Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 1 van de 49 [ 1225 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 49  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

Hoe moet ik verder?

 
Profiel   

Na lang dubben toch maar een schaduwaccount aangevraagd.
Mocht je me denken te herkennen, wil je me dan een pb sturen?

Ik loop vast met mezelf, alweer.. Of moet ik zeggen: nog steeds?
Ieder nieuwjaar hoopte ik dat komend jaar me meer geluk zou brengen, maar helaas..
Ik ben opgegroeid in een disfunctioneel gezin waar machtsmisbruik, geweld en seksueel misbruik een rol speelde.
Mijn vader heeft me in die jaren mij alles afgepakt. Mijn eigenwaarde, mijn zelfbeeld, mijn grenzen, mijn vertrouwen, mijn plezier in dingen, mijn ontspanning.
Op school ben ik jaren gepest en buiten gesloten. Ook thuis hoorde ik er niet bij en werd er regelmatig aan me gevraagd of ik al een huisje had gevonden voor mezelf. Ik ben mezelf overbodig gaan voelen. Sloot mezelf af, zonderde me af en voelde me eenzaam. Om vervolgens op mijn kop te krijgen dat ik op een eilandje leefde en dat ik me meer open moest stellen. Dat werd zelfs een doel in de therapie die ik destijds volgde voor mijn zelfvertrouwen. Want ik moest veranderen, ik was niet goed genoeg.
Nergens voelde ik me veilig, nergens was ik veilig. In de badkamer met de deur op slot. Dat deed ik vaak. Tot mijn vader dan weer een dreun op de deur gaf, omdat ik er wel weer lang genoeg zat.
Vaak heeft hij me tot op het bot gekwetst. Van opmerkingen dat ik een imbeciel was of de keren dat hij voor iedereen de tafel dekte, behalve voor mij, de keer dat hij iedereen ruim voldoende eten gaf en mij de lege pan. Of die keer dat ik een briefje vond waarop hij zijn niet zo vriendelijke mening over mij had opgeschreven. Al de keren dat hij me vertelde wat er verkeerd aan mij was. Een half uur had hij soms nog niet genoeg aan. Hij kon me zo goed laten merken dat ik overbodig was, dat ik de schuld van ruzies was, de schuld was dat mijn broer uit zijn slof schoot, de schuld dat mijn vader niet kon ontspannen. Eigenlijk kwam het erop neer dat ik er beter niet kon zijn.
Waarna mijn moeder dan zei: 'Hij houdt echt wel van je hoor. Dat geloof je misschien niet, maar hij bedoeld het echt niet verkeerd allemaal.'

Dit is de voorgeschiedenis. Ik woon inmiddels op mezelf, heb mijn leven wat dat betreft opgebouwd. Maar ik kom mezelf, of eigenlijk mijn verleden, zó tegen!
Iedere dag meer.. Iedere dag begin ik met meer tegenzin. Ik dúrf niet, ik wíl niet!
Het gevoel wat mijn vader me al die jaren aangepraat heeft en waar ik me zo goed en zo kwaad als het kon tegen heb verzet, steekt nu in alle hevigheid de kop op. Ik heb twee jaar geleden een depressie gehad. Die enorme lusteloosheid en grauwheid was eventjes zo goed als weg, maar die donkere wolk neemt langzaam weer bezit van me. Iedere dag denk ik eraan hoe het zou zijn als de morgen niet bestaat. Als ik morgen niet in de auto hoefde te stappen om naar mijn werk te gaan. Als het gewoon klaar is, gewoon niks meer...
Het blijft bij gedachten, maar eigenlijk wens ik, sorry voor de mensen die er nu in zitten, al een aantal jaar dat ik dan maar een burn out had, een reden had om thuis te blijven. Klinkt gek misschien.. Maar ik weet niet wat ik anders moet. Ik probeer al zolang sterk te zijn, maar in plaats van dat het ieder jaar beter gaat, wordt het ieder jaar moeilijker. Al weet ik ook wel dat dat niets oplost om thuis te zitten. Ik moet erdoor, niet weglopen voor mijn angsten, dat zegt mijn psycholoog, met hem kan ik heel fijn kan praten gelukkig, ook. Bovendien, wat de dag ook gaat brengen, of ik moet werken, de hele dag thuis ben of naar een vriend ga, ik zie er zo ont-zet-tend tegenop. Iedere dag weer, elk moment sta ik stijf van de stress. Ook al is er niks aan de hand. Mijn hoofd vindt altijd een reden om hem te stressen. De enige momenten dat ik niet pieker zijn als ik slaap. En daar ben ik zo klaar mee. Ik ben overal bang voor. De mensen om me heen, mijn werk, mijn gedachten, vrije tijd, verplichtingen. Soms neem ik maar een glaasje wijn, zodat alles eventjes wat minder zwaar lijkt. Het helpt niet. Iedere vrije minuut probeer ik vol te stoppen. Want vrije tijd is piekertijd.
Dat helpt ook niet echt, maar het verzacht wel een beetje voor dat moment. Ik rij heel regelmatig heen en weer naar mijn ouders om daar een bakkie te doen. Want zolang ik niet alleen ben, kan ik afleiding vinden. Maar het vreet me op. En op de een of andere manier hou ik dit al jaren zo vol en gaat het waarschijnlijk ook nog jaren zo voortduren. Dat zie ik niet zitten. Maar een uitweg is er niet.
Ik geniet nergens meer echt van. Telkens is er dat stemmetje: morgen moet je weer naar je werk, thuis ligt er nog werk op je te wachten, je bent helemaal niet vrolijk, je doet maar alsof, je bent overbodig. Over dat stemmetje zou ik zo graag de regie willen krijgen, maar hoe meer ik dat probeer, hoe groter hij wordt. Hij geeft me een soort van schijnveiligheid, lijkt het wel.
Kan ik ooit wel gelukkig zijn?

Bedankt dat je dit gelezen hebt! Ik weet niet goed wat ik er mee wil. Misschien zijn er mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en die me wat moed in kunnen praten of me advies kunnen geven? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:10 



 

Ja dat kan!

Ik herken veel van jouw verhaal, en ondanks dat de weg loodzwaar is, durf ik te zeggen dat ik een redelijke last van me af heb gegooid. Dus ja, dat kan :) En natuurlijk zal ik altijd ergens tegenaan blijven lopen, maar die moeilijke momenten kan ik steeds beter tackelen.

Meer info etc wil ik graag via pb verstrekken, al kan ik niet zo goed/veel typen met mn gebroken hand :+

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:16 



 
Profiel   

Je schrijft dat je nog vaak een bakkie gaat doen bij je ouders, maar je vader had toch alles van je afgepakt?

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:16 



 
Profiel   

marleen_usar schreef
Je schrijft dat je nog vaak een bakkie gaat doen bij je ouders, maar je vader had toch alles van je afgepakt?


Een kind blijft altijd loyaal aan ouders en de hoop dat je ooit de erkenning krijgt die je verdient blijft. En dus hou je contact.

Ik herken wel voor een heel groot deel wat je schrijft. Ik heb zelf heel veel uitgezocht vanuit de contextuele theorie en daarnaast mij verdiept in de transactionele analyse. Daardoor zijn heel veel puzzelstukjes voor mij op z’n plek gevallen, waardoor ik verder kon. Misschien heb jij er ook wat aan. Sterkte, het is geen makkelijke weg. :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:29 



 
Profiel   

Ik kan eigenijk alleen maar zeggen, goed dat je bij de psycholoog loopt en goed met hem kan praten.
Gooi alles er bij hem uit en hopelijk kan hij je helpen met de juiste hulp.
Een hele dikke knuffel voor jou!

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:32 



 
Profiel   

Joolien, dankjewel voor je reactie. Fijn om te lezen dat het met jou wat beter mag gaan. Dat zie ik bij mij echt nog niet gebeuren. Doe er zo hard mijn best voor, maar het liefst zou ik in mijn bed gaan liggen en de wereld aan me voorbij laten gaan. De wereld is veel beter af zonder mij.
Zou graag een pb van je krijgen, maar neem de tijd ;)

Marleen_usar, iedere minuut dat ik alleen ben, ga ik piekeren en wordt ik gek van mijn gedachten. Dan is het soms een uitweg om even bij mijn ouders langs te gaan. Dat ik mijn vader dan ook zie, neem ik voor lief. Vrienden wonen erg ver weg en daar kan ik niet even een avondje heen. Bovendien zijn die gelukkig met hun vriend/man en voel ik me schuldig om hen iedere keer lastig te vallen met mijn sores.
En inderdaad, wat lante zegt, ergens hoop ik op de waardering en acceptatie die ik zo hard nodig heb.

lante, ik ga er eens naar zoeken!

Meile, dat vind ik nou juist zo moeilijk. Van achter een computerscherm, vind ik het makkelijker om te schrijven wat er in me leeft, maar zodra ik iemand in de ogen moet kijken, weet ik het niet meer, en vind ik dat ik me aanstel. Ik kan dan gewoon niet meer bij mijn gevoel en tegelijk ben ik bang om te gaan huilen.
Dankjewel.

Zie zo op tegen morgen! Dan moet ik na een lang weekend weer werken en ik zie er zó tegenop! Eigenlijk moet ik mezelf niet zo aanstellen, want in feite is er morgen niks aan de hand, maar maak dat mijn hoofd maar eens wijs...

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:39 



 
Profiel   

:(:) :(:)

fjaril schreef
De wereld is veel beter af zonder mij.

Als dat zo was, dan had je niet al 4 reacties in je topic gehad voor je 2e post (5 met deze er bij).

fjaril schreef
En inderdaad, wat lante zegt, ergens hoop ik op de waardering en acceptatie die ik zo hard nodig heb.

Ik zou dit even goed met je psych doorspreken, maar ik ben bang dat je die zaken niet van je ouders zal krijgen hoe hard je dat ook probeert. En nee dat ligt niet aan jouw, maar aan hen. Ergens is daar een stukje dat mist om ze die capaciteit te geven naar jouw toe. Dat gaan accepteren en er vrede mee hebben is en pittige uitdaging, maar wel nodig om te gaan durven van jezelf te houden. De enige die jouw zeker geheel kan snappen en onvoorwaardelijk van je wil houden ben jijzelf. Je mag fouten maken, je bent een mens en die leren op die soms erg pijnlijke manier, maar heb jezelf lief, daar is niks onwaardigs, egoistisch of wat dan ook negatiefs aan.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 19:57 



 
Profiel   

Wat wil ik graag een hartlucht persoon zijn voor je! Of gewoon voor een leuk gesprek, gewoon om je het gevoel te geven dat er mensen zijn die om je geven, die naar je luisteren willen. En die je laten inzien dat je wel echt wat waard bent!
Mocht je hier behoefte aan hebben, mag je me altijd een pb sturen. Of zelfs een appje.

Lieverd, je bent op de goede weg, en er komt voor jou ook zeker een moment dat je weer vrolijk kan zijn, maar dat komt wel beetje bij beetje!

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 20:00 



 
Profiel   

Ik heb natuurlijk geen flauw idee waar je woont maar mocht het in de buurt van NO Groningen zijn... Je bent welkom. Om een bakkie te doen, je hart te luchten of gewoon lekker te hangen. De paardjes en hondjes hier zijn vast ook bereid je wat af te leiden als je die behoefte voelt.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 20:38 



 
Profiel   

Ik heb van wat jij hebt meegemaakt helemaal geen verstand, en ook geen ervaring mee. Maar ik lees dat je vreselijk hard je best doet al heel lang. Misschien te hard, en te lang? Heb je weleens iets met mindfulness gedaan, en/of mediteren? Dat je juist accepteert dat er is wat er is, en juist daardoor het kunt laten zijn voor wat het is en het beter los kunt laten...? Ik heb geen idee hoor, maar ik lees wel wat herkenbaars in je verhaal als je zegt dat je hoofd altijd maar denkt, en je probeert altijd maar iets te doen. Je wilt over het stemmetje in je hoofd de regie krijgen, maar je kan het stemmetje juist ook de vrijheid geven. Google eens op 'monkey mind' en/of Rinpoche, bijv. deze video: https://www.youtube.com/watch?v=lt9OcLynjwE. Ik vond het echt een eye opener, dat gaat over dat stemmetje en hoe je die 'aanpakt'. Er is daarover veel praktisch materiaal te vinden op youtube enzo. (Mindfulness en mediteren klinkt vaak nog wat zweverig, maar kun je juist in het dagelijks leven heel praktisch inzetten). Misschien een idee naast je therapie?


Laatst bijgewerkt door stefje op 26-12-17 21:00, in het totaal 1 keer bewerkt

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 20:53 



 
Profiel   

Ik wil je een warme knuffel geven en mocht je in de buurt van Nijmegen wonen mag je bij mij ook altijd aankloppen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 20:58 



 
Profiel   

Och... Ik heb echt met je te doen, wat vreselijk dat je je zo voelt.
Geloof me, jij bent het zeker waard om te leven en er te zijn.
Ik heb niet zo'n jeugd gehad als jij, maar ik ben wel een rasechte piekeraar. Mijn hoofd draait altijd overuren en gedachten nemen soms een loopje met me.

Ik heb veel baat bij mindfulness. Ik denk dat het goed is om zo sommige gedachten te kunnen relativeren.

Warme knuffel voor jou en ook mijn pb en deur staan voor je open!

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 21:07 



 
Profiel   

Ook ik wil je een virtuele knuffel geven, mocht je in de buurt van de Efteling wonen ben je hier ook altijd welkom!

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 21:18 



 
Profiel   

Bedankt voor jullie lieve reacties.

Tamary, ik weet het, puur met mijn verstand. Maar de werkelijkheid lijkt zo anders. Achter alles wat er gebeurd zoek ik iets. Ook al weet ik dat het niet reëel is, voor mij is het op dat moment wel echt. En dan is het: Zie je wel, die mag je ook al niet. Je bent niet goed genoeg. Als je nou wat meer had van die of die.. Het kán niet dat mensen jou leuk vinden. Waarom ben je hier? De wereld is beter af als jij hier niet bent..
Met mijn psycholoog ben ik nu aan het werk om meer duidelijkheid te krijgen over wat ik wil en wat voor mij belangrijk is. Omdat ik mezelf in sociale situaties gewoon vergeet en niet meer weet wat voor mij belangrijk is in een situatie. Houden van mezelf is echt nog een stap te ver, of twee.. Je hebt gelijk hoor. Ik zal dat, helaas, mezelf moeten geven. Maar dat is moeilijk!

aMomentLT, dankjewel! Ik zal je berichtje onthouden. Voel je niet vervelend als ik je niks stuur, da's niet persoonlijk. Wil mezelf niet opdringen ofzo. Maar als ik er behoefte aan heb, weet ik je te vinden. Ik waardeer het echt!

dblijham, dankjewel voor je lieve aanbod!

stefje, je hebt zeker een punt. Ik ga eens naar je link kijken. Ik heb inmiddels zoveel geprobeerd dat ik de hoop bijna heb opgegeven, maar wie weet!


Corien, dankjewel, lief!

Dieseltje, dat piekeren herken ik wel ja. Dan kan je jezelf zo gek maken, terwijl er eigenlijk niets aan de hand is.. Mindfulness is inderdaad ook wel een idee. Soms zoek ik een meditatie op via YouTube. Ik slaap er wel beter door, omdat het mijn gedachten wat afleidt, maar dat stemmetje in mijn hoofd vind het vooral grote onzin en meent altijd gelijk te hebben en altijd een geldige reden te hebben om niet te mogen ontspannen.

RoosDeg, dankjewel!

Jullie reacties doen me echt goed

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 21:33 



 
Profiel   

fjaril schreef
Bedankt voor jullie lieve reacties.

Tamary, ik weet het, puur met mijn verstand. Maar de werkelijkheid lijkt zo anders. Achter alles wat er gebeurd zoek ik iets. Ook al weet ik dat het niet reëel is, voor mij is het op dat moment wel echt. En dan is het: Zie je wel, die mag je ook al niet. Je bent niet goed genoeg. Als je nou wat meer had van die of die.. Het kán niet dat mensen jou leuk vinden. Waarom ben je hier? De wereld is beter af als jij hier niet bent..
Met mijn psycholoog ben ik nu aan het werk om meer duidelijkheid te krijgen over wat ik wil en wat voor mij belangrijk is. Omdat ik mezelf in sociale situaties gewoon vergeet en niet meer weet wat voor mij belangrijk is in een situatie. Houden van mezelf is echt nog een stap te ver, of twee.. Je hebt gelijk hoor. Ik zal dat, helaas, mezelf moeten geven. Maar dat is moeilijk!

Het is moeilijk, maar je bent het waard!

En van die mensen die een mening over jouw hebben, wiens mening uit die groep is eigenlijk werkelijk belangrijk voor jouw? Niet je ouders, wel je psych (al is het enkel maar omdat die psych is geworden uit de oprechte wens mensen te helpen). Veel tot iedereen die je tegenkomt zal een mening over jouw hebben en jij over hen. Sommigen belangrijk ivm jouw veiligheid en velen gewoonweg niet. En ja ook dat is weer zo'n moeilijk iets om te doen, want er blijft altijd toch iets van plakken.

Met jezelf in de knoop zitten is ronduit pijnlijk en er lijkt geen eind aan te komen. Er is een eind aan, en nog een mooie ook. Je kan er stukjes van vinden door te kijken naar die kleine, mooie, leuke dingetjes. Zonsondergang met die mooie kleuren, die jonge zwaluw die via broertje op de draad land om ook in de rij te zitten voor eten van mama, ... Die momentjes ergens tussendoor die je zomaar tegenkomt, sta er even bij stil, en geniet er van.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 21:51 



 
Profiel   

Ik vind het moeilijk om te reageren in je topic en dat puur omdat ik je situatie erg herken.
Als je wil kan ik nog via pb contact met je op nemen.
In elk geval vind ik het enorm knap dat je dit opgeschreven hebt in dit topic!

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 22:02 



 
Profiel   

Ts je ben het waard. Ook jij kan gelukkig worden.
Maar dat zal niet vanzelf gaan helaas.
Dat is keihard werken.
Is het mogelijk om de psycholoog te schrijven?
Dat jullie dan je brief bespreken?

Jouw ouders, veranderen kan je ze niet.
Hoe onheus ze je ook behandeld hebben. Ik denk niet dat er ooit excuses komen.

Jij kan wel leren omgaan met je verdriet. Met hoe jij reageert op je ouders en bepaalde situaties.
Want alleen jij kan jezelf sterker maken.

Geef niet op stoere ts.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 22:12 



 
Profiel   

Ik heb mij ook overbodig gevoeld. Niet goed genoeg. Ik had niet mogen bestaan...
Maar meisje je bestaat, jij mag er zijn net als elk ander mens op deze planeet. Net als ik, net als alle bokkers hier... Jij mag bestaan, jij mag ruimte innemen net zoveel als jij denkt dat je nodig hebt.
Je leven is niet goed gestart maar dat wil niet zeggen dat het nooit goed kan zijn. Houd vol! Zoek de juiste hulp en weet dat jij je eigen beslissingen mag nemen en jouw eigen grenzen mag stellen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 22:22 



 
Profiel   

Ts, ik kan niet zeggen dat ik me kan verplaatsen in wat jij schrijft en voelt, maar wil je toch een hart onder de riem steken. Het klinkt allemaal zo moeilijk wat je doormaakt. Wat bij me bleef hangen was jouw opmerking over dat je bang was dat je zou gaan huilen bij de psycholoog als je teveel in je gevoel terecht zou komen. Maar zou dat niet juist o zo fijn zijn voor je, als het eruit mag? Misschien trek je dan wel een beerput open en heb je even het gevoel dat je het helemaal niet meer weet op dat moment, maar daar kan die psycholoog dan misschien juist wel weer bij helpen.

En wie weet iets om met je psycholoog om te overleggen: Mijn man raakte in een burnout als een soort laatste druppel in de emmer, zijn hele leven stroomde over. Hij is toen na enige tijd gaan schrijven. Dus pen en papier en is bij wijze over vanaf het eerste moment dat hij wist dat hij leefde gaan schrijven. Om alles los te kunnen laten. Kostte veeeel tijd en het haalde soms heel veel rommel naar boven, maar het werkte. En omdat jij zegt dat je schrijven makkelijker vindt, zou het misschien wat kunnen zijn. Het is niet makkelijk, heb ontzettend respect voor mijn vent dat hij dit gedaan heeft (en nog doet, hij is nog net niet helemaal klaar), maar hij wilde zo graag een fijn leven in de toekomst dat hij het "gewoon" is gaan doen.

Ik wens je alle succes en van de wereld....mocht je niks met mijn tip willen doen, dan snap ik dat volkomen hoor :) Maar wilde het je in elk geval meegeven....

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 22:46 



 
Profiel   

Als je het moeilijk vind om het te zeggen, waarom schrijf je het dan niet? Des noods print je dit berichtje uit en laat je het aan je psycholoog zien. Ik vind het soms ook wel moeilijk om dingen te zeggen, meestal vergeet ik dan de helft. En als ik het op schrijf, dan kan ik er ook de tijd voor nemen.

Het is vooral ook belangrijk om kleine stapjes te nemen, niet te grote goals zetten, en vooral in het hier en nu werken. Het verleden is geweest, je kan er niks meer aan veranderen. Wel kan je het vergeven. Loslaten is moeilijk, maar meestal is vast houden aan iets een stuk pijnlijker.

Ga elke dag voor de spiegel staan en zeg, ik ben mooi, ik ben goed, ik ben lief, ik mag er wezen. Het helpt echt!

[ img ]

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-12-17 22:50 



 
Profiel   

Ts, het spijt me verschrikkelijk dat je dit hebt moeten meemaken. Elk kind heeft recht op een warme 'thuis' om in op te groeien en zichzelf te mogen zijn/ te worden.

Goede raad heb ik niet, zelf worstel ik al jaren met angsten. Wat ik wel heb gekregen door de jaren heen is een stukje compassie voor mezelf en anderen.
Je hoeft niet elke dag vrolijk te zijn, je hoeft niet alles leuk te vinden. Het enige wat jij jezelf verschuldigd bent is dat je lief bent voor jezelf. Want er is maar 1 van jou.

Oh, nog een praktische tip, ik heb een bemoedigende spreuk als achtergrond op mijn telefoon. Zodra ik 'm pak lees ik het toch automatisch... Stiekem geeft t me rust.. Dit is mijn foto :

[ img ]

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-12-17 00:20 



 
Profiel   

Vind je je werk nog wel oké? Het is belangrijk aan jezelf te werken ook. Je ouders kun je niet veranderen, uiteindelijk zul je moeten accepteren dat het gegaan is zoals het is gegaan. Nu kun je voor jezelf kiezen. Blijkbaar was het in het gezin nodig dat er een zondebok was. Meestal wisten je ouders ook niet beter en is dat wat ze destijds konden. Waarschijnlijk ook hebben jouw ouders op hun beurt mogelijk ook geen leuke jeugd gehad. Zelfindoctrinatie is mogelijk helpvol. Zodra er een vervelende gedachte opkomt over jezelf(meestal zijn dat soort stemmetjes in je jeugd ontstaan en nu niet meer nodig) kun je je afvragen of het je helpt die gedachte te hebben. Dan bv nee of hou op tegen een nare gedachte zeggen. En verder aan zelf indoctrinatie doen door regelmatig te zeggen tegen jezelf dat je mag bestaan(bv zeggen, het is oke dat ik besta of bv het is ok dat ik hier ben, je hebt neem ik aan een paspoort oid dus heb je recht hier in Nederland te bestaan).
Mocht je eens kop koffie willen drinken samen pb me gerust(ik woon in de randstad)!

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-12-17 00:33 



 
Profiel   

Al heb ik niet jouw verleden- ik heb een tijd gekend waar ik over dingen hetzelfde nadacht als jij. Ik had echter liefhebbende ouders die me ondersteunden en mij juist lieten merken dat thuis veilig was, en dat ik belangrijk voor hen was (en ben)

Het heeft mij heel wat vallen en opstaan, en heel wat jaren gekost om niet meer te piekeren (mindfulness, zoals al genoemd), en vooral: van mezelf te houden.

Je kunt dit. Het is een lange weg, maar de beloning houd je voor altijd. Jij kunt dit.

Wie je ook probeert iets op je mouw te spelden- jij doet ertoe. Anders had hier ook niemand gereageerd!

Edit: misschien helpt ASMR (youtube) je om beter en meer ontspannen in slaap te vallen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-12-17 01:59 



 
Profiel   

TS, dat is heel heftig en ik wil je in elk geval veel sterkte wensen. Je doet ertoe! Je hebt het niet verdiend dat je vader zo tegen je deed. Hij had het fout.

Een paar dingen die misschien nog uit te proberen zijn:
- iets van creatieve therapie / psychomotore / haptonomie: dat is niet alleen maar praten, maar vrij rechtstreeks voelen.
- kijken of je wat ontspannende momentjes kunt vinden door te focussen op je lichaam. Bijvoorbeeld een douche of bad, of stevige druk op je lichaam, een stuk wandelen, wiebelen op zo'n evenwichtsbal (kun je meteen ruiterfitheid doen :) )
Doordat je hersenen met de fysieke prikkels aan de gang moeten, krijgt je hoofd iets minder de kans om in de gedachten door te draaien. Ook zijn er geleide meditaties / mindfullness die kunnen helpen, maar ervaar eens hoe dat is. (Ook voor tijdens het wandelen zijn ze er.)

En dan is het natuurlijk niet zo dat je meteen helemaal zen en ontspannen zult zijn, maar dat je er weer een klein beetje beweging in krijgt, dat je soms iets minder gespannen bent. Dus zeg dat je standaard spanning een 8 is, dat je het dan even naar een 7 krijgt.
Je kunt zelfs proberen of het werkt om soms een afgebakende tijd te piekeren, en daarna bewust iets te doen om die spanning weer kwijt te raken. Dan krijg je dus golfjes met misschien soms ook spanning 9, maar dan krijg je misschien weer wat beweging ipv het altijd en altijd gespannen zijn.

Waardeer de kleine momenten, zelfs als je instinct zegt dat een minuutje ontspanning nog niet bepaald opweegt tegen 23 uur en 59 minuten spanning van de rest van de dag. Het is toch iets goeds en belangrijks. (Denk ook aan paardrijden. Juist als een paard veel moeite daarmee heeft dan is dat ene momentje van echte nageeflijkheid een grote overwinning. Al is het maar 1 of 2 passen... Heel even snap je elkaar en elkaars lijf... en dat is het begin!)

Zet 'm op. Je bent het waard. Ik vind je het waard!

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-12-17 10:03 



 
Profiel   

Ik kan alleen maar denken “oh wat erg dat je dit zo is aangedaan”. Als je anders was opgevoed dan had je waarschijnlijk heel anders in het leven gestaan en dat had ik je zo gegund. Dit had gewoon niet zo gemogen, echt niet. Ik heb verder geen echte tips ofzo maar ik hoop dat je de kracht vindt om hier uit te komen!
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-12-17 10:33 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 1 van de 49 [ 1225 berichten ]
Ga naar pagina 1, 2, 3, 4, 5 ... 49  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen