Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-08-19 19:45

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-08-19 19:45

Als jij met thyrax naar huis wordt gestuurd verdenken ze toch je schildklier

Die nog extra laten prikken.
Ik heb ook Hasimoto en als mijn waarde ook 4.4 sta functioneer ik niet.
Het kan een combinatie zijn van beginnende burn-out en schildklier.

Mijn tsh stond toen op 156 was best hoog _O-

Nu sta ik op 0.2 en functioneer prima.
Moe ben je altijd maar je zo voelen is niet goed.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-19 09:50

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-19 09:50

Ik ben dus niet met Thyrax naar huis gestuurd.. Hij zegt dat dit mijn normaalwaarde is. Mij lijkt dat hij dat nergens op kan baseren.
Ik snap ook niet waarom mensen die schildkliermedicatie slikken een tsh moeten hebben van twee of minder om goed te functioneren en dat mijn tsh van 4,4 geen probleem moet zijn. Wat is het verschil?

156 is echt wel hoog :oo

**Geplaatst**: 30-08-19 12:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 30-08-19 12:10

Ze zoeken het dus niet in je schildklier, maar er komen wel nadere onderzoeken.

Hopelijk komt daar iets uit!

En dissociëren omdat je met een man moet praten is hartstikke heftig!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-19 13:15

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-19 13:15

Ik krijg inderdaad meerdere onderzoeken, maar de kans dat daar iets uitkomt, acht de internist niet groot. Hij vraagt zich ook af in hoeverre de ptss een rol speelt.
Pas had ik een lange wandeling gemaakt en was ik niet eens echt moe. Ik dacht, zie je wel.. toch psychosomatisch..
Maar ik heb er bijna drie dagen van bij moeten komen lichamelijk. Enorm last gehad van rusteloze benen 's nachts, zodat ik pas rond twee uur kon slapen.

Het dissociëren was erg naar ja..

Vandaag ook een minder fijne dag. Gisteren een wandeling gemaakt met een vriendin in het bos. Een paar keer hoorden we een mannenstem. Er waren werklui aan het werk. Dat soort momenten vind ik eng. Daar boven op ook nog eens een onhandige fout gemaakt, wat allemaal bij elkaar uitmondde in een huilbui vanochtend.
Ik moet zo nog naar de supermarkt, maar het liefst sluit ik mezelf op in huis.

**Geplaatst**: 31-08-19 14:00

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-08-19 14:00

Goed van je dat je een wandeling gemaakt hebt!
Ik vind dat altijd wel lekker, even verstand op 0 en lopen.
Vooral als ik veel te verwerken heb. Lichamelijk word ik niet echt moe ervan maar mijn hoofd wel.

Wat voor onhandige fout heb je gemaakt? Ivm familie of vrienden of vreemden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-19 16:04

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-19 16:04

Het wandelen was echt lekker ja! Dat is zeker iets wat ik weer vaker ga doen.

Tsja die fout, hoe leg ik dat uit.. ik had iets onhandigs gedaan via Whatsapp en durfde dat niet goed te zeggen. Uiteindelijk erover gepraat en mijn excuus aangeboden. Het is weer goed, maar ik zit er dan zo mee. Niemand maakt zo'n fout als ik, denk ik dan. Wat ben ik ook een stommerd. Ze hebben niks aan me, ze zijn vast boos op me, willen me niet meer zien. Ik kan er beter niet meer zijn. Of in een hutje op de hei, heeft niemand last van me. Dat zijn de gedachten die door mijn hoofd gaan.

't Was alles tegelijk een beetje veel. Die mannen in het bos, gedoe via Whatsapp en ik had die avond info opgezocht over psychopaten wat moeilijk voor me was, omdat ik zo mijn pa daarin herkende.

Vanmiddag mezelf een schop onder mijn hol gegeven en mezelf naar de supermarkt gestuurd. Moest toch nog voor de zondag en deze misschien wel laatste zomerdag van het jaar, kan ik niet in huis blijven. Net even een wijntje gedronken. Dat doe ik weleens als mijn alarmcentrum in mijn brein op tilt slaat en niet meer te stoppen is. Helpt me net even om die cirkel te doorbreken. Voel me iets beter nu gelukkig.
Vanavond ga ik naar een vriendin.

**Geplaatst**: 31-08-19 16:55

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-08-19 16:55

Aahhh oke op die manier.
Maar dan kan ik je geruststellen, je bent volledig normaal :Y)

Jij bent niet de enige die domme dingen doet

Goed van je dat je alsnog naar de winkel geweest bent!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-19 16:02

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-19 16:02

Ik heb vaak begrip voor alle foutjes, behalve die van mij. Die vind ik dan zo stom en onhandig.

Vandaag merk ik, na bijna twee weken thuis, eindelijk wat van herstel. Ik heb weer wat meer zin om voedzame maaltijden te maken. Heb weer fatsoenlijk groenten en vlees ingeslagen zonder dat ik bang ben dat ik het weg moet gooien, omdat ik simpelweg de energie niet heb om het te bereiden. Beetje bij beetje komt het huishouden weer op gang.
Beetje balen dat ik morgen eigenlijk weer moet werken... Ik zie er best tegenop.
En ja, ik weet dat jullie gaan zeggen: meld je ziek. Het is geen vraag om aandacht. Ik wil het morgen bespreken met mijn directrice hoe verder.
Psycholoog adviseert een intensiever traject, cvs-poli gaat intensief worden. Het is al de vraag of dat naast elkaar kan, laat staan ook nog werken.
Ik moet minstens op 80% gaan functioneren, zodat ik met de overige 20% energie het reservepotje weer kan aanvullen.
Ik vind het zo eng om te zeggen dat ik eigenlijk helemaal wil stoppen met werken.

**Geplaatst**: 01-09-19 17:00

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-09-19 17:00

Fijn dat je nu wel ziet wat 2 weken niet werken doet. Ik gun het je zo dat je verder kunt met je energie aanvullen zonder dat je daarnaast werkt. Want van je telefoon verwacht je ook niet dat hij een hele dag werkt op 3% batterij. Dat kleine beetje energie wat je nu weer hebt is binnen no time weer verdwenen als je weer gaat werken.

**Geplaatst**: 01-09-19 19:09

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-09-19 19:09

Meis, ik snap wel dat je het eng vindt om te gaan zeggen dat je niet meer wil werken daar.
(Ik heb een calvinistisch arbeidsethos achter mij moeten laten; en jij voelt zo te lezen al meteen de druk 'dat het aandacht vragen zou zijn'.)
:(:)

Maar je noemt wel een serie argumenten: rust blijkt botweg nodig, gezien het feit dat je nu wat opkrabbelt (van nul naar 3%)
de cvs poli wordt intensief
de psycholoog wordt intensief.
"Drie keer is scheepsrecht".

Toitoitoi met de zenuwen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-19 22:07

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-19 22:07

Ja, ik vind het echt eng. Stiekem hoop ik dat ze het zelf voorstelt. Ik kan nu al zeggen dat de energie die ik opgespaard heb, na morgen weer uitgegeven is.

Het gaat nu al niet lekker. Nog steeds last van de triggers van afgelopen week.
Toen mijn vriendin en ik in het bos waren, hadden we even staan praten met die werklui. Groot alarm bij mij, mannen, wij alleen, ze kunnen alles doen wat ze willen. Ik vond het echt eng. En dat speelt nog steeds door mijn hoofd. Ze waren echt vriendelijk tegen ons en hielden keurig fysiek afstand, geen dubbelzinnige opmerkingen, gewoon een gezellig gesprek. Maar toch rinkelt er nog steeds een alarmbelletje na. Wat als... Ze hadden alles kunnen doen wat ze wilden... En steeds zie ik dat beeld weer voor me van ons in gesprek daar in het bos. En steeds voel ik de angst, het gevoel van niks te kunnen als het fout gaat. Alleen, overgeleverd aan..
Ik vind het gewoon moeilijk om naar buiten te gaan na die dag, eng om me uit te kleden en te gaan douchen. Geen veilige kleding om me heen.

De therapie rakelt dingen op, mijn psycholoog is op vakantie... En de stress voor morgen erbij.
Heb wel wat leuke dingen gepland deze week, maar het huishouden wat nog steeds niet bij is, en wat me gewoon echt niet lukt(en wat ik maar niet kan verkroppen, hoe simpel is het bijvoorbeeld om even de was op te vouwen) , is echt niet fijn.
Alles is gewoon even niet fijn.
En het gaat ook weer over, dat weet ik. Maar voor nu is het gewoon even rot allemaal. Heb vandaag ook weer de hele dag op mijn telefoon gezeten. Niet na hoeven denken, niet hoeven voelen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-09-19 08:33

Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-19 08:33

Ik heb me ziekgemeld voor vandaag. Het gaat echt niet. Moet er niet aan denken om alleen al in de auto te stappen, laat staan een paar uur op mij werk rond te huppelen.
Gelukkig hoef ik eind van de week pas weer te werken. En in de tussentijd spreek ik de coach van het reïntegratie-bureau ook weer.

**Geplaatst**: 02-09-19 09:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-09-19 09:01

Goed zo TS. Wat niet gaat, gaat niet dus probeer je rust te pakken deze week.

**Geplaatst**: 02-09-19 09:04

Geplaatst: 02-09-19 09:04

Wat niet gaat, gaat niet. Punt uit basta.

Rot dat het zo is, maar een goede actie om die streep te trekken.

En ik herken wat je zegt mbt het bos. Ook voor mij een trigger (de aanwezigheid van Klaas gaf mij de bossen terug toen de psychologen niets met de triggers konden/deden).

....en iedere trigger betekent dat je weer in de volledige activiteit van het vecht/vlucht systeem terecht komt: mega vermoeiend.
Voor jezelf zorgen is nu gewoon heel erg belangrijk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-09-19 21:22

Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-19 21:22

Bedankt voor jullie berichtjes.
Ik heb de hele ochtend geslapen en de rest van de dag ook in bed gelegen. Het was dus echt wel nodig.

Waarom konden/deden de psychologen niks met je triggers, Janneke?

**Geplaatst**: 02-09-19 21:59

Geplaatst: 02-09-19 21:59

Zo,

deze dag is uitstekend besteed!
(Niet erg calvinistisch, het zij zo.)

...dat van die psychologen was (oma vertelt...) nog in de tijd dat emdr nog niet was uitgevonden. Hypnose bestond natuurlijk wel al, maar erg veel kennis mbt hoe angst werkt ben ik niet tegengekomen.

**Geplaatst**: 02-09-19 22:12

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-09-19 22:12

Goed dat je hebt toegegeven aan wat je lijf vertelt.
Je lijf en mind hebben voor nu genoeg aan zichzelf.
Ik wens je toe dat je deze week eerst wat rust voor jezelf kunt pakken.
Rust is zo belangrijk om weer sterk (genoeg) te worden om een volgende stap te zetten.
Veel sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-19 14:49

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-19 14:49

Janneke, wat moet dat lastig zijn geweest. Ben toch dankbaar dat ze nu zoveel verder zijn.

Senna, wat jij zegt, mijn lijf en mind hebben voor nu echt genoeg aan zichzelf.

Ik baal. Ik loop steeds maar tegen de muur aan bij mezelf van bang zijn voor aanstellen en niet eerlijk durven zijn. Ineens lijken te vergeten hoe slecht het echt gaat als ik ergens een gesprek heb. Me niet serieus genomen voelen.
Ik ben gisteren jankend teruggereden van mijn afspraak bij mijn coach. Alleen omdat ik de opdracht heb gekregen om een paar vacatures op te zoeken die me wel wat lijken. Alles groeit me zo boven het hoofd. En hoe vaak ik het ook aangeef bij de bedrijfsarts. Hij blijft erbij: "Blijven werken is goed voor je ritme. Hoe langer je eruit bent, hoe moeilijker het wordt om terug te komen. Er is destijds (toen het dus beter ging dan nu) beoordeeld dat mijn werk passend is, dus daar mag ik niet mee stoppen (regels...). Tweede spoor moet aantoonbaar uitgevoerd zijn voor het uwv, dus kan ook niet gestopt worden (nog meer regels...)."
En dus is mijn overbelasting qua werk verplaatst naar andere dingen die aan me trekken en die moeten gebeuren, want regels, moet op papier staan etc etc...
Ik.trek.dit.niet. Gewoon niet.
Ondertussen moet ik ergens nog energie vandaan zien te sprokkelen om aan mijn herstel te werken. Met voor nu als enig doel dat ik dan misschien eindelijk wel kan voldoen aan alle eisen die aan me gesteld worden.
De psycholoog zegt dat ik een intensiever traject nodig heb. Zelf schat ik in twee keer in de week om er echt in te komen en niet na een sessie twee weken de kans te krijgen om alle emoties die bovenkwamen zo diep mogelijk weg te stoppen. En dat sessie na sessie. Tussendoor mijn ptss in de hand te zien te houden. Overleven, naar de supermarkt is soms al een overwinning. En daarnaast opdrachten voor het tweede spoor. Alsof er in mijn hoofd nog plek is om na te denken over waar ik zou willen solliciteren. Gesprekken met de bedrijfsarts die toch weer op hetzelfde uitlopen. Frustratie van mijn kant, omdat ik wéér niet in staat was met mijn vuist op tafel te zeggen wat ik denk dat goed is voor me.
Wat ik wil, is alles afzeggen en me verstoppen onder mijn dekens en er voorlopig niet onder vandaan komen.
Mijn to do list staat al drie weken en hij groeit alleen maar. Ik kom er simpelweg niet aan toe, omdat niks doen al een uitdaging is, ja echt. Laat staan vacatures zoeken, naar afspraken gaan, het huishouden..
Als ik alle verplichtingen voor de komende tijd op een rij zou zetten en rekening zou houden met wat ik kan op een dag, zou ik minstens een negendaagse week nodig hebben, geloof ik.
Waarom is het niet gewoon een optie om me met rust te laten en me te laten herstellen voordat ik überhaupt na moet gaan denken over mijn toekomst?
Het lijkt of ik overal tegen een muur aanloop, inclusief bij mezelf. Ik kan wel leuk naar de huisarts gaan in de hoop dat die me wel serieus neemt, maar dan zit ik daar met een mond vol tanden, wat wilde ik ook al weer zeggen..
Of ik moet deze tekst meenemen. Maar zal je zien dat ik me precies die dag beter voel en het niet durf te laten lezen, omdat ik mezelf het gevoel geef onder mijn verplichtingen uit te willen komen.
Ik baal er echt van. Ergens ben ik boos op al die mensen die horen wat ik zeg, maar die niet echt luisteren. Maar ik zal er zelf ook een hand in hebben, omdat ik niet 100% eerlijk durf te zijn. Thanks, pa en ma..

Ik hoop dat het niet zo warrig op papier staat als dat het in mijn hoofd voelt.
Ik weet niet wat ik moet voelen, ik weet niet waar ik goed aan doe. Alles wat ik beslis of aangeef, lijkt zich tegen me te keren.

**Geplaatst**: 04-09-19 14:57

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-09-19 14:57

Je hebt een begeleider nodig die mee gaat naar al die gesprekken, er enkel is om jouw grenzen te bewaken en liefst het woord doet bij coach en bedrijfsarts, want beide hebben een bord/hele schuur voor de kop.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-19 15:14

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-19 15:14

Ja, ik snap het niet..
Ik heb gezegd dat ik het gevoel heb dat me alles boven het hoofd groeit. Verschillende keren heb ik al aangegeven dat ik er zoveel van me verwacht wordt (psycholoog, therapeut, bedrijfsarts, tweede spoor, werk, cvs-poli) dat ik niet weet hoe ik het allemaal moet bolwerken.
Ik heb aangegeven dat het werken niet gaat. Dat ik na een paar uur werken de rest van de dag op de bank zit of in bed lig. (Da's toch niet normaal, hoe kun je dan nog steeds zeggen dat blijven werken goed is, want ritme etc etc?) Dat mijn huishouden niet lukt. Dat ik vaak somber ben en me depressief voel. Ik heb aangegeven dat het tweede spoor me niet realistisch lijkt. Bedrijfsarts zegt: haal het beste er maar uit, al is het pas voor over vijf jaar. Maar waar is dat tweede spoor dan voor? Dat ís toch solliciteren? Ik weet ook gewoon niet wat me allemaal te wachten staat. Wat gebeurt er na twee jaar ziektewet? Gaat het uwv me straks verplichten dat ik twee sollicitaties per week doe?

Ze luisteren, schrijven het op, maar ik voel me niet serieus genomen. En ik snap gewoon niet hoe ik nog duidelijker kan zijn. Ik denk weleens, als ik nou makkelijk kon huilen, had ik dat allang gedaan. Gewoon stampij maken. Op de grond gaan liggen gillen. Misschien dat ze dan eindelijk snappen dat wat ik zeg serieus is.
Ik snap gewoon niet wat ik verkeerd doe. Als het niet zo'n rotsituatie was, is het bijna lachwekkend.
Ik ben gewoon niet iemand die in huilen uitbarst, maar dat betekent nog niet dat wat ik zeg wel meevalt.

Op alles lijkt het antwoord wel: dat moet, want: uwv.
Iedereen lijkt wel bang voor het uwv. Is dat echt zo'n bureaucratisch gebeuren dat er alleen wordt gekeken of alle acties zijn afgevinkt en zo niet geen uitkering oid? In plaats van: wat heeft x nodig om te herstellen?
Niet slim.. kost op den duur alleen maar meer geld.

**Geplaatst**: 04-09-19 15:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-09-19 15:26

Print je laatste twee berichten hier uit en schuif dit je hulpverleners onder de neus. Of zelfs al je berichten want hysterisch worden/huilbuien zie ik je niet doen maar blijkbaar dringt de ernst van de situatie bij hun nog niet door.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-19 20:31

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-19 20:31

Ja, ik ga het toch maar eens doen. Hopelijk snappen ze het dan eindelijk.

Ik voel me zo somber ineens.. Vanmorgen ging het redelijk. 's Middags kon ik nog genieten van mijn warme bed, terwijl de regen tegen de ruit tikte. En nu.. Morgen ga ik op kraamvisite bij mijn nichtje en ik heb er niet eens zin in. Gewoon helemaal niet. Ik blijf net zo lief thuis. Terwijl ik een hele goede band heb met mijn tante. Ik kan met alle wil van de wereld niet eens blij zijn voor haar. Echt raar dat soort dingen. Ik hoop dat het morgen over is en dat ik toch soort van blij kan doen daar. Ik begrijp soms echt mezelf niet.
Misschien komt het wel, omdat ik me zo hopeloos voel over de hele situatie. Ik leef voor mijn gevoel om te voldoen aan de normen en eisen van anderen, niet omdat ik het nou allemaal zo leuk vindt.

**Geplaatst**: 04-09-19 20:53

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-09-19 20:53

**Geplaatst**: 04-09-19 21:11

Geplaatst: 04-09-19 21:11

Hoi meis, first things first: :(:)

Hopelijk kun je vannacht wat rusten en heb je morgen een fijne kraamvisite.

Vwb de boeman uwv: die beoordeelt aan het einde van de twee jaar/104 weken ziektewet of de werkgever juist heeft gehandeld in de zin van WIA redelijkerwijs proberen te voorkomen.
Zo nee, dan dreigt er een boete voor de werkgever.
(....een van de vormen ban boete is trouwens dat je een jaar langer in de ziektewet blijft.)
("Hun belang komt op jouw bordje".)
Jouw enige plicht is in wezen: werken aan herstel.
"Ho zeggen" hoort daar ook bij.

Jij loopt geen gevaar: dwz na die 104 weken 'krijg je een leeg arbeidsverband' of ontslag. In beide gevallen heb je recht op een uitkering, hopelijk WIA of anders WW. (Bij ontslag hoort nog een ontslagvergoeding. )

Het 2e spoor houdt doorgaans wel in dat je verplicht moet solliciteren :(:)

,
doorgaans 1x per week.
Maar het kan ook beperkt blijven tot gesprekken met de coach.
En trouwens, de gesprekken zouden prima kunnen gaan over 'wat zou eventueel een geschikte werkplek/ beroep/ etc kunnen zijn?'
ipv dat jijzelf rond moet gaan kijken 'naar wat jou iets lijkt'
(Mijn tip: solliciteer naar boswachter. Geen toezichthouder, maar een baan waarbij je veel stilte en natuur hebt. Hoe realistisch het is laat je gewoon in het midden.)

En wat jou betreft: :(:)

je klinkt zo weerloos.
Als je een probleem hebt, mag je dat niet zeggen, want "dan zou je een aansteller zijn".
En omdat je dat niet wil/ mag/ kunt, ben je ver over je grenzen gegaan - en durf je dat ook niet te zeggen.
Of nu ja, je zegt het wel, tegenwoordig -
Chapeau!!! Makkelijk is dat niet! -
maar denkbaar met zoveel schaamte, terughoudendheid, ""onduidelijkheid"", dat het zeker voor de bedrijfsarts een makkie is om het weer van tafel te vegen.

(En ja, ik ken idd iemand die op gegeven moment bij het UWV is gaan schreeuwen - toen werd het eindelijk duidelijk dat deze mevrouw echt aan het einde van haar latijn was.)

**Geplaatst**: 04-09-19 22:56

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-09-19 22:56

@ janneke wat een fijne uitleg geef je!

@ts, je moet niet voor iemand ander blij doen.
Een keer wat slechter gehumeurd is normaal.
Wil je liever niet naar je nichtje ivm de nieuwe baby + indrukken of omdat je geen leuk kadootje hebt?

Ik vind het moeilijk om op kraamvisite te gaan, vaak omdat ik geen passend kadootje vind maar ook omdat ik het moeilijk vind in te schatten hoelang is het toepasselijk om op kraamvisite te gaan. En zeggen ze wel eerlijk dat als ze te moe zijn dat ik weg moet gaan etc