Hagelslag, klopt, dat is zo fijn!

Bigone, hm inderdaad. Misschien dat mijn psycholoog eens met de bedrijfsarts moet bellen.

Nou, alweer een tijd geleden dat ik hier wat geplaatst heb!

Nadat ik met de ad begonnen ben, merk ik dat mijn diepe dalen langzaam wat minder heftig worden. Ze zijn er nog wel regelmatig. En ik denk dat er ook nog wel winst te behalen is wat dat betreft. Al moet ik natuurlijk ook niet verwachten dat het helemaal over zal gaan door de ad. De ene dag kan ik me best prima voelen, de volgende dag kan het weer helemaal mis zijn. Ik heb het idee dat het vaak samen op gaat met angst. Dat speelt een grote rol. Echt een grote rol. Het lijk wel of er andere dingen boven komen drijven nu de beelden van het misbruik stukje bij beetje minder aanwezig zijn.
Het begint al bij het wakker worden. Letterlijk het eerste wat ik denk: wat voor enge dingen had ik voor de komende week? Waar maakte ik me gisteren druk om? En de dingen zie stapelen zich weer op. Telefoontje plegen, afspraak zus, gesprek zo, werk, toekomst... En zo kan ik me dan de hele dag druk maken. Tot ik 's avonds weer in slaap val. Het lukt me niet om het aan de kant te zetten. Stukje controle misschien?
Angst voor zoveel dingen.
Mannen.. pas zat ik in de wachtkamer en de receptioniste zei tegen een andere wachtende: hij komt je zo halen hoor. Hij.. een man dus! Ik begon bijna te hyperventileren alleen bij het idee dat er zo een man zou komen die ik niet kende, die ik niet aan kon zien komen, omdat ik achter een pilaar zat. En toen ik vanaf buiten ook nog een man aan zag komen, nummer 2, kreeg ik echt stress.
De toekomst.. hoe moet het verder als mijn twee jaar ziektewet voorbij zijn, kan ik alles dan nog wel betalen. Kan ik bij mijn huidige baan blijven? Wat moet ik doen als ik alles zo doodeng vindt? Sociale angst is geen reden om niet te werken. Hoe kan ik ooit een leuke baan krijgen? Kan ik ooit genieten van een baan zonder stijf te staan van de stress en een halve paniekaanval te krijgen als ik iets moet doen waarbij ik een fout kan maken? Hoe kan ik ooit werken als ik de meeste mannen zo eng vindt dat ik compleet dichtklap en mezelf voor gek zet, omdat ik niet meer fatsoenlijk na kan denken?
Hoe kan het dat ik zo gek wordt? Het wordt alleen maar erger. Steeds zijn er dingen waar ik eerder nooit zo heftig op reageerde en nu wel.
Mijn zelfbeeld.. hij daalt met de dag lijkt het wel. Soms voelde ik me best prima. De laatste tijd niet. Ik voel me zo slecht, zo waardeloos. Alsof ik iedereen tot last ben. Inclusief mijn vrienden, familie. Alsof niemand me zou missen als ik er niet meer zou zijn. Elk klein foutje die ik maak, voel ik me zo enorm schuldig over dat ik wel door de grond zou willen zakken. Dat mijn vrienden in me willen investeren, is al een geluk. En als ik het ze dan ook nog eens moeilijk maak door iets onhandigs te zeggen of te doen.. Bovendien vind ik het moeilijk om me open te stellen. Ik schaam me voor mijn problemen. Ik loop op mijn tenen om blij te zijn bij hen. Ze verdienen zoveel beter.
Ik voel geen liefde, voor niemand. Zelfs niet voor de persoon die het dichtst bij me staat en tegen me zei dat ze voor me door het vuur gaat. Ik voel me daar zo schuldig over. Hoe kan ik iets teruggeven als ik niet eens eerlijk kan zeggen: ik hou van je. Ze verdient veel meer!

Ik heb het advies van mijn psycholoog gekregen om meer ondernemen. Ze vond mijn dagindeling niet bepaald helpend voor me. En dat klopt.. Mijn telefoon is onmisbaar als ik alleen ben. Vermijding, niet na hoeven denken. Als ik dan mijn telefoon niet pak, word ik zo opgezogen door de angst en depressie dat ik niet weet waar ik het zoeken moet.
Ik schrijf veel en ga ik iedere avond een rondje lopen als het droog is. Dat is wel fijn.

Blije dagen zijn de dagen vaak dat ik leuke dingen heb staan. Dagje weg, koffie drinken met een goede vriendin, bij iemand op bezoek. Het is wel lege blijdschap. Het zijn de momenten dat ik mijn angst voor de toekomst makkelijker even weg kan drukken. Echt genieten doe ik niet. Het is meer opluchting, omdat ik even niet hoef te piekeren en kan lachen. Hoewel het lachen soms ook pijn doet, omdat ik helemaal niet altijd blij ben. Het kan wel helpen om me eventjes wat beter te voelen. Ik kan alles even wegdrukken en dankbaar gebruik maken van de afleiding die ik op dat moment heb. Tot ik weer terug naar huis ga..
Ik zou de tijd wel stop willen zetten. Gewoon rust. Geen zorgen, geen toekomst.

Door de psycholoog ben ik doorverwezen naar een intensiever traject van meerderen dagen in de week. Het duurt zeker nog een paar maanden voordat ik daar terecht kan.. moet echt de tijd uitzingen tot dan.
Komende week heb ik een gesprek op het werk over hoe we de weekdagen in gaan vullen de komende tijd naast mijn behandelingen. Ik zie op tegen dat gesprek. Ik snap ook niet goed waarom dat gesprek moet. De bedrijfsarts schrijft toch voor hoeveel ik werk.. bovendien staan mijn behandelingen voor mij boven mijn werk. Straks praten ze me dingen aan die ik niet waar kan maken. Ik weet van mezelf dat ik te snel water bij de wijn doe en dan mezelf maar meer inzet om te voldoen aan hun verwachtingen. Ik voel me al zo schuldig dat ik zo weinig kan. En ik heb ook geen idee wat ze wel en niet van me mogen verwachten. Gelukkig heb ik voor die tijd een gesprek met de bedrijfsarts. Kan ik het daar ook even aankaarten.

Nou, een hele lap tekst weer.. 't is fijn om weer even te kunnen spuien.

Vraag 1 is of je herstel, zeker met een intensief traject kan/moet willen combineren met werk. Neem de optie 100% ziekmelden om beter te worden zeer serieus.
Prio moet liggen bij basis huishouden zelf kunnen doen, werk komt pas in zicht als je voor jezelf kan zorgen.

Met dat intensieve traject wel ja. Maar dat duurt nog vier maanden en tot die tijd moet ik gewoon blijven proberen op te bouwen.. Ben nu al aan het aftellen.

Hoi meis,
wat mij trof in je bericht van gisteren: eerst schreef je dat de AD iets goeds lijkt te doen-(wat ik van harte hoop!)
....maar wat je daarna beschrijft, is toch beslist geen vrolijk beeld.

Ook trof mij de opmerking van je psycholoog, 'dat je meer moest doen'. Zo'n lege dag die je als een engerd aangrijnst: huuuuu! Logisch dat je je telefoon pakt, 'een mens moet wat'.
(Elders op bokt gelezen: een ts stelt een vraag 'dat haar paard zo sloom is', komt er een tip van 'dan moet je m voorwaarts rijden'. "Tjonge jonge...")
Wellicht is vaker afspreken met lieve mensen ook goed, en op een droog moment een ommetje maken helpend, maar alleen die papieren Baron von Münchausen kon zichzelf aan de haren uit het moeras trekken.

En wellicht de arbotelefoon van de vakbond bellen.
Zij weten de laatste stand van zaken mbt de regels, en ik vind het beleid bij jou maar schimmig. (Werken plus 2e spoor terwijl er nog een intensievere behandeling op het programma staat; terwijl je nu in wezen al bezwijkt onder de druk.) Mag dat...?
(Je kunt in 'beroep' bij het uwv tegen wat je eigen arboarts zegt, en de fnv heeft ook eigen arboartsen, waar leden mee kunnen praten. Ik weet niet meer of dit beroep een opschortende werking heeft.)

Sociale angst die niet meer in de hand te houden is: verschrikkelijk. Maar in principe wel een reden om voor WIA in aanmerking te komen. (Niet dat dat het paradijs is, maar onder de brug hoef je niet te slapen.)

Sterkte met de knok...!

Lang geleden dat ik niet wat heb gepost.
Nog bedankt voor je berichtje, Janneke. M'n hoofd zat te vol om te reageren.

Gelukkig is de bedrijfsarts het er mee eens dat ik nu even niet op hoef te bouwen. Begin volgend jaar heb ik weer een nieuw gesprek.
Zoals het nu is, houd ik net mijn hoofd boven water.
Mijn stemming is geen pijl op te trekken. Van bijna manisch naar niet meer willen leven en alles wat daartussen zit. Soms als reactie op iets wat gebeurd (een complimentje of even echte aandacht van iemand kan me bijna doen zweven, een fout maken kan maken dat ik dood wil) en soms vanuit het niets. Het is lastig. Elke dag is weer afwachten hoe ik me voel.
En elke dag is een strijd tegen mijn vermoeidheid. Ik loop constant achter met wat ik moet doen en mijn altijd volle to-do list geeft me stress. Mijn dagen bestaan uit 's morgens afspraken, lunchen en vervolgens tot een uur of zes/zeven slapen, brak mijn bed uitkomen, avondeten, nog iets doen als ik daar energie voor heb en vervolgens weer naar bed om dan te gaan piekeren over hoe ik alles ooit voor elkaar moet krijgen.

Dat is pittig hoor TS. Fijn dat de bedrijfsarts je nu wat ruimte geeft.
Wat mij opvalt aan je ritme is dat je dag en nacht bijna omgedraaid hebt. Zeven uur slapen in de middag is evenveel als een nacht.
Zou het niet beter zijn om ' smiddags korter te slapen en een wandeling te maken? Beweging, daglicht en buitenlucht zijn echt belangrijk voor herstel.
Misschien kun je iemand vragen om samen met jou te wandelen.

Niet helemaal duidelijk opgeschreven.. Ik slaap van een uur of drie/vier tot zes/ zeven. Nu ik een weekje vakantie heb, heb ik helemaal geen slaap nodig overdag. Ik denk toch dat mijn werk me meer energie kost dan ik dacht.

Het gaat niet zo lekker momenteel. Op zich ging de afgelopen tijd best goed. Ik voelde me eigenlijk niet depressief. Even geen werk, leuke dingen doen met vrienden..
Ik ben wel steeds op zoek naar dat evenwicht tussen me opgejaagd voelen en me depressief voelen. Soms komt het zo maar uit de lucht vallen. Een andere keer heeft het wel een reden. Het lijkt wel of mijn emoties met me op de loop gaan en ik vind het moeilijk om dat te reguleren. Als ik iets leuks in het vooruitzicht heb of ik heb bijvoorbeeld een compliment gekregen, voel ik me blij, wat uitgroeit tot een opgejaagdheid die niet fijn meer is. Gedachten jagen door mijn hoofd, ik ben allerlei plannen aan het maken, mensen appen, cadeautjes kopen voor vrienden etc. Als een sneeuwbal die uitgroeit tot een lawine. De andere kant op gebeurd ook. Pas bijvoorbeeld hebben een aantal mensen een vragenlijst ingevuld over mijn competenties. Dat was een opdracht voor me. De punten die wat lager uitvielen, groeien in mijn hoofd uit tot het gevoel dat ik gefaald heb. Daar kwam nog gebeurtenis met een vriendin bovenop waarbij ik mijn grens aangaf en dat verkeerd werd opgepakt door haar, waarna ik een geïrriteerd appje terugkreeg. En dat groeit in een paar dagen uit tot een depressieve bui waarbij ik het liefst op de bank zit en niet meer wil bestaan. Als ik dan even naar de winkel moet, heb ik zeker een half uur nodig om me mentaal voor te bereiden, me van de bank af te slepen en naar buiten te gaan.

Qua therapie ben ik nog steeds aan het wachten op de intake. Ik hoop dat het snel komt, maar aan de andere kant weet ik ook niet goed wat ik ervan moet verwachten. Ik vraag me af hoe ik aan mijn depressie kan werken als mijn emoties zo schommelen.

Je hebt pb

Mijn god, zie nu dat het topic bijna 2 jaar oud is.
Ik vind dat je echt al flink vooruit gegaan bent ookal voel je het zelf misschien niet zo

Ik heb al even niet gereageerd. Maar wat vervelend dat het nog altijd zo blijft door schommelen zeg! Al ben ik het wel met hagelslag eens. Vergeleken bij 2 jaar geleden heb je al zulke stappen gezet! Je weet je grenzen beter te vinden, herkent beter wanneer het wel en niet goed gaat. En je omschrijft toch ook regelmatig dat je toch wel kunt genieten van kleine dingetjes.

Ik heb het misschien niet goed gelezen, maar op wat voor therapie ben je nu aan het wachten?

Bedankt Hagelslag en Shiloh dat jullie me daarop wijzen. Heb eens teruggekeken en inderdaad.. Dan heb ik echt wel grote stappen gezet al. Ben blij dat ik daar niet meer zit..

Ik ben weer uit het dal geklommen. Dankzij fijne tips van mijn psycholoog. Ze heeft me laten zien dat een minder leuke gebeurtenis bij mij uitgroeit tot een depressieve bui, omdat de negatieve gedachten door mijn hoofd blijven gaan zonder dat ik me daar bewust van ben. Ik weet nu hoe ik die gedachten op kan zoeken en kan onderzoeken. Dat helpt echt.
Vanmorgen kon ik het meteen toepassen toen een vriendin op een banketstaaf manier liet weten dat ze geen vriendinnen meer wilde zijn (lange app met verwijten en vervolgens overal geblokkeerd). En het helpt om zo naar mijn gedachten te kijken.
Vaak zijn gedachten terug te leiden naar jezelf. Als ik bijvoorbeeld denk dat een ander me dom vindt, kom ik vaak tot de conclusie dat dat een gedachte is die ik over mezelf heb en die ik op de ander projecteer.

Shiloh, ik starten met een intensieve groepstherapie van meerdere dagen in de week.

Bah wat vervelend zeg dat een “vriendin” je op zo’n manier laat vallen. Goed dat je je negatieve gedachten hebt kunnen omdraaien daarover. Uiteindelijk is het haar fout daar niet gewoon een gesprek over aan te gaan en haar ongenoegen op een normale manier te uiten. Dit is niet bepaald een volwassen gezonde manier en dat ligt echt niet aan jou!

Dat klinkt goed, zo’n intensievere therapie. Hopelijk kan je snel starten!

Iemand hier ervaring mee..

Ik heb een belastbaarheidsonderzoek gehad. Gisteren werd ik gebeld. De conclusie was dat ik belastbaarheid ben voor 6 uur per dag als alle voorwaarden aanwezig zijn (voorspelbaarheid, geen druk en nog een paar dingen) moet dat langzaam worden opgebouwd.
Ik weet niet wat ik hiermee moet. Ik wil niet bij voorbaat zeggen dat ik dat niet kan. Misschien doe ik mezelf wel tekort. Maar zes uur... Ik heb begin dit jaar geprobeerd op te bouwen en heb het even gered om vier keer vier uur te werken, maar dat ging écht niet. Hoewel dat misschien niet te vergelijken is met nu. Door de ad voel ik me beter. Maar ik wil niet medicatie slikken om te kunnen werken. Ik werk nu 7,5 uur per week en ik ben stabiel zo.
Omdat ik nog niks gehoord heb van die intensieve behandeling, kon hij dat niet meenemen in de beoordeling, dus het eerste wat ik ga doen na de kerst, is die bellen. Maar verder...? Second opinion aanvragen? Gewoon proberen, en dan?? 7,5 uur of 30 uur is wel het ene en het andere uiterste.
Ik heb hier totaal geen verstand van en ik zit hier behoorlijk mee in mijn maag..

Ik heb geen ervaring met belastbaarheidsonderzoeken. Wel zou ik niet ineens van 7,5 naar 30u gaan. Al helemaal niet als je intensieve therapie gaat krijgen.
Ja AD maken je wat belastbaarder, maar je wil die idd niet slikken om te gaan werken, wel om meer voordeel te halen uit je behandeling.
Als een second opinion mogelijk is, zou ik daarvoor durven gaan en dan goed documenteren en beargumenteren wat wel en niet lukt. En...bij dat soort onderzoeken je zeker niet sterker voordoen dan je bent, eerder wat minder. Erg om te zeggen, maar vaak moet je zulke dingen op die manier aanpakken om dan eigenlijk nog minder te krijgen dan waar je recht op hebt (dat is althans mijn ervaring)

Belastbaar voor alles wat je doet 6 uur.
Dus je priveleven en je werk.
Of 6 uur belastbaar en dan nog je priveleven?

6 uur per dag qua werk inderdaad. Dus 30 uur per week.. en dat vanaf nu dan langzaam opbouwen.
Second opinion zit ik ook aan te denken. Beter wat lager inzetten en dat achteraf blijkt dat ik meer kan dan andersom.
Het ontzettend lastige is dat ik me blijkbaar nog steeds beter voordoe dan ik me voel. Terwijl ik echt dacht het goed verteld te hebben..
Misschien iemand meenemen met de second opinion. Of het opschrijven en dat laten lezen.
De psychiater waar ik een gesprek mee had, zei aan het eind iets in de trant van: ik heb er geen inspraak in, maar het lijkt me nu niet verstandig om op te bouwen, maar dat zullen zij waarschijnlijk ook wel snappen.
Ik vind het ook raar dat zo'n arts je een uur ziet in een gesprek en dan aan de hand daarvan, en het onderzoek+gesprek met psychiater denkt te weten hoe zwaar ik belastbaar ben. Hij kent me helemaal niet.

Wanneer aan alle voorwaarden worden voldaan staat er ook bij!! Indien er niet aan die voorwaarden kan worden voldaan door werkgever word de belasting meteen een stuk minder maar overleg met bedrijfsarts/werkgever en andere specialisten zeker doen.

Klopt. Het lastige is dat er op mijn huidige werk ook wel een manier is om aan die voorwaarden te voldoen, maar daar voel ik me zó niet op mijn gemak. Er werken ook veel mannen, waardoor ik constant in mijn overlevingsstand schiet. Contact met mannen vind ik gewoon echt lastig en bedreigend, maar dat is niet opgenomen in de voorwaarden.
Het is iets waar ik hard aan werk, maar wat voor nu gewoon echt nog geen optie is om zoveel uur te werken.

Fjaril: heb je eigenlijk juridische hulp hierbij? Dat lijkt me nog nuttiger als eerstvolgende stap, nog voor de second opinion.

Shadow, hoe bedoel je juridische hulp? Ik heb hier echt geen kaas van gegeten.
Ik ben wel lid van de een vakbond.

Bel die dan zsm, want je komt nu ernstig in de problemen doordat er gewoon over je heen gestampt wordt. Zorg voor hulp zodat je niet hierdoor alles kwijt raakt wat je in de afgelopen 2 jaar gewonnen hebt.
Je loopt richting afkeuring ivm noodzakelijke lengte hersteltraject en dat is een lastig iets om goed geregeld te krijgen. Zeker omdat er verbetering is, en permanent stuk niet van toepassing is. Bescherm jezelf, uwv zal enkel aan werk denken, dat je dan geen huishouden/koken/etc. zou kunnen zal ze worst wezen. Motto UWV : "leef om te werken". En als dat betekent dat je een schoonmaakster, kok en chauffeur nodig hebt, dan moet je dat maar zien te regelen (en meer werken om ze te kunnen betalen). Zorg voor iemand aan jouw kant die grenzen trekt.

Dat is een goed idee. Ik ga daar eens contact mee opnemen. Verder ga ik ook met mijn psycholoog overleggen. Die heeft nu helaas net vakantie.
En verder solliciteren en nog eens solliciteren, voor het uwv..
Ik zie zo tegen de toekomst op. Ik weet niet wat er gaat gebeuren, hoe het allemaal in zijn werk gaat, wat ik wel en niet kan doen of zeggen, waar mijn grenzen liggen qua werkdruk.
Ben net terug van een paar daagjes vakantie en heb het even los kunnen laten, maar het speelt nu weer steeds door m'n hoofd.
Ik ben minder moe, wat ontzettend fijn is, maar was ik maar nog steeds zo moe, dan konden die 6 uur per dag tenminste gewoon echt niet.

Goed idee van de vakbond!!
Succes met contact op nemen. Ze kunnen vermoedelijk wel helpen

Nou, ik hoop het ook.
Als het die 30 uur per week wordt, zal ik vast ook geen of bijna geen uitkering krijgen.

Hier kan ik je even niet volgen?