Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-01-20 12:07

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-01-20 12:07

Vanuit mijn werk weet ik er wel eea vanaf. Als je specifieke vragen hebt over het proces, mag je me een pb sturen. Dan zal ik kijken of ik het antwoord weet en je kan helpen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-20 16:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-20 16:39

Bedankt voor je aanbod.
Na even twijfelen heb ik besloten een second opinion aan te vragen.
Ben benieuwd...

**Geplaatst**: 23-01-20 23:00

Geplaatst: 23-01-20 23:00

Goed gedaan, meis....! +:)+

Voor jezelf opgekomen: "that's the spirit..!!!"

Ik neem aan dat het gaat over de ideeën van de bedrijfsarts...?
(Want dat daar eens iemand anders naar kijkt is toch geen luxe!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-20 16:31

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-20 16:31

Was al eerder gaan typen, maar dat werd zo'n verhaal. Veel gebeurd weer.

Dankjewel Janneke. Het gaat inderdaad over wat te bedrijfsarts wil. Het opbouwen naar een bijna normale werkweek. Ik merk dat ik het beter naar mijn zin heb sinds ik meer uitdaging heb op het werk. De sfeer is ook veel beter de afgelopen tijd, dus ik kom een beetje los eindelijk. Aan mijn motivatie ligt het niet, maar wel aan wat ik aan kan.

Het traject met de psycholoog is afgerond, omdat ik de intake had bij de sggz. En wat blijkt.. 'We twijfelen of we jou wel kunnen helpen..' mijn problemen zijn te overkoepelend voor hun organisatie. Een alternatief hadden ze wel. Weer een op een gesprekken. Toen ik haar vertelde hoe lang ik dat al had gehad en hoe weinig ik daar aan had gehad, snapte ze mijn twijfel.
Volgende week word ik gebeld daarover.

Na dat gesprek ben ik na gaan denken. Wat is nu eigenlijk de kern van mijn probleem? De huisarts had me doorgestuurd voor depressie. De psycholoog dacht dat ik behandeld zou worden voor angstklachten. En tijdens de intake ontdekte ik ook weer nieuwe dingen. Dat ik niet van iemand kan houden. De enige waar ik van heb gehouden, was mijn huisdier vroeger. En mijn zus en broer sinds ik daar goed contact mee heb. Maar dat is met momenten. Vaak is dat ook weer weg en denk ik: als ze me in de steek zouden laten, red ik me ook wel.
Toen mijn ptss ter sprake kwam, bedacht ik me dat ik de afgelopen maanden geen herbelevingen meer had gehad. De gebeurtenissen speelden zich niet constant af in mijn achterhoofd als een film. Dus ik zei: mijn ptss is misschien wel weg. Ik dacht dat echt. Tot ik diezelfde middag in een restaurant zat en getriggerd werd. Het was of er een scheiding kwam tussen mijn onderlichaam en bovenlichaam. Vanaf mijn navel naar beneden begon het helemaal te tintelen en alle kracht trok weg. Ik werd zo bang voor intimiteit, voor alles wat daarmee te maken heeft. Diezelfde avond had ik in bed weet een herbeleving. Tot zover het idee dat ik geen ptss meer zou hebben...

Ik had een gesprek met iemand die zei: jij moet je ptss aanpakken. Je bent depressief... Ptss. Je hebt sociale angst... Ptss. Je bent moe... Ptss. Je bent altijd alert, je voelt je nergens veilig... ptss. Het gaat je niet helpen als je depressie of angst gaat behandelen.
Ik zit met mijn handen in het haar. Mijn hele toekomst ligt weer overhoop, ik had alles uitgedacht. Misschien is de ptss inderdaad wel de kern. Ik vind het doodeng om daarmee aan de slag te gaan. Dat zegt al genoeg natuurlijk.

**Geplaatst**: 01-02-20 21:30

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-02-20 21:30

Trauma recht in het gezicht kijken is niet fijn.
Maar 'je omdraaien' en de confrontatie aangaan ipv eigenlijk de hele tijd 'opgejaagd worden' door trauma is ook heel erg hoopvol.

Maar wat een gezoek en gezwoeg, dat jij er mee aan moet komen ipv huisarts en psycholoog, en dat de club waar je naar verwezen was je misschien niet kan helpen....

En degene met wie je sprak zou wel eens gelijk kunnen hebben: trauma ligt aan de basis van een hele serie problemen (- en met de dsm in de hand is het verschil tussen trauma en depressie miniem).

Fijn dat je het momenteel beter naar je zin hebt op je werk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-20 12:36

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-20 12:36

Weer tijd voor een update..
Het opbouwen stagneert een beetje, merk ik. Lichamelijk qua energie, en mentaal de spanning die weer erg oploopt. Ik werk nu vier uur per dag en ik heb het gevoel dat dit de max is qua lengte.
Second opinion gaat er niet komen. Bedrijfsarts zei dat het UWV dat niet meer gaat doen, omdat ik binnenkort toch de keuring heb.
Woensdag word ik weer gebeld over de therapie. Ik heb ook aangegeven wat ik hier schreef over ptss. Ze gaat dat zeker meenemen. Herbelevingen zijn een vereiste voor de therapie en ik had aangegeven dat ik die niet meer had, waardoor dat afviel. Maar dat is nu dus veranderd. Ik hoop dat het snel komt, want ik ben zo aan het watertrappelen.

**Geplaatst**: 10-02-20 14:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 10-02-20 14:16

Hoi meis,
rot dat het zo lastig blijft, 'hoofd boven water houden', overleven in plaats van kunnen leven.
En ik ben nieuwsgierig: hoe kort is 'binnenkort'?
Gaat het om de keuring na 104 weken ziektewet?
En praat vooral duidelijk over de herbelevingen woensdag! Weet je ook hoe laat je gebeld gaat worden? (Een hele dag wachten op een telefoontje, we hebben tegenwoordig mobieltjes, maar ik vind het toch maar matig...)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-20 18:14

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-20 18:14

Het ging best wel goed, tot het gesprek met die psycholoog. Dat bracht me uit evenwicht. Daarnaast het opbouwen wat me echt meer spanning geeft. De spanning loopt op als ik ergens ben. Twee/drie uur was te doen. De spanning was laag genoeg om te kunnen blijven functioneren en mijn hoofd rustig te houden. Ik ging dan ook met een positief gevoel naar huis. Nu ik langer werk, stijgt de spanning hoger en kan ik het van binnen niet meer handelen. Schrikken, gespannen, bang zijn, weg willen, sociaal wenselijk zijn. Daar van balen, met een rotgevoel naar huis gaan, en qua energie leeggezogen zijn. Ik zie weer op tegen werk, ik ben weer meer bang voor de wereld om me heen..

We hebben gelukkig een tijd afgesproken om te bellen, dus ik hoef niet de hele ochtend naast mijn telefoon te zitten gelukkig. Zij gaan er echt zorgvuldig mee om. Dat geeft vertrouwen. Alleen een beetje balen dat er zoveel andere ideeën zijn over wat ik nodig lijk te hebben. Het duurt zo lang daardoor.

Het gaat inderdaad om de 104 weken-keuring, Janneke. De WIA is aangevraagd.

**Geplaatst**: 14-02-20 07:39

Geplaatst: 14-02-20 07:39

Wat raar dat de second opinion niet gaat komen. Die kun je toch zelf aanvragen?
Moet je wel 100 euro voor betalen, maar je hebt er gewoon recht op!
Dat hebben wij toen ook gedaan. De 104 weken keuring heb ik eveneens gehad maar die keuring en de second opinion stonden los van elkaar.

Wanneer heb je de 104 weken keuring? Is daar al een datum voor?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-02-20 14:44

Geplaatst door de TopicStarter : 14-02-20 14:44

De bedrijfsarts reageerde sowieso een beetje raar toen ik het zei. Bijna boos, alsof hij zich aangevallen voelde.
Heeft een second opinion consequenties voor een bedrijfsarts? Dat zijn leidinggevende gaat twijfelen aan zijn expertise als het te vaak gebeurt ofzo? Ik had het gevoel dat hij snel redenen aan het bedenken was, waarom het geen zin zou hebben.

**Geplaatst**: 14-02-20 14:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 14-02-20 14:46

Nee, voor zover ik weet heeft dat geen gevolgen.

**Geplaatst**: 14-02-20 17:07

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 14-02-20 17:07

Misschien moet je geen seconde opinion aanvragen, maar een deskundigenoordeel bij het UWV. Via google kun je de verschillen wel vinden. Ik vraag me wel af of het nog zin heeft, nu de WIA aangevraagd is.
Heb je laten uitrekenen wat de financiële consequenties zijn bij (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-20 13:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-20 13:46

Flower, dat zei de bedrijfsarts inderdaad ook. Een second opinion is bij een andere bedrijfsarts en niet bindend. Een deskundigenoordeel is dan beter, maar dat gaat het uwv waarschijnlijk toch niet meer oppakken, omdat de wia al is aangevraagd en ik dan toch een keuring ga krijgen.

Ik heb niet concreet wat de financiële consequenties gaan zijn, maar ik zal wel veel minder gaan verdienen dan. Ik heb geen idee voor hoeveel uur ik arbeidsongeschikt beoordeeld zal gaan worden. Als ik boven de 65% inkomsten zit die ik kan verdienen met werk, zal ik geen wga krijgen. Dat is wat ik weet. Verder is het afwachten.

**Geplaatst**: 18-02-20 23:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 18-02-20 23:31

Ik vermoed ook dat het deskundigenoordeel niet meer wordt gedaan omdat de keuring eraan komt.
Vroeger ging de bepaling van het ao% op het aantal uur dat je nog kon werken. Nu wordt er gekeken naar wat je nu verdient en wat je nog zou kunnen verdienen. Dat heeft als gevolg dat je met een laag salaris minder snel een hoog %ao krijgt.
De WIA is een ingewikkelde wet. Met verschillende soorten uitkering. Als je deels arbeidsongeschikt wordt verklaard, is de hoogte van de uitkering ook nog afhankelijk van het salaris dat je weet te verdienen voor je arbeidsgeschikte deel. Is er iemand in je omgeving die je de verschillende scenario's kan voorrekenen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-02-20 20:37

Geplaatst door de TopicStarter : 22-02-20 20:37

Ja hoor, ben lid van een vakbond. Thanks voor je info!

Het gaat momenteel wat minder goed. Door een paar behoorlijke triggers speelt mijn ptss weer op. Ik voldeed niet echt meer aan de criteria, maar inmiddels wel weer...
Ik ben weer somber, sta de hele dag onder spanning, ik schrik snel, het zit weer de hele tijd in mijn hoofd, het minste veroorzaakt al een herbeleving (gelukkig geen heftige, maar ze zijn er wel bijna elke dag). Ik doe echt domme dingen, doordat ik er met mijn hoofd niet bij ben. Ik fietste over een zebrapad bijvoorbeeld. Ik zag de strepen, maar mijn hoofd signaleerde niet dat dat een zebrapad was. Er staken mensen over die ik gewoon niet zag. Gelukkig zij mij wel. En meer van dat soort dingen. Een kennis vragen wat hij dit weekend gaat doen. Zijn reactie: 'Eeh.. op vakantie..?' Oeps, dat hadden we het al de hele week over. Vijf minuten later zeg ik: 'Nou, tot volgende week dan.' En met dat ik buiten sta, dringt het tot me door: oliebol, hoezo tot volgende week. Hij ging op vakantie weet je nog?
Het dringt gewoon niet echt tot me door wat mensen tegen me zeggen.
Het is alsof mijn hoofd druk is met nare gedachten en vermijding daarvan dat de rest niet doordringt.

Ik schiet ook meer in de vermijding. Ik reageer heftiger op dingen die me eraan herinneren dan eerst. Een informatief boek over seksueel misbruik/trauma etc las ik vroeger, omdat ik mezelf daarin herkende. Ik vond dat fijn. Nu durf ik die boeken niet eens uit het schap te pakken, omdat ik bang ben voor triggers.
Mijn psycholoog ga ik niet meer heen, omdat ik daar moest stoppen vanwege de intake bij die andere therapie. En die andere therapie schiet niet op. Zij kunnen me niet goed helpen waarschijnlijk en nu moet er een plan van aanpak komen. Er is steeds overleg waarna ik dan weer gebeld wordt. Elke keer duurt het weer een week, of twee door ziekte en vakantie. Over twee weken word ik weer gebeld. Voor de derde keer inmiddels. We zijn al drie weken verder na de intake en er is nog niks concreets uitgekomen.. Grote kans dat ik me bij een andere organisatie aan moet melden. Die wachttijd is zeker 15 weken. Hoop echt niet dat ik dan weer onderaan de wachtlijst terecht kom. Dan ga ik de zorgverzekering wel bellen voor wachttijdbemiddeling.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-20 21:16

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-20 21:16

Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. De therapie zit nog steeds geen vaart achter. Als het zo doorgaat, ben ik ergens in de zomer eindelijk aan de beurt, ben ik bang. En het gaat niet lekker. Ik weet echt niet hoe ik het moet doen vanaf mei.
Sinds de schildkliermedicatie gaat het qua energie wat beter. Ik werk nu drie keer vijf uur. Dat red ik net aan. Ik schiet zo erg in standje overleven. Als ik terugkijk op mijn werkdag, is het alsof de persoon die op het werk was een ander persoon is dan ik, die nu thuis op de bank zit. Heel raar.
Ik vergeet steeds welke dag het is, zeg constant domme dingen. Bijvoorbeeld 'geeft niet', terwijl ik 'geen idee' bedoel. Ik kan niet fatsoenlijk nadenken, laat staan adequaat reageren, ben steeds de draad kwijt als ik met mijn taken bezig ben. Ik ben zo bang, dat elke vezel in mijn lijf gewoon weg wil. Maar ook weer niet, want voordat ik thuis ben, moet ik eerst nog twintig minuten door het verkeer heen.

Thuis is het huilen, herbelevingen en vluchten (niet wetend waarheen, want het verleden is niet fijn, de toekomst niet en het 'nu' wil ik ook niet zijn). En dus ben ik steeds druk met van alles en nog wat. Afspreken met vrienden, sporten, eten, op mijn telefoon... Zolang ik maar niet hoef na te denken. Daarmee put ik mezelf ook weer tot huilens toe uit.
Op het werk heb ik gezegd dat het goed ging. Dit kan ik toch niet uitleggen en qua energie gaat het inderdaad beter. Maar ik denk toch dat het niet zo goed gaat als ik dacht.. Ik wil dit niet. Als ik de tijd toch stil kon zetten.. Dan kon ik verdwijnen en niemand meer tot last zijn.
M'n huishouden is een grote bende. Ik zit gewoon met mezelf in de knoop en ik weet niet waar ik er mee naar toe moet.
Ik heb nog twee maanden voor ik aan de bak moet om nog een beetje fatsoenlijk rond te kunnen komen. Geen idee hoe...

**Geplaatst**: 02-03-20 21:44

Geplaatst: 02-03-20 21:44

Wat ontzettend zuur dat de hulpverlening niet op gang komt.
Zou je nogmaals kunnen afspreken met je vorige psycholoog of huisarts.
Het klinkt alsof je door je werk veel te ver over je grenzen gaat.
Is er een vriend(in) die jou een beetje kan helpen?
Sterkte :(:)

**Geplaatst**: 03-03-20 01:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-03-20 01:01

Vandaag geef ik alleen een knuffel :+:

**Geplaatst**: 03-03-20 07:24

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-03-20 07:24

Slik je medicatie? Want het kan ook een bijwerking zijn dat je andere dingen zegt als dat je bedoelt.
Ik herken het wel.

Sterkte!

**Geplaatst**: 03-03-20 19:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 03-03-20 19:01

Rot hoor meis!

Moet je nu in deze toestand (echt overleven ipv iets anders) doorploegen tot er eieieindelijk een UWV keuring komt...?

Ik kan nog verzinnen dat ze dan horen te constateren dat je dit dus niet redelijkerwijs aankan.
(En wellicht moest je maar een week ofzo voor de keuring gewoon thuisblijven. Want in deze toestand echt zeggen hoe rot het met je gaat is ook geen doen.)

Veel sterkte en houd je haaks!

**Geplaatst**: 28-03-20 04:58

Geplaatst: 28-03-20 04:58

Hoe gaat het nu?

**Geplaatst**: 12-05-20 09:15

Geplaatst: 12-05-20 09:15

....ik hoop maar van: 'geen bericht, goed bericht' - ?
Heeft corona de wachtlijst verlengd...?
De 104 weken blijven waarschijnlijk gewoon 104 weken, maar de procedure zelf kan ook vertraging hebben. "Wat een gedoe."

Veel groetjes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-20 18:44

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-20 18:44

Oeps, lang geleden dat ik online ben geweest.
Lief dat jullie aan me denken.

Inmiddels heb ik de keuring achter de rug. Het was een erg fijn gesprek. Voor het eerst had ik het gevoel gehoord te worden. Ze heeft mijn belastbaarheid teruggezet naar 24 uur per week. 30 uur vond ze niet reëel (eindelijk iemand die het snapt!). Ik werk nu drie weken 24 uur per week, maar ik trek het niet.
Ik ben zo ontzettend moe. Sinds gisteren heb ik weer last van hyperventilatie. Nog nooit zoveel last daarvan gehad als nu. Ik stapte vanmorgen uit bed en het begon meteen weer. Ik moest ook steeds kokhalzen.
Ben wel wezen werken, omdat ik niet wil dat mijn hoofd een link gaat maken tussen hyperventileren, paniek en werk. Op het werk had ik er minder last van, maar wel spanning en het gevoel alsof ik in een bubbel leefde.
Ik zou vandaag eigenlijk een gesprek hebben met mijn manager, maar dat ging op het laatste moment niet door. Baal er wel van. Ik weet niet zo goed wat ik morgen moet doen. Ziek melden of niet. Mijn gezondheid is me meer waard dan mijn werk.
Ik mag trouwens bij mijn huidige werkgever blijven. Dat was nog even spannend, maar het uwv ziet geen reden voor ontslag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-05-20 14:19

Geplaatst door de TopicStarter : 15-05-20 14:19

Situatie is weer gewijzigd.. vanmorgen werkgever gesproken die zegt: UWV had het mis, je krijgt een nieuwe ontslagbrief. Ik word gek van dat heen en weer geslinger. Zat gewoon te janken achter mijn computer. Hoe dan..
Met mijn ouders gaat het niet zo goed. Ik ben bang, wat als het echt slecht gaat. Ga ik dan contact opnemen?
Nu in deze corona-tijd komt het extra binnen dat mijn ouders onbereikbaar zijn en ik alleen op de wereld sta. (natuurlijk heb ik vriendinnen waar ik echt dankbaar voor ben. Ik kreeg ook meteen aanbod van een super lieve collega om vanavond samen troostvoer te gaan halen en even boos te zijn op het werk en de wereld.)
En dan nog dat gezeik over het contract wordt wel beëindigd, niet beëindigd, toch wel beëindigd...
En dan werk ik me nog over de kop qua energie om aan die 24 uur te kunnen voldoen. Ik lijk wel gek.
Ik voel me genaaid door mijn werkgever en wil liever gisteren weg dan vandaag, maar ik heb nog niets nieuws. Ik ben bang voor een nieuwe baan, want ik voel me alsof ik overal niet goed genoeg zou zijn en ik mensen teleurstel.

**Geplaatst**: 15-05-20 20:27

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 15-05-20 20:27

Ziekmelden en wel NU!. Dat ben je immers, dan is ontslag geen optie en ga je verder afkeuringstraject in (niet alleen doen, laat iemand woord voor je doen). Dat zou eindelijk rust betekenen, je reintegratie is mislukt en dat is NIET jouw schuld! je hebt er veel meer aan gegeven dan je eigenlijk hebt en je hebt gewoon meer tijd nodig dan die 2 jaar ziektewet die via je werkgever mogelijk is. En die deadline + lange wachtlijsten zijn funest gebleken voor jouw mogelijkheid om te herstellen. Je moet van de druk en de zorgen over inkomen af. Afkeuring en dus wia/wao of zelfs wajong geeft je de rust om echt jezelf eindelijk eens zonder schuldgevoel op 1 te kunnen zetten.