Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-19 12:40

Alleen zijn.

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-19 12:40

Ik vind het aan de ene kant zalig.
Aan de andere kan ronduit klote...

Ik ben nu 35.
Heb een leuke baan. Een leuk eigen huis.
Ik red mij meer dan prima.

Maar ik ben ook eenzaam.
Ja ik heb een sociaal leven.
Vriendinnen en familie.
Maar mijn ouders beginnen nogal te haperen met hun gezondheid. Mijn broertje is gehandicapt.
Mijn moeder heeft altijd al zorg nodig wat mijn vader uitstekend doet.
Maar ook hij begint wat te haperen. Zo heeft hij een tia gehad. Ik ben echt als de dood voor de dag dat hij er niet meer is. Dan komt namelijk de zorg voor mijn moeder en broertje volledig voor mij.

Gisteren hadden we een familiedag. Al mijn neven en nichten hebben een vaste relatie. Kinderen.
En ik kom altijd alleen. Ik hang er altijd een beetje aan.
En toen mijn tante gisteren vroeg hoe het met mijn ouders ging brak ik.
Ik ben gewoon bang. Bang om het alleen te moeten dragen.
Uiteraard zeiden mijn 2 tantes direct. We staan altijd voor je klaar. Maar dat is toch anders.

Ik mis gewoon een maatje waar ik op dat moment op kan steunen. Ik kan mijn vriendinnetje dag en nacht bellen hoor. Maar dat is toch niet helemaal het zelfde.
Plus mijn kinderwens valt nu wel een beetje aan diggelen. Ik wil geen kinderen alleen. Ik sta nu al overal alleen voor. Dus ik zou dat alleen met een partner willen.
Maar het wordt wel steeds meer realiteit dat dat m niet gaat worden... wat wil ik bereiken met dit topic?
Het even van mij afschrijven. Dan kan ik het beter een plekje geven.

**Geplaatst**: 21-10-19 12:42 · **Anoniem** Re: Alleen zijn. **Geplaatst**: 21-10-19 12:42

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 21-10-19 12:42

**Geplaatst**: 21-10-19 12:55

Geplaatst: 21-10-19 12:55

Ik hoop dat het een beetje oplucht, nu je het opgeschreven hebt. wel een rotsituatie waar je in zit. :(:)

**Geplaatst**: 21-10-19 13:03

Geplaatst: 21-10-19 13:03

Wij gaan binnenkort een bakkie doen samen! :(:)

Herken wel een deel van wat je schrijft, behalve de kinderwens en zorgen om de ouders.. Maar het overal alleen heen gaan wel, veel alleen zijn, moeten uitleggen dat (en waarom

) je nog alleen bent

**Geplaatst**: 21-10-19 13:56

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 21-10-19 13:56

Dikke knuffel :(:)

ik kan me voorstellen dat er veel op je schouders ligt...

**Geplaatst**: 21-10-19 13:59

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 21-10-19 13:59

Jeetje, dat is niet niks!
Het 'alleen zijn', dat herken ik wel. 31, en al jaren single. Ik kom dus ook altijd overal alleen aanwaaien. Als enige in de familie. Kinderwens zit in de ijskast.

Maar óók nog de zorg voor 2 mensen dragen - dat maakt het wel heftig! :(:)

**Geplaatst**: 21-10-19 18:23

Geplaatst: 21-10-19 18:23

Dat alleen zijn herken ik heel goed. Ik ben 37, woon ook alleen en geen relatie. Ik kom ook overal alleen aan. En altijd die vragen waarom ik nog geen vriend of vriendin heb. -O-

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn maar er zijn idd ook momenten dan ik een schouder mis of gewoon iemand om tegenaan te liggen en de dag door te nemen.

Ik klets wel tegen mijn katten maar dat is toch anders.

Sterkte met alles! :(:)

**Geplaatst**: 21-10-19 18:44

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 21-10-19 18:44

Het is heel herkenbaar (hier dan wel met twee kids). Maar, tussen de regels door, lees ik wel dat je een warme en fijne familie hebt. Koester die

Doe ik ook met die van mij!

**Geplaatst**: 21-10-19 18:51

Geplaatst: 21-10-19 18:51

Sterkte, is ook niet makkelijk :(:)

Wel helaas herkenbaar, behalve dat ik mijn moeder verloren heb 3 jaar terug en de band met mijn vader door zijn nieuwe vriendin erg verslechterd is.
Volgend jaar ook weer fijn een bruiloft waar ik alleen heen kan $:\$

**Geplaatst**: 21-10-19 19:04

Geplaatst: 21-10-19 19:04

Ik herken het ook best wel. Op feestjes altijd alleen tussen de stelletjes en de zorg om familie. Ik ben in mijn familie de enige jongere. Mijn ooms en tantes hebben geen kinderen. Dat betekent dat ik over ongeveer 10-15 jaar in mijn eentje voor 3 huishoudens zou moeten mantelzorgen, namelijk mijn ouders, mijn oom en zijn vrouw en mijn tante.

Maar aan de andere kant vind ik mijn vrijheid ook heel fijn en moet ik er niet aan denken om met iemand samen te wonen.

**Geplaatst**: 21-10-19 19:24

Geplaatst: 21-10-19 19:24

Voor jou.
Qua mantelzorg sta je er toch redelijk alleen voor met 3 -enigszins- kwetsbare volwassenen. Dat kan best pittig zijn.
Een partner kán een steun zijn voor je hierbij. (Niet altijd)
Mogelijk helpt het om voor jezelf in kaart te brengen wat je zorgen baart. Zijn er zaken die misschien nu al geregeld kunnen worden?
Ik weet niet hoe goed de band is met je tante en met je vader.
Is het een optie om je zorgen eens met hen te delen?
Weet je bijvoorbeeld of ze hun financiële zaken en nalatenschap op orde hebben? Ook met oog op je broer.

**Geplaatst**: 22-10-19 12:39

Geplaatst: 22-10-19 12:39

daffieduck83 schreef:
Ik herken het ook best wel. Op feestjes altijd alleen tussen de stelletjes en de zorg om familie. Ik ben in mijn familie de enige jongere. Mijn ooms en tantes hebben geen kinderen. Dat betekent dat ik over ongeveer 10-15 jaar in mijn eentje voor 3 huishoudens zou moeten mantelzorgen, namelijk mijn ouders, mijn oom en zijn vrouw en mijn tante.

Maar aan de andere kant vind ik mijn vrijheid ook heel fijn en moet ik er niet aan denken om met iemand samen te wonen.

Er is niemand die jou dat verplicht hoor.

**Geplaatst**: 22-10-19 13:11

Geplaatst: 22-10-19 13:11

BarbaLala schreef:
daffieduck83 schreef:
Ik herken het ook best wel. Op feestjes altijd alleen tussen de stelletjes en de zorg om familie. Ik ben in mijn familie de enige jongere. Mijn ooms en tantes hebben geen kinderen. Dat betekent dat ik over ongeveer 10-15 jaar in mijn eentje voor 3 huishoudens zou moeten mantelzorgen, namelijk mijn ouders, mijn oom en zijn vrouw en mijn tante.

Maar aan de andere kant vind ik mijn vrijheid ook heel fijn en moet ik er niet aan denken om met iemand samen te wonen.

Er is niemand die jou dat verplicht hoor.

Nou ja, zou jij ze alleen laten in de wetenschap dat jij de enige familie bent die ze zien? Ik zou dat iig niet kunnen. Volledige zorg zou ik niet doen, maar langskomen en eens een klein boodschapje oid komt toch al gauw op jou neer

**Geplaatst**: 22-10-19 16:20

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 22-10-19 16:20

Ik heb sowieso niet zoveel met familie buiten mijn eigen gezin om.
Ben dan ook van mening dat enkel omdat je familie bent, je een ander nog niet met die problemen hoeft op te zadelen.
Dat je een beetje op je ouders let als ze oud zijn oke, maar mijn eigen leven compleet aan de kant zetten om te verzorgen, nee echt niet.
Ik zou dat ook niet van een ander verwachten naar mij toe.

**Geplaatst**: 22-10-19 16:32

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 22-10-19 16:32

Het is jouw ouders taak om de zorg voor je gehandicapte broer uit te besteden (intern te laten plaatsen bijv). Je moet je nooit verplicht voelen dit te gaan overnemen als zij het niet meer kunnen wegens ouderdom/ziekte.

Verder herkenbaar. Ik ben ook alleen (maar dat verkies ik ook zelf) en helaas mijn lieve vader al verloren. Heb nu alleen nog mijn moeder.

**Geplaatst**: 22-10-19 16:34

Geplaatst: 22-10-19 16:34

daffieduck83 schreef:
Ik herken het ook best wel. Op feestjes altijd alleen tussen de stelletjes en de zorg om familie. Ik ben in mijn familie de enige jongere. Mijn ooms en tantes hebben geen kinderen. Dat betekent dat ik over ongeveer 10-15 jaar in mijn eentje voor 3 huishoudens zou moeten mantelzorgen, namelijk mijn ouders, mijn oom en zijn vrouw en mijn tante.

Maar aan de andere kant vind ik mijn vrijheid ook heel fijn en moet ik er niet aan denken om met iemand samen te wonen.

Waarom voel jij je verplicht te mantelzorgen voor ooms en tantes? Zij kunnen hulp inkopen of intern gaan in 'n verzorgingshuis als zij niet meer zelfstandig kunnen wonen. Niet jouw probleem.

**Geplaatst**: 22-10-19 16:38

Geplaatst: 22-10-19 16:38

De (fysieke) zorg uitbesteden lijkt me logisch, maar je hebt wel de zorg alsin, je bent straks de enige nabije familie, bent aanspreekpunt en waarschijnlijk ook gevolmachtigde..
Als ik mijn zusje een maand niet zie is dat prima, zij heeft dr eigen gezin en leven. Maar met een gehandicapt broertje ligt dit wel iets anders. Ik snap die zorg heel goed :(:)

Barbalala, ik zeg dus juist dat je niet je hele leven aan de kant moet zetten, maar je laat iemand ook niet wegkwijnen in een verzorgingshuis oid. Dat zijn natuurlijk wel 2 uitersten.

**Geplaatst**: 22-10-19 16:49

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 22-10-19 16:49

Waarom zou iemand wegkwijnen als er geen familie komt?

**Geplaatst**: 22-10-19 16:50

Geplaatst: 22-10-19 16:50

sterkte. Je schrijft het erg mooi op. Maakt het niet minder erg, maar toch.

**Geplaatst**: 22-10-19 16:52

Geplaatst: 22-10-19 16:52

Het is niet meer zo in Nederland dat je alle zorg kunt uitbesteden aan professionals. De 'verzorgingsstaat' is deels verleden tijd.
Van familie wordt er zeker het één en ander verwacht bij het ondersteunen van zieken, gehandicapten en ouderen.
Als dat, om wat voor reden, niet lukt, is ondersteuning mogelijk door bijvoorbeeld vrijwilligers en professionals.
In het geval van TS is er veel wat op haar afkomt.
Als je er niet uitkomt, kun je misschien een maatschappelijk werker of zorgmakelaar inschakelen.

**Geplaatst**: 22-10-19 17:02

Geplaatst: 22-10-19 17:02

BarbaLala schreef:
Waarom zou iemand wegkwijnen als er geen familie komt?

Mee eens!

Ze kunnen zelf het leuk gaan maken, je moet het levensgeluk niet laten afhangen aan 1 persoon (kind of familielid). Daarmee maak je ze ook kapot!

Maar helaas veel mensen zien het als iets vanzelfsprekends en leunen teveel op een familielid of kind(eren). Zo van: die zorgt wel voor ons/ mij.

Daardoor raken ze vaak in de stress en in de kopzorgen en je doet ze er echt geen plezier mee, dat is absoluut nooit leuk!

Dat weet ik van de mensen om mij heen, ze zijn er echt niet blij mee en worden er gillend gek van.

**Geplaatst**: 22-10-19 17:08

Geplaatst: 22-10-19 17:08

Virtuele knuffel :(:)

Nu de donkere dagen komen komt het juist altijd meer "binnen".
Het is nogal wat allemaal.

Hier 41, sinds 2,5 jaar alleen.
2011 mijn vader overleden en in 2013 mijn moeder.
Wel een klein beetje contact met zus maar daar zit ook een heel verhaal achter.
Verdere familie zoals ooms en tantes wonen hier 2 uur vandaan.
En hoe goed vrienden het ook bedoelen het is toch anders dan het hebben van een partner waar je je zorgen mee kan delen.
Even leuke dingen doen wanneer je het nodig heb, spontaan zijn, samen er voor elkaar zijn.
En ook niet meer dat 5e wiel zijn tijdens van alles..

Ik heb deze maanden daar vaak het meeste last van.
Al vind ik het alleen zijn ook wel weer fijn, geen rekening hoeven te houden met een ander.

Heel dubbel allemaal.

Lees wel een goede tip om alles alvast met je ouders op papier te zetten/te regelen, zeker ivm je broer.
Dan kan dat ook wat rust geven.

Sterkte!

**Geplaatst**: 22-10-19 17:18

Geplaatst: 22-10-19 17:18

BarbaLala schreef:
Waarom zou iemand wegkwijnen als er geen familie komt?

Nadat mijn moeder, een oom en beide schoonouders in een tehuis hebben gezeten en ik daar vijftien jaar rond heb gelopen zie je inderdaad ouderen waar niemand komt, niet op de verjaardag of speciale dingetjes, die verdrietig kijken wanneer anderen wel de volle aandacht van familie hebben, dan snap je het wegkwijnen. En leuk is anders.
Het feit dat jij niets met familie is helaas een trend die je steeds meer ziet, individualisme viert hoogtij in de huidige maatschappij.
En die mensen in verpleegtehuizen en achter de geraniums hebben heel vaak familie maar die staan pas op de stoep wanneer er wat te halen valt.

**Geplaatst**: 22-10-19 17:24

Re: Alleen zijn.

Geplaatst: 22-10-19 17:24

Tja, ben je verplicht? Wat / hoeveel hebben ze voor jou betekent, in jouw leven?
Als je ze nooit zag, waarom zou je dan voor hen ' moeten' zorgen?

**Geplaatst**: 22-10-19 17:27

Geplaatst: 22-10-19 17:27

bigone schreef:
BarbaLala schreef:
Waarom zou iemand wegkwijnen als er geen familie komt?

Nadat mijn moeder, een oom en beide schoonouders in een tehuis hebben gezeten en ik daar vijftien jaar rond heb gelopen zie je inderdaad ouderen waar niemand komt, niet op de verjaardag of speciale dingetjes, die verdrietig kijken wanneer anderen wel de volle aandacht van familie hebben, dan snap je het wegkwijnen. En leuk is anders.
Het feit dat jij niets met familie is helaas een trend die je steeds meer ziet, individualisme viert hoogtij in de huidige maatschappij.
En die mensen in verpleegtehuizen en achter de geraniums hebben heel vaak familie maar die staan pas op de stoep wanneer er wat te halen valt.

Dat zijn mensen die verwachtingen hebben omdat ze wellicht geinvesteerd hebben in familiebanden maar teleurgesteld raken als die familie het laat afweten als ze zorg nodig krijgen. Als je zelfverkozen alleen bent dan heb je ook die verwachtingen niet.