Niet op jezelf betrekken als degene waar ik op reageer zegt dat ze gek is op haar vader

Jammer alleen dat je de rest dus niet gelezen hebt. #lezenisookeenvak

Jongens, hou toch eens op.. Het gaat hier niet om jullie, PB elkaar!

TS is al een tijdje niet online geweest, sinds de opening van het topic.
Ik hoop dat het goed met je gaat. Sterkte.

Ik betrek het op mezelf omdat ik niet voor een ander kan spreken. Zou jij ook eens aan moeten denken.
Of je nou gek op je ouders bent of niet, je bent ze niets schuldig omdat ze jou op de wereld hebben gezet. Moet niet gekker worden. Misschien vind jij dat een kind dankbaar moet zijn als er goed voor hem gezorgd is, ik vind dat dat een recht is, en geen gunst. En zeker niet dat je je dan verplicht moet voelen om later je ouders te verzorgen. Of je schuldig moet voelen omdat je daar "te beroerd" voor bent.

Stel je niet zo aan wil je?

Daniëlle je plaatst veel vaker dit topics en in alles lees ik tussen de regels door dat je graag iemand wil om je leven mee te delen en je kinderwens mee te vervullen.
Persoonlijk zou ik toch niet wachten op die man maar gaan voor je kinderwens
Een relatie kan je hele leven nog en een kind niet meer!
Het zal zwaar zijn in je eentje maar je krijgt er ook veel voor terug.
En de spijt je die kunt hebben als het te laat is lijkt mij persoonlijk verschrikkelijk.

Maar dat hoeft helemaal niet. Ik heb wel familie, maar laat me niks door mijn strot duwen. En vaak zijn het juist mensen die zelf weinig familie hebben, die er wel behoefte aan hebben.
Ik heb het niet voor niks tegen hem gezegd. Ik ken mijn zoon een beetje. Het is ook gewoon een opmerking die ik toevallig plaats en heel persoonlijk. Wat anderen met hun familie doen, moeten ze zelf weten.

Ik kan alleen maar zeggen dat met de jaren ik er wel achter gekomen ben dat familie en dan m’n partner, ouders en broer echt de enige zijn die er altijd voor je zijn. Vrienden en kennissen komen en gaan....familie blijft altijd.
Die moet je koesteren.
Maar nogmaals, daar kom je met het klimmen der jaren achter.
Ik vind het dan ook echt rot als mensen geen goede band met hun naaste familie hebben. Dat is erg jammer.

Nou, als je echt een klote familie hebt gaat die vlieger dus mooi niet op.

En er zijn vriendschappen die bijna een leven lang meegaan.

Je wordt niet altijd in de beste familie geboren en soms is afstand nemen echt beter.

Maar vriendschappen geloof ik ook al jaren niet meer in. Er is echt niemand die ik in echte nood zou bellen. Ik verwacht niks en wordt ook niet ( meer ) teleurgesteld.
Maar ik deel ook weinig tot niks met anderen. Alleen met mijn man en zoon eigenlijk.

Een goede partner kan echt wel bepalend zijn. Het geeft geen garanties, want mensen gaan ook uit elkaar, maar ene echte steun, kaarsrecht en onvoorwaardelijk naast je kan echt wel een verschil maken.

Maar zoals bij mantelzorg heeft dat ook invloed op je leven, dus je partner, kinderen en sociale leven. Als je daar weerstand krijgt of onbegrip, wordt het niet makkelijker. Dan kan je soms beter alleen zijn. Maar goed, je partner kan je elke dag even tegenaan kletsen als de situatie zwaar is en een vriend(in ) bel je niet snel elke dag weer elke keer over hetzelfde weer

Nou ben ik alleenstaande moeder van 2 volwassen zonen, oftewel geen partner, maar ik word hier een beetje triest van.
Ik heb 3 fantastische vriendinnen, die aan een half woord genoeg hebben en elk uur van een etmaal op zouden komen draven in geval van nood of verdriet.
Ik ook voor hun trouwens, 1 ken ik al 52 jaar, dus sinds mijn geboorte, 1 al 36 jaar en 1 nu een jaar of 6.
Aan mijn partner waar ik 21 jaar mee samen was had ik geen moer, op geen enkel vlak, dat dan weer niet.

Maar voor TS, zoals uit mijn ervaring blijkt is het best mogelijk om in elke fase van je leven hele goede vriendschappen op te bouwen waar je in moeilijke momenten op terug kunt vallen.
Misschien kun je op die manier het alleen zijn wat proberen te verzachten.

WeCo, dat kan. Maar dat is geheel persoonlijk.

Het verschil is dat je met een partner leeft en een vriendin een vriendin is. Die kan je veel vertellen, maar het is wel een andere situatie.

Het is rot als je een slechte partner hebt, maar de meeste mensen kiezen hun partner zelf uit, krijgen daar kinderen mee en blijven erbij.
En hoewel veel mensen scheiden, wil dat niet zeggen dat alle partners slecht zijn. Het zit al in het woord; partner........Ik denk ook dat ik naast mijn man niet een hele hechte vrinedschap nodig heb en ook echt geen behoefte heb om prive dingen te delen.
Mochten wij woorden hebben, zal ik dat echt nooit iemand vertellen.

Qua zorg voor mijn broer, was mijn man er altijd, want daar leef ik mee. Een vriend(in) zal je toch moeten bellen of vragen. Als mensen hun eigen leven hebben, kan je dat gewoon niet steeds verwachten en vragen elke keer dat ze die laten zitten.

Er kan een periode zijn dat je echt weinig leuks te delen hebt, geen tijd hebt om voor de ander klaar te staan of samen iets te ondernemen. Daar moet iemand echt heel goed tegen kunnen.

Dat is ook heel persoonlijk, ik werd er een beetje triest van omdat er uit jouw post, voor mijn gevoel, een enorme teleurstelling sprak in vriendschappen. En dat vond ik jammer.
Verder heb ik geen behoefte aan een partner, ik ben daarvoor een te grote einzelgänger, een partner om me heen werkt me op de zenuwen, zelfs een hele goede partner .
Ik reageerde enkel op jouw post omdat ik het voor TS prachtig zou vinden als ze een aantal vriendschappen zou kunnen vinden waar ze haar zorgen en verdriet kwijt zou kunnen en daarnaast leuke dingen mee zou kunnen doen.
Want zeker niet alle vriendschappen zijn slecht, de meeste zijn heel waardevol. En door de bank genomen vindt je makkelijker een vriendschap dan een partner, als je daar al naar op zoek bent.

Vandaar mijn laatste zin

Vrienden kan je kiezen, familie krijg je er bij.

Ik heb fantastisch veel steun gehad van een flink aantal vrienden, na het overlijden van mijn eerste man. En met twee kleine kinderen én een groot melkveebedrijf (wat ook verkocht is toen) had ik die hulp echt heel hard nodig. Mijn ouders waren in die tijd mijn grootste steun, het grootste deel van mijn schoonfamilie mijn grootste nachtmerrie.

En nu, 20 jaar verder, is mijn man mijn allerbeste maatje, maar weet ik dat ik nog steeds vrienden heb die er voor me zijn als het nodig is. Het leven is niet alleen nemen, maar ook geven. En in alle relaties moet je energie steken.

Hebben we TS hier nog gezien? Ik heb het gevoel dat ze gewoon heel erg op zoek is naar een maatje, zou het haar zó gunnen!

Ja, dat is misschien wel zo hoor. Ik zie ook wel mensen om me heen met vrienden die veel samen doen, elkaar bellen voor alles en alles bespreken, maar ik kan me daar ook niet veel bij voorstellen. Ik ben sociaal niet slecht, maar een vriendschap is voor mij een stukje vertrouwen en delen, waar ik niet voor open sta.

Daarentegen hoeft een partner geen blok aan je been te zijn. Mijn man ken ik 26jr en die laat me echt totaal vrij. We zijn eigenlijk altijd wel samen, maar ik voel me niet opgesloten of geremd etc.
Mijn man is ook degene die ik bel en vrijwel alles mee bespreek.

Bij iets zoals de zorg van mijn broer, had ik dat nooit samen met ene vriendin kunnen doen denk ik. Dat is misschien wat TS voelt. Je kan wel vrienden hebben, maar die hebben een eigen leven.
Verantwoordelijkheid voor je gehandicapte brper deel je echt niet snel met ze. Misschien dat je ene keer zegt; ik wil daarheen, wil je mee, maar dat zien mensen eerder als belasting dan als een gezellig uitstapje bijv.
Waar het echt wel gezellig kan zijn.

Ik heb vooral met een gehandicapte broer altijd gemerkt dat het voor anderen toch lastig en vreemd is.

Vriendschappen kunnen echt wel héél anders zijn dan jij beschrijft, Superpony. En familie kan het ook als een belasting zien om iets voor je te doen, juist! Omdat ze vinden dat ze wel moeten omdat je familie bent.
Waar vrienden ook voor je klaar kunnen staan zonder dat als moeten of last op te vatten.

Er zijn vast zulke vriendschappen die ideaal zijn. Net als familie banden die perfect zijn. Ik zelf heb dat anders ervaren en TS voelt zich niet voor niks alleen.
Ondanks dat ik het zelf nooit echt gemerkt heb of er last van heb gehad, is het echt anders als je een gehandicapte broer of zus hebt.
Natuurlijk zijn veel mensen heel aardig en begripvol, maar het echt begrijpen kunnen mensen die op een afstandje leven niet.

Maar ik besef ook heel goed, dat partners ook niet altijd erg begripvol zijn als je voor je gehandicapte broer of zus dingen wil doen.

Als je het zelf gewend bent, weet je niet beter en vergeet je soms dat andere mensen het niet altijd begrijpen.

Weet iemand hoe het met Danielle gaat?

Ik was een stille meelezer, maar begin mij nu toch ook af te vragen hoe het met TS gaat?

Is er iemand die TS persoonlijk of via andere media kent?
Laatste berichtje van haar is de start van dit topic...
Hoop dat er niets aan de hand is en ze het gewoon druk heeft met het 1 of ander.

TS mocht je dit lezen, sterkte

Ik ben veel alleen en vind het heerlijk, ik denk altijd maar de rotte appels verdwijnen en de goede appels blijven

TS ik kan me erg in jou situatie vinden.. 29 jaar en heb een leuk leven, maar soms mist dat ene stukje van iemand bij je hebben. Nichtjes en mijn neefje allemaal getrouwd en kinderen. Dan kom ik er inderdaad ook maar bij aanwaaien.

Het stukje met je broertje snap ik helemaal. Ik had tot vorige week een zus van 32 met een ernstige verstandelijke beperking, epelepsi, zeldzaam syndroom. Helaas kreeg zij een ernstige vorm van kanker en is ze vorige week overleden. Ik heb altijd gedacht; hoe ga ik het doen als mijn ouders er niet meer zijn en ik alleen ben of juist wel een gezin zou hebben.. Ik was daar oprecht erg bang voor.. Ze had echt niet mogen gaan zo vroeg en heb er veel verdriet van, maar ergens ook opluchting dat ik die zorg niet meer heb later.

Ik hoop echt dat je wat geluk in de liefde gaat vinden en je kinderwens ook uitkomt.