Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
fjaril schreef:Vroeger hoorde ik altijd dat ik een aansteller was. Mijn pa zei dat ik een hypochonder was. Mijn ma zei altijd: ja, fjaril ziet en ervaart dingen anders dan andere mensen. Ik overdreef, ik was overgevoelig.
Die overtuiging zit er nog steeds. Als ik me slecht voel, twijfel ik er altijd aan of dat gevoel wel echt is of dat ik mezelf iets aanpraat.
fjaril schreef:Het lastige is ook dat ik het gewoon niet goed op een rijtje krijg in mijn hoofd. Alsof er een dot watten in zitten. Zo schrijven, lukt wel. Dan kan ik er goed over nadenken, overnieuw beginnen. Maar als ik tijdens een gesprek aangeef dat het niet lekker gaat en de ander is niet meteen overtuigd, dan raak ik de draad kwijt. Wat voel ik? Is het echt wat ik voel? Hoe geef ik dit aan? Word de ander boos? Is dit niet raar? Wat gebeurt er als ik dit zeg? Wat vind de ander hiervan?
En ja, nu ik dit zo opschrijf, veel van deze vragen zou ik niet eens over na hoeven denken.
Maar vooral dat stukje: wat voel ik. Dat is gewoon weg. Tegenover anderen heb ik vaak een masker op. En dat in combinatie met de gedachte dat ik mezelf dingen aanpraat, dat ik twijfel of mijn gevoel wel echt is. Dat maakt het erg ingewikkeld. Daarbij nog de angst dat de ander boos wordt of teleurgesteld is. En als gevolg daarop de gedachte dat het wel heel raar is dat ik dit zo denk en het plaatje is compleet.