Nu al verdrietig voor maandag... weer aan het werk na een paar dagen vrij. Sad times.

Gecondoleerd, sterkte gewenst.




Wat vervelend zeg. Heb je nog iets leuks om naar uit te kijken voor na je werk?

Nope, want door corona ook niet echt veel sociale contacten of leuke uitjes. Niet zoveel als normaal.

och meid ik voel je verdriet. veel sterkte

Misschien iets voor jezelf regelen voor na die tijd? Of bijvoorbeeld als je er 2 dagen op hebt zitten?

Iets lekkers of een lekker geurtje of warm bad oid?

Een kunstenaar uit het dorp van mijn ouders heeft spontaan een kunstwerk gemaakt waar mijn 2 ponys op staan. Het is echt prachtig, hun karakters komen gewoon van het doek af. En het is zo mooi maar opeens ben ik ook weer zo verdrietig. Er had nog een pony bij moeten staan. Grietje is een paar maanden geleden ingeslapen en meestal heb ik er vrede mee omdat ik niks meer voor haar kon doen dan haar rust gunnen. Maar damn, wat mis ik mijn kleine vriendinnetje. Ik zou zo graag nog eens in die zachte, trouwe ogen van haar kijken en door haar vacht aaien en gewoon tegen haar praten

Morgen weer terug aan het werk... Ik wou dat ik wist waar dit gevoel vandaan kwam, dan kon ik er ook wat mee doen.

Sterkte Zertab!

Verdrietig omdat ik net een eetbui heb gehad.

Wat best ook begrijpelijk is. Veel sterkte en een dikke knuffel

Oké ik heb denk ik door wat er aan de hand is. Momenteel doe ik een combi functie en dat is gewoon te veel. Zeker als net startende. Het liefst zou ik dus een stap terug doen en me voorlopig even focussen op het een en daarna als ik toe ben aan meer uitdaging het ander erbij pakken.
In het begin hebben we het ook zo aangepakt, maar twee maanden al gelijk de combi opgepakt. Dat is te snel geweest. Ik heb nauwelijks tijd nu om dingen uit te zoeken, terwijl ik starter ben...

Maar ja.. ik merk dat het idee van een stapje terug doen en de mogelijkheid houden om weer een stap naar voren te kunnen doen me rust geeft. Maar ik durf dit dus niet aan te kaarten bij mijn manager... Bang dat het als falen gezien wordt. Of als niet willen.

Mijn tattoo artist is overleden deze nacht. Zo onwezenlijk. Veel te jong, zo snel weggeteerd door kanker. Wat een wereldman was dat... Veel in zijn stoel gezeten en nu het gevoel dat het nog te weinig was.

Sterkte!



Je mag ook lief zijn voor jezelf hè.




Vreselijk... sterkte!

Zertab: gewoon aangeven dat het je op dit moment teveel is. Echt doen hoor!

Ik voel me verdrietig omdat ik mij besef dat ik maar 1 vriendin heb en die zie ik bijna nooit en daardoor me dus best eenzaam voel

het voelt zo raar. ze is er gewoon niet meer... de kerk dienst was mooi.
ik heb nu al geen opa's en oma's meer... zo gek.
ik heb gelukkig genoeg dingetjes zoals kettinkjes enzo als aandenken maar dan nog.... het is niet oma zelf waar je iets mee kan doen zoals de herinneringen die we hadden. zoals logeren en midget golf en veel meer.

Ik ben (weer) behoorlijk suïcidaal, het besef dat deze GGZ rollercoaster al 12 jaar duurt en ook voorlopig nog niet klaar is. Ik blijf hopen op een dag waarop ik kan zeggen dat ik blij ben dat ik er geen einde aan heb gemaakt, maar jeetje. Ik voel me behoorlijk op de proef gesteld

Heftig independence, weet niet wat ik moet zeggen maar heel veel sterkte

De rest ook allemaal heel veel sterkte.

Independence

Sterkte Independence
Helaas weet ik waarover je praat.
Maar zelfs al wordt het misschien niet 100% beter, het kan écht beter worden! En 50% beter is ook al heel veel... Je kunt het!

Wat heftig Independence!
Hou alsjeblieft vol, hoe ongelooflijk zwaar het ook is. Hoop dat je gauw licht aan het einde van de tunnel ziet en wens je dan ook veel sterkte en kracht toe.

Wat heftig zeg. Heb je wat kunnen slapen?

Ik ben zo boos, verdrietig, alles tegelijkertijd. Het contact tussen mij en mijn vader is al barslecht. Hij maakt mij overal zwart dat dit mijn fout is en hij slachtoffer is. Zo stookt hij ook al enkele maanden mijn jongste zus op.

Ben ik er gister achter gekomen dat hij een nieuwe vriendin heeft (het is net 2 maand gedaan met zijn vorige na 5 jaar) via facebook. Dus ik spreek hem daarop aan dat ik het niet fijn vind dat ik zoiets via facebook moet vernemen. Je zou toch verwachten dat zoiets even wordt gemeld via telefoon. Direct weer slachtoffer rol, dat ik ruzie zoek. Hij wil nu al bevestiging dat ik haar mag en accepteer maar ik ken haar helemaal niet! Hoe kun je dat dan doen? Dus nu is alles weer maar eens mijn fout.

Jeetje. Wat respect mag toch...

Side note: Mijn vader is, toen wij nog vrij jong waren, gaan leven naar het principe: Ik kom op de eerste plaats. Hij is dus gigantisch egoïstisch en dat vertaald zich ook naar financiele steun eisen, boos zijn als hij die niet krijgt van familie (zelfs al hebben zij dat geld niet, dan moeten zij maar een lening aangaan voor hem vindt hij) en nog andere zaken. Ik heb mij bij veel zaken al neergelegd en hou de boot qua contact ook wat af. Maar voor mij voelt dit echt wel als next level... Hij is nu niet meer dan een kennis op facebook geworden.

Hoewel het eigenlijk in een ander topic thuishoort, hebben jullie lieve woorden me een hart onder de riem gestoken dus ik wil hier nog even melden dat Noa vandaag bij de neuroloog is geweest en haar neurologische problemen komen door een aangeboren hersenafwijking aan in ieder geval de grote hersenen en waarschijnlijk ook de kleine hersenen. Ook haar epilepsie blijkt geen (klassieke) epilepsie te zijn maar aanvallen door deze afwijking en als ik het goed begrepen heb daardoor veel minder gevaarlijk.

De afwijking is helaas wel degeneratief, maar ze is volgens Mandigers pijnvrij en lijdt er zeker niet onder, ondanks dat ze wel een gedeelte van haar coördinatie kwijt is. Niet te veel belasten, waarbij zij bepaalt wat (te) veel is. Dus gewoon goed naar haar kijken, en verder symptomatisch behandelen (ze heeft nu problemen met eten naar binnen krijgen, dus aangepaste voerbak en manier van aanbieden). Er is geen prognose gesteld, ik ga kijken of ik daar iets van kan vinden (het gesprek ging rommelig, ik ben helaas zeer slecht in dit soort consulten, alleen de andere omgeving, zorgen om de hond en andere arts veroorzaken gezamelijk eigenlijk al prikkelverzadiging, alles daar bovenop dus overprikkeling). Hersentumor is zeer onwaarschijnlijk, alzheimer-achtig werd wel een keer genoemd, maar wordt niet in de papieren diagnose benoemd dus ik weet niet zeker of dit een voorbeeld was of dat zij dit heeft.

Hoewel niet echt tof, ben ik toch blij met deze diagnose. Dat ze wat had was duidelijk, en met deze diagnose vallen er wel veel puzzelstukjes op zijn plek. Het had heel veel slechter gekund en ook haar gedragsproblematiek komt waarschijnlijk grotendeels hier vandaan. Ik heb zo vaak te horen gekregen dat het aan mij of mijn opvoeding lag, dat dit ook een soort troost is. Het heeft echt niet aan mij gelegen, ze is gewoon een bijzonder hondje.

[ img ]

Wat akelig DeMolenhoek, sterkte. Zo moeilijk mensen zo doen en zeker als het een ouder betreft.

Wat heftig Mizora! Ik hoop dat je hondje nog lange tijd in goede doen door kan brengen gezien de situatie. Sterkte ermee in ieder geval, het is niet niks!

Ben vandaag weer erg verdrietig om mijn hond die ik op 17 augustus in heb moeten laten slapen en waar ik dit topic mee begon. Ik mis hem en zijn zus (ingeslapen op 13-12 vorig jaar) zo verschrikkelijk.

Wat een moeilijke en verdrietige verhalen komen er voorbij.
Ik wil iedereen heel veel sterkte en kracht wensen!!

@mizora, och jeetje dat arme hondje. Hopelijk kunnen jullie nog een lange tijd met elkaar doorbrengen. Heel veel sterkte.
@Myfairytale Ik kan ook nog steeds verdrietig zijn om mijn overleden hond en dat is toch al meer dan 8 jaar geleden. Ze nemen zo'n plaats in, in je leven, het is lastig om dat een plekje te geven. Sterkte!

Ik ben gewoon verdrietig omdat ik nog steeds mijn WFT examen niet gehaald heb en nog steeds geen nieuwe baan heb gevonden. Het hardlopen slecht gaat, omdat ik vanwege corona weer helemaal opnieuw moet beginnen. Ik een beetje heel erg chagrijnig ben en bij niemand terecht kan die het snapt.. Ook mijn vriend snapt er niet zoveel van , gevolg dat er nu dus wat spanning in huis is en daar kan ik zo slecht tegen.

Heel erg herkenbaar helaas..

Ik sta zelf nog aan de start van dat hele traject maar ben er nu al door overweldigd. Alles is op korte tijd in een versnelling gegaan. Lijkt zo onwerkelijk.. Zeker als je dan vandaag te horen krijgt dat mijn huidige opname wellicht onvoldoende is en ik dus hierna elders naar toe moet voor een langere opname van wellicht enkele maanden.. Zo had ik toch niet verwacht mijn tijd na het halen van mijn diploma te besteden.. :'( Ik verwacht niet thuis te zijn op feestdagen en mijn verjaardag alleszins en dat is best heftig om over na te denken.. Maar vooral er niet kunnen zijn als er thuis iets ergs gebeurd met de dieren heb ik vooral heel erg moeite mee. Dat ik ze in de steek laat..

Ik weet niet helemaal hoe ik me moet voelen. Afgelopen juli is onze hond overleden. Hier heb ik nog steeds heel veel moeite mee. Het zou voor mij goed zijn om een nieuwe hond te nemen. Helaas ben ik de enige in het huishouden die een nieuwe hond wil. Er komen wel weer nieuwe dieren, namelijk zebravinkjes. Ook hele leuke beestjes, maar veel kan je er niet mee. Aan de ene kant voelen de zebravinkjes (die volgende week ergens komen) nu als een soort van vervanging, omdat de komst van de vogeltjes betekent dat er geen dier meer in huis komt waar ik een band mee kan vormen. Aan de andere kant is het natuurlijk wel heel erg leuk om nieuwe dieren in huis te verwelkomen. Ik denk dat ik maar moet accepteren dat Oscar er niet meer is en ook niet meer terug kan komen, maar dat is gewoon lastig.