Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-07-19 11:12

Geplaatst door de TopicStarter : 24-07-19 11:12

Klopt, bigone.. tsh is 4,4. Heb pas moeten laten prikken voor een vermoeden van cvs. Over een maandje moet ik naar de internist.
Het helpt me wel om te bedenken dat ik niet die onrust ben, maar dat het mijn schildklier is. De onrust wordt er niet minder van, maar ik hoef me er in ieder geval geen zorgen om te maken dat ik gek aan het worden ben.
Met zoveel stress is het ook niet gek dat mijn schildklier van slag is.

**Geplaatst**: 24-07-19 11:29

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-07-19 11:29

Schildklier schiet van stress niet zo snel in de stress, dan waren we allemaal patiënt. Laat alle extra’s achterwege voor je schildklier zodat er geen verkeerde metingen kunnen gebeuren.

**Geplaatst**: 24-07-19 11:34

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-07-19 11:34

Gek word je sowieso niet. Je lichaam zit momenteel simpelweg in een permanente status van spanning en stress en komt daar niet meer zo uit zolang jij niet heel erg hard op de rem trapt en je leven zo gaat inrichten dat je lichaam de beetjes stress die binnen komen weer kan handelen en laten afvloeien.

**Geplaatst**: 24-07-19 11:45

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-07-19 11:45

Hm - mijn schildklier stopte ermee toen de stress te hoog opliep.
(Het verband is niet keihard en recht evenredig, maar bestaat wel.)

En bij een te actieve schildklier heeft jodium supplementen nemen geen zin - de boel staat dan al te hoog.

**Geplaatst**: 24-07-19 12:31

Geplaatst: 24-07-19 12:31

Janneke2 schreef:
Hm - mijn schildklier stopte ermee toen de stress te hoog opliep.
(Het verband is niet keihard en recht evenredig, maar bestaat wel.)

En bij een te actieve schildklier heeft jodium supplementen nemen geen zin - de boel staat dan al te hoog.

Jouw stress kon ook voor een flink gedeelte veroorzaakt worden doordat je schildklier niet goed werkte. Dus waarschijnlijk eerder andersom.

**Geplaatst**: 24-07-19 21:30

Geplaatst: 24-07-19 21:30

Citaat:
Jouw stress kon ook voor een flink gedeelte veroorzaakt worden doordat je schildklier niet goed werkte. Dus waarschijnlijk eerder andersom.

Het is off topic, maar zo was het niet.
(Gedoe met man en paard tegelijkertijd hakte er nogal in, daarna nog dat erbij.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-07-19 11:15

Geplaatst door de TopicStarter : 25-07-19 11:15

Hoe het precies zit, weet ik niet, maar er is inderdaad een verband tussen (chronische) stress en een trage schildklier. Of dat bij mij ook het geval is, geen idee. Het zal het in ieder geval geen goed doen.

Maar voor nu geniet ik lekker van het niks doen. 's Morgens boodschappen doen en de rest van de dag in de schaduw of in het water. Heerlijk!
Ik wist niet dat ik hier zo aan toe was.

**Geplaatst**: 25-07-19 12:57

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 25-07-19 12:57

Fijn...!

Lekker samen met een vriendin hangen in de hitte en niksen!!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-07-19 20:11

Geplaatst door de TopicStarter : 27-07-19 20:11

En weer thuis. De dagen zijn omgevlógen! Wat was het heerlijk om niks anders te doen dan dingen waar ik zin in had. Ik kwam gisteren opgewekt thuis. Ik heb (behalve dan de eerste dag door die vervelende heenreis) gewoon helemaal geen stress gehad. Hoe dan? Ik kan me niet meer herinneren wanneer mijn laatste dag zonder stress was. Het kan dus toch voor mij. Vanmorgen met het vakantiegevoel nog in mijn bol naar de markt geweest en tijdschriften gehaald bij de bieb. Even het vakantiegevoel rekken.
Maar toch de beslommeringen van elke dag die het weer overnemen. De eenzaamheid die ik altijd weer extra ervaar als ik terug ben. Gelukkig minder heftig dan anders. Ik heb er nog maar een paar traantjes om gelaten.
De verplichtingen die weer roepen. Alle problemen die nog om een oplossing roepen, die ik ook niet een twee drie weet. De gedachten aan de toekomst.
Maar vooral het gevoel te moeten vluchten voor de berg van al die negatieve dingen. Niet weten hoe het op te moeten lossen. Niet echt een klankbord meer hebben. Of iemands positieve energie waar ik me even aan op kan trekken. Mijn vriendin die weer gezellig naar haar ouders gaat.
Terugkomen uit zo'n fijne situatie is hét moment om de disbalans te voelen waar ik in zit en niet uit weet te komen.
Ik ben dankbaar voor deze vakantie. Het was zo heerlijk en ik zou best nog wel een keer weg willen. Als ik dan terugkom, moet ik weer in die houding kruipen die bij deze disbalans past. En dat voelt zo oncomfortabel. Hoe ik het anders kan doen, geen idee. Ik heb nou eenmaal een vangnet nodig, de problemen zijn niet een twee drie op te lossen, het piekeren hoort momenteel nou eenmaal bij mijn leven.
Alleen maar lang leve de lol en ondertussen toch salaris krijgen, vind ik ook niet eerlijk. Hoewel.. als ik mijn vriendin was, had ik waarschijnlijk wat anders gezegd. Vandaag las ik een artikel over zelfcompassie. Dat mensen soms vinden dat ze niet aardig mogen zijn voor zichzelf. Dat is zo herkenbaar voor me.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-07-19 07:25

Geplaatst door de TopicStarter : 29-07-19 07:25

Ik heb denk ik even jullie blik of advies nodig.

Deze week heb ik een afspraak bij het reïntegratie-bureau voor de reïntegratie tweede spoor. Ik merk dat het me veel stress geeft. Slecht geslapen vannacht, huilen.
De bedrijfsarts heeft gerapporteerd dat verwacht wordt dat de uren opgebouwd kunnen worden en ik op termijn weer fulltime kan werken.
Ik ga begeleiding krijgen bij het vinden van een nieuwe baan. Het voelt alsof ik dit hele traject doe, omdat dat van me verwacht wordt. Omdat het moet.
Ik ben bang dat de bedrijfsarts de boel te positief ziet, waardoor ik van alle kanten druk ervaar om meer te doen dan ik eigenlijk kan.
Als ik naar mezelf kijk, moet ik er niet aan denken om te moeten gaan solliciteren. Mijn hoofd staat er niet naar. Ik ben bezig met overleven, niet met nadenken over mijn toekomst. Maar dit durf ik echt niet te zeggen bij het reïntegratie-bureau. Klinkt veel te deprimerend. En bovendien, wat wil ik dan? Dat stemmetje komt dan ook meteen weer: onzin, je profiteert gewoon van de situatie.
Daarnaast het psychische stuk. De overtuiging dat anderen alles beter kunnen en niemand op mij zit te wachten, heeft ervoor gezorgd dat ik het nog nooit in mijn hoofd heb durven halen om te solliciteren. Laat staan nu ik uit de running ben en al helemaal niks te bieden heb.
Ik zie er gewoon enorm tegenop, dat hele traject. Naast al mijn andere verplichtingen. Mijn werk, psycholoog, therapeut, fysio, cvs-poli, bedrijfsarts, reïntegratie-bureau..

Ik weet even niet wat ik hiermee aan moet. In mij hoofd woedt een strijd tussen mezelf serieus nemen en de gedachte dat ik me niet zo moet aanstellen, dat het allemaal onzin is wat ik hier neerschrijf. Dat ik nooit ergens zal komen als ik niks aan ga.

**Geplaatst**: 29-07-19 08:30

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-07-19 08:30

Mwa mwa moeilijk.
Misschien "gewoon" zeggen dat je het reuze moeilijk vind en zelf het gevoel hebt dat het momenteel te veel is voltijd te werken.
Aan de andere kant kan werken een goede afleiding zijn maar zo ver ben je nog niet

**Geplaatst**: 29-07-19 09:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-07-19 09:23

Kan je het opschrijven. Gewoon hoe je je voelt, welke strijd je inwendig voert en wat de situatie met je doet. Zoja doe dat dan en geef het aan de bedrijfsarts.

En nogmaals, nee je stelt je niet aan en nee je profiteert niet van de situatie. Als je zou profiteren zou je niet zo in de knoop zitten met jezelf maar met volop energie leuke dingen doen, je nooit beroerd voelen en doen alsof het niet goed gaat als de artsen het je vragen. En jij doet nu echt niet alsof, het gaat gewoon echt niet goed.

**Geplaatst**: 29-07-19 09:30

Geplaatst: 29-07-19 09:30

First things first: wat heerlijk dat je echt een paar dagen letterlijk "vakantie genoten" hebt...!!!!
$*\o/*$
Niets moeten en prettig gezelschap: dat doet een mens deugd.

Wat mij frappeert is dat je tegelijkertijd werkt en aan de slag moet voor het 2e spoor.
In principe is het een menselijke maatregel binnen 'de wet poortwachter' : als het niet meer gaat lukken op je oude stek, zoeken we iets anders.
Niet de combinatie...

Sommige mensen worden dan helaas gedumpt bij randstad (reïntegratiebureau rentree - het klinkt wel aardig maar ik heb gescheld gehoord dat ze weinig aan maatwerk doen)
maar anderen krijgen een brave coach die zzp'er is en gaat voor zijn cliënten. (Inclusief de variant dat de begeleiding in het 2e spoor al meteen stelt 'we kunnen ons braaf aan de wet houden en aansturen op WIA: wil je dat?')

En dat stemmetje dat jou maar blijft beschuldigen 'dat je het er van neemt' is idd een grote vijand.
Ik ga mee et de verstandige woorden van Lizy.
En ik vind beslist niet dat je de afgelopen maanden een "lang leve de lol leven" hebt geleid. Het was meer lijden met een lange ij ....

In principe is het het beste :brr:

om dit wel op een of andere manier aan te kaarten in het 2e spoor - het maakt maatwerk mogelijk.

Het enige wat echt moet vanuit het bureau is jou begeleiden. Dus leg maar voor van de cvs-poli en dat je alles als druk ervaart.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-07-19 11:49

Geplaatst door de TopicStarter : 30-07-19 11:49

Iedereen bedankt voor de reacties.
Ik heb het gedeeld en mijn coach toonde er begrip voor. Hij wil de cvs-poli ook even afwachten.
Gelukkig heb ik echt een goede coach.

Hagelslag, als ik me beter voelde, zou mijn werk inderdaad afleiding zijn. Contact met anderen, even de deur uit. Nu kost het me vooral energie en stress. Al is het nu ook goed voor me om de deur uit te zijn en wat regelmaat te hebben.

Lizy, zoals jij het zegt, klink het wel logisch ja. De belangrijkste reden dat ik nu leuke dingen doe, is omdat ik wil voorkomen dat ik anders in een diep dal terecht kom. Niet omdat ik het zo leuk vind om nutteloos te zijn in deze maatschappij.

Janneke, bij mij is het juist wel zo dat de twee sporen naast elkaar lopen. Opbouwen via eerste spoor blijven we gewoon doen en daarnaast wordt het tweede spoor opgestart. Zo zei de bedrijfsarts het. Misschien dat later mijn sollicitatiegesprekken ed in de tijd van werk vallen?

Vandaag moet ik weer naar mijn psycholoog. Ik ga maar eens wat dingen opschrijven uit dit topic die ik mee kan nemen. Het lastige is dat ik me altijd beter voel op dagen dat ik naar mijn psycholoog moet. En dan vertellen hoe ik me echt voel op die andere dagen, is echt moeilijk.

Ik leg mezelf de druk op dat ik bij mijn psycholoog zo snel mogelijk alle problemen (onrealistische gedachten, angsten, onzekerheid, triggers etc) op moet lossen, zodat ik kan voldoen aan de andere dingen die van me verwacht worden. Reïntegreren, solliciteren, werken..
Maar ik heb het gevoel dat het allemaal niks helpt. De dingen waardoor ik gegroeid ben, zijn gekomen door goede ervaringen. De vriend van een vriendin die me laat zien dat niet alle mannen slecht zijn. Een familielid die wel echt naar me luistert en me accepteert en liefheeft zoals ik ben. Dat zijn de momenten dat ik groei en me beter voel. Maar als ik moet zeggen wat ik tot nu toe heb bereikt bij de psycholoog.. Vergeleken met de jaren therapie echt nog niet veel. Ik zit nog steeds met al die angsten en triggers die me zo ontzettend belemmeren in het dagelijks leven. Ik geloof gewoon niet dat die nog weggaan.

Iedereen verwacht zoveel van me. De bedrijfsarts wil me aan het werk, het reïntegratie-bureau wil me aan een nieuwe baan, mijn werkgever vroeg of ik vandaag alsjeblieft kon komen werken naast mijn psycholoog, want het was zo druk... (heb nee gezegd overigens)
Het uwv verwacht dat je elke vier weken vier sollicitatiebrieven verstuurt. Krijg al stress bij het idee. Ik wil gewoon niks. Mijn kop in het zand en er gewoon even niet zijn. Doei allemaal, zoek het maar lekker even uit.
Ik wil niet, ik heb het gevoel op de rem te willen trappen. Hoe kan ik nou solliciteren als ik niks te bieden heb? Een beetje kopiëren op therapeutische basis zit ik ook niet op te wachten.

Ja, ik moet van de achterbank af, achter het stuur. De regie pakken en niet in een slachtofferrol kruipen. Ik kan wel wachten tot iemand voor mij mijn grenzen aangeeft. Dat is stiekem wat ik hoop. Maar dat moet ik zelf doen. Maar lastig..!
Ik betrapte me gisteren weer op de gedachte die ik ook had voordat ik in de ziektewet ging: hoe harder ik nu doorjaag, hoe eerder ik weer dat duidelijke signaal krijg van mijn lijf. Dan moet ik wel stoppen met alles.
Dat is zoiets raars. Ik moet mezelf weer toespreken om niet weer expres veel te veel over mijn grenzen te gaan.
Wat kunnen mensen soms raar in elkaar zitten.
Het leven beangstigt me en telkens als ik iets meer herstel, ben ik bang voor de hogere eisen die er dan aan me gesteld worden. Ik reed gisteren bijna jankend naar huis vanaf het reïntegratie-bureau. Ik heb het gevoel dat er dingen van me verwacht worden die ik niet waar kan maken.

Gisteravond heb ik wel een fijne avond gehad. Ik ben er met een vriendin op uit geweest. Was ontzettend humeurig, maar van haar aanwezigheid knapte ik gelukkig op. Dat was echt fijn.
En ik heb een plakboek gekocht waar ik wat in wil gaan freubelen. Beetje creatief zijn, hoofd leegschrijven doet me vast goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-07-19 12:36

Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-19 12:36

En weer thuis.
Gesprek bij de psycholoog was fijn. Ik heb de opdracht om per nacht niet meer dan acht uur in bed te liggen en overdag niet naar bed te gaan om te kijken of ik mijn slaapritme wat beter kan krijgen.
Van de bedrijfsarts mag ik een dagje minder werken. Drie dagen van drie uur met tussendoor een dag rust.
We gaan zien wat het brengt. Veel minder vond hij niet verstandig, omdat ik dan ook mijn ritme kwijt ben. Daar ben ik het wel mee eens.

Ik snap niet zo goed wat er met me aan de hand is. Normaal gesproken huil ik niet zo makkelijk, maar gisteren kon ik alleen maar huilen. Eergisteren ook. Kan dat ook komen door een trage schildklier?

**Geplaatst**: 31-07-19 12:38

Geplaatst: 31-07-19 12:38

Je laatste vraag: ja dat kan.

**Geplaatst**: 31-07-19 14:30

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-07-19 14:30

Aahh kijk, klinkt goed de aanpak van de bedrijfsarts.
Toch een beetje werk maar niet te veel.

Heb je je schildklier inmiddels laten testen bij de huisarts?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-07-19 14:59

Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-19 14:59

Moonfish, misschien is dat het dan.

Hagelslag, ja klopt! Ben echt blij dat hij mij ook inspraak geeft in wat ik wel en niet zie zitten. Ik hoop dat ik het ga trekken. Ik voel me echt kapot moe.
Maar helemaal thuis zitten, wordt ik nog meer depri van, dus dat is echt niet handig.
Schildklier is getest. Eind augustus moet ik naar de internist. Tsh was 4,4, dus wel iets verhoogd.

Wat als ik dit niet trek en de bedrijfsarts wil toch doorzetten?
Niet dat ik mezelf in de put zit te praten, maar het houdt me wel bezig. Hij had het erover om over drie weken weer afspreken en dan kijken of ik weer kan opbouwen.
Vanmorgen ben ik dan bijvoorbeeld bij de bedrijfsarts geweest en nu zit ik met koppijn op de bank tot ik naar bed kan vanavond. De vaat van drie dagen staat er nog, de wasmachine moet nog aan, ik heb zin om met mijn plakboek te beginnen, maar ik ben gewoon te moe om iets uit te voeren. Ik ben zelfs te moe om me er druk over te maken en dat is heel wat

Morgen moet ik werken. Ik heb geen idee waar ik die energie vandaan moet halen. Ik maak me er wel zorgen over dat ik nu mijn reserves nog meer ga aanspreken. De coach van het reïntegratie-bureau drukte me op het hart goed op mezelf te letten en rustig aan te doen en daar heeft hij echt wel gelijk in.
Maar ja, de psycholoog denkt er weer anders over. En de bedrijfsarts is ook van mening dat het het beste is om dit niveau qua belasting zoveel mogelijk vast te houden.
Zij zijn de professionals en ik vind het moeilijk om hen tegen te spreken, maar alleen ik weet hoe ik me voel. En als ik straks alleen maar minder en minder kan, omdat ik nu teveel doe, zit ik van de regen in de drup. Maar voor hetzelfde geld hebben ze wel gelijk en moet ik hier gewoon even doorheen. Pfoe, lastig.

**Geplaatst**: 31-07-19 15:27

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-07-19 15:27

Ik ben gister bij mijn nicht en tevens eigenlijk nog altijd beste vriendin geweest.
Heb eerst 8 uur gewerkt en toen 1.5 uur in de auto gezeten zodat we een x konden afspreken.
De afgelopen 9 jaar heb ik haar echt heel zelden gezien of gesproken.
We hebben dik 3 uur zitten kletsen over van alles en nog wat maar toen moest ik dus weer naar huis ivm vandaag weer werken. Dus weer ca 1 uur en 45 minuten autorijden.
Ik heb naderhand zon barstende koppijn gekregen.
En dit niet door het vele autorijden aangezien ik dat echt gewend ben maar gewoon door de spanning+ontspanning van het wederzien en kletsen etc.

Dus ik denk eerder dat je koppijn hebt omdat een stukje stres ivm je werk en bedrijfsarts is weggevallen ipv dat hij ver 3 weken weer wil kijken hoe het gaat.

Gaat het namelijk over 3 weken goed, dan zeg je dat je dit nivo tijdelijk aan kunt. Maar opbouwen zie je nog zitten.
Voordat er weer opgebouwd word wil je graag wat stabieler zijn.

Ik denk dat even je plakboek pakken ondanks geen energie te hebben toch wel fijn zou zijn.
Even je mobiel weg leggen 2 uurtjes en gewoon even creatief zijn

**Geplaatst**: 31-07-19 15:53

Geplaatst: 31-07-19 15:53

Ff nog over je schildklier vraag.
Mijne is officieel goed maar ik toon alle symptomen zonder medicijnen inclusief nul eetlust, kouwelijk en blijven slapen slapen slapen.
Daarbij voel ik me dan echt down, ik huil snel en ik voel me onwijs alleen terwijl ik dat niet ben.
Die dagen denk ik ook dat niemand het boeit als ik er niet meer zou zijn, en dat ik iedereen in de weg zit en wil me afzonderen.
Verhoog mijn medicijnen dan en ik ben binnen twee dagen compleet van mijn down gevoel af en ik wil weer eten.

Ik weet inmiddels dat als ik dat voel ik mijn medicijnen even aan moet passen.
Hetzelfde met als ik ga nachtbraken en niet meer naar bed wil, naast dat ik het huis kaal vreet, dan moet ik wat omlaag.

Verder zou ik graag meer typen over je situatie maar mijn handen doen naar zeer.

Maar ik wilde wel even laten weten hoeveel impact een schildklier hebben kan.

**Geplaatst**: 31-07-19 16:00

Geplaatst: 31-07-19 16:00

fjaril schreef:
Wat als ik dit niet trek en de bedrijfsarts wil toch doorzetten?
Niet dat ik mezelf in de put zit te praten, maar het houdt me wel bezig. Hij had het erover om over drie weken weer afspreken en dan kijken of ik weer kan opbouwen.
Vanmorgen ben ik dan bijvoorbeeld bij de bedrijfsarts geweest en nu zit ik met koppijn op de bank tot ik naar bed kan vanavond.

Er is natuurlijk uit het verleden een zinnetje in je hoofd gekropen dat (een variant is op) "Fjaril? Daar is heus niets mis mee hoor, die stelt zich aan".

:(:)

En in het gunstigste geval wil de BA jou metterdaad moed inspreken 'dat het met een beetje rust en wat geluk over 3 weken vast beter gaat'.
(Hij ZOU ook de internist en de cvs-poli kunnen afwachten....)

Maar dit gedrag plus de zinnetjes - daar krijgt een mens stress van.

Citaat:
De coach van het reïntegratie-bureau drukte me op het hart goed op mezelf te letten en rustig aan te doen en daar heeft hij echt wel gelijk in.
Maar ja, de psycholoog denkt er weer anders over. En de bedrijfsarts is ook van mening dat het het beste is om dit niveau qua belasting zoveel mogelijk vast te houden.
Zij zijn de professionals en ik vind het moeilijk om hen tegen te spreken, maar alleen ik weet hoe ik me voel. En als ik straks alleen maar minder en minder kan, omdat ik nu teveel doe, zit ik van de regen in de drup. Maar voor hetzelfde geld hebben ze wel gelijk en moet ik hier gewoon even doorheen. Pfoe, lastig.

...en dit is natuurlijk al helemaal 'geen beleid'.
Drie lui die allemaal iets anders willen.

"Hoezo, stress?"

Veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-07-19 18:30

Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-19 18:30

Hagelslag, de stress is niet echt weggevallen. Ik ben blij dat ik nu minder mag werken, maar samen met het idee van de psycholoog is het nu de een die me mijn slaap afpakt en de ander die meent dat ik daarnaast wel moet blijven werken.

Ik ben in mijn hele leven nog niet zo moe geweest als nu geloof ik. Van het idee dat ik morgen naar mijn werk moet, kan ik al janken. Geluiden komen hard binnen, licht is fel aan mijn ogen, ik kan niet fatsoenlijk nadenken.
Ik heb zo ongeveer de energie om me naar de badkamer of de keuken te slepen en verder doe ik niks. Al mijn ledematen voelen zo loodzwaar. Zo meteen toch ff naar de winkel. Toiletpapier is op en dan gelijk maar een snelle maaltijd halen, want de vaat is ook nog niet gedaan. Laat staan dat ik daarna nog energie heb om te koken.
En tsja, als ik dan eerdaags omval, hoef ik in ieder geval niet meer mijn best te doen om serieus genomen te worden.

Moonfish, vervelend voor je zeg! Lastig dat het zo schommelt. Wel fijn dat je jezelf inmiddels zo goed kent dat je weet wat je er aan moet doen.
Heeft inderdaad veel impact als ik het zo lees.

Janneke, dat stemmetje is echt vervelend ja. Gelukkig heb ik vanmorgen eerlijk kunnen vertellen aan de bedrijfsarts hoe ik me voel.
Ze hebben allemaal vast het beste met me voor, maar het zou fijn zijn als ze meer samen overleggen en met één plan komen waar ik ook vertrouwen in heb. In plaats van allemaal aan me trekken, want zo voelt het. Nog een week of vier en dan mag ik naar de cvs-poli. Die weten hopelijk wel waar ze het over hebben.
Dankjewel.

**Geplaatst**: 31-07-19 19:03

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-07-19 19:03

Ik snap dat het moeilijk is dat je extra slaapmomentje "weggenomen" is.
Maar bedenk wel dat als je meerdere uren aaneen kunt slapen je vaak een betere slaapkwaliteit hebt

**Geplaatst**: 31-07-19 19:06

Geplaatst: 31-07-19 19:06

Kan je het niet aankaarten bij vb de psycholoog dat je het gevoel hebt dat ze allemaal aan je trekken en je liever één plan van aanpak hebt dat afgestemd is?

Als je je zo voelt is het inderdaad vervelend om overdag niet te gaan slapen enz. Toch begrijp ik het advies van de psycholoog wel. Over het algemeen heeft zoveel extra slaap geen positieve invloed op de kwaliteit van je slaap. Een bepaald ritme hebben, kan bovendien wel helpen om uit die put te komen.
Ik weet niet hoeveel je nu overdag in je bed ligt, mogelijk is de stap naar niet in bed liggen overdag (heel) groot. Als die stap te groot is, kan je het ook gaan afbouwen in plaats van gelijk te stoppen met overdag in bed liggen.
Ik ben ook door zo'n periode gegaan dat ik overdag veel in bed lag; na verloop van tijd zoveel dat ik zelfs niet kon en wou opstaan om te eten en ik enkel uit bed kwam om naar het toilet te gaan. Dit heb ik ook echt moeten afbouwen, ondanks dat ik moe was en weinig kon doen. Ik zette mijn wekker en verplichtte mezelf om dan uit bed te komen, al was het maar voor een kwartiertje. De tijd dat ik in bed mocht liggen heb ik telkens wat meer ingekort en de tijd dat ik dingen ging doen stilletjes aan verlengd. Het klinkt misschien raar, maar ik heb er meer energie door gekregen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-07-19 19:26

Geplaatst door de TopicStarter : 31-07-19 19:26

Ik ben het absoluut eens met het advies van de psycholoog. Maar dan moet ik wel de kans krijgen om mijn energie op te bouwen en de balans weer terug te vinden.
Wie weet is het nu even heftig en gaat het snel beter, maar ik ben bang voor een terugval. Met mijn slaap overdag kon ik de verplichtingen net bijbenen en met moeite wat in het huishouden doen. Daarnaast werd ik steeds meer somber en lusteloos als mijn energie daalde. Slapen was ook een manier om even niet na te hoeven denken en me even niet rot te voelen. Het was een break in de lange dag. Ik ben bang voor een zwart gat nu alles ineens op zijn kop wordt gegooid.

Het is wel een goed idee van je, pateeke, om dat aan te geven bij de psycholoog.

Vaak lag ik 's middags van twee tot vijf/zeven in bed waarvan ik twee tot vier uur sliep. Nu helemaal niets meer.