Echte liefde, bestaat dat nog?

Wat is of was jouw grote liefde en waarom is hij of zij dat voor jou?

Geloof je in de ware?

Mijn man was smoorverliefd op mij en heeft alles op alles gezet mijn hart te veroveren. Hij doet dat nog steeds, elke dag. Wij zeggen elke dag: ik houd van jou tegen elkaar.

Totdat hij je op een dag inruilt voor een jonger exemplaar.

Nee, ik geloof niet zo in echte liefde. Of misschien beter: wat versta je onder echte liefde?
Tegenwoordig moet het allemaal maar goed gaan want anders is er wel weer een ander waar je kan halen wat je zoekt. We leven in een echte consumptiemaatschappij, ook op het gebied van liefde, seks en relaties. Je kan het overal krijgen en zoeken, van online datingapps tot borden langs de snelweg voor veilig vreemdgaan. Echte liefde klinkt mij als iets van vroeger, mensen die elkaar in de oorlog leerden kennen, de armoede hield ze bij elkaar en door dik en dun moesten ze op elkaar vertrouwen.
Nu zijn relaties veel vluchtiger. Mensen scheiden veel meer en makkelijker.
En de ware? Tja, ik weet niet wat de ware is. Is dat degene waar je het meest van hield? En vindt jouw ware jou ook de ware? Of maar voor zolang het duurt?

Ik heb de hoop dat echte liefde nog steeds bestaat en dat er altijd mensen zullen blijven die met hart en ziel elkaars leven delen. Ik blijf die hoop houden voor alle mensen dat het bestaat. Niet zozeer iets als "de ware" maar een levenspartner vinden en een leven samen delen dat onvoorwaardelijk is en niet gebaseerd is op consumptie en door naar de volgende als iets niet meer bevalt aan elkaar.

Ik vind jou best wel cynisch klinken Suzanne, alsof elke man ooit uiteindelijk naar een jongere vrouw (geen exemplaar) toe gaat.

Ik geloof op zich wel dat je iemand kan vinden met wie je zó goed matcht dat je je leven lang bij elkaar blijft, maar ik geloof ook dat het prima is als je wegen op een gegeven moment scheiden omdat je niet meer bij elkaar past. Mensen veranderen, de wereld verandert, er is imo geen schaamte in een relatie verbreken. Zeker niet als het alternatief is "ongelukkig samen blijven".

Ja, was dat altijd echte liefde of mocht er niet gescheiden worden, waren er geen andere opties en was het gewoon bittere noodzaak en maar doorgaan?

Is het persé slecht dat scheiden makkelijker is? Moet je maar bij elkaar blijven als het niet werkt? Mag je in het huidige leven niet voor jezelf kiezen en je eigen geluk en liefde achterna gaan?

TS, in de ware geloof ik niet. Als ik ooit had besloten te emigreren had ik daar wel iemand tegen gekomen ipv hier.

Geloof ik in echte liefde? Jazeker!
En voor Suzanne F; ik heb mijn man via tinder leren kennen. Inmiddels getrouwd en nog steeds blij

Jazeker, al ruim 27 jaar samen (vanaf mijn 15e ), waarvan 20 getrouwd. Waarom mijn grote liefde? Hij kent me door en door en laat me in mijn waarde. Na al die jaren nog even gek op elkaar en ook wij zeggen nog vaak tegen elkaar hoeveel we van elkaar houden.

Vast, maar zeker niet enkel in warmte en bij elkaar blijven.. Exact hetzelfde deden mijn vriend en ik. Blijven vertellen hoeveel we betekenden voor elkaar. Samen durven dromen en alles delen, samen op reizen. We wilden samen oud worden, en daarna gaan spoken samen. Mierzoet en superlief. Klaar voor weer en wind. 4,5 jaar samen en aan het kijken voor een toekomst..

Toch is zijn gedrag en mening verandert en staan we nu voor een breuk.
Was hij toch niet bestemd voor mij? Hebben we beiden onze tijd nodig om weer tot elkaar te komen?
We willen beiden het beste voor elkaar en hij kan mij dat nu niet geven denkt 'ie..
Niemand weet wat er gaat komen, maar echte liefde is zeker weten ook pijn.

Ik ben bijna 30 jaar getrouwd, en wij houden nog steeds van elkaar. Maar ik denk dat ik dat ook met een ander had gekund. Je bent niet 30 jaar smoorverliefd. Het gaat ook om je instelling:denk je bij een beetje tegenspoed dat het ergens anders beter is of investeer je in je relatie zodat je die behoud ook als is het dan even niet zo spannend, of denk je anders over bepaalde dingen. En ik denk soms ook dat je een poos elkaars ware kunt zijn, maar als je uit elkaar groeit of een andere levens richting uit wilt , kan dat anders worden. Ik denk dat je wel meerdere ware liefdes kan ervaren. Iedereen waar je van houd of van gehouden hebt, is een ware liefde. het is er echt of echt geweest.

. Zelfde gedachten hier , mooi verwoord

Ik geloof in meerdere grote liefdes. Want mensen veranderen. En wie verleden jaar goed bij me pastte doet dat nu door de omstandigheden niet meer.

En ik heb ook hufters meegemaakt en ook een hele grote liefde verloren. En vroeg of laat kom ik weer iemand tegen die weer een tijdje samen met mij verder door het leven wandelt. Tot de wegen zich scheiden. Heeft niks met vluchtig te maken. Heeft te maken met het mens zijn.

Eens met de meerdere 'ware liefdes' Mensen zijn van huis uit serieel monogaam, dus het is helemaal niet gek dat je na een aantal jaar uit elkaar groeit. En ook dan kun je weer iemand tegenkomen die -op dat moment- perfect voor jou is. Er zijn niet genoeg 'ik hou van jou's' op de wereld om dat te voorkomen

Vroeger mocht je vooral niet scheiden. IK zie genoeg oudere stellen waarvan het beter was geweest als ze gescheiden waren.

Ja ik geloof wel in echte liefde. Maar ik geloof ook dat je er meerdere kunt beleven.

Met mijn man is de liefde uiteindelijk zo gegroeid. Het was niet de spreekwoordelijke 'liefde op het eerste gezicht' en we verschillen dusdanig van elkaar dat je zowel emotioneel, spiritueel, seksueel, maar ook qua sterrenbeeld e.d. geen grotere tegenpolen bij elkaar had kunnen zetten. Zelfs na 11 jaar vraag ik mij nog zeer geregeld af hoe wij in hemelsnaam bij elkaar zijn gekomen. We gingen ook heel vrijblijvend van start, en eigenlijk zijn we pas op het moment dat hij ernstig ziek werd (we waren toen overigens al 1,5 jaar getrouwd) echt naar elkaar toegegroeid en elkaar meer op waarde gaan schatten. Het kreeg een soort onvoorwaardelijk element, in die strekking dat zelfs wanneer onze wegen ooit scheiden, we die connectie niet meer kwijt raken. Ik zal mijn tijd met hem altijd koesteren, ook als hij mij ooit inruilt voor een ander oid
We hebben overigens nooit ruzie en kunnen heel gemoedelijk samen leven. Die liefde voor elkaar zit op een één of andere manier toch wel diepgeworteld, ondanks dat er van verliefdheid nooit sprake is geweest.

Ik denk dat het wel bestaat, maar denk ook dat het toewijding vraagt om het in stand te houden. In het begin is alles mooi, er vinden allerlei chemische reacties plaats in je lijf en de gedachte dat je ooit een ander zoveel lief zou kunnen hebben, bestaat niet. Echter na die periode zal er ook gewerkt moeten worden om verbinding te houden, jezelf niet te verliezen en gewoon het leven van alledaagse dag een beetje leuk door te komen.

Ik was zo ontzettend verliefd op mijn nu huidige man, maar hij zag me absoluut niet zitten als levenspartner. De chemie was er en dan heb ik het echt over, niet meer kunnen eten, pijn in je lijf etc. etc. maar ik had nog wat issues door te worstelen en hij zag dat al voor dat ik het zelf zag of onder ogen wilde zien. Man, wat ben ik in die periode door een hel gegaan...

Nu zijn we inmiddels al bijna 10 jaar getrouwd en natuurlijk weet je het nooit zeker, maar dit voelt voor mij als mijn definitie van ware liefde. Echt tot 1 van ons het loodje legt!

Precies dit. Mooi gesproken en helemaal waar in mijn ogen.

Inmiddels bijna 10 jaar samen met mijn man, en nee, dat ging echt niet altijd over rozen. We hebben beide een erg zware jeugd gehad en een hoop in te halen kwa emotionele ontwikkeling. Ik ken hem al van mijn zes jaar. Hij zei toen altijd om mij te pesten dat hij ooit met mij zou trouwen. en dat hebben we 15 jaar later gedaan.

Op ons slechtste, ben ik anderhalve maand apart gaan wonen. Dat was na een enorm stressvolle periode op elk gebied (familiaal, financieel, gezondheid, de klappen bleven maar komen.) en in die periode zijn we naar een therapeut gegaan omdat, ondanks dat we elkaar even niet meer begrepen, we toch nog steeds een toekomst zagen met de ander er in.

En voor mij is dat liefde... elkaar graag zien ook op slechte momenten en bereid zijn om voor elkaar te gaan. Desnoods met een nuchtere derde partij die even helpt om elkaars taal weer te spreken als de emoties even doof en blind maken.

Mijn man heeft me leren kennen toen ik kaak was met een zichtbaar litteken van 30cm over mijn hoofd. Hij zat langs me toen ik door colitis nog amper 35kg woog en geen kracht meer had om nog te bewegen. Hij zat langs me toen ik krijste van de pijn nadat de drainage tube uit mijn hoofd gehaald was na het plaatsen van een prothese (drainage was erg diep gestoken en de druk in mijn hoofd en op de wonde maakte dat een normaal vrij pijnloze handeling echt een marteling werd. De verpleging heeft met twee man moeten trekken. )

Hij zat langs me toen ik door diezelfde operatie overgaf en amper kon lopen en droeg zijn 26 jarige vrouw als jonge 30’er naar de badkamer en suste en trooste me terwijl hij het kotst tuiltje vast hield. Hij stuurde me elke avond ondanks zijn zware dyslectie een lange sms dat hij trots op me was en dat ik af en toe ook hem de last mee mocht laten dragen ipv altijd maar sterk zijn.

Toen ik mijn eerste epilepsie aanval kreeg zorgde hij dat ik naar het ziekenhuis van mijn keuze gebracht werd omdat hij wist dat ik het dichtsbijzijnde ziekenhuis linkte aan dood. In al zijn stress (hij dacht dat ik dood was.) dacht hij tóch eerst aan mij.

Hij kent al mijn slechte kanten en houdt desondanks toch van me. Hij is degene die me altijd rustig krijgt en altijd kan doen lachen ook al verschillen we als dag en nacht van elkaar.

Andersom stond ik er voor hem op zijn zwaarste en slechtste momenten ook.

En IMO is dát liefde. Liefde is niet altijd rozengeur en maneschijn en zeker niet altijd makkelijk.

Mijn huidige man is de eerste waar ik echt verliefd op werd. Of ik op nog iemand verliefd kan worden?
Geen ide. Eerlijk gezegd interesseert mij dat niet nu.

Wij 40 jaar en bovenstaande is waar. Een goede relatie hebben en houden is gewoon hard werken. Niet altijd maar soms moet je net even wat meer moeite doen. Gras kan aan de overkant wel groener lijken maar verdort ook wanneer het geen water krijgt .

Wat een mooi stuk dit, geweldig omschreven.

Ehm, nee .

Ik denk wel dat obsessie bestaat. Dat gemakkelijke omgang met iemand bestaat. Dat 'we leven prima samen zo, het gaat goed, het is gezellig' bestaat. 'Echte liefde' zoals je die ziet in films, daar geloof ik niet in.

Je kunt alle toewijding van de wereld hebben, maar als je elkaar ongelukkig maakt dan is dat niet verstandig. Ik denk dat er mensen zijn waar je veel van kunt houden. Vrienden, partner, familie. En ik geloof dat je je aangetrokken kan voelen tot een partner. Als dat ook nog eens iemand is waar je veel van houdt en waarmee je gelukkig samen kunt zijn, dan is dat liefde. Maar is dat dan 'echte' liefde? Is dat dan je 'grote liefde'? Kan.

Ik ben wel eens smoorverliefd geweest op iemand waartoe ik me niet aangetrokken voelde. Ook wel eens op iemand waarvan ik wist dat ik met hem niet gelukkig zou kunnen zijn. Ik heb wel eens van een partner gehouden, maar dan niet zoals de engelsen zeggen 'in love' geweest.

Ik denk dat dit wel kan hoor.
Ik ben nu al 16 jaar, dus de helft van mijn leven, met mijn vriend samen. Het is geven en nemen en je verandert allemaal. Ik denk dat het juist de kracht is, om dan steeds te blijven denken aan waarom je bij elkaar bent en eraan blijven werken dit te laten slagen.

Inderdaad!

Goh ... voor mij is echte liefde de liefde die ik ervaar van mijn ouders en wat ik voor hen voel. Zelf heb ik geen kinderen, dus daarover kan ik niet meepraten ... Echte liefde tussen partners? Jazeker maar daarom niet voor altijd.

Ik denk dat je met verschillende personen kan samen leven.
Alleen met de een is het een stuk makkelijker als met de ander.

Echte liefde is voor mij:

Als je met iemand samen bent, waar het eigenlijk allemaal vanzelf gaat.
Dat het je geen energie kost om je liefde aan die persoon te geven.
Dat ik echt uit mijn hart kan zeggen dat ik blij ben dat hij naast mij wakker wordt.
Dat als ik hem aankijk dat ik denk" jeetje wat ben je toch een lekker ding".

En dat je ook liefde terug krijgt, samen op de bank lekker kroelen, samen leuke dingen doen en met plezier, niet omdat het moet.

Dat iemand oog heeft voor je en geïnteresseerd is, vraagt hoe je dag is geweest.
Hij hoeft geen dure kado's te kopen voor mij.
Als hij gewoon simpele dingen doet om mij te ondersteunen ben ik al gelukkig.

Zoals een keer een verrassingsmassage of een lekker ontbijt maken of gewoon simpel de hond uitlaten, omdat ik even geen zin heb, gewoon simpele dingen.
Of je meeneemt wandelen op het strand en daarna samen lunchen, omdat je die dag die niet zo lekker in je vel zit/zat.

Gelukkig heb ik hem gevonden en ik hoop dat wij dit samen nog lang vol kunnen houden.

Dat klinkt mooi Toverbal. Wat fijn dat je dit kan ervaren.