Ach meis, wat moet jij veel omdat anderen vinden dat het moet en omdat jijzelf vind dat jij daaraan moet voldoen *knuffelsmileys* (smileys aantikken werkt niet, dus dan maar zo).

Wat wil jij? Wat vind jij? Wat is voor jou belangrijk? Op bokt zitten zoveel mensen, met evenzoveel wensen, je kan ons nooit allemaal gelijk geven. En toch lijk je dat te proberen. Vooral door jezelf neer te halen met wat je allemaal beter moet doen....

Wat ik zie als ik naar je kijk, even buiten dit topic gekeken: een meid die het door verschillende omstandigheden niet makkelijk gehad heeft in het leven, maar desondanks doorgaat. Die haar weg zoekt maar nog niet helemaal gevonden heeft. Ik heb vol bewondering zitten kijken hoe jij afgelopen maanden twee keer van werk gewisseld bent, omdat dat beter voor jou was. Want ondanks je ziektes en fysieke problemen ga je door, vaak zonder hulp van wie dan ook te vragen.

Kunnen er dingen beter aan je? Ongetwijfeld. Aan wie niet. Maar als ik dit topic lees, denk ik dat wat vooral beter kan, is jezelf lief en goed genoeg vinden, want ik denk dat daar jouw leven fijner van wordt. En ik denk oprecht dat je daar wat hulp bij kan gebruiken. Op welke manier dan ook. Want echt waar Marlies, je bent goed genoeg. Je bent een schat voor de mensen om je heen. De insteek van dit specifieke topic is misschien niet handig, maar soms voelen dingen ook gewoon zo.

Dikke knuffel van mij, laat je niet gek maken!

Lieve woorden! Dank je wel!

zou je het niet eerst met je vader kunnen bespreken? Hoe jij voelt/weet dat je niet aan de verwachtingen voldoet en dat dit een behoorlijke impact op je doen en laten heeft?

Wow geschrokken van de negativiteit in sommige reacties. Ik heb je bericht namelijk niet op zo’n serieuze manier gelezen zoals de meeste ander bokkers hier.

Overigens herken ik ook echt wat uit wat je schrijft. De familie van mijn moeders kant is onwijs gezellig en ga ik altijd met groot plezier heen. Je kan er echt lekker jezelf zijn en alles is gewoon net wat losser. Daarentegen is de kant van mijn vader echt super ongemakkelijk. Mijn opa heeft altijd een oordeel over iedereen klaar en is ook niet bang om dat te laten merken. Hij brand vaak mijn vader af en heeft altijd wel kritiek op mijn ouders. Nee ik ga daar zeker niet graag heen met de ongemakkelijke stiltes en iedereen die maar een beetje in het gareel zit bang om maar een fout te maken. Vind het dus helemaal niet zo gek wat je schrijft en herken me echt wel in sommige gedachtes van jou.

Ik herken mezelf wel in jouw verhaal.
Vooral bij mijn schoonfamilie voel ik me altijd zooo ongemakkelijk. Het zijn allemaal dokter figuren en ik ben “maar” een bloemist.

Ook in mijn eigen familie heb ik mensen die ik 1x per jaar op de verplichte “oma verjaardag” zie. Ik heb hun niks te vertellen, en heel eerlijk heb ik er ook geen zin in. Altijd dat verplichte gezellig doen.

Ik ben dan ook echt een anti-sociaal persoon en ben het liefst omsingeld door dieren..

Ik vind dit topic overigens wel echt heel interessant. Zoveel verschillende tips, meningen, reacties, ervaringen etc etc. Ik denk dat het iedereen meer inzicht geeft in hoe andere situaties kunnen ervaren.

En daaraan toevoegend: jij hebt het toch prima voor elkaar? Huisje, baan, poezels, knappe foto's... dan kan je een ideaalplaatje voor ogen heben maar wie zegt dat dat gelukkig maakt. Jij redt jezelf en daar gaat het om. Koester dat

Precies dat
Wat een negativiteit neem jij mee zeg

Lekker positieve reactie dit

@TS: eigenlijk vind ik het heel knap van je dat je ons een kijkje geeft in jouw belevingswereld (met een vleugje overdrijving hier en daar ) en zo open staat voor alle reacties. Jij komt er wel!

Ik zeg altijd tegen mijn vriend (bij wie het glas altijd half leeg is ): kijk eens naar wat je wél hebt. Wat je hebt bereikt, de belangrijke en lieve mensen om je heen, de leuke dingen in het leven.

Jij bent ook iemand die zoveel mooie dingen heeft en doet. Koester dat. Je bent het meer dan waard
En nee, 180 graden draaien is niet makkelijk. Maar 1 dag 1 graadje verder maakt ook al verschil. Begin daar mee. Met kleine stappen kom je er ook.

Precies dat
Wat een negativiteit neem jij mee zeg[/quote

Eerlijk iedereen heeft echt wel een keertje dezelfde gedachtes gehad als TS hier omschrijft. Misschien niet bij familiegelegenheden, maar waarschijnlijk echt wel bij een andere soort gelegenheid. Kom op zeg neem het niet zo serieus het zijn maar gedachtes met een vleugje humor die TS hier neerzet.

En omdat mensen kuddedieren zijn hebben we allemaal ingebouwd zitten dat we geaccepteerd willen worden in 'de groep'. Niet geaccepteerd worden betekent nl dat je niet overleeft. Net zoals bij andere kuddedieren zoals paarden zit dat instinct er ook bij de mens nog steeds diep in.

Alleen hebben wij - als het goed is - ook nog een beetje vermogen om na te denken en ons te realiseren dat dat 'niet overleven' tegenwoordig niet meer waar is. Maar dan nog is het best lastig je dat te realiseren en tegen dat diepgewortelde instinct in te gaan.

Iedereen die hier gereageerd heeft wil instinctief de goedkeuring en waardering van z'n 'peers'.

Lees de legio topics maar eens over "mijn stalgenoten vinden dat ik niet goed voor mijn paard zorg/niet goed rijd/mijn paard wel-niet op ijzers moet zetten/mijn paard wel-niet een deken op moet doen" kortom, hellep, mijn stalgenoten maken mij onzeker.

Dat soort topics zijn in de basis niet anders dan dit en het wémelt ervan.

Ach meid, wat straalt je verhaal een onzekerheid uit! Wat vervelend voor je.


Zijn ze teleurgesteld in je, of teleurgesteld voor je? Ik heb bijvoorbeeld een nicht van in de 40 die de ware nog niet gevonden heeft, terwijl ze dat wel graag zou willen. Ik vind dat jammer voor haar, want ze is echt een leuke meid, maar teleurgesteld in haar? Natuurlijk niet! Het enige wat ik voor haar wil is dat ze gelukkig is, of dat nou met, of zonder man, is.


Heb je wel eens gevraagd aan je ouders wat ze van je verwachten? Het antwoord is bij de meeste mensen "dat je gelukkig bent." Het klinkt alsof je, misschien door je onzekerheid, daar nog wat zoekende in bent. Als je uitstraalt dat je je schaamt voor je situatie, of dat je er ongelukkig door bent, dan krijg je al snel reacties uit medeleven, zoals "jouw tijd komt nog wel." Lief bedoeld, maar jouw tijd is NU. Er is niks mis met je. Je hebt geen man of betere baan nodig. Jij bent goed genoeg! Precies zoals je bent. Wees lief voor jezelf.


Ik denk dat iedereen dat gevoel wel kent. Je succesvolle, getrouwde vriendin vraagt, "en wat is er nieuw met jou?" en je kan helemaal niks verzinnen. Of ja eigenlijk wel, want je hebt je kat een nieuw kunstje geleerd, je hebt voor het eerst een oxer gesprongen, en je bent net naar de bios geweest. Allemaal zo niet nobelprijs waardig, dus wat zeg je dan? "Ja, uh, niets eigenlijk. Jij?"

Kijk, soms heeft iemand inderdaad groot nieuws te vertellen ... promotie, zwanger, berg beklommen, etc. Maar vaak is het antwoord heel gewoontjes; nieuw kastje geinstalleerd in de badkamer, de baby schreeuwt elke nachten urenlang en ze zijn moe, de Lion King was zo gaaf, etc. Ook succesvolle mensen zijn gewoon mensen, die zich, net als jij, soms onzeker voelen. Wees trots op jezelf en je leven. Ik ken je niet eens en zelfs ik weet dat je onwijs mooie foto's maakt (en ik woon in Amerika, dus je bent wereldwijd beroemd! ).

Nogmaals: je bent goed genoeg, precies zoals je bent.

Ik heb alleen je openingspost gelezen TS.
Wat er met je aan de hand is weet ik niet maar ik betreur het dat iemand, om het even wie, vanuit zijn/ haar onzekerheid het zichzelf zó moeilijk kan maken.
Ik zou je willen adviseren hulp te zoeken, indien de deze avond echt zo beleefd hebt als dat je omschrijft dan denk ik dat je daar iets mee moet.
In the end zijn we namelijk allemaal verantwoordelijk voor ons eigen geluk en jij zit je zelf danig in de weg denk ik zo!

Guinevere zegt inderdaad wat leuks.

Laats had ik rijles. Mijn instructrice vroeg: 'heb je nog iets gedaan dit weekend?'. Mijn antwoord: 'nope, eigenlijk heb ik niet veel gedaan. Het spannendste van het hele weekend was het opruimen van mijn slaapkamer.'
We hebben er hartelijk om gelachen op een positieve manier! Je hoeft niet spannende dingen mee te maken om een mooi gesprek te hebben

Hm, in eerste instantie leek het alsof je het allemaal niet zo serieus en zwaarmoedig bedoelde, maar na je reactie blijkt dat je er toch wel moeite mee hebt.. dat maakt het wel een ander verhaal...

Waar denk ik vaak de kneep zit is wat men invult voor anderen: "zij vinden mij niet leuk" maar is dat wel zo, en hoe uiten ze dat dan?
"zij vinden mij niet goed genoeg", weer dezelfde vraag, is dat zo of zit dat in je hoofd? Hebben ze ooit eens iets gezegd wat je wellicht te zwaar hebt opgepakt?

En wat hier al 100-en keren gezegd wordt, de enige die je goed moet voelen over jou ben je zelf Je leeft je leven niet voor anderen, maar voor jezelf.

Wat overigens niet betekent dat iemand gewoon in een hoekje kan gaan zitten slonzen en dan gaan zitten janken dat het allemaal zo köt is (ja die mensen bestaan ook helaas)

En dit:
Wat verwachten ze echt van je en hoe hebben ze dat bij je aangegeven? Lachen ze je keihard uit als je over je werk verteld ofzoiets?

En als je familie daadwerkelijk verwacht dat je nu al multimiljonair zou zijn, sja.. dat is dan niet zo Dat is dan ook gewoon een antwoord natuurlijk.
"goh heb je al een man?" antwoord: "Nee " .. klaar.
En heel veel van dat soort suffe vragen vallen onder de noemer 'small talk', dus mensen die gewoon wat vragen, en daarbij onbewust in een soort standaard vragen-bak graaien, gewoon om een gesprekje aan te gaan .. meestal zit er niet eens een diepere gedachte achter..

Ben jij zelf wel gelukkig met wat je in het leven bereikt hebt/ voor elkaar hebt?

Nu ik je andere reacties heb gelezen denk ik dat je echt baat kan hebben aan een training voor een beter zelfbeeld.

Ikzelf legde altijd te veel focus op dingen die ik niet goed kan. De goede dingen nam ik voor lief. Dat kan iedereen wel. En het stomme was dat dit vaak onbewust gebeurt. Zoals ibbel hierboven al schreef proberen onze hersennen ons te beschermen.

Dankzij simpele oefeningen en er structureel mee bezig te zijn merk ik het nu op wanneer mijn gedachtes de negatieve kant op gaan. Ik heb geleerd dat gevoel er mag zijn maar dat ik mezelf moet afvragen of de gedachtes reëel zijn. Ik merk langzaam aan echt verschil in hoe ik dingen aanpak en in de omgang met mensen

Nee zeggen en een beter zelfbeeld... Ik herken mezelf zo erg in jou. Altijd bezig met wat anderen vinden, denken, zeggen... Ik zou zo graag anders willen, maar door alles wat er gebeurd (en vooral gezegd) is vroeger is dat zo makkelijk nog niet... Ik ben hard aan mezelf aan het werken, maar heb de sleutel tot dé omslag nog niet gevonden. Ik hoop dat er in dit topic nog waardevolle tips kopen wie of wat daarbij kan helpen.

Maar het is denk goed en fijn om te weten dat jij en ik en andere bokkers niet alleen zijn hierin én dat er meer mensen zijn met dit probleem!

Ik herken mezelf hier ook erg in. Ook een beetje diezelfde gedachtengang. Ik 'functioneer' niet in grote groepen. Zet een muur om mij heen en sla dicht, denkt dat iedereen naar mij kijkt.. een op een of met max 4 personen gaat het beter. Ik merk ook vaak dat wanneer ik dan wel iets vertel er vaak niet wordt geluisterd, ik krijg dan geen reactie of heb hele andere humor.
Wat ik wel leuk vind is helpen op zo'n dag en dan graag achter de schermen als ik maar bezig ben, dan hoef ik geen verplichte praatjes of zit je niet alleen.

Maar tussen bv grote groepen niet leuk vinden en jezelf zo negatief opstellen zit een wereld van verschil.

Eerlijk? Van mij hoeven groepen ook niet zo. Maar als het dan een keer moet doe ik dat graag voor de mensen om wie ik geef. Geef ik niet genoeg om je? Sla ik de uitnodiging af.

Maar hoe groot is een grote groep als je aan een tafel zit?
Het is niet alsof je 50 man moet toespreken.. over het algemeen heb je contact met de mensen die direct naast je zitten.

Ook bij een zgn staande receptie sta je (volgens mij?) nooit in een groep van 20 man tegelijk met elkaar te praten toch? Dat zijn er misschien max 4 of 5 maar meestal minder..
wat wordt er dan als 'grote groep' gedefinieerd, en hoe ziet men dan die interactie?

Het is ook nog eens zo dat je meestal helemaal niet zo belangrijk bent.. dus als iemand eens iets geks zegt, moet je het wel heel bont maken wil iedereen daarop letten en er nog jarenlang over napraten. Meestal worden vergissingen, versprekingen of rare schoenen snel vergeten, áls ze al opvallen..

Je kunt je dan ook nog eens bedenken hoe je dat bij een ander doet. Als je jezelf zo bekeken voelt, is dat dan dus iets wat je bij anderen doet? Bekijk je anderen tot in detail, hoe ze eruit zien, wat ze aan hebben.. en let je zelf heel erg op wat anderen zeggen?

Je zet me wel even aan het denken wat je schrijft over verwachtingen van ouders en daaraan willen voldoen bvb.
Ik heb er tot dit moment dus nog nooit over nagedacht wat mijn ouders verwachtingen voor mij zijn. En nu ik erover denk, denk ik dat ze alleen maar willen dat ik gelukkig ben.

Maar ik kan me zo voorstellen dat er andere ouders zijn en het lijkt me vreselijk als ouders kinderen hun verwachtingen opleggen. En ik kan me inbeelden dat dat veel druk zet op iemand !

Ik kan bij jou niet inschatten of jij het je inbeeldt of het echt zo is (even overdreven gesteld). Maar hoe dan ook: you do you.

Ikzelf heb jarenlang een baan gehad waarvan veel mensen dachten dat hij ‘onder mijn niveau zat’. Maar ik deed dat werk met hart en ziel zo graag en heb nooit het gevoel gehad dat ik mijn potentieel niet waarmaakte (heb namelijk wel nogal wat ambitie en hou van uitdaging). Dus als mensen vroegen wat voor werk ik deed, keken ze ook wel eens meewarend. Ik kan je maar 1 tip geven: je hoeft jezelf niet te verantwoorden of te verdedigen. Het maakt helemaal niets uit waarom je iets doet: omdat je het graag doet of door omstandigheden. Voel je niet verplicht om dat tegen een ander uit te leggen! Het is op zo’n moment namelijk helemaal niet nodig om er met emotie naar te kijken.

Kijk als jij niet blij bent met je baan, zou ik het denkwerk daarover op andere momenten doen. Niet bij small talk. Bij small talk zou ik het benoemen zonder de emotie het te laten overheersen. Pas als iemand dan oprechte interesse toont (en geen oordeel) kun je eventueel samen met die persoon het erover hebben hoe jij je erbij voelt. Maar nogmaals: niets moet.

Iemand schrijft hier: alsof je altijd een keuze hebt.

Nou eigenlijk wel toch. Ik kan zo even echt niet bedenken wanneer je geen keuze hebt, zeker niet bij dit soort dingen.

Verder klinkt het voor mij alsof je je afgewezen voelt door je ouders en eigenlijk heel graag hun goedkeuring wil, klopt dat? En indien ja: is dat gevoel sterkst of wil je oprecht graag een band met hen?

Even heel cru: je kan ook perfect gelukkig zijn zonder goede band met je ouders, ook dat is echt geen verplichting. Het belangrijke is dat jij je er goed bij voelt. Dus ik vraag me af wat jouw verwachtingen naar hen toe en de relatie met hen nu precies zijn. Pas als je dat helder hebt kun je kijken of en hoe je dat kunt bereiken. En de kans bestaat dat het niet kan of niet helemaal en ook dat is dan iets wat het leven niet hoeft te verpesten.

Zoals ander hier zeggen: heel veel dingen gaan super goed bij je. Je hebt je eigen plek, je katten, je bent enorm zelfstandig, je fotografeert, organiseert veel uitjes. Laat het plaatje los dat een perfect leven begint met een goede baan en een relatie. Overigens weet ik niet of jij je baan zelf niet goed vindt of dat je alleen denkt dat anderen er zo over denken, dat kan ik er even niet uit halen. Maar als je door wat voor redenen ook niet je droombaan hebt nu (ik vind droombaan ook echt een rotconcept) dan Wil dat niet zeggen dat je minder bent of niet gelukkig kunt zijn e

Tussen jezelf negatief opstellen en jezelf enorm negatief voelen zit ook verschil.

Als je zelfbeeld onder het vriespunt ligt, dan voel je je negatief. Je bent niet goed genoeg. Je bent onzeker over jezelf.

En dan kan maar één ding helpen. Er voor zorgen dat jij jezelf wél goed genoeg gaat vinden, door hulp.

Dan hoef je jezelf niet negatief of positief op te stellen, omdat jij, jij bent.

Natuurlijk helpt het niet om hasjee naar iets toe te gaan. Maar als jij je echt zo rot voelt over je eigen, dan gebeurt dat.

Ik herkende het ook.

Mijn familie is helemaal niet zo fantastisch hoog opgeleid. Maar laag zijn ze zeker niet.
Een power vrouw van een heftruckchauffeuze als mijn moeder, die dagelijks ook niet bijleert op de technische afdeling en een vader die fantastisch is met kinderen op de basisschool als conciërge.

Maar tegenover mijn toenmalige vriend voelde ik mij verschrikkelijk. Hij kon er niks aan doen!
Zijn familie was HBO en verder doorgestudeerd.
En ik was toen ook nog maar een mbo vier studente die ook maar achter de kassa staat als bijbaan.

Nee, mijn beeld van mezelf en er omheen was verschrikkelijk! Zo onzeker.

Nu sta ik er anders tegenover, en dat is wat bellatrix ook moet leren.

Winkelmedewerker is prima Anders kunnen mensen die misschien wel HBO gestudeerd hebben niet eens boodschappen doen. Net zo belangrijk dus.
Maar dat zag ik niet.

En dat is waar ts tegen aan loopt.

Dikke kans dat ze in het verleden vaak de deksel op haar neus heeft gehad. "Je bent niet goed genoeg" in meeste gevallen "je hoort er niet bij" of "zij is een beetje raar"

Wat ik denk wat zij nodig heeft, is iemand die dit samen met haar aan gaat. Er lekker mee gaat worstelen. Dat ze een beeld van zichzelf gaat krijgen, dat een nette spijkerbroek in een restaurant prima kan! En dat het leven niet allemaal bosviolen zijn met bolchrysanten, want aan rozen zitten ook doorns.

Ik zit er nog eens over na te denken Marlies, maar jij denkt dat je vader (je stiefmoeder laat ik even buiten beschouwing) teleurgesteld in je is. Maar is het niet veel meer zo dat hij je een (in zijn ogen) beter leven gunt?

Iedere ouder gunt zijn kinderen een fijne relatie - omdat iedere ouder van z'n eigen situatie uitgaat. Was je een kind van een "bommoeder" zou dat verwachtingspatroon er misschien al niet zijn.
Iedere ouder gunt z'n kind een goed inkomen zodat er geen geldproblemen zijn.
Iedere ouder gunt z'n kind het liefst een béter leven dat wat-ie zelf heeft/gehad heeft.
En iedere ouder gaat er ook van uit dat z'n kinderen naar datzelfde streven.

Het is ook een beetje het ideaalplaatje van de Westerse samenleving. Op het moment dat je niet in dat plaatje past, kunt passen of wilt passen, wijk je af van de norm. En dan hoor je er niet bij, waarop je eigen instinct (zie mijn eerdere post) weer begint te sputteren (help, ik moet er wél bij passen, anders overleef ik de wildernis en de wolven niet!)

Geen ouder vindt het fijn daarnaast dat z'n kind een chronische ziekte heeft.
poedersuiker, dat heb jij wél, en dat maakt meteen dat er een aantal van bovenstaande opties niet (meer) mogelijk zijn. Zoals fulltime een baan die veel van je vergt, maar die wel dat goeie salaris levert.

Dus - wat iemand eerder ook al schreef - is je vader teleurgesteld ín je, of vóór je? Voelt hij zich mogelijk ook machteloos dat-ie je niet kán helpen om dat (alweer, in zijn ogen) betere leven te krijgen?