Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-20 00:09

Kanker bij ouders

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-20 00:09

Lieve Bokkers,

Ik open dit topic eigenlijk in een opwelling. Misschien zijn er hier mensen die door hetzelfde heen (zijn ge)gaan met een van hun ouders, omdat ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb. Ik zou het fijn vinden om te praten, gedachten uit te wisselen omdat ik soms het gevoel heb dat niemand in mijn vriendenkring het echt begrijpt

Afgelopen oktober is er na lang dokteren bij mijn moeder vergevorderde galwegkanker geconstateerd: ze heeft een enorme tumor op de lever en drie andere in de dikke darm. Een daarvan blokkeert de doorgang, dus daarvoor heeft mama nu een stoma. Ze wordt niet meer beter, maar binnen hoeveel tijd etc precies weet niemand. In oktober werd er in familiegesprekken gesproken over "maanden". Er wordt chemo toegepast op verzoek van mijn moeder, maar dat is enkel levensverlengend.

Inmiddels is het Maart en was de tussentijdse ct-scan na 4 chemo's verrassend positief met maar 1cm groei gemiddeld. De oncoloog noemt dat "stabiel".
Ik merk dat dit "goede" nieuws ontzettend moet landen bij mij. Nu bijna twee weken later heb ik er nog moeite mee om het te bevatten. Ik kan er eigenlijk met mijn hoofd niet bij, zo erg had ik me ingesteld op weer slecht nieuws. Helaas kan ik er met mijn vader en moeder niet goed over praten, omdat zij heel erg in de "vecht" modus zitten en het moeilijk vinden om met mij en mijn zusje over de dood te praten. Ze willen ons ten alle koste ontzien. Ik heb het er moeilijk mee om thuis, werk etc in de lucht te houden. Mijn man, mijn werk etc zijn wel heel supportive, maar uiteindelijk is het mijn mamsie.. De ene dag kan ik me prima focussen en lijkt de hele situatie thuis "even weg", de andere dag weet ik van verdriet niet waar ik het moet zoeken.

Alle momenten in mijn leven waar zij bij zou moeten zijn, gaan nu heel anders lopen.. We waren al bezig voor een kindje, maar al die dingen krijgen nu ineens haast.. dat besef is heel bizar. Het is als rouwen, terwijl ze er nog gewoon is..

Hoe gaan jullie hiermee om?

Alle tips en adviezen zijn erg welkom!

Liefs!

Laatst bijgewerkt door RoWi op 09-03-20 00:35, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-03-20 00:13

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 00:13

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Mijn vader heeft een tumor in zijn oog maar dat lijkt goed af te lopen.
Het is super akelig en helemaal als je niks meer kunt doen, heel moeilijk.
Sterkte.

**Geplaatst**: 09-03-20 00:20

Geplaatst: 09-03-20 00:20

Mijn moeder heeft inmiddels al 5 jaar diverse soorten kanker, het begon met primaire borst- en longkanker. Dit behandeld en gedaan. Leek stabiel en poos geen scans gehad en toen bij die ene scan ontzettend veel uitzaaiingen op haar longvlies. Ze weten dat het komt doordat ze een spontane genmutatie heeft, maar geen idee of het door de borstkanker of longkanker komt. Zij leeft inmiddels al ruim 2 jaar en dat is boven verwachting voor iedereen. Zij zal hier vroeg of laat aan komen te overlijden en de chemo die ze heeft is vrij nieuw en experimenteel, niemand kan hier wat over zeggen.

Ik sta er zelf weinig bij stil, ik woon thuis, life goes on. Soms vind ik het heel verdrietig om haar achteruit te zien gaan maar zoals we zelf ook altijd open bespreken; haar achteruitgang moet niet voor mij of iemand anders in huis ook achteruitgang/stil staan betekenen. Wij zijn ontzettend nuchter en ik denk dat wij er echt heel anders mee omgaan dan de gemiddelde familie met directe kanker. :')

Ik zie dit overigens wel als positief, ik ben eigenlijk nooit echt verdrietig en dood gaan we allemaal. Ik vind het ontzettend fijn dat mijn moeder haar eigen uitvaart geregeld heeft, een draaiboek klaar heeft voor als het zo ver is. Daarnaast, zij zal nooit afhankelijk worden en heeft zelf haar regie over het leven. Iets mooiers is er bijna niet toch?

**Geplaatst**: 09-03-20 00:31

Geplaatst: 09-03-20 00:31

Lieve ts ik begrijp heel goed hoe je je voelt!

September vorig jaar is bij mijn oma longkanker in een ver stadium net uitzaaiingen in de andere long ontdekt. Het kwam uit het niets het weekend ervoor had ik nog met een vriendin bij haar geslapen omdat ik naar een festival ging. Week later bleek ze longkanker te hebben. Nauwelijks klachten... Oma is er ook nog goed bij en lichamelijke erg fit. Wel al op leeftijd (79) maar het werd wel heel onwerkelijk daardoor.

Eerste diagnose was sorry we gaan u niet helpen daardat ze een fout hadden gemaakt in de leeftijd. De dokter dacht dat ze al 89 was. Erge fout wat mij betreft. Nou dan volgen er allemaal onderzoeken en bleek het al ver heen te zijn maar ze wouden nog wel wat proberen.

1 long is deels verwijderd en de andere bestraald. Tot nu toe heeft ze er gelukkig nog geen last van maar het heeft haar wel heel bang gemaakt. Ook omdat we nog niet weten of het nu volledig weg is. Ze wil heel graag antwoorden hebben zodat ze rust kan vinden erin.

Zelf weet ik ook vaak niet wat ik ermee moet. Helemaal omdat je niks kan doen om het probleem weg te nemen. We zoeken haar regelmatig op maar ik verstop mij nog wel eens in werk, stage of school. Ik kan het mij ook totaal niet voorstellen dat ze ernstig ziek is.... Ik probeer wel voor haar positief te blijven dat ze echt moet vertrouwen op de dokters en ze keuze van de dokters. Ook al zijn er al wel wat foutjes gemaakt waardoor ik ook wel snap dat dat vertrouwen wat weggetrokken is.

**Geplaatst**: 09-03-20 00:47

Geplaatst: 09-03-20 00:47

Mijn vader is overleden aan kanker toen ik jong was. Mijn ouders deden hun best om alles bespreekbaar te maken en voor mij betekende dat ik altijd ergens naartoe kon met mijn gevoelens. Ik kan me daardoor heel goed begrijpen dat je je soms zo wanhopig voelt, TS, want het klinkt alsof dat bij jou niet het geval is.

Mijn vader kreeg in eerste instantie een prognose van zo'n 5 jaar, dat is uiteindelijk 1,5 geworden. De experimentele behandeling had het tegenovergestelde effect en de laatste paar maanden besloten mijn ouders niet meer te behandelen i.v.m. levenskwaliteit. Ik kan me niet alles even goed herinneren, maar ondanks de constante dreiging dat het einde naderde en mijn vader hollend achteruitging, zijn het wel hele leuke weken geweest. Veel bezoek, veel gezelligheid, muziek, eten... Ik heb achteraf heel veel bewondering voor de keuzes die ze gemaakt hebben en voor het genieten dat ze nog durfden te doen. (Dat is niet altijd vanzelfsprekend.)

Als het kan, nodig je zus eens uit voor een kopje en probeer het onderwerp eens aan te kaarten. Het kan zó erg opluchten als je het er eens over hebt met iemand die het begrijpt, het versterkt wellicht je band en ook na het overlijden van je moeder (waar je nog niet aan wilt denken, maar zoals je al vermoedt is inderdaad het rouwproces al begonnen, dat is nou eenmaal zo als je (weet dat je) iets verliest) heb je iemand om naar toe te gaan.

Ik wens je veel sterkte toe.

**Geplaatst**: 09-03-20 00:51

Geplaatst: 09-03-20 00:51

Mijn zus is in 2017 gestorven aan speekselklierkanker.
Ik vond het omgaan met haar ziekte heel moeilijk. Mijn stoere grote zus, die altijd alles zelf en nergens haar hand voor om draaide, zag ik veranderen in een hulpeloos ziek hoopje mens. Enorm confronterend. We hebben er altijd open over gesproken, we hebben allebei zwarte humor. Dat was wel eens heftig voor anderen. Ik heb me enorm afgesloten van alles en maar door gaan. Achteraf voel ik me daar schuldig over, alsof ik haar heb tekort gedaan. Ik heb haar afgelegd, iets waar ik tegenop heb gezien, maar wat zo mooi was en goed voelde.

Wees je zelf, doe wat je denkt dat moet en goed voelt, spreek dingen uit en krop niets op, volg je gevoel. Geniet van haar aanwezigheid.

**Geplaatst**: 09-03-20 01:13

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 01:13

Bij mijn moeder is in augustus, een dag na haar 54e verjaardag longkanker (IV) met uitzaaiingen in de hersenen ontdekt. Ja dan komt de hemel wel even keihard naar beneden donderen.
Dinsdag hebben we weer een ziekenhuis bezoek om te kijken wat de chemo- en immunotherapie nu doen.
Ze heeft nergens last van en heeft ook geen haaruitval gelukkig. Niet dat ze dat erg zou vinden, maar je bent dan meteen gelabeld als ziek. Omdat ze nog zo "gezond" is vergeet ik soms makkelijk dat ze ziek is. Toch heb je het wel altijd in je achterhoofd. Ik vind het wel erg dat ze er waarschijnlijk niet meer zal zijn als ik ga trouwen bijvoorbeeld of tegen de tijd dat ik uit huis ga mijn nieuwe plekje niet kan zien. Ik vind dat ik nog minstens 20 jaar recht heb op mijn mama, maar dat gaat er niet in zitten helaas. Prognose willen we bewust niet weten.
We zijn wel veel leuke dingen aan het doen want je weet natuurlijk nooit wanneer ze acteruit zal gaan. Voor deze maand hebben we een fotoshoot en een escaperoom gepland staan. We praten er ook gewoon normaal over. Mijn broertje heeft het er wel moeilijk mee, mijn vader ook wel. Vind het voor mijn vader helemaal erg want die is zijn moeder ook al aan kanker verloren.

**Geplaatst**: 09-03-20 07:04

Geplaatst: 09-03-20 07:04

Mijn moeder van bijna 80 heeft na genezen borstkanker acht/negen jaar geleden nu sinds twee jaar longkanker.
Het is dezelfde vorm als de borstkanker, dus eigenlijk uitgezaaid op haar longen, hartzakje en nog meer.
Ze is nu nog bezig met de imuuntherapie want ze heeft al twee verschillende chemo’s gehad en is pas bestraald.
Ik merk vooral dat ze wil vechten maar ze wordt heel moe van het geziekenhuis zeg maar en mijn zusje en ik hobbelen mee iedere keer.
In het begin schrok ik natuurlijk maar hoe langer het duurt des te meer je het kan accepteren lijkt het.
Ze was altijd heel trots op haar haar en zei altijd dat ze pertinent niet kaal wilde worden maar je kan dan zien in de loop van de tijd hoe mensen hun grenzen verleggen en inderdaad iedere strohalm aangrijpen want ze werd wel kaal door de tweede soort chemo.

**Geplaatst**: 09-03-20 08:07

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 08:07

Mijn vader is toen ik 22 jaar was overleden aan keelkanker. Hij had 10 jaar eerder al keelkanker gehad maar na 10 jaar schoon te zijn geweest is het weer teruggekomen maar dan in een zeer agressieve vorm.

**Geplaatst**: 09-03-20 08:33

Geplaatst: 09-03-20 08:33

Poeh heftig TS, vooral dat je nergens kwijt kan met je verhaal of dat je het met anderen kan bespreken.

Bij mijn vader is in oktober de ziekte van Kahler ontdekt, toen een milde vorm. De behandelmethoden daarvoor zijn goed en ze gaven hem 10+ jaar als prognose mee. Helaas werd het met behandelen niet echt beter, het ging steeds op en neer. Later bleek dat het de agressieve vorm van Kahler was maar dan zijn er nog steeds goede behandelmethoden en de prognose veranderde niet.

Helaas werd mijn vader nog steeds eerder zieker dan beter met de behandelingen. Toen hebben we te horen gekregen dat de ziekte gemuteerd is en dat hij nu plasmacelleukemie heeft, daar is maar 1 behandeling voor mogelijk en omdat mijn vader 51 is wilden ze daar wel voor gaan. Helaas hebben we afgelopen maandag te horen gekregen dat de behandeling niet aanslaat en dat ze alles gaan stoppen. Mijn vader zal binnen 2 weken overlijden aan waarschijnlijk nierfalen. Het gaat enorm hard, hij is vrijdag al het hospice in gegaan en je ziet hem achteruit gaan helaas... Wij vermoeden dat het niet lang gaat duren als het zo door gaat.

Eerst was hij enorm bereid om te vechten met alles wat hij had, maar na het nieuws afgelopen maandag heeft hij zich er gelukkig bij neer gelegd en is hij 'klaar' om te sterven. Wel enorm zuur dat de kleine dingen die we nog wilden doen ook niet meer lukten afgelopen week, hij is zo snel al achteruit gegaan helaas, vandaar ook al het hospice in gegaan. Hopelijk zal het allemaal snel gaan voor hem zodat hij zo min mogelijk hoeft te lijden.

Zelf kan ik wel alles goed bespreken, vooral met zijn vrouw (mijn ouders zijn gescheiden). Ook met mijn broertje heb ik het er vaak over. Kan je niet met je zusje apart erover praten? Het lijkt me inderdaad moeilijk om je ei nergens kwijt te kunnen, hopelijk helpt het om dat nier te doen

**Geplaatst**: 09-03-20 09:16

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 09:16

Heftig TS, ik snap je heel goed. Mijn moeder is in 2003 overleden, ze had eierstokkanker. Zij wilde er ook absoluut niet over praten, het enige wat ze erover zei was: 'ik wil nog niet dood'. Wij zijn dus in de vechtmodus meegegaan. Achteraf heb ik het idee dat ik beter wel mijn zorgen en verdriet had kunnen uitspreken, misschien met daar dan achteraan: maar we gaan nu wel samen het gevecht aan. Pas toen ze heel erg slecht was heeft ze gezegd dat ze er ontzettend veel moeite mee heeft gehad om haar gevoelens zo weg te stoppen, dit was ook heel verdrietig.

**Geplaatst**: 09-03-20 09:29

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 09:29

Mijn beide ouders hebben kanker gehad. Mijn moeder borstkanker toen ik 13 was, mijn vader leukemie toen ik net 20 was. Ze mogen het allebei navertellen en daar ben ik onwijs dankbaar voor. Op het moment ligt mijn peettante in het hospice, dat gaat om dagen.

Wat ik vooral geleerd heb is dat het belangrijk is om open te zijn met je emoties, hoe lastig dat soms ook kan zijn voor de anderen om je heen die daar misschien wel (even) overheen gaan om in die vechtmodus te kunnen blijven. Emotionele gesprekken zijn waardevol en daarin kun je ook de dingen bespreken waar je misschien nog wel mee rondloopt.

En, ik weet niet of het al genoemd is, maar heb nooit spijt. Je had altijd 'meer' kunnen doen of helpen, maar uiteindelijk gaat het erom dat jullie allemaal "vrede" hebben met de manier waarop het loopt. Het heeft geen nut om terug te moeten denken aan de periode met 'had ik maar.....'. Maak mooie herinneringen, leer lessen die je nog wil leren en geniet van de tijd die je hebt met elkaar.

**Geplaatst**: 09-03-20 09:30

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 09:30

En voor iedereen die in deze situatie zit, want elk verhaal is er een teveel..

Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 09-03-20 09:35

Geplaatst: 09-03-20 09:35

TS ik ben vergeten om je sterkte te wensen en denk ook om jezelf!

**Geplaatst**: 09-03-20 10:54

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 10:54

Heel veel sterkte TS, dit soort dingen zijn zo moeilijk! Maar denk ook om je eigen gevoel.

Mijn vader heeft chronisch lymfatische leukemie. Vastgesteld in het jaar dat hij 50 werd met toen een prognose van ca 10 jaar, hij wordt dit jaar (hopelijk) 59. Het gaat de laatste tijd slecht met hem. Steeds ontstoken ogen, longontstekingen, gewrichtspijn, vermoeidheid. De afgelopen jaren heeft hij daarnaast al een pacemaker gehad, bij het zetten daarvan een klaplong opgelopen, hij heeft diabetes die slecht in te stellen is door alle medicatie en weet ik veel wat nog meer. We maken ons eigenlijk continu zorgen om hem, en steeds op het moment dat we denken dat het nu echt bijna klaar is krabbelt hij er toch wel bovenop. Ik voel met je mee, je wilt je ouders zo niet zien en dan is je eigen verdriet er ook nog..

**Geplaatst**: 09-03-20 11:03

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 11:03

Moeilijk en heftig. Ik heb geen ouder aan kanker verloren maar wel aan een hersenbloeding en dementie. De eerste was pats boem, geen waarschuwing en binnen drie uur overleden. Mijn moeder was toen nog goed, ik heb samen met haar het boekje : Mama vertel eens ingevuld, vooral voor mijn kinderen. Ik snap dat je ouders niet willen praten, ze zitten in de vechtmodus en praten betekend toegeven dat je ernstig ziek bent. Misschien is het een optie om je zorgen en verdriet op papier te zetten en dit aan je ouders te geven. Dan weten ze hoe jij er ook mee worstelt en kunnen ze daar op reageren. In ieder geval heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 09-03-20 11:20

Geplaatst: 09-03-20 11:20

Wat een heftige verhalen hier. Allereerst dikke knuffel en veel sterkte gewenst aan iedereen die het nodig heeft.

Mijn moeder heeft een goed behandelbare vorm van borstkanker. Ik heb direct ervoor ‘gekozen’ om dit aan vrienden te vertellen, zodat ze wisten wat er speelde en ik het erover kon hebben als het spannend of lastig zou worden. Een lastige moment hier was toen mijn moeder zelf de keuze moest maken tussen wel of geen chemo terwijl het ziekenhuis geen medisch advies kon geven. Dan besef je wel hoe fijn het is als een dokter je vertelt wat je moet doen en je daar vol voor kunt gaan. Het ‘niet weten’ is naar.. Daar hebben we thuis, maar ik ook met vrienden, openlijk over gesproken. Het hoeft er niet continu over te gaan, maar af en toe erover praten vond ik wel heel fijn en rust geven.

Heb je thuis wel eens besproken dat het voelt alsof ze je willen ontzien, maar dat je het fijn zou vinden om het er wel over te hebben? Soms helpt het om het onbespreekbare eerst eens te benoemen zonder er inhoudelijk op in te gaan. En tot slot: als ik iets heb geleerd van bij mij thuis maar ook van vrienden wiens ouders kanker hebben, dan is het dat iedereen er anders mee om gaat en dat dat oké is. Heb niet het gevoel dat je nu blij móet zijn omdat je moeder goed nieuws heeft gekregen. Geef het tijd om aan deze uitslag te wennen en te bevatten.

**Geplaatst**: 09-03-20 11:32

Geplaatst: 09-03-20 11:32

-

Laatst bijgewerkt door Nobel01 op 02-08-23 09:35, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-03-20 11:53

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst: 09-03-20 11:53

Nobel, wat zonde dat je vader niet voor een blaasstoma is gegaan. Sterkte ermee.

**Geplaatst**: 09-03-20 12:13

Geplaatst: 09-03-20 12:13

-

Laatst bijgewerkt door Nobel01 op 02-08-23 09:35, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-03-20 12:18

Geplaatst: 09-03-20 12:18

Wat een heftige verhalen hier.. ik wil jullie allemaal veel sterkte wensen..

Mijn moeder ligt op dit moment weeral maar eens onder de PET-scan. Normaal gezien was het een routine controle maar 2 weken geleden ontdekte ze weeral maar eens een knobbel in haar hals. Mama en papa hadden er voor gekozen om voorlopig niets tegen mij te zeggen maar gisteren zat ze aan tafel te wenen en toen kwam het er toch uit.. ik ben eerlijk gezegd de tel kwijt maar ik denk dat het nu de 6e keer is dat ze lymfeklierkanker zal hebben (non-hodgkin), het is nog niet 100% zeker natuurlijk maar ondertussen kent mama haar lijf zo goed dat we vrezen dat ze weer gelijk heeft. Ze heeft al vanalle behandelingen gehad: bestralen, chemo, stamceltransplantatie,... de dokters hebben de laatste keer (vorig jaar) al laten vallen dat ze wellicht toch nog een keer een stamceltransplantatie zal moeten ondergaan. Maar na al die behandelingen die ze al gehad heeft weet ik niet of ze dat nog wel goed gaat overleven. Er schiet nu al bijna niets meer over van mama.

Naast de non-hodgkin vorig jaar heeft ze vorig jaar ook huidkanker gehad. Dat was gelukkig zonder uitzaaiingen.

Ik merk dat het voor mij moeilijker en moeilijker begint te worden om er me om te gaan.

**Geplaatst**: 09-03-20 12:36

Geplaatst: 09-03-20 12:36

Heel veel sterkte RoWi en alle anderen die hiermee te dealen hebben!

Mijn moeder is nu, bijna twee jaar geleden gestorven aan uitgezaaide borstkanker. Wij konden er thuis ook niet goed over praten en ook mijn moeder wilde mij, mijn zus en vader zoveel mogelijk ontzien en lachte veel van het verdriet weg.

Soms heb ik het gevoel heb dat ik niet alles tegen haar heb kunnen zeggen wat ik eigenlijk nog wilde zeggen tegen haar. En dat is pijnlijk.

Probeer toch in gesprek te gaan met je ouders over hetgeen dat komen gaat. Krijgen jullie psychische begeleiding vanuit het ziekenhuis? Misschien kan het wat extra steun kan bieden voor jou en je familie.

Nogmaals heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 09-03-20 18:49

Geplaatst: 09-03-20 18:49

Heel veel sterkte RoWi! Dat allereerst.

Mijn moeder heeft in 2017 de diagnose longkanker gekregen, een dag voor haar 67e verjaardag. Hier in het ziekenhuis in Eindhoven gaven ze haar eigenlijk meteen op, want uitzaaiing. Ze wordt nu behandeld in Krefeld (DE) bij de Heliosklinik en is voorlopig schoon, na chemo, bestraling en de verwijdering van de betreffende longkwab en een heleboel lymfeklieren.
Wel heeft ze nog een keer uitzaaiingen in haar hoofd gehad, die daar worden behandeld met gammaknife.
Het gaat haar eigenlijk best goed, meestal dan. Mentaal is het best pittig, met name als ze een keer per drie maanden weer op controle moet is het spannend. De laatste keer kreeg ze te horen dat ze weer iets in haar hoofd gezien hadden en dan vind ik het best heftig om te zien hoe ontredderd ze dan is. Gelukkig schopt ze dat na een dag weer aan de kant en gaan de schouders er weer onder. En nog gelukkiger bleek er bij nader onderzoek niets aan de hand. Het blijft echter een tikkende tijdbom.
Dat willen ontzien van je kinderen herken ik. Mijn vader is daar helemaal een ster in, maar die praat er ook met mijn moeder niet over. Die steekt liever zijn kop in het zand. Mijn moeder leert het nu wel. Praten over euthanasie etc doet ze nu ook - liever nu dan als het echt misloopt.
Moeilijk. Ik herken ook dat je het ene moment best oké je gang gaat en het volgende moment heel verdrietig bent. En dat mag ook :(:)

Dikke knuffel voor je!

**Geplaatst**: 09-03-20 22:44

Geplaatst: 09-03-20 22:44

Ik ben mijn beide ouders verloren aan deze vreselijke ziekte

In oktober 2010 werd bij mijn moeder na wat “vage” klachten blaaskanker met uitzaaiingen vastgesteld. Chemo had geen zin meer en na vele onderzoeken kwamen ze er achter dat ze eigenlijk uitbehandeld was. Niet te bevatten wat dat met je doet, hoeveel verdriet, onbegrip en onzekerheid het met zich mee brengt.
Ze kreeg veel last van diverse complicaties en is na een heftige tijd in februari 2011 overleden op 62 jarige leeftijd.

Toen mijn vader net een beetje z’n leven weer ging oppakken werd bij hem in mei 2014 per toeval NETkanker ontdekt, een vrij zeldzame maar ‘goed’ te behandelen kankersoort. Hij is ruim 4 jaar ziek geweest. In die 4 jaar verschillende behandelingen ondergaan met wisselend succes. Gelukkig heeft hij zich, tot op het laatste stukje van z’n ziekte na, niet echt heel ziek gevoelt en heeft hij al die tijd “gewoon” geleefd. ( inderdaad een beetje het struisvogelprincipe, hij wilde de buitenwereld zo min mogelijk belasten)
Wel hebben we al die jaren tussen hoop en vrezen geleefd. Elke scan, elke uitslag...steeds waren wij ( manlief en ik) erbij. Steeds een klein feestje bij een goede uitslag en steeds een “even janken en weer door...” moment bij een mindere uitslag.
Uiteindelijk “won” de ziekte het toch en is hij in september 2018 op 69 jarige leeftijd overleden.

Op het moment dat je het bericht krijgt dat iemand waar je zoveel van houd, ziek is en niet meer beter kan worden en alles wat ze kunnen doen is “rekken” wordt de grond onder voeten weggeslagen en kom je in een vreselijke rollercoaster terecht.
Nog steeds heb ik heel veel verdriet en kan ik soms moeilijk bevatten wat er de afgelopen 10 jaar allemaal precies gebeurd is.

Ik wil je heel veel sterkte wensen...iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Het leven gaat door maar dat valt soms niet mee...

Citaat:
Alle momenten in mijn leven waar zij bij zou moeten zijn , gaan nu heel anders lopen ...

Ook dat is zo waar...momenteel ben ik hoogzwanger van ons eerste kindje, een kind wat nooit mijn ouders kan ontmoeten. Ik heb niks kunnen delen van heel mijn zwangerschap en zal nooit weten hoe m’n ouders het gevonden zouden hebben dat ze opa en oma zouden worden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-20 23:36

Re: Kanker bij ouders

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-20 23:36

Echt heel erg bedankt voor al jullielieve reacties!

Het is erg fijn om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Dit zorgt ervoor dat ik me er net wat minder alleen in voel. Dat doet me erg goed!

Ik reageer morgenavond inhoudelijk, als ik thuis ben van mijn werk