel in. Over hoe succesvol mijn zus is enzo.
De schoonmoeder beschuldigt mijn zus soms ook van diefstal en nee geen geld of iets duur ofzo maar een balpen of een nagelknipper of iets anders kleins dat ze zelf verloren heeft gelegd. Als iemand dan het voorwerp heeft terug gevonden zegt ze iets zoals 'ja Sandra heeft een ander gaan halen en dat in de plek gelegd.' Of als ze bij mijn zus thuis langs komt en ze ziet daar een balpen liggen (zo van de aldi ofzo van nog geen euro) dan zegt ze 'ziet ge wel dat is mijn balpen, gij hebt die gepikt.'
Als mijn zus er dan iets van zegt dan antwoord ze gewoon simpel 'ja Sandra ge kent mij nu toch e'
Gelukkig heb ik de allerliefste schoonouders, super mensen zijn dat.

Ik weet niet hoe oud je schoonouders zijn maar ik weet wel dat oudere generaties vaak moeite hebben met duidelijk communiceren. Dat kan te maken hebben met 'hoe dingen horen'. Oudere generaties vinden daardoor vaak dingen 'logisch' die dat helemaal niet zijn. Maar de moeilijkheid daarmee is dat mensen niet gewend zijn uit te spreken wat 'logisch' is of wat 'hoort' en als daar dan een misverstand over ontstaat komen veel mensen niet verder dan zeggen dat ze het zo niet bedoelden. Ze hebben namelijk helemaal niet geleerd om na te denken over wat ze wel bedoelden, omdat dat niet hoeft bij dingen die 'gewoon zo horen'.

Juist bij gebeurtenissen als geboorten, huwelijken en uitvaarten zijn er veel dingen die 'zo horen'. Dat is op zichzelf nuttig omdat het steun kan geven, maar als jouw schoonouders bijvoorbeeld veel waarde hechten aan het condoleren van de nabestaanden, dan kunnen ze jouw opmerking dat dit niet de gelegenheid was om kennis te maken met je vader als bijzonder pijnlijk hebben ervaren wanneer ze bijvoorbeeld dachten dat ze van jou je vader niet eens een hand mochten geven om hem te condoleren.
Overigens is het natuurlijk volgens de normen van iedere generatie zwaar ongepast om boos te worden op iemand die net een dierbare is verloren, maar ik zie juist in die boosheid ook een hoop frustratie over hun eigen onvermogen om normaal met jou (en hun eigen zoon) te kunnen communiceren. Als het ze verder niets zou schelen of ze met jou overweg kunnen, zouden ze immers ook niet boos worden als dat niet lukt.

Dat zij niet goed kunnen communiceren is niet jouw probleem. Maar zij zijn wel de mensen die jouw vriend hebben opgevoed en alleen al daarom is het interessant om te weten wie ze zijn en hoe ze in elkaar zitten. Of je daarbij professionele hulp wilt of niet moet je natuurlijk helemaal zelf weten, maar als je geen begeleiding wilt alleen omdat je er geen geld in wilt steken heb je me niet goed begrepen. Het communicatieprobleem zit bij je schoonouders, niet bij jullie. Dus zij zijn ook degenen die de begeleiding moeten betalen. Als ze daar niet voor open staan zou ik er persoonlijk trouwens helemaal niet aan beginnen, want dan zullen ze ook niet bereid zijn te erkennen dat ten minste een deel van het probleem bij hen ligt.

Ik wil niet alles openbaar zetten, als mensen smeuiige PB's willen, laat maar horen. Maar TS, ik leef met je mee en ik snap wat je bedoelt. Het geeft mij veel rust om de situatie gewoon te accepteren, het is niet zo dat ik me dingen laat zeggen, maar ik laat het van me afglijden.

[ img ]

Wat ik ook doe als ik op bezoek ben is het alfabet afgaan en bij iedere letter een filmtitel bedenken. Tegen de tijd dat ik bij Z ben, is het vaak klaar.

En Maura, mijn leukste schoonmoeder ooit was 38. Wat een wereldwijf. Wat dat betreft juich ik schoonvaders met een groen blaadje toe.

maura ben het niet met je eens.
Die tijd hebben we echt wel gehad met ouwe lui die zich niet kunnen aanpassen aan deze tijd.
Mijn schoonvader van 91 is inderdaad nooit aan mobiel telefoon en internet begonnen maar mijn ouders van 76 en 80 hebben die stap wel meegenomen.
Hebben altijd een modern leven geleefd en die leeftijd catagorie heeft het ook goed gehad.
Waren heel jong in de oorlog en hebben daarna de wederopbouw gehad.
Dat zijn geen kromme oudjes met wandelstokken maar lui die vrolijk nog een reisje plannen, of een buitenhuisje hebben.

Schoonouders van TS zullen nog beduidend jonger zijn als mijn ouders dus nee, geen flauwekul en als zoonlief maar duidelijk genoeg aan geeft dat hij weg is als ze niet normaal kunnen doen, zul je zien dat het ineens wel kan.

Spatter, ik begrijp niet helemaal wat je niet met mij eens bent? Of heb je misschien gemist dat ik schreef dat oudere generaties vaak moeite hebben met duidelijk communiceren (dus niet per definitie iedere 50-plusser). En ik begrijp ook niet zo goed wat jouw schoonvader en ouders te maken hebben met de situatie van TS?

Lieveli, ik juich wereldwijven altijd toe. Al dan niet in combi met schoonvaders. Smeuiige PB's zijn trouwens nooit weg op saaie vrijdagmiddagen dus ik houd me aanbevolen . Zelf kijk ik ook graag naar imaginaire (bad)eendjes als minder geslaagde familieleden aan het woord zijn, maar dat lukt alleen bij mensen waar je echt volstrekt onverschillig tegenover staat. TS staat zo te lezen (nog) niet bepaald onverschillig tegenover haar schoonouders dus dat maakt het lastiger.

@ Maura: dat zou heel goed kunnen, ze zijn wat ouder. Maar zeggen dat ze hopen dat het snel uit is e.d. heeft niks met mis communicatie te maken.

In gesprek gaan, lijkt me een mooie oplossing, als het maar een dialoog wordt en geen heen en weer gooien van verwijten.

Hoe naar het ook is wat ze allemaal heeft gezegd, wie weet was dit ultimatum van je vriend wat ze nodig had om zich te realiseren waar ze mee bezig is.

Stel voor jezelf eisen op voor een goede dialoog en wat je van haar wilt (acceptatie van jou als schoondochter?) buiten jullie conflict om.
Bespreek dit met je vriend en vraag hem wat hij graag zou zien en bespreek jouw verwachtingen/wensen.

Door zelf de verwachtingen richting de toekomst uit te spreken en te vertellen wat het contact in het verleden met jou heeft gedaan (ik voelde me minderwaardig toen je zei dat...) kun je focussen op een gewenste situatie.

Als het dan niet lukt, heb jij een volwassen en volwaardige bijdrage geleverd aan het gesprek en kun je het hopelijk voor jezelf afsluiten en weet je vriend hoe de zaken ervoor staan.

Anders kan professionele hulp altijd nog een optie zijn. Een onafhankelijk persoon kan teruggeven wat hij/zij ziet gebeuren en het gesprek leiden als het verhit wordt.

Zulke dingen zeggen is onbeschoft, heel simpel. Maar, die dingen raken jou wel, jij hebt er last van. Dan zijn er voor zover ik weet een paar mogelijkheden:

1. Je leert om er helemaal geen last meer van te hebben, ongeacht wanneer of tegen wie die dingen gezegd worden. Dat is een hele prettige oplossing voor jou, maar alleen als het je echt helemaal niets kan schelen. Want als het je wel raakt, dan kost het je energie (en als ik het goed heb, heb je dat in de afgelopen jaren ondervonden en is dat ook de reden dat je hebt willen breken met deze mensen). Houd echter wel rekening met het feit dat het je ook na een definitieve breuk energie zal blijven kosten. Elke keer dat het over schoonouders gaat, in een film, op een verjaardag, tijdens de feestdagen, op de dag dat een van hen komt te overlijden. Je kunt het contact verbreken, maar zult altijd weten dat ze bestaan. Volgens mij is dat ook wat Joolien bedoelt, die zegt dat het verbreken van contact niet zo makkelijk is als het lijkt.

2. Je vindt een manier om ze uit te leggen dat hun gedrag onbeschoft en onacceptabel is. Ofwel: je gaat ze opvoeden. Ik denk dat dat niet mogelijk is, omdat jij hun schoondochter bent en zij jouw schoonouders. Dat werkt niet. Maar zelfs als je het zou kunnen (en willen) dan nog is het niet de moeite waard omdat het je nog veel meer energie zou kosten dan leren onverschillig te zijn.

3. Je vindt iemand anders die ze kan uitleggen dat hun gedrag onbeschoft en onacceptabel is. Soms lukt dat een ander familielid, jouw vriend zelf zou het kunnen proberen. Maar volgens mij heeft hij dat al gedaan en lukt het niet erg, want anders zou hij zelf niet geïrriteerd zijn als hij bij zijn ouders is geweest. Dus: jijzelf noch je vriend kunnen dit gedrag van je schoonouders veranderen. Je schoonouders zelf snappen niet (of willen niet snappen, of kunnen niet snappen) wat ze verkeerd doen, ze snappen al niet dát ze iets verkeerd doen. Maar inmiddels hebben jullie er allemaal last van. Jij opent hier een topic, je schoonmoeder blijft doorgaan met nare dingen zeggen, over je schoonvader hoor ik weinig maar ik krijg een beetje de indruk dat die eieren voor z'n geld kiest en heeft afgeleerd om al te zeer tegen zijn vrouw in te gaan en je vriend gaat alleen met grote tegenzin op bezoek bij zijn ouders. Kortom, 4 mensen ongelukkig en niet in staat dat patroon te doorbreken. Vandaar dat ik denk dat een professional zou kunnen helpen. Jij zit er inmiddels al 2 jaar mee. Twee jaar! En in die tijd is het niet beter geworden, eerder slechter. Waarom zou je het niet eens op een geheel andere manier proberen? Wat heb je te verliezen?

Ts dat je nog met ze het gesprek wil aangaan siert je.
Ik hoop oprecht dat je niet al te boos en/of verdrietig uit het gesprek gaat komen.
Volgens mij hebben je schoonouders een bord voor hun kop.

Mijn schoonvader en ik hebben in het begin ook flinke ruzies gehad.
Ik vond hem een eikel 1e klas. Mijn schoonmoeder was gelijk een leuk mens.
Ik bleef stronteigenwijs en schoonvader ook. Maar uiteindelijk konden we het prima vinden met elkaar.

Ik heb een soortgelijke ervaring met mijn schoonmoeder.
ik hen nog nooit van mijn leven zo veel ruzie gemaakt met iemand en nog nooit zo boos geweest.
Heb tot een bepaald punt altijd toegelaten dat hij naar zijn moeder ging, ik heb bijna een jaar Gezwegen en zoveel mogelijk haar proberen tegemoet gekomen.

Maar toen er van haar kant fysiek geweld aan te pas kwam heb ik hem wel verplicht om te kiezen want ik laat me door niemand slaan.

Hij heeft voor zijn relatie gekozen, jaar geen contact gehad en dan is ze gestorven.
Dus nu eigenlijk wel rust.

Ik kan eigenlijk enkel zeggen om je grens goed te bewaken.
Iemand laten kiezen tussen zijn moeder en vriendin is ook niet optimaal maar er is een grens, voor iedereen.

Ik vind het advies van maura erg zinnig.
Overigens zou er nog een reden kunnen zijn om te kiezen voor een vorm van hulp van buitenaf: omdat je vriend blijkbaar nog niet goed raad weet met de spanning en de druk die wordt uitgeoefend op hem.

Een deel van de sleutel hier ligt bij je vriend, want een deel van het probleem is dat hij spanning mee naar huis neemt als hij bij zijn ouders is geweest.

Daarin heeft hij zelf ook keuzes: bijvoorbeeld door nog veel duidelijker grenzen aan te geven, niet alleen in 'achter jou staan' maar op geheel eigen titel grenzen stellen. Dus heel duidelijk te stellen dat hij alleen op bezoek komt als er respectvol over jou gesproken wordt - en dat hij als dat niet zo is, opstaat en weggaat. En dat dan ook doen. Of als zijn moeder belt en iets afschuwelijk respectloos zegt, dat dat automatisch een "sorry, ik rij in een tunnel in *klik*" is.

Of je vriend maakt een andere keuze, bijvoorbeeld om een bezoek aan zijn ouders te combineren met het bezoek aan een vriend daar in de buurt als die er is, of een lange wandeling na afloop. Zodat hij tegen de tijd dat hij thuiskomt het meeste weer kwijt is, en het niets tussen jullie brengt.

Er zijn dus mogelijkheden voor je vriend - maar het is niet altijd makkelijk om die mogelijkheden zomaar te zien. Het in eerste instantie gezamelijk aanpakken / bekijken via een buitenstaander, kan ook het effect hebben dat hij een ingang vindt naar andere manieren om ermee om te gaan.

Dank jullie wel voor jullie input!

Ik heb regelmatig tegen mijn vriend gezegd dat hij gewoon naar huis moet gaan als ze weer beginnen. Dit vind hij toch lastig. Hij zegt dat ze moeten stoppen. Ze gaan nog even door. Hij zegt wederom dat ze moeten stoppen. Ze zeggen nog 1 ding en houden erover op en meneer blijft op bezoek.

Ik ga sowieso met ze praten. Moet nog bedenken het hoe en wat. Alles nog even laten bezinken

Als ik al deze horrorverhalen zo lees ben ik blij dat ik donderdag gezellig met mijn schoonmoeder naar de sportschool ga

TS: goede keus om het gesprek met zijn vieren aan te gaan. Heeft ze al iets laten weten of ze her nu wel 'durft'?
Ik vind het wel fijn om te lezen dat jij en je vriend er zo goed mee omgaan.

Jullie zijn misschien twee totaal verschillende type mensen die elkaar niet zo goed begrijpen?
Zoals dat jij geen kerst wilde vieren vanwege dat het de eerste kerst was zonder je moeder. Waarschijnlijk wilden zij wel graag kerst vieren, met hun enige zoon, en gaan zij anders met dat soort dingen om (of kunnen zich niet zo goed inleven)


Ik zou mijn vriend idd niks ontzeggen. Vind dat sowieso vreemd hoe snel dat hier maar geadviseerd word! Je partner is een volwassen man, die kan je toch niet verbieden om zn ouders te zien. Hoe erg ze ook zijn.
Ik zou het contact heeel minimaal houden, en afstand houden.

Tja... soms is het beter uit zelfbescherming om afstand te nemen. Mijn man en ik zijn al ruim 15 jaar getrouwd, en zijn al bijna 25 jaar bijelkaar. Mijn schoonvader is een walgelijke vent. Mijn schoonmoeder houdt hem altijd de hand boven het hoofd en heeft dingen toegestaan waar je beroerd van wordt. Mijn man heeft een zeer akelige jeugd gehad, wat hem nu op middelbare leeftijd nog steeds parten speelt. Zo lang als ik mijn man ken hebben we hier mee te maken gehad, maar op een gegeven moment heeft mijn man besloten helemaal te breken met zijn ouders. En dat geeft hem rust, hoewel het altijd blijft knagen, het zijn wel je ouders. Deze mensen hadden en hebben niets toe te voegen, alleen negatieve gevoelens. En die zijn er in de wereld al genoeg zonder deze draken van mensen. Je kunt wel kinderen maken, maar goede ouders zijn is een voorrecht die blijkbaar niet voor iedereen is weggelegd.. Ik zelf ben nooit zo geraakt door hun uitlatingen over mij. Ik heb liever dat deze mensen zoiets zeggen dan mensen met een goed verstand. Maar ik vind het triest dat mijn man dit soort mensen als ouders heeft. Ik snap ook niet dat deze mensen de ouders zijn van mijn man, die gewoon een goed mens is, hoe is het mogelijk.