Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-05-18 07:29

Geplaatst: 01-05-18 07:29

Oh ja. En probeer je schuldgevoel richting je collega los te laten. Het is niet jou schuld en ook nie jou verantwoordelijkheid. Maar die van het bedrijf (de verantwoordelijkheid bedoel ik dan).

**Geplaatst**: 01-05-18 12:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 12:16

Goed gedaan TS. Het zal nu niet goed voelen

maar die stress die je nu voelt, van oh jeej mn collega's, oh jeej, ik stel me aan, zijn ook een van de redenen geweest dat je in de eerste plaats hier bent beland.

Dus daar aan toe geven, gaat je zeker niet helpen. Op de lange termijn gaat het wel helpen dat je voor jezelf heb gekozen.
enne, geloof niet alles wat je denkt

**Geplaatst**: 01-05-18 13:07

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 13:07

$*\o/*$ Goed zo! Durven grenzen stellen en nee zeggen. Moeilijk, eng, maar absoluut belangrijk.

**Geplaatst**: 01-05-18 13:38

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 13:38

Goed gedaan...!

(Nou het schuldgevoel nog de nek omdraaien...

)

En je werk mag jou niet onder druk zetten: het is nu in de eerste plaats de bedrijfsarts die het werk informeert.
En naar de Nederlandse wet: jij bepaalt of jij kan werken en niet de bedrijfsarts...! (Zijn/ haar mening is wel belangrijk.)

En neem een dezer dagen contact op met de vakbond (de fnv heeft een complete arbo afdeling) weten 'hoe en wat' helpt.

En probeer een beetje uit te rusten...!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 16:30

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 16:30

Heb de hele ochtend geslapen. Voel me nu beter. Heb gezegd dat ik morgen wel kom. Wil sowieso niet helemaal thuis zitten. Dan is de stap om weer te gaan werken alleen maar groter en volgens mij is dat ook niet nodig. Huisarts raadde dat ook af.
Morgen zien we wel hoe het gaat en als het dan na deze anderhalve week thuis weer niet lukt, weet ik in ieder geval dat het meer is dan oververmoeidheid.
Wie kan eigenlijk doorsturen naar een bedrijfsarts? Is dat mijn directrice? Die is net voor een paar weken weg namelijk. Richting andere collega's wil ik er niks over kwijt. Ben dat grapje met mijn contract destijds nog niet vergeten.

Het gekke is dat ik me niet eens heel schuldig voel nu. Wel in die zin dat ik het gevoel heb te spijbelen en dat mijn collega's de dupe zijn. Maar aan de andere kant is mijn werk ook wel een beetje naar de achtergrond. Er zijn belangrijkere dingen in mijn leven nu. Zou ook echt niet weten hoe ik en emdr, en de gesprekken met mijn ma, en mijn werk, en de rest van mijn leven moet combineren. Dat zou echt onmenselijk zijn. Dan zou ik minstens superkrachten moeten hebben denk ik
Baal echt van deze situatie.

Janneke, wat is de rol van de vakbond hier in?

**Geplaatst**: 01-05-18 16:38

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 16:38

Je kunt zelf een afspraak maken bij de bedrijfsarts, als je dat wilt. Vraag wel even na of degene wel echt onafhankelijk werkt. Bedrijfsartsen zijn niet altijd een hulp.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 16:58

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 16:58

Is dat hetzelfde als een arbo-arts?
Geen idee hoe dat zit hoor.
Mijn directrice zei dat ik, als ik me gedeeltelijk ziek meldt, in de ziektewet kom en dat er dan ook een gesprek komt met de bedrijfsarts/arbo-arts oid.

**Geplaatst**: 01-05-18 17:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 17:10

Hou morgen toch gewoon het ziek thuis zitten aan. Dat wat jaren aam energie heeft gekost, heeft heel veel tijd nodig om te helen. Die tijd ben jij waard!

Als je bang bent voor terugkomst, kun je tussendoor af en toe even koffie gaan drinken. En in de overige tijd goed voor jezelf zorgen

**Geplaatst**: 01-05-18 17:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 17:26

Idd, morgen ook lekker thuis blijven. De hele week overigens. En volgende week ook nog.

Wat je jaren hebt gedaan, over je grens gaan enzo, dat heb je niet in 2 weken weer goed.
Je moet pa weer aan het werk gaan als het je niet meer zo megaveel stress kost. Want anders houd je de boel in stand. Ga eerst maar eens goed bijkomen en je therapie goed op gang brengen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 17:33

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 17:33

Sorry.. het is niet zo dat ik al jullie adviezen in de wind sla. Ik waardeer het enorm, echt! Zonder dat had ik deze stappen nooit genomen.. Dan was ik nog steeds aan het spartelen om mijn hoofd boven water te houden.

Ik wil het morgen wel gaan proberen, kijken hoe het gaat. Dat ik rustiger aan ga doen, is een feit. Maar het is niet zo dat ik helemaal niks meer kan. Wat wel lukt, wil ik graag blijven doen. Zij het op een lager pitje.

En wat betreft die stress Jolien, dat is ook voor een gedeelte mijn trauma en sociale angst. Dat is niet zo een twee drie op te lossen en als ik het nu helemaal ga vermijden, zal de angst niet afnemen. Blootstellen aan de angst tot een hoogte die ik aan kan. En dus niet vijf volle dagen.
Sorry mensen, ik hoop niet dat ik ondankbaar over kom nu..
Ik wil zo gauw mogelijk een gesprek met de arbo-arts en wie weet zegt die hetzelfde als jullie.

Senna, wat bedoel je daar precies mee?

**Geplaatst**: 01-05-18 18:13

Geplaatst: 01-05-18 18:13

fjaril schreef:
Is dat hetzelfde als een arbo-arts?

...in de plaatselijke hiërarchie: elke basisarts die bij een arbodienst werkt heet arbo arts.
Bedrijfsarts is echt een specialisatie. (Heb je een keuze tussen "AA" en "BA", neem dan de "BA".)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 18:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 18:20

Bedankt, dan ga ik vragen om een bedrijfsarts.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 20:53

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 20:53

Zit weer lekker te piekeren over alles

ben bang wat de toekomst gaat brengen.
Mag ik even spuien..?

Het werk wat ik nu doe geeft me geen voldoening en de laatste tijd merk ik steeds meer dat ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt. Het kost me veel, maar levert me niks op.
Ander werk zoeken durf ik echt, echt niet. Heb zo'n grote gedachtenkronkel in mijn hoofd. Al jaren zit die er. Toen ik nog op school zat, dacht ik altijd: als het eenmaal zo ver is en ik ga solliciteren, is het vast over. Maar toen ik inderdaad mocht gaan solliciteren heb ik mijn best gedaan om niet aangenomen te worden. Zo doodeng vind ik het. Deze baan ben ik destijds samen met een kennis ingerold wat het voor mij wat makkelijker maakte.
Maar ja.. als de bedrijfsarts adviseert om naar een andere baan te gaan zoeken, dat is mijn grootste angst. Dat durf ik niet! Het is altijd zo geweest. Werken was een grote no go, een enorme stressfactor. Het moeten presteren, het salaris niet waard zijn, bang zijn niet te kunnen functioneren, mensen teleur te stellen, beoordeeld worden, collega's die dingen van me verwachten. Die angst is zo enorm groot. Ik zou gek worden denk ik.

Maar wat dan.. hier blijven werken word het niet beter van. Ander werk zoeken kan niet. Zal heel wat nodig hebben voor ik me over die angst heen heb kunnen zetten denk ik. Zou de bedrijfsarts dat wel begrijpen? Als hij mij adviseert om ander werk te gaan zoeken en ik weiger, omdat ik dat niet durf. Heeft alles wel zin dan? Is het slim om tegen de bedrijfsarts te zeggen dat ik weg wil, maar niet durf? Voor mijn werkgever ook niet echt een investering..
Weet überhaupt niet wat ik dan wel zou willen voor werk want zolang alles doodeng is, is er niks leuk genoeg. Deze angst is er al sinds ik in de richting ging van een vakkenpakket kiezen. Niet iets van de laatste tijd. Ik hoopte dat het vanzelf beter zou gaan als ik een tijd simpel werk gedaan zou hebben, maar dat blijkt niet zo te zijn.
Nu ook, alleen het idee dat ik mijn hoofd moeten laten zien op mijn werk, geeft me stress. Niet omdat ik nu niet goed in mijn vel zit. Dat is altijd wel aanwezig geweest. De laatste tijd meer, omdat ik wat meer verantwoordelijkheden heb gekregen.

Deze angst is ook een reden geweest dat ik zolang heb doorgehold. Want stoppen zou betekenen: inzien dat dit werk niet bij me past. En een logisch gevolg zou zijn: ander werk zoeken. Dat heb ik zo lang mogelijk uitgesteld. Tot ik nu niet meer verder kan.. Ik had gehoopt dat dat moment pas zou komen als ik een andere uitdaging zou durven aangaan, maar helaas. Er is niemand die weet dat ik hier zó mee worstel. Ik schaam me ervoor. Snap ook niet zo goed waarom ik nu juist hiér zo'n enorme last van heb. Misschien omdat ik nooit geleerd heb om me in een veilige omgeving te ontwikkelen. (school en thuis was nooit veilig) En dat ik het daarom in een voor mij onveilige omgeving ook niet kan?

Ik merk nu wel dat dit ook echt een onderdeel zal moeten worden van de gesprekken.
Er is zoveel waar aan gewerkt moet worden en er zijn zoveel punten die ik met de psych zou willen bespreken dat sommige dingen nog niet eens aan bod zijn gekomen, omdat daar simpelweg de tijd niet voor was. Moet ik toch eens aankaarten. Misschien vaker een gesprek plannen. Tot nu toe kon dat nooit, omdat ik dan met mijn werk in de knoop kwam.

Overal tegelijk aan werken kan ook niet. Het volgende gesprek is een gesprek met mijn ma erbij. Dat zal vanaf nu regelmatig gaan gebeuren, omdat één gesprek niet genoeg zal zijn. Die gesprekken is er sowieso geen mogelijkheid voor een op een gesprekken met mijn psych. Daarnaast nog de emdr. Én dan ga ik af en toe nog naar een haptonoom. En dan maar afwachten hoelang het duurt voor ik alles weer een beetje op de rit heb en ik verder durf met mijn leven. En tot die tijd in de ziektewet..? Geen idee hoelang dat gaat duren.. Kan ook moeilijk in de ziektewet blijven omdat ik mijn werk niet leuk vind en niet durf te solliciteren

Misschien maak ik het allemaal veel te ingewikkeld, maar ik zie door de bomen het bos niet meer.

Kan het me voorstellen als sommige van jullie denken: meid zeur niet en meld je ziek. Dat is al zo vaak gezegd.
Maar ik denk echt dat een beetje blijven werken, al zijn het maar twee halve dagen, goed is. Ik ken mezelf, als ik nu mijn werk helemaal stop zet, zal die angst alleen maar groeien. Dat heb ik al na een weekje vakantie.

Ontzettend bedankt voor jullie meedenken en meeleven! Het doet me echt goed!

**Geplaatst**: 01-05-18 21:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 21:01

je kunt natuurlijk zelf aangeven dat je nog niet meer gesprekken wilt waar je moeder bij is, dat je eerst andere onderwerpen wilt aansnijden?

**Geplaatst**: 01-05-18 21:03

Geplaatst: 01-05-18 21:03

Goed, om het er uit te gooien...!

Wat ik mij als vakbondslid herinner mbt de scholing rond arbo:
ten eerste: de bedrijfsarts (of arbo) hoort onafhankelijk van het bedrijfsbelang naar jou te kijken.

2e: de BA moet beoordelen of jij 'belastbaar voor werk' bent, en zo ja, voor welk percentage. (De mening van de BA is niet volstrekt bindend tov jou!)

3e: de taak van de BA is als er herstel optreed, jou terug te reïntegreren naar je eigen baan.
Gaat dit compleet niet - dan ben je al weer een aantal stappen verder, dan komt 'reïntegratie in het 2e spoor' aan de orde - jij wordt daarin begeleid richting een andere baan.

Dus dat de BA meteen bij het 1ste gesprek zou zeggen 'dat je maar moet gaan solliciteren' - nee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-05-18 21:16

Geplaatst door de TopicStarter : 01-05-18 21:16

Kinke, Heb ik zelf ook al aan zitten denken.. Het is lastig, want eigenlijk heeft alles prioriteit. Alles hangt met elkaar samen.

Als ik dit nu bij één gesprek zou laten, kan. Dat betekent dat ik in mijn familie voorlopig nog geen steun kan verwachten. Dat dat proces, de erkenning van mijn ouders, het openbaar maken etc stil zal staan. Dat ik dus de stappen die ik eerst ga nemen alleen zal moeten doen. Zonder steun van familie, zonder dat ik überhaupt bij familie op de koffie kan zonder lastige vragen oid te krijgen. Dat is een eenzame weg.

Dan zouden we eerst met emdr aan het trauma gaan werken. Maar wat mijn ouders de laatste tijd gedaan hebben, zit me wel dwars. En als we het bij één gesprek laten, is de kans op terugval bij mijn ouders zo goed als 100%. Dan heb ik wat kunnen zeggen en heeft zij wat kunnen zeggen en blijft het daarbij. Dan zullen mijn ouders gewoon verder gaan op hun oude, vertrouwde manier en zijn we na twee weken waar we nu ook zijn.

De angst voor de toekomst zal denk ik pas aangepakt kunnen worden als mijn trauma verholpen is. Dus dat is dan wel tweede prioriteit.

Janneke, en als op den duur blijkt dat deze baan zo niet bij me past dat het mijn herstel in de weg staat en ik nog steeds niet durf te solliciteren?
Wat als zijn oordeel is dat ik prima in staat ben om mijn werk uit te voeren..

**Geplaatst**: 01-05-18 21:24

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 21:24

ik zou jouw dilemma's dan eerst bespreken en zo een nieuw plan van aanpak maken.

**Geplaatst**: 01-05-18 21:30

Geplaatst: 01-05-18 21:30

fjaril schreef:
Janneke, en als op den duur blijkt dat deze baan zo niet bij me past dat het mijn herstel in de weg staat en ik nog steeds niet durf te solliciteren?
Wat als zijn oordeel is dat ik prima in staat ben om mijn werk uit te voeren..

Het gaat mij er om, dat jij volgens de arbo regels eerst tijd hoort te krijgen om je trauma's te verwerken.

Blijkt na dat alles deze baan nog steeds 'niets voor jou' te zijn, dan is begeleiding naar ander werk een optie (en een zegen). Maar dat kan dus niet in het eerste gesprek als eis aan jou op tafel liggen.

**Geplaatst**: 01-05-18 21:46

Geplaatst: 01-05-18 21:46

Meis toch...

Ook met je sollicitatie angst, kan via emdr heel veel bereikt worden. Je sollicitatie angsten zijn hoogstwaarschijnlijk diep geworteld in je verleden.

Ik snap dat je je zorgen maakt om de toekomst. Ik herken dat heel sterk uit die fase. De stap je ziek te melden is enorm stressvol, en je draait nu op die adrenaline, en daardoor draaien je gedachten ook op die tour door.

Probeer het los te laten. Probeer nu eerst uit te rusten. Een bedrijfsarts zal nooit zomaar zeggen, ga maar ergens anders solliciteren. Zo werkt het niet.

Als blijkt dat de huidige baan niet bij je past en je herstel in de weg staat, en je ook niet durft te solliciteren, dan ga je daar dan mee aan de slag. Je zit volop in therapie, je gaat emdr doen. Laat dat nou eerst op je af komen. Het kan zomaar zijn dat de emdr sessies ook enorme vooruitgang veroorzaakt in je zelfvertrouwen en je kracht om bijvoorbeeld te gaan sollicteren. Maar wat komt dat komt. Je kunt niet nu alles oplossen. Geef de therapie de tijd om zijn werk te doen. Geef de emdr de tijd om zijn werk te doen.

Bij mij duurde het 6 maanden! Voordat ik uberhaubt met zowel mijn baas en de bedrijfsarts om de tafel zat en we serieus overwogen of ik wel door moest gaan in mijn huidige baan. In gezamelijk overleg. En het allerbelangrijkste is, ik ben naar een andere baan gegaan omdat -> IK <- dat wilde. Niet omdat de bedrijsarts het wilde, niet omdat mijn baas het wilde, ondanks dat ze het beide het beste vonden. IK was de doorslaggevende factor. Uiteindelijk heb ik via mijn vorige werkgever een heel traject met loopbaan advies gehad. Speciaal met het oog op mijn autisme. Daar zijn we gaan zoeken naar wat echt bij me past, waar ik niet constant zou falen, naar wat ik leuk vond. Zij kunnen ook begeleiden in het sollicteren zelf.

Ik bedoel alleen maar te zeggen. Je hoeft het allemaal niet alleen te doen. Jou werkgever heeft een verplichting naar jou toe. Zij moeten er met jou alles aan doen om jou te laten herstellen en te laten reïntegreren in je huidige of nieuwe baan. Als blijkt dat jij niet kunt herstellen in je huidige baan, zijn zij verplicht alle hulp te bieden om dat in een andere baan voor elkaar te krijgen. Als jou problematiek ligt in het niet kunnen solliciteren, zijn zij verplicht jou de hulp te bieden, om er voor te zorgen dat je dat tóch gaat lukken.

Als het UWV vind dat zij niet er alles aan gedaan hebben, blijven zij jaren lang verantwoordelijk voor jou, jou uitkering en de bijbehorende kosten. Kortom, het is in hun belang om jou te helpen. Niet om je dwars te zitten.

Ik weet echt echt echt hoe moeilijk en eng het is om de toekomst voor nu los te laten. Persoonlijk denk ik niet dat "een beetje werken" een verstandige keuze is, zeker niet omdat die gemotiveerd is door angst. Ga eerst eens een paar weken de stress van je af laten vloeien, uitrusten, slapen, proberen te ontspannen. Stel je therapie op prio nummer 1 en al het andere doet er even niet toe.

Een bedrijfsarts zal nooit zomaar zeggen "jij kan gewoon werken", terwijl overduidelijk is dat dat niet kan. Daarom, ga naar een huisarts, vertel eerlijk hoe je je voelt. Krijg van andere artsen dan je bedrijfsarts helder dat je inderdaad in een burnout zit. Mocht de bedrijfsarts dan moeilijk gaan doen, betrek dan je andere artsen er bij of vraag je om een second opinion.

Maar de bedrijfsarts weet ook, dat als zij dwars liggen, dat dat alleen maar meer stress veroorzaakt, en dat je daar echt niet sneller van weer op de been bent.

Dit is ook wel een goede uitleg om te lezen:
https://ruudmeulenberg.nl/burnout/naar- ... s-burnout/

Ik weet hoe moeilijk het is... maar probeer de toekomst even te laten rusten. Houd je niet krampachtig vast aan "nog een beetje werken" omdat je bang bent voor de toekomst. Jij, jou gezondheid, en je therapie staan voorlopig even 300% op 1, en al het andere is van latere zorg.

Laatst bijgewerkt door Shiloh op 01-05-18 22:20, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 01-05-18 21:53

Geplaatst: 01-05-18 21:53

Je ervaart veel stress op je werk en haalt nu geen voldoening uit de job die je nu doet. Toch geeft deze job jou een zekere houvast en structuur. Ook dat is nu denk ik wel belangrijk. Te veel in een keer aanpakken lijkt me moeilijk.
Probeer het stap voor stap te doen. Het is gemakkelijker om dingen stap voor stap aan te pakken zodat niet al je vertrouwde zaken in een keer wegvallen. Die vertrouwdheid heb je vermoed ik ook nodig om een gevoel van controle en veiligheid te ervaren.

Wat je werk betreft kan je een paar dingen doen denk ik:
- je gaat de ziektewet in. Eventueel zoek je voor die periode iets van vrijwilligerswerk oud.
- je gaat minder werken. Zorg wel dat je niet enkel minder betaald wordt en men wel hetzelfde blijft verwachten....
- je vraagt of je in de plaats van de taken die je heel veel stress bezorgen andere taken kan opnemen.

**Geplaatst**: 01-05-18 22:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 22:10

Idd, eerst maar eens de dingen aan gaan pakken, en aan de hand daarvan je stappenplan maken.

Nu heb je angst om te werken, je weet niet wat je wilt, dus hoe kun je nu beslissingen maken? Dat kan pas als je rust en overzicht krijgt.
Ik denk dat het wel eens te maken kan hebben dat je moeilijk bij je gevoel komt. Als je niet voelt, kun je ook niet weten wat je wel of niet leuk vind.

Verder over je werk. Als je je werk nou leuk vind en dat je daar goede energie van krijgt, dan zou ik zeggen 'ja ga erheen'. Maar dat lees ik niet echt terug in je berichten. Wellicht een keer in de week even koffie gaan drinken oid, maar geen taken doen, geen verantwoordelijkheid.

En qua therapie, er is veel prioriteit, maar probeer te werken aan datgene wat op het moment zelf het meeste speelt. Een goede peut helpt je daarbij. Heb je wel eens gedacht aan deeltijdtherapie?

**Geplaatst**: 01-05-18 22:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 01-05-18 22:13

Als je midden in een burnout zit, is het niet verstandig om te wisselen van baan. Eerst maar eens tijd en aandacht voor jezelf. Een volgende baan komt op een later moment.
Weet je psycholoog hiervan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-05-18 22:49

Geplaatst door de TopicStarter : 02-05-18 22:49

Vandaag op het werk viel het me op zich mee. In die zin dat ik erger had verwacht. Heb afgelopen nacht ook heel slecht geslapen, ook niet echt bevorderlijk. Beetje hoofdpijn en heel moe, dat wel. Mijn manager vroeg nog hoe het ging zo na mijn vrije dagen. Heb gezegd dat ik het wel zat was na zo'n eerste dag, maar dat het wel ging.
En toen kwam ik thuis en merkte ik dat ik toch echt kapot ben! Misselijk, hoofdpijn, ontzettend moe, voel me gewoon een beetje ziek. Ben gelijk op de bank geploft en heb een paar uur geslapen.
Dat gaat hem dus niet worden.. Hele dagen werken is teveel.
Morgen heb ik sowieso een vrije dag en vrijdag wordt dan waarschijnlijk weer ziekmelden.
Baal ervan.. Ik kan natuurlijk niet zelf even beslissen van: oké, ik ga halve dagen werken. Er is niemand met wie ik dat kan kortsluiten nu. Of ik moet me wel ziekmelden tot de directrice weer terug is.
Als ons team op het werk stabiel was qua bezetting, wist ik het wel. Dan meldde ik me sowieso ziek. Maar dat is niet zo. Even heel kort door de bocht is de ene helft op vakantie en de andere helft wordt momenteel ingewerkt of heeft ontslag ingediend. Daarnaast nog een openstaande vacature. Alle handen zijn hard nodig. En tuurlijk moet ik daarin voor mezelf kiezen, maar het is rot dat mijn collega's de dupe zijn van deze situatie waar ze zelf ook niks aan kunnen doen.

Ik hoop nog steeds een beetje dat het na een paar nachten goed slapen wel over is, maar het blijkt wel dat ik meer nodig heb. Mijn systeem gaat meer en meer haperen. Of de tandwieltjes net niet lekker meer lopen ofzo.

Zal morgen op jullie berichten reageren. Ga nu gauw naar bed

**Geplaatst**: 02-05-18 22:57

Geplaatst: 02-05-18 22:57

En wat zou jij zeggen tegen een collega die duidelijk ziek is en toch werkt???

**Geplaatst**: 03-05-18 07:31

Geplaatst: 03-05-18 07:31

Hoewel ik je een leven zonder hobbels gun!, is het wel "fijn" dat je zelf gemerkt hebt dat het dus echt niet gaat.

Cru gezegd, als jij nu dood neervalt (niet doen hoor!!), dan vangen ze dat op kantoor ook op. Ze moeten wel want kunnen dan niet anders. Dus nu moeten ze het ook gewoon opvangen.

Jij hebt genoeg aan jezelf. Een te groot verantwoordelijkheidsgevoel waardoor je ook in de problemen komt. De verantwoordelijkheid ligt echter gewoon bij je manager of de directie. Laat het maar bij hen.