Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-07-19 11:36

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 10-07-19 11:36

Werken moet in deze periode bijdragen aan herstel.
Als het dat niet doet, is het contraproductief.
Wat zegt je huisarts daarover? Wat in je werk zorgt ervoor dat je spanning opbouwt?

Trouwens: de masterclasses van Erik Scherder bij omroep Max zijn zeer verhelderend. (terug te zien bij NPO)
Vooral die over stress. Dit laat zien dat stress echt iets doet met je lijf.
Bij stress gebeurt er vanalles 'tussen de oren'. Dat is geen inbeelding.
En het is belangrijk dat serieus te nemen.
Sterkte met alles.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-19 11:57

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-19 11:57

Mijn werk draagt totaal niet bij aan herstel. Het is mijn grootste energievreter momenteel.
De huisarts heeft niet iets over het werk gezegd.
Ik heb ptss wat natuurlijk niet meewerkt. Overal, behalve in mijn eigen huis, voel ik me onveilig. En vooral op mijn werk. Daar wordt wat van me verwacht, heb ik het gevoel te moeten functioneren (en dat niet te kunnen).
Ik heb veel mannelijke collega's (op alle mannen projecteer ik het nare gedrag van mijn pa richting mij) en pestverleden speelt op daar. Daardoor heb ik veel triggers.

Het is dubbel. Aan de ene kant moet ik minderen in wat ik doe om energie te sparen. Aan de andere kant moet ik juist dingen blijven doen, want hoe minder ik doe, hoe enger ik dingen ga vinden en hoe meer ik mezelf weer ga opsluiten in huis. Dat werkt weer eenzaamheid, depressieve gevoelens en gevoelens van nutteloosheid en falen in de hand.

Ik ga eens kijken naar die masterclasses! Heb al eerder wat van hem gezien en hij weet echt ontzettend veel inderdaad.

**Geplaatst**: 10-07-19 12:11

Geplaatst: 10-07-19 12:11

Dan denk ik dat je beter kunt richten op meer bewegen en ontspannen activiteiten die wel bijdragen aan herstel.
Heb je een contactpersoon op het werk waar je dit mee kunt bespreken? En anders toch de huisarts (of POH)
Misschien wel spannend om tegen het arbeidsethos in te gaan, maar jij weet tenslotte wel wat je nodig hebt voor herstel. En dat is ook voor de werkgever van groot belang.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-19 18:35

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-19 18:35

O zeker, als ik dat zou doen, zou ik me veel beter voelen!
Maar de verantwoordelijkheid drukt ook. En het gevoel dat ik profiteer van de situatie. Lekker niks doen, geld komt wel binnen. Hoewel dat natuurlijk niet zo is. Ik zou er veel voor over hebben om gewoon zonder struggles het dagelijks leven te kunnen volhouden. Fijne baan, meer energie, minder stress. Daar teken ik voor!

Ik heb een fijne manager die absoluut mijn herstel op één heeft staan, maar dit aangeven, vind ik echt lastig. Het voelt als falen, of ik mijn collega's teleurstel. Dat ze nu al zolang werk van mij overnemen en het resultaat nu is dat ik wéér niet kan werken. En al helemaal nu duidelijk is dat ik niet meer zal kunnen reïntegreren in deze baan.
Ik denk dat de bedrijfsarts en mijn psycholoog de aanspreekpunten hiervoor zijn. Al vind ik het richting hen ook moeilijk om aan te geven hoe het echt is.
Maar ik zal wel moeten. Want dit is geen herstel inderdaad. Dit is alleen maar dieper in de put komen.
Morgen heb ik een gesprek met mijn manager. Dan moet het wel ter sprake komen. Ik vind het ook zo lastig om uit te leggen. Nu heb ik gelukkig wel een diagnose, maar om daarmee rond te strooien, houd ik niet van. Stukje opvoeding ook, denk ik. Niet aanstellen, doorgaan..

**Geplaatst**: 10-07-19 18:47

Geplaatst: 10-07-19 18:47

Ik snap dat het een moeilijke keuze is om het te vertellen.
Maar wat zou jij tegen je beste vriendin zeggen als haar dit overkwam?
En als je nu zelf je beste eigen vriendin wordt....!
Kom op, je kunt het.
Succes morgen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-19 17:52

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-19 17:52

Dankjewel voor je support, Senna!

Ik heb eerlijk aangegeven dat ik zo moe ben en dat ik misschien nog wat minder moet werken. Mijn manager reageerde gelukkig erg fijn. Eerst heb ik vakantie en de eerst volgende dag na de vakantie gaan we om de tafel.
Het is een opluchting. Het maakt het ook makkelijker dat ik nu kan zeggen, misschien cvs. Dat vind ik makkelijker om te zeggen dan ptss, triggers, spanning etc..

**Geplaatst**: 11-07-19 21:19

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 11-07-19 21:19

Fijn dat je leidinggevende goed reageerde. Ben wel benieuwd wat maakt dat je misschien CVS beter kan accepteren dan je psychische gesteldheid. Je mag best wel wat liever voor jezelf zijn. Een gevecht tegen jezelf ga je nooit winnen, accepteer dat het is zoals het is en wees lief voor jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-19 07:36

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-19 07:36

Zonnebloem, ik denk omdat ik het gevoel heb dat ik aan de cvs niks kan doen en aan mijn ptss wel. Hoewel ik weet dat ik het mezelf niet kwalijk mag nemen, neem ik het mezelf wel kwalijk dat ik er nu nog zo'n last van heb. Voor lichamelijke klachten is vaak ook meer begrip.

Klopt, ik mag echt wat minder streng zijn voor mezelf, maar dat vind ik echt lastig!

**Geplaatst**: 12-07-19 09:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-07-19 09:46

Ptss is ook niet even iets wat je gewoon meeneemt uit de supermarkt hè. Is ook ‘gewoon’ iets wat je oppikt door invloeden van buitenaf. Je kan er mee aan de slag in de hoop dat je er steeds beter mee om kan gaan maar het zal altijd onderdeel van je leven blijven net als iedere andere psychische aandoening. Zelfs nog meer dan fysieke ziekten waarvan er velen zijn die je krijgt, ervan geneest en geen verdere gevolgen hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-19 19:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-19 19:18

Ja weet ik.. en toch neem ik het mezelf kwalijk ofzo. Omdat ik dan denk: zo erg was het toch niet.. Of: kom op, je kan zelf ook wel bedenken dat je nu uit die situatie bent, waarom reageer je nog zo?
Vrienden gaan trouwen, huis kopen, hebben een leuke baan. En ik niet. Daardoor voel ik me minderwaardig.
Dat is wel iets om het eens over te hebben met mijn psycholoog.

**Geplaatst**: 12-07-19 19:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-07-19 19:20

Je zou als je het durft je laatste paar berichten hier kunnen uitprinten en meenemen. Ik vind namelijk wel dat je hier goed kan verwoorden waar je tegenaan loopt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-07-19 03:01

Geplaatst door de TopicStarter : 14-07-19 03:01

Dat is wel een idee, om het op te schrijven en mee te nemen.
Er is zoveel wat ik wil bespreken dat het gewoon niet in een sessie past.

We zijn gestart met imaginaire exposure, maar ik heb niet echt het gevoel dat het wat doet. Misschien heeft het tijd nodig. M'n vertrouwen is ook weg. Ik heb al zoveel geprobeerd zonder veel resultaat.
Het lastige is dat ze vraagt naar het beeld wat ik heb bij een trigger. Dat heb ik niet. Het is gewoon de complete situatie van jaren wat me gevormd heeft. En als ik dan een beeld neem waarvan ik weet dat het daar een onderdeel van is en ik moet mijn pa in gedachten vertellen hoe ik over zijn gedrag denk en hem de kamer uit schoppen, denk ik: ja leuk, maar in werkelijkheid pakt hij me tien keer zo hard terug als ik dit zou flikken. En alsof ik nu ineens voor mezelf op durf te komen in het dagelijks leven.. Hoewel het wel goed voelde om hem de kamer uit te schoppen. Maar ja.. Ik ben bang voor hem, hij zal nooit accepteren dat ik tegen hem in ga. 's Avonds op bed had ik dat angstige gevoel dat hij me terug zou pakken, ook al was het alleen in mijn gedachten wat ik tegen hem heb gezegd.
Op internet las ik over het narcissistic victim syndrome en ik ga mezelf (en mijn pa) geen etiketten opplakken, maar dat is wel precies waar ik me in herken.
Echt moeilijk allemaal.

Binnenkort heb ik weer een verjaardag waar mijn ouders ook zijn. Ik twijfel nog of ik er heen ga of niet. Als ik niet ga, is dat meteen de keuze om de boel open te gooien, want ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik er niet langer over ga liegen. Dat vind ik best eng. Die kant van de familie is gesloten. Irritaties worden niet uitgepraat, soms wel achter je rug om verteld. Zolang ze niet uitgesproken worden, zijn ze er niet en kan de boel ook niet escaleren. Familie moet 'een' zijn. Oppervlakkige gesprekken en lol, terwijl er dingen spelen die niet uitgesproken worden. Beetje zoals mijn ouders ook in elkaar zitten.

En ja, dat zijn echt dingen om in de nacht over na te denken.. ik heb echt even stress om van alles en nog wat. Kan me zo druk maken om niks. Als ik dan zie hoe makkelijk anderen doen om dingen waar ik gerust om wakker kan liggen, verbaas ik me weleens. Een vriendin vertelde me pas dat ze voor het eerst na haar burnout geen dag meer heeft met stress. Ik kan me dat niet voorstellen. Bij mij is het precies andersom. Ik kan me geen dag herinneren dat ik geen stress heb gehad. Al jaren niet meer.
Er gaat zoveel gebeuren nu. Tweede spoor met het reïntegratiebureau, het nieuwe traject met mijn psycholoog, de cvs-poli, bedrijfsarts...
Daarbij de situatie met mij ouders waarbij ik wenste dat ik in de toekomst kon kijken om de juiste beslissing te nemen op het juiste moment. Het voelt of het lot van de complete familie op mijn schouders ligt. In feite is dat ook zo, want mijn ouders leggen hun verantwoordelijkheid bij mij neer. En dat is zwaar.

Vanavond heb ik een hele fijne avond gehad. Een paar vrienden kwamen eten. Het was echt gezellig, mooie, persoonlijke gesprekken gehad. Maar hoe ze ook meeleven, zij gaan naar huis en kunnen dit niet voor me doen. Dat moet ik toch echt zelf doen. Niemand kan me vertellen wat het wijste is om te doen.
Het is zoveel bij elkaar om te kunnen behappen.

**Geplaatst**: 14-07-19 11:12

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 14-07-19 11:12

Weetje, ik zou daar dus dan gewoon niet heen gaan.
Jij hebt bij de vorige x een paniekaanval gekregen dus doe het niet!
Kies voor jezelf.
Je bent het waard om niet heen te gaan en je eigen leven te leiden.

**Geplaatst**: 14-07-19 11:23

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 14-07-19 11:23

Ik zou dus ook gewoon niet gaan. Jouw ouders leggen de verantwoordelijkheid van behoud van familie bij jou waar dat echt hun eigen verantwoordelijkheid is. Hoe hecht ben je zelf met je familie en heb je er behoefte aan contact met ze te houden? Zoja dan lekker zelf met ze afspreken, zonee dan verder links laten liggen.

**Geplaatst**: 14-07-19 11:30

Geplaatst: 14-07-19 11:30

fjaril schreef:
Dat is wel een idee, om het op te schrijven en mee te nemen.
Er is zoveel wat ik wil bespreken dat het gewoon niet in een sessie past.

Doen....!
Dan staat het op schrift en kunnen jullie allebei de komende x aantal sessies op teruggrijpen.
En momenteel ook niet onbelangrijk: de moeite om het op te schrijven heb je al gedaan.

Citaat:
We zijn gestart met imaginaire exposure, maar ik heb niet echt het gevoel dat het wat doet. Misschien heeft het tijd nodig. M'n vertrouwen is ook weg. Ik heb al zoveel geprobeerd zonder veel resultaat.
Het lastige is dat ze vraagt naar het beeld wat ik heb bij een trigger. Dat heb ik niet. Het is gewoon de complete situatie van jaren wat me gevormd heeft. En als ik dan een beeld neem waarvan ik weet dat het daar een onderdeel van is en ik moet mijn pa in gedachten vertellen hoe ik over zijn gedrag denk en hem de kamer uit schoppen, denk ik: ja leuk, maar in werkelijkheid pakt hij me tien keer zo hard terug als ik dit zou flikken. En alsof ik nu ineens voor mezelf op durf te komen in het dagelijks leven.. Hoewel het wel goed voelde om hem de kamer uit te schoppen. Maar ja.. Ik ben bang voor hem, hij zal nooit accepteren dat ik tegen hem in ga. 's Avonds op bed had ik dat angstige gevoel dat hij me terug zou pakken, ook al was het alleen in mijn gedachten wat ik tegen hem heb gezegd.
Op internet las ik over het narcissistic victim syndrome en ik ga mezelf (en mijn pa) geen etiketten opplakken, maar dat is wel precies waar ik me in herken.

...als verklaard emdr fan snap ik denk ik waar je het over hebt.
Ten eerste: exposure is in welke therapie dan ook een energievreter. :(:)

Het is een nuttig onderdeel van traumatherapie - maar wel een zwaar onderdeel. :(:)

En gesteld dat je (God verhoede) cvs zou hebben, hoort er een braaf protocol bij met hoe belastend het is en hoe weinig je precies kunt hebben.
....iets wat ook beslist geen kwaad kan bij mensen die weinig energie hebben zonder diagnose!!!

Verdrietig, wat je schrijft over vertrouwen, maar van lang doorploegen zonder echte resultaten wordt niemand vrolijk.
Kleine paradox: in therapie geldt dat je beter geen dingen kunt doen waar je niet achter staat. Een sessie die je begint met mentaal opgestroopte mouwen 'ik ga er tegenaan' - dat is niet direct aan de orde zo te lezen...

Bij emdr kan de trigger zelf voldoende zijn, of een beeld dat de ellende representeert.
En als emdr fan: daar hoef je nooit iets te doen wat je niet durft. Eerst de angst weg! Ik vind het hartstikke reëel: als de fantasie om m de kamer uit te schoppen niet 'vanzelf' komt, is het te vroeg om het jou op te dragen.
(Zou je bij emdr dezelfde gedachten krijgen, dat hij je al vanwege je gedachten terug gaat pakken, dan wordt dat de invalshoek voor de volgende sessie. )

Citaat:
Binnenkort heb ik weer een verjaardag waar mijn ouders ook zijn. Ik twijfel nog of ik er heen ga of niet. Als ik niet ga, is dat meteen de keuze om de boel open te gooien, want ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik er niet langer over ga liegen. Dat vind ik best eng. Die kant van de familie is gesloten. Irritaties worden niet uitgepraat, soms wel achter je rug om verteld. Zolang ze niet uitgesproken worden, zijn ze er niet en kan de boel ook niet escaleren. Familie moet 'een' zijn. Oppervlakkige gesprekken en lol, terwijl er dingen spelen die niet uitgesproken worden. Beetje zoals mijn ouders ook in elkaar zitten.

Eh, het is nobel om je beloften te houden, maar zo hard is het toch ook weer niet nodig?
Wegblijven vanwege ziekte is trouwens nog waar ook.
Je mag van standpunt veranderen - en de boel opengooien doe je het beste als je inmeen stevige conditie bent.
Laat je nou niet "vastbinden" door je eigen woorden, dan hebben anderen weer macht over jou.

Citaat:
Daarbij de situatie met mij ouders waarbij ik wenste dat ik in de toekomst kon kijken om de juiste beslissing te nemen op het juiste moment. Het voelt of het lot van de complete familie op mijn schouders ligt. In feite is dat ook zo, want mijn ouders leggen hun verantwoordelijkheid bij mij neer. En dat is zwaar.

Ja.
En het ism hun keuze om het bij jou te leggen.
En in wezen hoef je daar niet in mee te gaan.

Citaat:
Vanavond heb ik een hele fijne avond gehad. Een paar vrienden kwamen eten. Het was echt gezellig, mooie, persoonlijke gesprekken gehad. Maar hoe ze ook meeleven, zij gaan naar huis en kunnen dit niet voor me doen. Dat moet ik toch echt zelf doen. Niemand kan me vertellen wat het wijste is om te doen.
Het is zoveel bij elkaar om te kunnen behappen.

Koester de mooie momenten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-07-19 20:55

Geplaatst door de TopicStarter : 20-07-19 20:55

Bedankt iedereen voor de reacties. Dat waardeer ik echt. Ik zal even kort reageren. Ik ben zo ontzettend moe telkens. Ondertussen druk met van alles en nog wat in mijn hoofd, achterstand in het huishouden door mijn gebrek aan energie wat ik echt moet bijwerken etc etc..

Mijn schildklierwaarde is dus boven de 4. De huisarts had er geen opmerking bij geschreven en geen rode cijfertjes, dus alles was goed aldus de receptioniste. Volgens mij is het toch echt te hoog, maar over ruim een maand moet ik toch naar de internist, dus dan leg ik het meteen voor. Tot die tijd maar even uitzingen..

Is er iets wat ik tot die tijd kan doen om mijn schildklier te ondersteunen? Ik doe al regelmatig wat zeewier bij mijn eten voor de jodium.

Ik heb besloten om niet naar de verjaardag te gaan. Mijn ouders leggen inderdaad de verantwoordelijkheid bij mij en dat is niet eerlijk. Het voelt niet goed om mezelf voorbij te lopen voor iets wat ik zelf niet eens wil. En bovendien heb ik nu een goede reden, mijn energielevel.

**Geplaatst**: 20-07-19 21:32

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 20-07-19 21:32

$*\%/*$ heel goed van je dat je niet gaay $*\%/*$
Voor je schildklier gewoon even wachten. Niet zelf iets doen want dan kunnen de waardes veranderen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-07-19 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 21-07-19 16:02

Dankjewel

Hm, daar heb je wel gelijk in ja.. dan toch maar even wachten.

Vandaag is me wel een dagje, pffft..
Vanaf de ochtend heb ik al zo'n gigantisch, ontzettend opgejaagd, paniekerig gevoel. Ik wordt er gek van. Niks helpt. Afleiding zoeken, mediteren, huilen..
Nog nooit heb ik het zo erg gehad als nu. Alsof er een gespannen veer in mijn lichaam zit. Normaal gesproken hielp het om afleiding te zoeken. Dan was het weg. Maar nu niet.. Het gaat maar door en door. Allerlei dingen waar ik me enorm zorgen om maak, terwijl dat totaal niet realistisch is. En het lukt me maar niet om het te relativeren. Alsof ik bang ben dat ik controle verlies ofzo.
Morgen moet ik een lange reis maken. Ik ga een midweekje in een huisje met een vriendin. Misschien heeft het daarmee te maken. Ik baal, had hier zo naar uitgezien. Hoop dat ik er toch nog van kan genieten.

**Geplaatst**: 21-07-19 16:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 21-07-19 16:52

Ik denk dat het met beide te maken heeft.
Dus dat je verjaardag hebt afgezegt en een midweekje weg dat dat iets veel is.
Ik denk dat het midweekje je eigenlijk wel goed gaat doen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-07-19 06:11

Geplaatst door de TopicStarter : 23-07-19 06:11

Je kon weleens gelijk hebben ja.
Mijn incasseringsvermogen is echt nul. Gisteren merkte ik dat ook weer. We zouden de fietsen meenemen. In de trein. Blijkbaar is dat dus het grootste frustratiepunt in de zomer. Begon al bij de eerste conducteur die floot terwijl we nog aan het instappen waren en riep: schiet toch eens op!
Tweede trein was al niet veel beter.
Ik kon wel janken. Ik voelde me zo eenzaam. Weg van mijn veilige huis, op weg naar een plek die ik niet ken.
Vannacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Ik stress hem al zo ontzettend voor de terugreis.
We hebben besloten dat we het laatste stuk gaan fietsen. Dus maar een keer overstappen gelukkig.
Verder zijn er nog zoveel dingen die in mijn hoofd rondgaan waar ik me druk over maak dat ik niet echt kan genieten en eigenlijk spijt heb van de hele vakantie.
Mijn relativeringsvermogen is gewoon weg ofzo.

**Geplaatst**: 23-07-19 08:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-07-19 08:46

Rot hoor Fjaril!

Ik herken het eenzame gevoel van 'weg van mijn vertrouwde omgeving en op weg naar iets onbekends' - dat avontuur kan er gewoon niet meer bij als je al veel stress hebt.

De laatste keer dat ik met fiets treinde ging erg prettig (allerlei brave mensen inclusief een conducteur die oma hielpen tillen)(niet alle oma's mesten dagelijks stallen uit tenslotte).
Dus hopelijk hebben jullie het beter met de terugreis.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-07-19 10:47

Geplaatst door de TopicStarter : 23-07-19 10:47

Thanks Janneke, voor je lieve berichtje. Krijg er bijna tranen van in mijn ogen.
Dat is het inderdaad, dat ik deze stress er gewoon niet bij kan hebben door alles. Het voelt een beetje gek dat ik zo uit het veld geslagen ben en dat ik meteen dingen ga zoeken om me zorgen om te maken. Alles lijkt erger als je niet thuis bent. Vanmorgen lag ik met hartkloppingen in bed. Normaal denk ik: o, ik voel mijn hart kloppen. En trek ik me er verder weinig van aan. Gaat wel weer over. Nu kreeg ik er meteen stress van. Straks is er iets mis, ik ben hier vreemd. Help.
Ineens ben ik bang dat ik het vlees niet goed gaar bak. En nog meer van dat soort dingen.
Ik wil gewoon zorgeloos genieten van mijn vakantie..

**Geplaatst**: 23-07-19 11:21

Geplaatst: 23-07-19 11:21

Wat vervelend dat je je al zo lang zo rot voelt Fjaril! De klachten die jij omschrijft kunnen allemaal wel degelijk van stress komen.

Ik denk ook dat je even helemaal moet stoppen met werken. Je geeft aan je erg verantwoordelijk te voelen voor veel dingen, zo ook je werk. Maar denk je echt dat het bedrijf niet doorgaat als jij er niet bent? En mocht het wel teveel worden voor jou collega's moeten hun dat zelf aangeven of je manager moet aan de bel trekken dat er nog een collega bij moet.

Je lichaam draait nu alleen maar op stress en blijft nu ook opbouwen. Probeer zoveel mogelijk dingen waar je invloed op hebt die je stress geven voorlopig even helemaal niet te doen. Ook al vind je dat het moet of gewenst is. Jij bent zelf het belangerijkste en mag er zijn! Andere mensen hebben er ook meer plezier van als jij weer lekkerder in je vel zit dus pak die ruimte. Als een vriendin van mij dit zou hebben en even niets wil/kan zou ik dat ook goed begrijpen en vragen hoe ik haar wel kan helpen.

Wees maar even egoistisch. Zo te lezen heb je lang genoeg aan alles en iedereen gedacht. Ik weet dat dit veel makkelijker gezegd is dan gedaan maar hoop voor je dat je snel een kantelpunt hebt en dat je zelf merkt dat de dagen dat je je beter voelt iedere keer weer een beetje meer worden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-07-19 10:45

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 24-07-19 10:45

Het zou heel goed stress kunnen zijn hoor. Het komt echt niet uit de lucht vallen allemaal.

Er zijn steeds meer mensen die aan me vragen waarom ik nog werk. Het zet me wel aan het denken. Ik vind dat echt lastig. Als ik een goede dag heb, kan ik best eventjes werken. Maar door de stress van afgelopen tijd zijn die goede dagen zeldzaam. En om dan de grens aan te geven, vind ik lastig.
Ik merk ook dat die spanning op mijn werk voor een groot gedeelte ook overbelasting is. Als ik qua energie niet over mijn grens ben gegaan, merk ik iedere keer dat het veel beter gaat.
Het werk kan prima doorgaan als ik er niet ben. En anders moet er gewoon een collega bij komen inderdaad. Ik vind het moeilijk om dat los te laten.

Voor nu heb ik de rust gelukkig weer teruggevonden. We worden opgehaald aan het eind van de vakantie, dus die stress kan ik loslaten.
De eerste nacht greep het hele leven me ineens zo aan, dat ik er echt even niet meer doorheen zag. Combinatie van de stress en misschien ook het contrast tussen de rustige omgeving waar ik in was en de onrust in mezelf.
Verder is het echt wel lekker om even geen verplichtingen te hebben en niet constant bezig te zijn met alles wat nog moet. Doet me goed.

**Geplaatst**: 24-07-19 10:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-07-19 10:52

Los van je psychische problemen, ik denk dat je schildklier ook echt niet goed is. Opgejaagd, moe, slapen in de middag, hartkloppingen ,slecht slapen, geestelijke onrust, zeer herkenbaar voor mij als schildklierpatient. Laat je doorsturen naar een internist of endocrinoloog.