Pfff ik moet zowat aan de antidepressiva na het lezen van je verhaal. Een en al negativiteit zeg.
Je kan er ook zelf iets van proberen te maken en een andere insteek hebben. Met al je gezucht en gesteun straal je al een hoop negativiteit uit en komt je vanzelf wel in zo'n situatie.

Wat een overdreven reactie, ook erg onnodig om op deze manier de insteek te maken
heb je de rest van Marlies haar reacties gelezen?
Daarin geeft ze duidelijk aan dat ze het verhaal heeft geschreven zoals zij hem heeft ervaren en dat zij niet daadwerkelijk heeft gezucht en gesteund.



Marlies lieverd, je kent mij en ik ken jouw.
Ik herken jouw niet in dit verhaal, ik vind jouw over het algemeen heel open en erg sociaal.
In mijn optiek ben jij niet zo tenzij jij bij jouw vader en stiefmoeder bent.
De keren dat ik jullie samen in 1 ruimte heb gezien was jij niet jezelf.

Het is te vergelijken met mij en mijn oma. Ik ben enorm sociaal en geniet heel erg van dit soort feestjes. Tot dat ik weet dat mijn oma en haar kinderen en kleinkinderen aanwezig zijn.
Dan heb ik dezelfde gestreste reactie als dat jij nu hebt.
In mijn geval komt dit omdat wat ik ook doe, ik nooit goed genoeg zal zijn voor haar.
Volgens mij ervaar jij dezelfde druk bij jouw vader en stiefmoeder als dat ik heb bij mijn oma. Ik heb er voor gekozen alleen nog naar de verplichte nummers te gaan, de oud en nieuw borrel en haar verjaardag. Verder heb ik er voor gekozen geen contact meer met haar te hebben omdat zij mij heel veel energie kost, ik er alleen maar negatieve energie voor terug krijg en ik zelfs weken van te voren gewoon al ziek van de stress wordt.
Ik snap dat dit voor jouw geen optie is. Het is je enige familie. Echter, als je er geen afstand van kan nemen is het wel verstandig er, ondanks de emotionele lading, toch een keer over te praten.
Want dit is ook niet goed voor jouw meis

Bellatrix, wanneer praten je niet lukt zet dan eens gewoon duidelijk op papier(niet zoals de openingspost) hoe je je voelt ten opzichte van je vader en stiefmoeder, welke verwachtingen JIJ denkt dat ze over je hebben. En dat je het gevoel hebt dat je ze alleen maar teleurstelt en je dat heel moeilijk vind.

En weet je, elke ouder wil voor zijn kind het beste, beter dan ze het zelf vaak hadden. Mijn vader vond ook dat ik, die als eerste uit de hele familie naar het atheneum ging , naar de Uni moest. Hij was zwaar teleurgesteld dat ik de paarden in ging maar dat was mijn manier om gelukkig te zijn. Mijn pa en ik hebben het er nog wel eens over gehad want verder zat het wel goed en hij vertelde dat hij dolgraag had willen doorleren maar niet mocht vandaar dat hij mij zo pushte . Maar achteraf begreep hij wel dat hij zijn verlangens niet op mij mocht projecteren. Ik ben wel eens boos om zijn gezeur geweest maar hij had er gewoon niets over te zeggen, mijn leven.
Dit zie je veel vaker, het jochie dat in Ajax moet gaan spelen ,de dochter die de volgende Anky moet worden, allemaal projecties van ouders die het zelf niet gered hebben. Dus schrijf die brief over wat je voelt en laat gaan.

Waarom mag iets niet gewoon negatief zijn? Die dwang om alles maar leuk te moeten vinden of leuk te moeten maken is slopend... Je verwerkt het mooi in je tekst en je merkt aan de reacties wat de "gemiddelde norm" is, of is het de allergie van de ander?

Ik herken me helemaal niet in je verhaal. Algemeen genomen ga ik erg graag naar etentjes en feestjes. Is het de moeizame relatie met je vader en stiefmoeder die het zo lastig maakt of ga je gewoon niet graag naar dit soort dingen? In het eerste geval kun je het idd overwegen om het te bespreken (of niet), in het tweede geval is het een kwestie van je erdoorheen slaan als je niet wilt afzeggen. Of om er anders mee te leren omgaan. Zoals ik het lees was het een fijn georganiseerd etentje en waren mensen oprecht in je geïnteresseerd.

Feestjes van iemand waarmee de relatie niet goed zit ga ik idd ook niet zo graag heen. Ofwel ga ik dan niet, of ik ga bij de mensen zitten die ik wel leuk vind, maar goed, soms kan het wel eens tegenvallen idd!

Overigens vind ik het best bijzonder dat je denkt 'jouw verhaal' aan mensen te 'moeten' vertellen. Vraag je ook aan hen hoe het met ze gaat en verwacht je dan ook een 'verhaal'? De meeste mensen willen graag weten hoe het met je is (en dat hoeft geen 'verhaal' te zijn) en verder willen ze gewoon lekker kletsen. Ik vind het zelf erg vervelend als een ander alleen maar over zichzelf gaat zitten banketstaaf...

Verder zou ik proberen om wat minder te denken over wat een ander over je zal denken. Kleed je aan zoals jij wil en je lekker bij voelt, eet wat en hoeveel jij wil en op het tempo dat jou past en als je wat wil drinken roep je de bediening.

Verder vind ik het trouwens vreselijk lastig als mensen met jouw instelling een uitnodiging aannemen. Bij mij is het echt 'graag of niet' wat dat betreft. Ik geef een etentje of feestje om plezier te maken, en ik wil dus niet dat mensen tegen hun zin komen. No hard feelings dan, ik heb liever dat je niet komt dan tegen je zin.

Uit het hele verhaal kreeg ik een beetje het gevoel dat je onzeker bent en je minder voelt dan de rest, dat vind ik wel jammer voor je als dat zo is, want het is helemaal nergens voor nodig!

Tuurlijk mag iets niet leuk zijn. Van niemand hoeft het leuk te zijn... maar draai het eens om, waarom moet iemand sociale interactie met anderen zo negatief opvatten? of zitten de andere mensen te snel in je allergie?
Je hoeft iets niet leuk te vinden, maar ga er dan niet heen...

En die dwang die legt niemand op, dus misschien is het voor mensen die dat als 'dwang' ervaren eens een idee om uit te vogelen waarom ze het als dwang zien?

Heeft denk ik ook niks te maken met een gemiddelde norm.. Of ja, misschien wel de norm om niet te gaan zitten kniesoren op een feestje? Maar ik weet niet of dat een norm is eigenlijk...

Ook wel eens op een feestje geweest waarbij iemand de activiteit niet leuk vond.. maar wel komen 'omdat dat hoort' (geen idee waar dat idee vandaan kwam?) en dan de hele avond geergerd gaan zitten kijken omdat de activiteit niet leuk gevonden wordt. Ja ga dan weg... Dus nee, dan mag iets niet gewoon negatief zijn, er zitten ook nog andere mensen die het misschien wel leuk vinden

Dat denk ik inderdaad. Mensen die zich in dit verhaal herkennen, zullen dit eerder als grappig en goed geschreven ervaren dan mensen die zich nooit zo voelen op een feestje.

Wel interessant eigenlijk, wat je ook benoemt die “allergie”. Ik kan zelf niet zo goed tegen zelfmedelijden, dus daarom wekte dit verhaal irritatie bij mij op. Zal wel mijn allergie zijn dan.

Hopelijk heb je niet zo vaak dergelijke feestjes TS.

Wie dwingt je om te gaan? Ik doe dat al jaren niet meer hoor. Heb ik ergens geen zin in dan doe ik het gewoon niet. Dan maar niet sociaal, jammer dan.

Ik vind het mooi om te zien hoe men hier zo serieus op in gaat. Terwijl topicstarter het één en ander heeft uitgelegd naar aanvang van de reacties. Wil niet zeggen dat ik ook het beeld: 'krik je zelfvertrouwen op' heb. Maar ik ken topicstarter en haar familie niet. Om dan te zeggen dat een psycholoog geen overbodige luxe is

Ik zal zo de stad even in... En haal denk ik ook een zak popcorn. *zucht*, waarom ligt de supermarkt niet op de route... En getver, wat is het waterkoud buiten!

Dat hoeft niet hoor. Ik herken me ook echt wel in TS, maar juist door af en toe bewust naar de ander te kijken, doe je het niet zo met tegenzin en wordt het voor jezelf ook alleen maar leuker.

Dus het hoeft wel...je wilt dat het leuker wordt. Iets niet leuk vinden en dat ook voelen zonder het weg te maken, dat is pas knap

"zonder het weg te maken".. wat bedoel je daarmee?

Ik vind het lage level van zelfvertrouwen wel echt alarmerend. Tuurlijk snap ik dat voor sommige mensen grote groepen spannend kunnen zijn, maar hier is het wel heel extreem! Zonde, misschien iets om aan te werken. Ik zou voortaan als je het zo’n hel vindt, niet meer gaan. Er wordt ook flink geld voor betaald en zoiets moet leuk zijn, geen straf..

Lieve bellatrix.

Zo.. nu heb ik tijd om even te typen.


Ja ik herken je verhaal.
Tenminste, van de Jitske (ik dus) tot drie jaar geleden.

Negatief zelfbeeld en n omgeving die niet bepaald mee doet. Jezelf hoge verwachtingen aanpraten en diep nadenken alvorens het plaats vind.

Bij mij sloeg de onzekerheid over naar een fobie, een uiteten fobie.

Vroeger een nare ervaring gehad. Was ik 14. Nieuw vriendje, eerste kennismaking, en dan ook nog ouders tegenover je hebben die het allemaal zo en niet anders zien voor hun zoon. Ik werd op mijn eerste moment direct gedrukt op mijn etiketten en dat sloeg in op mij als puber die zo haar best deed, onzeker als de pest, een bom.

Pats, verpest.

Mijn toenmalige vriend kon er ook niet mee omgaan. Ipv steunen in ontwikkeling (ik was 16, jong, puberaal en naïef) werd er keihard tegen mij gezegd, "ik zie de vrouw die jij kan worden"
Wederom verwachtingen, waar ik niet aan kon voldoen.
Zijn ouders waren geweldig! Zij steunden mij wel. Maar toch vond ik uit eten niet leuk.
Verplicht gezellig doen. En met een jonge dame die in de knoei zat in haarzelf werd het niet beter op.

En iedereen vond wel wat aan me.
Ik at te weinig.
Laag opgeleid.
Volgzaam schaap.
Mening loos.
Geobsedeerd door paarden.

En eigenlijk ontwikkelde ik dat zelf in mijn hoofd.
Nee, sommigen waren echt niet aardig. En ik mocht sommigen ook niet.
En ik kon daar niet mee omgaan.
Opgesloten in mezelf, te worstelen met de negatieve beeld en zelfbeeld. Fantastisch om dat in stand te houden als je omgeving dat bevestigt.

Na zes jaar kwam ik uit mezelf. Ik was niet genoeg voor mijn vriend. Prima, dan gaan we uit elkaar.
Ik moest eerst mezelf genoeg vinden.
Lekker een leuk beeld van mezelf maken.
Lekker stoeien in mezelf.

En dat gebeurde.
Ik zocht hulp. Kreeg hulp. Ging boxen tegen mezelf en mijn zelfbeeld en creëerde zelfvertrouwen.

Wat n ander van me kan denken doet me steeds minder.
Want het zit in mijn hoofd.
Wat n ander zegt, moet hijzelf weten. Meestal tik ik het balletje terug.

"Wat eet je weinig? Geen wonder dat je zo mager bent"
Weet je? Ik voel me fantastisch in dit lichaam en eet wat ik nodig heb. Jouw mening is totaal niet relevant voor mij, ajuus!


Met mijn huidige partner kan ik het dus wél!
Waarom?
Ik ben goed genoeg. Goed voor mezelf en hij vind mij helemaal prima zoals ik ben. Ik hoef niet iemand te worden die hij denkt dat ik moet zijn.

En zo denk ik er ook over.

Zelfbeeld...

Een klein schildje, dat je het voor jezelf een feestje kan maken.
Dát was voor mij de sleutel

Schrijf eens een brief. Daar kan je dagen aan schaven tot het naar je zin verwoord is.
Dit zou - voor jóuw zelfvertrouwen - uit de lucht gehaald moeten worden.

En dan kan je altijd eerst een poosje per brief (of email, geen whatsapp) communiceren tot er wederzijds begrip is, en dan kan je altijd nog IRL verder praten.

En verder kan ik me je gevoel best wel een beetje voorstellen, maar er zijn echt maar twee dingen die je kunt doen:
Of zeggen: nee, dit vind ik niet leuk, ik ga niet.
Of zeggen: ik heb schijt aan iedereen, ik ga wel, maar dan wél als mezelf. In m'n vieze rijbroek, desnoods

Wat ik hier lees is een verhaal van iemand die geen "Nee" kan zeggen.

Als je geen zin hebt om te gaan, dan staat het je vrij om te zeggen dat je niet komt.

Uiteindelijk heb je je een avond ongemakkelijk gevoeld en komt je verhaal negatief over. Eigenlijk vreselijk zonde van je energie.

ik herken een gedeelte van je verhaal heel goed. Ik ben van mezelf een heel sociaal mens, en vind het doorgaans heel gezellig om allerlei leuke dingen te doen. Maar ik ben wat onhandig en dat maakt dat ik, een jaar geleden meer dan nu, heel gauw onzeker kan zijn over dingen. zo vind ik eten met mensen die ik net ken niet zo heel prettig, en kan ik soms anders uit de hoek komen dan ik bedoel. dan leg ik dat vaak wel weer uit aan mensen, maar toch kan ik daar soms mee in mijn hoofd blijven zitten. Wat zullen mensen wel niet denken van mij? Doe ik het wel goed? Ben ik wel aardig?

Toen ik een jaar geleden een burn-out en depressie met angst klachten kreeg heb ik geleerd dat ik overal de lat bij mezelf veel te hoog legde, en dat uitte zich dus ook in de omgang met andere mensen. Nog steeds heb ik af en toe de neiging om zo te denken, maar al veel minder dan eerst. Ik heb letterlijk moeten leren om schijt te hebben aan wat mensen wel niet van je zullen denken. Dat vond ik echt kei moeilijk, en vind ik nog steeds soms, maar het heeft me wel enorm geholpen om meer te genieten van het leven!

Plus in mijn geval durf ik nu ook weer paard te rijden op vreemd terrein ipv dicht te klappen waardoor ik nooit een normale dressuur proef kon rijden of altijd ruzie kreeg met mijn paard door miscommunicaties

Denk dat de meeste mensen zich dit soort dingen wel afvragen, ook diegenen die heel stoer roepen: dan ga je toch niet, of ik trek me niks van anderen aan. Ik geloof dat niet helemaal: je past je meestal aan aan een situatie of gelegenheid. Lees dat er een 'geschiedenis' is in de relatie met vader en stiefmoeder; ik herken dat. Sommige patronen slijten in en zijn soms lastig te doorbreken, dus gedraag je je een soort van automatisch als je altijd doet. Je ondergaat het maar hebt daar allerlei gedachten bij, ik snap dat wel. Maar goed: als het je zo dwars zit en er voor je gevoel nog veel onbesproken is, dan zou ik wel een poging wagen om het ter sprake te brengen. En wellicht zitten dingen anders dan je gedacht had; ik ga er dan vanuit dat zij ook met de beste bedoelingen gehandeld hebben. Succes! Hoop dat je de moed kan vinden en je hart kan luchten bij ze.

Herkenbaar. Het gevoel om op dat soort "feestjes" elke keer net niet helemaal lekker met de rest mee te kunnen komen.

Ik lees echter ook een hele grote wens om een goede band met je vader te hebben, bijna tegen de klippen op. Ik denk dat je daar meer in zou kunnen investeren zodat je daar voor jezelf vrede mee krijgt. Dat betekent ook dat je daarin op een of andere manier je stiefmoeder moet meenemen, want zij maakt nou eenmaal een groot deel van je vader's leven uit.

Eerder worden al een paar goede suggesties gedaan: spreek eens met ze af op neutraal terrein, ongeveer een uur van jou en hen vandaan, in het midden. Neem er de tijd voor. Schrijf van te voren in een brief die je of aan je vader, of aan je stiefmoeder of aan hen beiden geeft hoe jij het ervaart en hoe je het graag zou willen hebben. Misschien zijn ze zich helemaal niet bewust van het effect dat zij op je hebben. Emoties mogen daarbij, graag zelfs! Je wilt een band met ze, daarbij hoort een stukje kwetsbaarheid aan jouw kant. En ook aan hun kant. Misschien begrijpen ze je niet, maar je hebt het dan voor jezelf gedaan. Misschien begrijpen ze je heel goed en ontaardt jullie ontmoeting in één groot tranendal (van opluchting, dat jullie eindelijk de dingen eens uitspreken). Dat zou mooi zijn.

Hoe dan ook, geef gevolg aan je gevoel dat je vader belangrijk voor je is en dat jullie voldoende tijd met elkaar willen en kunnen doorbrengen, voordat het te laat is.

Ach Marlies, wat rot dat je een avond als deze zo beleeft
Ik snap het wel, aan de ene kant de loyaliteit naar de familie toe en aan de andere kant zo geen zin hebben, omdat je weet dat je met weinig familieleden iets hebt.

Ik moest gelijk aan mezelf denken, dit is precies waarom ik een gruwelijke hekel heb aan familie uitjes. Die loyaliteit en geen zin hebben is dan continu in strijd met elkaar. Dus ik heb met mezelf afgesproken: bepaalde familieaangelegenheden ben ik bij en anderen kies ik ervoor om niet te gaan. Deels heeft dat te maken met afstand (150km enkele reis rijden voor elke verjaardag gaat me gewoon te ver) en deels met niet zo'n goede band hebben met mijn familie. Voor mij is de afweging: ouders en broer ga ik altijd (tenzij het echt niet kan) en andere familie bekijk ik per keer. Hoe voel ik me, hoe leuk vind ik ze, hoe vaak hoor ik iets van hen of kan ik alleen opdraven als het hen uitkomt maar gebeurt dat andersom niet?

Voorheen probeerde ik met iedereen contact te hebben, maar toen ik zelf verhuisde naar de andere kant van het land, een housewarming + verjaardag en werkelijk niemand kwam opdagen behalve mijn ouders, was ik er heel snel klaar mee. Ik was ineens een stuk selectiever.

De vraag die jij je eens moet stellen: welke mensen zijn het écht waard om naartoe te gaan en me zo druk om te maken? En alleen voor die mensen doe jij je best, want zij doen dat ook voor jou. Voor al die andere mensen: dikke middelvinger.
Op zo'n 'verplichte' avond zet je een brede glimlach op, doe je met mensen een sociaal praatje dat helemaal niet te diep over jezelf gaat (stel veel vragen, mensen praten graag over zichzelf), eet je wat je wilt eten (en verantwoord je niet tegenover mensen die vinden dat je te weinig eet, hun probleem) en ga weg wanneer je weg wilt zonder 1000 verontschuldigingen.

Weet je Marlies, jij moet met jezelf oud worden. Jij moet tevreden zijn met jezelf, blij zijn met jezelf en vooral schijt hebben aan wat een ander van je vindt. Zij gaan weer terug naar huis en zien je weer een tijd niet. Denk je dat ze zich druk om jou maken? Maar jij ziet jezelf elke dag 24/7/365. Dus je moet je vooral druk maken over wat jij van jezelf vindt. En als jij in je spijkerbroek naar een feestje wilt, dan doe je dat. En als jij alleen soep eet, dan doe je dat. Maak je niet druk om hen. Dat zij jou niet accepteren zoals jij bent, is hun zwakte, hun probleem en te kinderachtig voor woorden. Als familie voor hen ook zo belangrijk is als dat het blijkbaar voor jou is, dan accepteren zij jou. Gewoon. Zonder gezeik. Leg jezelf geen verwachtingen op die andere blijkbaar van je hebben. En probeer daar zeker niet aan te voldoen. Het leven is al stressvol genoeg.

Wat betreft je vader en stiefmoeder wilde ik hetzelfde typen als Ibbel, dus kopiëren is makkelijker:

Ik herken het heel erg zelfs. Zo voel ik me in alle gelegenheden met meer dan 3 mensen die ik niet dagelijks zie. bv ook Amadeus etentje. Check dan wel geen make up maar de rest, o zo herkenbaar . Had dat juist van jou niet verwacht maar zo zie je maar denk dat best veel mensen een verborgen oh help kant hebben .
Ik knok me gek om het achter te laten, maar keer op keer is er wel iets waardoor ik weer denk, ja zie je goede reden om het niet leuk te vinden. Maar ja soms moet je sociale dingen doen.

Ik snap eigenlijk niet wat je dan wel verwacht of waar je wel vrolijk van wordt. Ik ben bv. een introvert en houd ook niet van ellenlange verhalen doen met mensen die ik 1 keer in een decennium zie. Op een feest houd ik me dus best wel afzijdig en doe leuk aan mensjes kijken.
Dus in de eerste helft van je verhaal dacht ik 'ah ja, ze is net als ik en houd ook niet van dat fake geïnteresseerd gedoe'.

Maar dan zeg je dit:


En dan vraag ik me af wat je nu wilt: praten met mensen of niet? Moeten ze jou nu gerust laten of hebben ze wel toestemming om met je te babbelen?

Ik zou coaching zoeken hoe sterker en positiever in het leven te kunnen staan. Dit is zo jammer en zonde van de tijd die je gegeven is.

Misschien beginnen met proberen dingen niet (negatief) voor anderen in te vullen.

Hier ook zo'n onzeker persoon qua gesprekken op grote feesten... Ik filter heel slecht geluid dus hoor ofwel de helft van een gesprek ofwel 10 gesprekken dooreen. Dat werkt niet goed. Mijn uiterlijk en dergelijke kan ik mij dan weer niet meer druk in maken, als puber wel, was echt een enorm onzekere puber, maar nu: dit ben ik.

Maar ik heb de luxe een geweldige partner te hebben, een vlotte prater die mij overal doorheen praat. Moet ik ergens alleen naartoe is het een ander verhaal, dan hoop ik zo snel mogelijk op de dansvloer te kunnen. Want hoewel ik echt slecht ben in praatjes op feestjes, dans ik graag en veel. Dus in plaats van mij druk te maken in gesprekken, ga ik op dat feest iets doen wat ik wel graag doe: dansen.

Maar de onzekere puber van vroeger die nog ergens in mij zit, vindt jou schrijfstijl heel leuk.

Een coach? NLP? Dat ken ik niet, ik zal eens googlen.



Ja, het gaat uiteindelijk om mij dat weet ik maar je wil ook dat je ouders trots op je zijn en alles zijn/worden wat zij voor ogen hadden. Ik vind het gewoon lastig om mezelf te zijn bij ze want voor mijn gevoel doe ik dus niet veel goed.



Ja, in het bijzijn van familie (voornamelijk mijn vader/stiefmoeder) ben ik idd erg onzeker.



Ik denk idd vaker in problemen dan in oplossingen. Daar moet ik aan werken en heb je helemaal gelijk in. Maar ik vind wel gewoon dat ik naar hun verjaardag moet gaan en dat wil ik ook écht wel. Ik zie ze al niet zo vaak dus ik pak die kans wel.



Ik wil idd wel vaker met ze afspreken, ik zie ze niet zo vaak en misschien zijn ze er over 10 jaar niet meer en dan heb ik spijt dat ik ze niet vaker heb gezien. Ook een dagje alleen met mijn vader en en dagje alleen met mijn stiefmoeder. De keren dat ik dat in de afgelopen 15 jaar gedaan heb zijn op 1 hand te tellen en dat is eigenlijk heel jammer.



De tekst klinkt idd wat negatief, dat is mijn bedoeling niet echt geweest. En dat bedoel ik met denkfouten, dat ik denk dat anderen heel erg op mijn doen en laten letten. Daar heb ik het met de psycholoog toen ook over gehad.




Ja, dat wil ik sowieso gaan doen maar ook met haar. Juist de band met haar moet beter worden.



Mee eens maar hun vragen mij ook nooit. Ik heb iets van 2 jaar terug een dagje met mijn vader doorgebracht maar dat kwam vanuit mij, niet vanuit hun. Maar je hebt gelijk, als ik iets wil moet ik het zelf regelen.




Ja, de meesten maken het groter dan dat ik het bedoel Ik had er eigenlijk boven moeten zetten wat mijn bedoeling was met het stuk.



Oh dat weet ik wel zeker. Maar het is gewoon heel lastig. Als je al jaren op een bepaalde manier leeft en denkt is dat er echt niet 123 uit.



Ik heb even over je woorden nagedacht maar je hebt wel gelijk. Ik had ook zelf kunnen opstaan en naar ze toe kunnen lopen. Ik doe dat eigenlijk nooit, denk omdat ik bang ben dat ze dan teleurgesteld zijn in hoe ik mijn leven nu leid. De meeste hebben een goede baan en een relatie en ik heb beide niet. Ik moet wat assertiever worden op dat gebied.




Dat was niet tegen mijn tante maar de buurvrouw van mijn stiefmoeder die naast mij zat.

Ik snap dat je het niet aanvallend ofzo bedoelt.




Bedankt. Ik maak het mezelf ook onnodig moeilijk...besef ik.




Ik was erg benieuwd of er opmerkingen zouden komen op mijn schrijfstijl, daar was ik erg benieuwd naar. Ik wilde een keer zoiets proberen, kijken of ik een beetje talen heb om te schrijven.

Jullie hebben allemaal gelijk als jullie zeggen dat het erg negatief is. Ik vind het lastig om in zulke situaties positief te blijven.

Mijn handen:
[MWS] Winterhanden/misvormde nagels



Klopt hoor, ik ben heel anders bij hun. En ik voel idd een bepaalde druk. Alsof het nooit goed genoeg is. En ik weet dat we moeten praten...Bedankt voor je lieve woorden.



Ik heb al eens eerder mijn gevoelens in een mail gezet en gestuurd. Dat is makkelijker dan praten maar met praten bereik je wel meer. En je kan gewoon beter een gesprek hebben dan alles over de mail. Mijn stiefmoeder heeft ook liever dat ik dingen gewoon zeg ipv op de mail.



Ik moet er idd anders mee om leren gaan.
Ik noem het even 'mijn verhaal' maar daarmee bedoel ik dan gewoon een verslag van wat er gebeurd is in de tijd dat ik ze niet gezien heb. Dus gewoon wat ik de laatste tijd gedaan heb op werkgebied enzo.
En ik wilde er ook wel graag heen want ik wilde mijn vader en stiefmoeder graag zien. Omdat ik ze dus vrij weinig zie. Maar ik vind die dingetjes gewoon heel lastig.
En dat laatste klopt ook. Dat heb ik al mijn hele leven. Ik kan niet gewoon even een knop omzetten. Kon dat maar.



Ik dwing mezelf. Omdat ik ze anders bijna niet zie en ze zijn alles wat ik nog heb.



Lief dat je voor me opkomt. Maar ze hebben best wel op wat punten gelijk. Zelfvertrouwen moet ook opgekrikt worden. Psycholoog? Ik weet het niet, misschien juist wel. Ik ben er nog niet over uit.



Het is meestal alleen bij familie, ik ga gerust alleen naar de bioscoop of winkelen of naar een concert. Of naar een Boktmeeting waar ik niemand ken. Echt een hel is het niet, je dikt het wel heel erg aan maar het is erg ongemakkelijk voor mij. Maar zoals ik merk ligt dat grotendeels gewoon een mezelf.



Ik herken mij erg in je eerste alinea's zeg! Mag ik vragen wat voor hulp jij hebt gezocht? En je bent gaan boksen? Wat deed dat met je? Mentaal? Knap dat jij eruit bent gekomen!



Ik kan prima nee zeggen. Maar in dit geval moet ik gewoon gaan van mezelf. Ik wil ze vaker zien dus dan moet ik ook hiernaar toe. Verhaal komt negatiever over dan ik het bedoelt heb.



Klopt, je gedraagt je dan automatisch zo elke keer. Het slijt er in en is moeilijk te doorbreken. En ik weet dat ik het moet bespreken maar ik durf gewoon niet goed..nog niet.



Ik wil idd een betere band met mijn vader. Maar ook met haar omdat ik weet dat zij dat eigenlijk ook graag wil. En ze hoort er idd gewoon bij.



Wat het dik gedrukte stuk betreft heb je helemaal gelijk. Het is alleen heel moeilijk om de gedachten/meningen over jezelf 180 graden om te draaien.

--------------------------------

Zo even geantwoord op een aantal reacties. Heb alles gelezen, ook als ik niet op je gereageerd heb.
Allemaal bedankt voor de meningen en ervaringen. Was interessant. Het heeft wel wat met mij gedaan.