Bokt.nl

Concorde schreef:

Hij hoopt oprecht dat het uitloopt op een burgeroorlog; want dan gebeurt er tenminste iets

hij zat zo in emotie dat ie dan kinderachtig vervelend gaat doen.
benoemde dat ik dan maar lekker in mijn droomwereldje moest leven als ik alles zo prima en perfect vond.

Pistasche schreef:

Ik kan me voorstellen dat als hij zowel in zijn werk als privé momenteel zo belemmerd wordt dat psychisch enorm veel met hem doet.

Als ik kijk naar de meeste mensen om mij heen, die kunnen nog regelmatig naar hun paard. Dan ben je lekker buiten, aan het 'sporten', vaak zijn er ook nog anderen om je heen dus heb je ook nog een stukje het sociale. Maar dat is voor veel mensen weggevallen. En werk, voor veel mensen momenteel met beperkingen maar vaak vind je wel een weg ook al moet je thuis werken. De omstandigheden voor jouw man en zijn beroep zijn zo te lezen momenteel echt heel bedroevend.

Er zijn al heel veel goede adviezen gegeven. Denk inderdaad vooral ook aan jezelf, jij moet hier niet aan onderdoor gaan en hij heeft ook het recht niet om zo met jou om te gaan. Dat verdien je niet.

Zijn er dingen die het voor hem wat dragelijker zouden kunnen maken? Een moment waar hij naar uit kan kijken? Samen buiten sporten, jullie favoriete eten bestellen en een goede film kijken, een andere bezigheid waardoor je even uit de 'coronasleur' komt?

Concorde schreef:

Ik kan gelukkig mijn verhaal goed kwijt bij familie.
Heb geen professionele hulp (maar die behoefte nu ook niet). Hij ook niet. Hij heeft tenslotte geen probleem, de rest van de wereld is gek.
@Askja: Normaal voel ik me dus juist wel gezien, erkend en geliefd. We hebben het echt fijn met elkaar, zitten over veel dingen wel op 1 lijn, hij is zorgzaam, knuffelt me dood en ik kan met hem lachen en huilen. Hij ís er ook echt voor me zeg maar. (heb zelf door overlijden van mijn vader eind vorig jaar en een hele nare (financiële) nasleep geen makkelijk jaar gehad)
Maar met dit.. Hij gaat gewoon op slot, is heel afstandelijk en ik zie zijn "goede kant" niet meer terug. Heb hem vanmorgen teruggebeld (hij is voor zijn werk ook snachts weg). Dan neemt hij de telefoon al op met "Hallo." (normaal is het "hee lieffie" of iets dergelijks). Ik uitgelegd dat ik die discussie van gister moeilijk vond, dat we er niks mee opschieten en alleen elkaar maar frustreren. Dus dat het me beter lijkt dat gewoon níet te doen, als we tenminste nog een beetje goed met elkaar op willen schieten. Dat ik het wel naast me neer kan leggen dat we daarin zo verschillen, gevraagd of hij dat ook kan "weet ik niet, dat zien we wel" was zijn antwoord. Ik lees tussen de regels door dat hij vindt dat ik maar aan moet sluiten bij zijn mening... Maar dat gaat gewoon niet gebeuren. Toen gezegd dat hij daar dan eens goed over na moet denken want dat we, als hij dat niet kan, wat mij betreft er wel helemaal mee kunnen stoppen.

Ik ben best bereid om een tijdje kiezen op elkaar te houden en wachten tot het overwaait (ben niet voor niks met hem getrouwd, hij heeft natuurlijk ook eigenschappen waar ik wel heel blij van word) maar ik heb geen idee hoe lang deze ellende aanhoudt en hoe hij daar uiteindelijk uit komt. Wat als ik de stekker eruit trek, het waait over, hij draait weer bij, en ik ben de man kwijt waar ik mee oud zou worden? (hij is ook wel weer zo principieel dat ie dan niet zomaar een relatie weer opstart hoor, zijn koppigheid wint het altijd van zijn gevoel) Het is zo lastig, enerzijds denk ik, waar is je zelfrespect? Hoezo laat je je zo beïnvloeden/frustreren door iemand? Maar ik houd verdorie echt van hem, moet ik dan zo'n coronacrisis waarvan half nederland helemaal gestoord wordt (letterlijk, psychische klachten) de stekker eruit trekken?

anjali schreef:

In een stresssituatie nooit ingrijpende beslissingen nemen die niet teruggedraaid kunnen worden.

Ninx schreef:

Hij is blijkbaar 9 jaar een fijne man, en in een crisis zelf ook in een crisis. Lijkt me niet dat je dan wegloopt.