Bokt.nl

Ginny135 schreef:

Heel veel sterkte iedereen!
Ik ben verdrietig omdat we anderhalve maand geleden onze hond in hebben moeten laten slapen en ik hem gewoon nog steeds heel erg mis. Ook ben ik verdrietig omdat ik een week geleden een paard heb moeten laten inslapen waar ik voor zorgde terwijl de eigenaren op vakantie waren. Ik kan me hun pijn nauwelijks voorstellen

candalisa schreef:

Fijn topic!

Jeetje je zus verliezen en in het ziekenhuis wat erg! Veel sterkte heb je wel mensen waar je goed mee kan praten?

Z’n ex heb ik ook gehad die ging er vandoor met mijn beste vriendin... ik snap dat je nu hee erg je moeder mist.

Verlies van een hond is zwaar het is alsof je een gedeelte van jezelf kwijt raakt. Ik zit nu in het process van afscheid nemen van mijn 12 jarige rottweiler maar ik kan het nog niet onder ogen zien..


Ik ben verdrietig vanwege het gevoel dat ik mijn gevoel moet onderdrukken. Vanwege mijn gezondheid heb ik veel moeite met het doorrijden van mijn jonge paard. Ik kan mijn eigen frustraties niet de baas waardoor ik gespannen raak en dit reflecteert erg op haar. Een aantal mensen uit mijn omgeving zeggen dan steeds dat er niks aan de hand is en ik gewoon door moet rijden. Ik heb nu besloten dat ik haar weg breng voor training omdat ik er zo geen plezier aan beleef maar ergens vraag ik mezelf af of het nog wel goed gaat komen.
Ik wil Zo graag met mijn paarden aan de slag maar mijn lichaam werkt gewoon niet mee.

Farjen schreef:

Wat een triestige verhalen lees ik hier

Veel sterkte MoniekJ! Ik hoop dat er toch een lichtpuntje komt

Unseen, ook veel beterschap! Ik herken het, ben ooit ook zo ziek geweest dat de toekomst er opeens helemaal anders zou gaan uitzien. Gelukkig is het goedgekomen bij mij, dus ik hoop dat bij jou hetzelfde mag gebeuren!

Amber-Anne, ook hier weer herkenbaar. Ik heb ondertussen wel een andere baan gevonden en het is ook niet 100% mijn ding. Maar ik ben wel veel gelukkiger dan bij mijn vorige werk. Een loopbaancoach kan soms helpen, of al een cursus volgen in iets wat je interesseert en zo eventueel uitbouwen naar iets parttime en dan later fulltime?
Wat soms ook kan helpen is een spontane sollicitatie sturen, een nee heb je, een ja ken je krijgen!

Earth dikke knuffel

Bommeltje ook een dikke knuffel

En iedereen die er 1 kan gebruiken


Ik ben zelf verdrietig omdat ik een paard heb van 20 jaar met hoefkatrol. Na al jaren niet meer te rijden (enkel met anderen hun paarden) had ik besloten om een nieuw paard bij te kopen, zo'n anderhalf jaar geleden.
2 maanden na aankoop => peesblessure en dan begon het gesukkel... Enkele maanden geleden te weten gekomen dat paard PSSM heeft en nu staat hij sinds juni met een nieuwe peesblessure. Ik denk niet dat ik moet verwachten om nog met dat paard te kunnen rijden..
Dus nu heb ik 2 paarden staan, financieel best een kater en ik kan niet rijden en ik ben er elke dag zo verdrietig om. En mijn vriend steunt me wel, maar snapt niet hoe diep triest ik hier om ben.. Dus ik voor mijn gevoel sta Ik er alleen voor met deze kwestie..
Waar ik vroeger paarden met "grote" aantallen vond om te rijden, vind ik nu niets (of te ver weg en dat is in combinatie met mijn werk/zorg paarden dan weer niet haalbaar)..

nikkielvis schreef:

Myfairytale heel veel sterkte het kan inderdaad moeilijk zijn erover te praten dan heft schrijven soms een beter effect op het verlies.

Cubcakes_ heel herkenbaar ik heb dit ook gehad met mijn hond Jantje. Zat ecxht met mijn handen in het haar en dacht waar ben ik aan begonnen. Pas toen ik het eigenlijk losliet en mij niet zo enorm druk maakte over hoe het ging. Kwam er weer lucht en voelde ik mij niet meer zo neergeslagen.

mememe schreef:

Heel veel sterke allemaal!!

Dat van mij is niet erg, maar voor mijzelf wel erg vervelend/verdrietig.
Afgelopen donderdag te horen gekregen dat mijn contract niet wordt verlengd, werk op uitzendbasis.
Bedrijf wist het al vanaf begin juli, maar ik en nog een collega hoorden het pas afgelopen donderdag. Die ene collega heeft nu 2 weken vrij en dan nog 4 werkdagen en dan zit zijn contract erop. Ik heb gelukkig nog tot 1 oktober om wat te zoeken, ware het niet dat ik al 2 jaar solliciteer, maar nergens aan de bak kom. Ik weet het even niet meer en maar weer afwachten waar het uitzendbureau mee komt. voor mijzelf voelt dit echt even heel zwaar en rot.

soeboenoe schreef:

Ten eerste voor iedereen ontzettend veel sterkte... en degene die het nodig hebben een virtuele knuffel!

ual_95 schreef:

Ik heb ook een compleet andere manier van verdriet, maar heb er écht ontzettend veel moeite mee. Ik ben altijd heel onzeker geweest over mijn figuur. In de puberteit resulteerde dat in een eetstoornis, waar ik nooit helemaal vanaf ben gekomen. Het ging eigenlijk heel goed en ik was enigszins tevreden met mijn gewicht, maar heb misschien íets te veel genoten in de vakantie. Ik kreeg namelijk een heel banketstaaf appje van iemand bij mij op stal (die ik eigenlijk nooit spreek) met de vraag of ik in verwachting ben. Om haar vraag goed te praten, vervolgde ze dat anderen het ook dachten en dat ze zelf óók aan de maat is, terwijl er echt wel een verschil van 30 kilo tussen ons zit. Iedereen in mijn naaste omgeving verklaart haar voor gek en probeert me te troosten, maar ik voel me echt weer terug bij af.

Ik herken jouw verhaal en emoties erbij zo ontzettend goed! Altijd heel erg met mijn figuur bezig geweest en dan vooral veel sporten en gezond eten. Toen een ongeluk gehad en 2 jaar niet kunnen lopen... Dus ook niet sporten e.d. en flink aangekomen. Nu weer bezig in de goede richting. Kreeg vorig jaar zomer ook de vraag van een stalgenoot;
"He, jij bent ook best flink, hoe doe jij dat met jouw buik in een rijbroek? Ik vind het altijd zo naar als ik mijn buik zie in mijn rijbroek... Maar zie het bij jou ook, dus hoe ga jij daarmee om?"

Was net 15 kg afgevallen sinds de start van voorzichtig weer meer mogen/kunnen bewegen.

Sidenote; zij was ook veel forser dan ik op dat moment. Voelde me op dat moment echt écht niet tof... En inderdaad niemand die me kon overtuigen of troosten op dat moment. Dus ik snap je heel goed!

Maar geloof me, ik heb mezelf herpakt en het voelt zo veel beter om dat soort opmerkingen van je af te schudden en trots te zijn op wie je op dit moment in je leven bent! Iedereen heeft zijn of haar redenen om te zijn wie ze op dat moment zijn. En niemand heeft daar iets mee van doen!

sanso schreef:

Fijn topic, sterkte en een knuffel iedereen.

Ik ben afgelopen vrijdag door mijn collegas naar huis gereden, ben helemaal gebroken.
Afgelopen weekend ben ik drie keer uit bed geweest, mijn energie is echt 0.0% meer..

Niet perse behoefte de reden hier neer te gooien maar men... dit is wel echt een nieuw dieptepunt voor me.. dat een mens zich zo slecht kan voelen.

meggiemeg schreef:

Ik maak me zorgen over de gezondheid van mijn zus, ze is voor de 3e keer in 8 maanden tijd ernstig ziek en de artsen in het ziekenhuis weten niet wat ze mankeert. Ik kan helaas niet zo even naar haar toe, ze woont in het buitenland. Ze wil ook absoluut niet dat ik over kom, als het al mogelijk zou zijn. De corona maakt dat allemaal niet mogelijk.

_Penotti schreef:

Wat een lief topic

Sterkte voor iedereen hier!


Ik baal gewoon weer. Heb weer flinke hoofdpijn.
Medicijnen onderdrukken het zo ver dat ik hier wel wat kan lezen en typen. Al is dat eigenlijk ook niet goed. Dadelijk ook maar weer op de bank ploffen.
Maar echt activiteiten ondernemen zit er weer eens niet in.
Gisteren ook al en toen zowat de hele dag op de bank gehangen ipv paard rijden of samen met de hond wandelen.
ik word er zo moedeloos van.

wyoming schreef:

Mijn moeder die mij keer op keer weet te kwetsen. Dat ik nu na 36 jaar op het punt sta het contact voor altijd te verbreken.

jadeken schreef:

Mijn lieve vriend die een ernstig ongeluk gehad heeft en al bijna 2 maanden in het ziekenhuis ligt
Bovenop de fysieke verwondingen is zijn geheugen ook foetsie, al onze mooie momenten kan hij zich simpelweg niks van herinneren en dat doet zo ongelooflijk veel pijn.
Heb momenteel ook herexamens en kan m’n aandacht er niet bij houden, daarbovenop komt dan nog mijn faalangst.
Ben zo teleurgesteld in mezelf, niks lijkt nou eens echt lekker te lopen...